|
Ontbijt. Lola komt aangelopen met twee glutenvrije broodjes, het lijkt of ze de marathon heeft gelopen. Nee, zegt ze, ik zou geen fietstochten kunnen maken zoals jullie. Pica pica, zegt ze en ze wijst naar haar keel. Het is rustig in de hostal, enkel twee vriendelijke Spanjaarden zijn er en ze maken een praatje met Lola, ik denk over olijfolie, want even later schenkt Lola olijfolie op een bordje en moeten ze zeker eens proeven. De olijfolie is helder groen. Ze vraagt of wij ook eens willen proeven. Ja, dat willen we wel. Het blijkt de beste olijfolie (ter wereld ?) te zijn. Ze leggen uit dat het zo groen is omdat het van de groene olijven is, de eerste persing en dat dat de beste olijfolie is. Onze buren Spanjaarden zijn in de wolken, zulke olijfolie op gekookte rijst : mmmm, delicioso!!!
Er staat een stevige rit te wachten, we schatten rond de 80 kilometer om tot in Granada te geraken (het bleken er 93 te zijn en 1100 hoogtemeters). Het is wat dubbel : voegen we nog een nacht in vóór we in de stad zijn, dan hebben we twee korte ritjes en dat lijkt de moeite niet. Maar in dit geval zullen we wat moeten doorbijten.
Het begint met een paar stevige klimpartijen. Nee, we zijn de bergen nog niet uit. Geert voelt zich terug fris, zijn onderlip staat blij en laat zich niet hangen. De olijfgaarden maken stilaan plaats voor reusachtige akkers, waar gemaaid en geploegd is. Ik weet dat een volle batterij niet voldoende zal zijn en probeer zo zuinig mogelijk te rijden. Het geeft me stress. Don't worry zingt Geert, ik neem dat stuur wel over als het moet. Oh ja ? En weet hij ook dat we op het einde nog een steile klim moeten doen ? Hij maalt er niet om. We zien wel. Het is zijn motto van de dag. Gelukkig kunnen we in Iznalloz een slaatje eten en mogen we de batterij daar een uurtje opladen. Het restaurant zit vol locals, dat is altijd een goed teken. Luide muziek schalt uit de boxen, het zijn hits die we kennen en bijna beginnen we mee te zingen met onze eigenste Soulsister.
De weg naar een grote stad is nooit gemakkelijk als je met de fiets bent. Met de auto is het poepsimpel, er is een autosnelweg en de bewegwijzering is duidelijk. Maar voor ons lijkt er geen enkele baan naar Granada te leiden. Moeten we rechts van de autobaan blijven of moeten we langs links ? We rijden ons telkens vast. We vragen het aan een buschauffeur. 'Es un problema', zegt hij. Met de fiets is het niet makkelijk. We moeten terug de autosnelweg over en hoezee, we vinden terug een aanknopingspunt. Maar ondertussen hebben we natuurlijk al op grindweggetjes gehotst en gebotst en de batterij heeft dat niet graag.
In de rand van Granada is het druk en niet aangenaam fietsen. In de stad zelf ook niet. Gelukkig is er Google maps om ons de weg te tonen, al geeft die van Geert andere boodschappen dan de mijne. Maar zonder zouden we hopeloos verloren zijn. Ik val toch nog zonder ondersteuning en Geert neemt over, steil bergop. Hij blaast en kreunt, maar hij geraakt er. De fiets moeten voortduwen zou nog een ander paar mouwen zijn. We logeren onder Granada, in Huerta Vega, een rustige (nou ja) buitenwijk, in een appartement. De sleutel ligt klaar . José Luis is onze gastheer en heeft ons via sms verteld hoe we binnen geraken. Net voor de duisternis valt zijn we ter plaatse. We zijn pompaf, maar morgen is het 1 november en dus moeten we nog een winkel zoeken om niet zonder proviand te vallen.
De wijk heeft veel trappen en kleine steegjes. De eerste supermercado die als 'open' gemarkeerd stond, is hopeloos dicht. We zoeken een tweede. Twee volle zakken, het zal wel genoeg zijn zeker ? Geert is de muilezel, ik ben de gids. Taken moeten verdeeld worden, toch ? We zijn blij en leeg en moeten nog eten. Wat dat betreft worden we echte Spanjaarden, om 20 u 's avonds eten is écht vroeg voor hen. Er wordt hard op de deur gebonkt. Het is José Luis, die komt vragen of alles in orde is. En niet enkel dat, hij heeft twee grote zakken eten voor ons mee : broodjes, croissants, 3 liter melk (!!), 2 bussern fruitsap, muesli, koffie, thee, boter. En ook nog douchegel en shampo. Wie gaat dat allemaal opeten, we hebben zelf al zoveel voorzien voor de komende dagen. We nemen het toch maar in dankbaarheid aan.
We kruipen in het smalle bed. Als dat hondje van beneden nu nog zwijgt, kunnen we dromenland binnen.
|
de hort op
