|
Wat is dat toch met dat slapen van ons ? Ik ben als eerste wakker : het is 10u25. Ik dacht dat oudere mensen steeds slechter gaan slapen, maar hier is het net het omgekeerde, we slapen gemakkelijk het klokje rond. Allemaal niet zo erg moest het licht blijven tot laat op de avond. Als we activiteiten willen doen in open lucht, rest ons niet zo veel tijd op de manier waarop we de helft van de voormiddag verkwanselen. Maar och, het is vakantie en niets moet, alles mag.
We gaan nog eens wandelen vandaag, er zijn geen boodschappen te doen. Gisteren kochten we een grote, bijna niet te dragen zak hout voor ons gezellig avondvuur. Ik moest heel diep in mijn geheugen roeren om te vinden wat hout in het Spaans betekent. Telkens kwam ik uit bij 'maduro'. Maduro maduro maduro, zo lag ik in mijn bed te denken en te denken. Ik wou helemaal niet aan Maduro denken, die man is president van Venezuela en onder zijn bewind vluchtten honderdduizenden Venezolanen het land uit wegens geen toekomst. En toch, toch kon het niet ver van de juiste vertaling van 'hout' zijn. Niet meer aan denken en dan komt het vanzelf. En ja, daar was het : madeira. Gewoon naar de winkel en 'hay madeira?' zeggen. Het was een Chinese winkel en er stond nog 1 zak madeira. Maar die was zo zwaar dat de winkeljuf (een echte Chinese) en ik bijna bezweken onder het gewicht. Gelukkig kwam daar Geert aangelopen vanuit zijn verkeerd geparkeerde auto en die zette zijn beide armen onder de zak en viel met zak en al omver. Hihihi, lachte de Chinese zuinig uit haar oogjes. Haah, riep ik van de schok. Miljaarde, zei er ook iemand. Maar het kwam goed, de zak in de koffer en hij komt er voorlopig niet meer uit. Als we hout willen gaan we naar de parking en rapen hout uit de koffer. Dat hout brandt trouwens geweldig goed. Elke avond brult onze kachel de gloeiende stokken uit zijn longen.
Door het lange slapen vertrekken we om 13u. Het doel is Cómpeta, een nabijgelegen dorp (stadje), dat met de auto via Torrox te bereiken is, wat een hele omweg is. Te voet kan het korter, langs een brede grindweg. Wat ons verheugt vandaag is de zon die met enige aarzeling haar gezicht laat zien. Ze lost met haar warmte de laaghangende dotten wolk op en doet ons ferm zweten. Het is ook ver, Cómpeta, we weten wel dat we er kunnen geraken, maar kunnen we dan ook nog terug vóór de avond valt ? Het wordt reppen en we stoppen voor niksnie, niet om te eten, niet om te drinken. Het is de wildemanstocht der oude kamelen. Ik probeer nog wat te autostoppen, dat zou lekker rap vooruitgaan, vooral omdat dat laatste stuk zo gemeen bergop is. Het wordt niks, die autostop. Aan de rand van het stadje vinden we een mooie grote bank (Gaudigewijs) en kunnen we onze middagpicknick met smaak opeten. Wat een idiote bedoening toch, denk ik bij mezelf. We lopen ons te pletter tot bij een bank, om dan als de bliksem gewoon terug te keren. Moet dat nou? Kon het ook niet een beetje minder ? Het antwoord is neen, zo zitten we niet in elkaar. Al blijft het gek.
We hebben uitgerekend dat we ten laatste om 15u30 terug moeten keren, anders gaan we niet meer zien waar we stappen. Het is een trip van 10 km, dus het zal ons minstens 2 uur kosten. De zon heeft wat van haar kracht verloren en de wolken komen eraan. Ze vallen als een wit, dun laken over ons en over het hele landschap. Het is wat killig maar het beneemt ons het zicht niet.
Gelukkig hebben we voor het avondmaal gereserveerd bij onze buurman Lucas, die een b§b heeft. Hij is een uitgeweken Belg en runt sinds 6 jaar zijn hotelletje. Eigenlijk is Acebuchal een dorp met een bont allegaartje van mensen. Naast Lucas woont een Duitser Kai in een piepklein huisje en vooraan in het dorp verblijft een oude Zweed. En naast ons woont Carlos. Die heeft een grote hond die de hele dag van op het dak inspectie houdt en woewoewoeft bij elke beweging die hij bespeurt. We horen hem al van ver loeien.
Het lukt ons, we zijn mooi op tijd terug, het laatste stukje in gezelschap van de oude Zweed, die het dorpje de mooiste plek op aarde noemt. Hij overwintert hier elk jaar en wil niet anders. We zijn moe, het was ver en mijn remspieren zijn o zo verzuurd!
Morgen wordt een rustdag en proberen we een kapper (peluqueria) te vinden voor Geert en wie weet voor mij ook, al zie ik me ook op mijn dooie gemakje een boekje lezen op een terrasje in Frigilana.
|
de hort op
