|
We hebben gisteren een voornemen gemaakt : we gaan wat vroeger opstaan, dan kunnen we langer wandelen. En inderdaad, om 9 uur wipt Geert het bed uit en zet koffie. Mij lukt het moeilijker, ik heb in volle nacht mijn apneumasker afgesmeten omdat het piepte en zuchtte wegens luchtontsnapping. Slapen zonder dat masker, het lijkt goed, maar het is niet zo. Moe dus.
De loeiende hond is niet meer te horen. Gisteravond maakte hij zoveel kabaal dat onze Spaanse overburen met kleine kinderen op ónze deur kwamen kloppen (bonzen eigenlijk) om te vragen of we die hond wilden doen zwijgen. De kinderen wilden niet slapen en de ouders kregen het op hun heupen. Het speet ons, maar ze moesten hiernaast zijn en de baas was niet thuis. Verbijten en verdragen, meer zat er niet op. Later op de avond stopte het blaffen en zoals gezegd, vanmorgen zwijgt hij als vermoord. Misschien is het echt wel zo.
We hebben een wandelkaart mét een boekje gekocht en een aantal wandelingen vertrekken van Acebuchal. Gemakkelijk dus, schoenen aan, proviand in de rugzak, water niet vergeten en weg zijn we. Het moet gezegd de GR249 staat zeer goed aangegeven. Die moeten we helaas niet hebben. We hebben een wandeling nr 14 uitgezocht en indien nodig kunnen we overschakelen op wandeling nr 12 die wat lichter is. Er is echter geen enkele aanduiding van deze wandelingen. Vreemd toch ! Op de kaart kunnen we een beetje volgen, vooral omdat het eerste stuk samenloopt met de GR, maar eens we aan een viersprong komen (die in het boekje beschreven staat als een driesprong) weten we het eigenlijk niet meer. Proberen dus, we kiezen links.
Op de helling staan tientallen bijenkasten. We horen de bijtjes zoemen. In december bijtjes, is dat niet vreemd ? Gaan die nooit eens dood of moeten die niet een beetje rusten in de winter ? Hier blijkbaar niet, er staan ook nog altijd bloemen, zowel wilde als gekweekte. Wellicht vinden ze die lekker en blijven ze nog een beetje.
In de verte komt een man ons tegemoet. We kibbelen een beetje wie de man moet aanspreken. Geert vindt dat ik het in het Spaans moet proberen, maar ik vind dat hij zijn Oxford Engels moet bovenhalen. Het wordt het Engels (hihi), de man is Engelstalig, dat is mijn vaste overtuiging. Alleszins geen man van hier, want wij vragen aan hem de weg en daarna vraagt hij aan ons de weg. Maar goed, we weten nu dat we alvast terug beneden zullen geraken. En hij weet het ook, hij heeft bovendien een app waar hij alles op ziet (maar dat weten we later pas). Ik vind het wel raar dat we steeds blijven klimmen, terwijl we zeker nog 250 hoogtemeters moeten dalen. Het brede pad gaat over in een smal paadje (sendero) en het komt er op aan goed voorwaarts te kijken en beide handen vrij te houden, want vallen zonder handen zou lelijk pijn doen. We lopen langs een kam en af en toe ontdekken we een mensenhand in de natuur : stenen die onnatuurlijk recht staan, hoopjes stenen, én af en toe een blauwe bol op een steen. De wandelroute der blauwe bollen.
Ik kijk op mijn app die zo graag routes genereert, maar nu zwijgt hij koppig want hij heeft geen bereik. Wat ik wel zie is dat we nog veel en steil moeten dalen, de hoogtelijnen staan dicht bij mekaar. En dat zullen we geweten hebben. Het pad daalt vliegensvlug zigzaggewijs en stilaan voel ik mijn spieren (alweer die remspieren) beven en mijn knieën knikken. Geert is steviger dan ik en houdt er de pas wel in. Dra horen we een haan kraaien, geen drie keer, maar keer op keer. Dat kan alleen maar bij een huis zijn en een huis staat altijd bij een fatsoenlijke (nou ja) weg. En ja hoor, we komen uit bij een huizenhoop en ik heb het eerst niet door, maar het is gewoon Acebuchal waar we terecht komen. Back home !!!
Daar moet ik echt van bekomen met een frisse cola op het terras van de bar. We vragen ook of we een slaatje kunnen bestellen om mee te nemen. Allemaal geen probleem. Druk of niet druk, die mannen zijn altijd vriendelijk en behulpzaam. We eten thuis onze boterhammetjes met het lekkere slaatje. Van dat langer wandelen is niet veel in huis gekomen, maar echt waar, we zijn beiden erg moe en moeten een tukje slapen. Het was een wandeling van 7 km of iets meer, maar wat voor één. 'Mooie toer', zegt Geert, 'dat kunnen we nog eens doen.' Mmmja, later eens. Misschien.
Tegen het vallen van de avond doe ik nog een gemakkelijk tripje, op zoek naar gevallen appelsienen. Geert kookt liever. Oké dan. Wie ik daar tegenkom is de oude Zweed. Hij vertelt me een folietje, iets waar hij zich mee bezig houdt. Hij kauwt op kauwgom en eens dat begint te vervelen en geen smaak meer heeft, neemt hij het gummetje en boetseert er een hartje mee. Hij plakt het op een boom. Dat doet hij keer na keer en zo komt het dat menige boom een wit hartje heeft op een knoest of op zijn stam. Ik vind het geweldig. Een oude man die creatief en speels het bos bezaait met hartjes, het lijkt onnozel, maar evengoed kan hij zitten kniezen over zijn oude dag en knorren en zijn dagen verslapen. Neen, doet hij niet, hij maakt een testament van witte hartjes. Voor de scherpe kijker.
|
de hort op
