|
Maandag, wasdag. Fout, we doen niet mee, we zijn niet planmatig en gestructureerd. We zoeken vandaag de Grote Route van Malaga, die we al een stukje deden toen we van Frigiliana naar Acebuchal wandelden. Als die route van Frigiliana naar ons bergdorpje loopt, dan moet ze ook in de andere richting vanuit Frigiliana naar Nerja lopen. Maar hoe vinden we die dekselse route ? Op de topografische kaarten staat geen GR. OP mijn wandelapp die ik plots niet meer zo aantrekkelijk vind, staat geen GR, die app wil alleen zelf wandelroutes genereren. Op de wandelkaart die we kochten staat de GR wél!!! Hij vertrekt van de westkant van het stadje en loopt door het gebergte in een grote boog naar Nerja. En zagen we onderweg naar Frigiliana niet een wegwijzer naar de westelijke kant met 'sendero' op ? Pad, paadje, wandelpad, dat moet de GR toch zijn ?
De wegwijzer wijst ons de weg, maar maakt ons verder niet veel wijzer. We beklimmen het hakkelige baantje steil omhoog met onze Hyundai, zo ver we kunnen. Ik hoor een nerveuze vloek naast me als we alsmaar steiler en smaller omhoog moeten, maar er zit echt niks anders op, ons kar keren is hier onmogelijk. En jawel, boven is een parking en er is een pad. Dat gaan we volgen, hoera, hier is onze GR. Maar ondertussen hebben we al ondervonden dat de aanduidingen van de GR over het algemeen duidelijk zijn, en hier staat geen enkele aanduiding en bovendien, dat pad wordt altijd maar smaller en smaller en wordt dan een geul met dikke darmen (waterslangen) in en dan plots niets meer. Enkel ... een ezel. Die wordt algauw de beste vriend van Geert, het afscheid is droevig en een kwartier later horen we hem nog balken.
De mensen hierboven zijn de toeristen duidelijk zo beu als kouwe pap, want overal staan bordjes met Privado en Entrada prohibida. Als ze het zo schoon vragen zullen we maar de andere kant oplopen, ziggezaggend, tot we een bord naar de Castillo zien. Een kasteel, interessant is dat. We komen andere mensen tegen die ook op zoek zijn naar het kasteel. We overleggen met hen en moeten besluiten dat er van het kasteel niets meer overblijft dan een paar kleine muurtjes. Arm kasteel. Het uitzicht is omgekeerd evenredig met de glans van het kasteel : We zien Frigiliana beneden liggen en het witte dorp ziet er prachtig uit.
Maar wij zijn nog altijd op zoek naar de GR249. Misschien moeten we toch de andere kant nog eens onderzoeken. We vinden een wegwijzer naar Frigiliana. Afdalen dan maar en ginds verder zoeken. Er staan nogal wat villa's langs de smalle onberijdbare weg en we vragen ons af hoe die mensen hier ter plaatse komen. En hoe ze hun boodschappen boven krijgen. Een man plukt de rijpe appelsienen in zijn tuin. Ik groet hem vrolijk en denk dat hij wel een appelsientje over de draad zal werpen naar dat vriendelijk wezen. Niet dus.
Frigiliana ligt aan onze voeten en Geert vindt dat we terug de berg op moeten naar de auto. Ik stel voor dat hij de auto haalt en dat ik ondertussen verder zoek naar die dekselse GR. 'Niks van', zegt hij beslist, 'ik rijd niet alleen met die auto naar beneden'. Oeps, dan zal ik maar stilletjes meegaan. Het wordt een warme klim, de zon schijnt ongenadig, het is pal op de middag. De auto staat er nog en we eten onze boterhammetjes boven op. Het is koel daar, onder de sparren en er staat een muurtje waar we comfortabel kunnen op zitten. Ik eet een stuk kruidenkarton, ttz een stuk karton met daarop wat rucola. Dat karton is niet echt karton, maar een wrap die stijf staat van droogte. Het is niet lekker maar het is eten en er zit ook nog een boterham met mortadella in mijn brooddoos. Mortadella, het is mijn guilty pleasure.
Er komt een andere auto boven, het zijn locals, want ik heb die man al gezien. Op de achterbank zit een hond en die ken ik nog beter. Nog nooit heb ik zo'n versleten hond gezien. Hij geraakt niet uit de auto, zijn baas moet hem zachtjes ondersteunen. Eens de auto uit, blijft hij staan waar hij staat. Baasje spoort hem aan om te stappen, hij verzet moeizaam een paar artrosepoten. Gaat terug zitten. Blaast luidruchtig in en uit. Baasje geeft hem water. Slobberslobber. Hij gaat weer zitten. Ik vraag of hij pijn heeft. Nee, geen pijn, zegt het vrouwtje, hij is heel oud. Ze lokt hem verder met het water, hij zet nog een paar pootjes. Dan zet hij zich in positie om een kakje te doen en ik denk dat zijn laatste uur geslagen is. Hij hijgt en hij gromt en zijn lichaam schokt, het is niet om aan te zien. Maar het lukt want het kakje wordt mooi opgeruimd door het baasje. Het uitstapje is beëindigd, de hond klimt terug in de auto met een flinke duw in zijn poep. Weg zijn ze. 'Ik zou niet graag die hond zijn', zegt Geert vol medelijden. Maar ik denk dat die hond blij mag zijn dat hij zo goed verzorgd wordt en dat tot zijn laatste dagen, want een pretje kan het voor de baasjes ook niet zijn.
Nu wil ik toch nog een laatste poging wagen om de GR te vinden, niet om hem vandaag nog te doen, maar morgen komt er nog een dag. We struinen Frigiliana af, maar nergens, nergens is er een teken van GR te zien, dat zo bekende rood-witte embleem. We denken, we redeneren, we bekijken de kaart. Het is te zeggen, ik doe dit alles, want Geert, het kan hem niet bekoren waar dat ding ligt. Als we terug thuis komen, veel vroeger dan verwacht, ga ik op google en daar vind ik alles over GR249. Ook de straat in Frigiliana waar hij doorloopt. Hoe dom kan je zijn ? vraag ik aan mezelf. Niet aan Geert, want die zou een grote grijns te voorschijn toveren en dan zou ik zin hebben om hem te slaan. :)
De achtertuin (nou ja) is nog heerlijk om te zitten lezen. Elk nadeel heb zijn voordeel. Wie zei dat ook alweer ?
|
de hort op
