|
Jochei, jochei, ik ben zo blij want vandaag vinden we de GR249. Ik heb een straatnaam, ik heb google maps, dus klaar is kees. En inderdaad we stevenen er recht op af. Hoeveel keer zijn we hier al voorbij gelopen en zagen we de wegwijzer niet ? Hij geeft direct het aantal kilometers mee : 14.8. We rekenen snel, het is nu 11 uur, dat valt goed mee. 4 uurtjes wandelen, dan de bus van Nerja naar Frigiliana en dan naar restaurant Sacristan, waar we een lekkere paëlla gaan eten.
Het begint goed : een felle afdaling naar de rio Higuero en die moeten we een tijdje volgen. De rivier is droog, zoals zoveel rivieren in het Zuiden. (we kwamen zelfs een rivier tegen die rio seco heette, is dat geen contradictio in terminis en zelfs, als die droge rivier ooit water had, waarom werd die dan rio seco geheten? droog water, moet kunnen wellicht, maar het gaat mijn verstand te boven) We komen een vader en zoon tegen en ik heb medelijden met de vader omwille van de steile klim naar het dorpje. Achteraf denk ik dat die vader nog veel meer medelijden met mij had (al wist hij natuurlijk niet waar we naartoe wilden).
Als we links langs de flank omhoog kijken zien we plots twee witte spoken. Al gauw wordt het duidelijk dat het imkers zijn die aan het foefelen zijn aan bijenkasten. Op hun auto staat polinización en daar weet Geert alles over. Ik denk nog vaag dat het iets met politie te doen heeft, maar het gaat blijkbaar over het bestuiven door de bijen van fruitbomen en andere bestoofde. Het gaat niet zo goed met de bijen en indien er geen bijen meer zijn is er ook geen fruit meer. Zoiets. En die twee spoken helpen die bijen een handje wellicht. Ik zou het eens allemaal goed moeten vragen aan mijn nonkel Jef, die zelf imker is en was. Ik zal een audiëntie aanvragen.
Al snel verlaten we de brede weg naast de rivier en klimmen steil naar boven door een bos. Dat blijft aan de ribben kleven. Boven staat een koppel wat meewarig naar ons gepuf te kijken. We zeggen blijmoedig dat we naar Nerja gaan. Zij moeten de andere kant op.
De zon staat hoog te blinken in een azuurblauwe lucht, het is 24graden, we vinden het toch wel dorstig weer. Het begint ons te dagen dat het water dat we bij hebben niet erg ruim is en dat we spaarzaam gaan moeten zijn. Bovendien draait de weg niet naar de zee, maar weg van de zee, de bergen in. We stellen vast dat we 2km/h stappen. Het gaat dus niet vooruit. Het is een sendero met best wel platte stukken, maar ook plotse steile afdalingen en, daaraan vasthangend, altijd weer stevige klimpartijen. Het wordt stil tussen ons, we zeggen niet veel meer, het stappen kost al energie genoeg. Het water slinkt en het tempo daalt.
Ik kan op de kaart zien dat we bij een rivier een scherpe bocht gaan maken en daarna op een mountainbike parcours gaan uitkomen. Dat zal wel beter begaanbaar zijn. Inderdaad, we dalen af en horen een rivier ruisen en bruisen, het lijkt wel een oerwoud waar we in verzeild zijn. De rivier moeten we oversteken en ik denk en hoop dat we nu langs die rivier verder zullen afdalen. Niets is minder waar. Ik zie het bedenkelijk gezicht als ik nog wat water vraag. Het mijne is al lang doorgeslikschuurd. 'Ik ga water halen in de rivier', zegt hij, 'er is niks mis met dat water'. Ik steek een vetokaart in de lucht. Geen sprake van dat wij dat rivierwater gaan drinken en morgen met dysenterie of buiktyfus, cholera of salmonella in de kliniek liggen. Liever droog van de dorst dan leeggelopen van beestjes in het water.
Het smalle pad blijft maar klimmen. Het is voor mij echt genoeg geweest en moet meer dan me lief is rust nemen. Onze hoop blijft het mountainbikepad, dat zeker en vast zal afdalen naar zee. Ik roep naar Geert, die een stuk voorop is dat hij moet jodelen als het klimmen stopt. Hij jodelt niet, maar roept dat we nog niet boven zijn. Ik vraag me af hoe we het verder gaan doen met het beetje water. Gaan we beginnen vechten om nog een laatste slok ? Ga ik blijven zitten en niet meer verder willen (en kunnen). Hij geeft mij nog een ferme slok. Zelf drinkt die jongen bijna niet. Dat is ook zo in het dagelijks leven, dus zal er nog wel wat in zijn reservoir zitten, zo denk ik.
We komen boven aan het mountainbikepad, het is breed en het daalt lichtjes. En, er komen twee mensen op ons afgestapt uit de andere richting. We zeggen hello en praten wat Engels, maar het zijn Belgen. We vragen of zij water op overschot hebben. Ja, dat hebben ze en we krijgen een spuitwaterfles waar nog een vol glas water uit kan. Hebben ze zelf toch nog ? Ja, ze hebben nog een volle fles. Dat zullen ze nodig hebben, denk ik, als ze weer vertrokken zijn. Het water is lauw, maar dat deert niet. 'We zijn nu in de helft', zegt Geert, die altijd een toonbeeld van optimisme is. Ja, weerleg ik, maar het is de gemakkelijkste helft. Dalen. En bovendien zachtjes dalen.
Op de kaart staat een areo recreativo vermeld, wie weet is daar een cafeetje. Die gedachte verheugt ons buitenmatig en we stappen er op los. Het recreatiedomein is verlaten, er is een cafeetje, maar het is verlaten, er zijn barbecues en ik zie....een kraan. Een dun straaltje loopt uit de kraan, het gaat over in druppelen. We houden er toch onze fles onder, elke druppel telt. Het wordt één slok, voor mij. :)
Het gaat wel goed vooruit nu, het blijft langzaam dalen en we stappen de kilometers weg en weg en weg. En komen aan in Maro, een gehucht van Nerja. Er staan nogal wat villa's, maar wij zoeken een café. Dat vinden we niet, maar wel een hotel en daar mogen we iets drinken. Geert droomde de hele tijd van een cervesa, ik neem een spuitwater. Het is heerlijk fris, we drinken als twee kamelen.
Nu moeten we nog de bus nemen naar Nerja zelf en dan de bus terug naar Frigiliana, maar het kan ons allemaal niet meer deren. In Frigiliana eten we een lekkere paëlla, zoals voorzien, zij het dat het twee uur later is dan ingeschat. En we kunnen maar één ding besluiten : wat zijn wij ongelooflijk DOM geweest om te vertrekken met ieder een halve liter water op zak en de gedachte dat we die GR eens rap gingen klaren. Nooit een GR onderschatten, hij laat zich moeilijk vinden en hij laat zich moeilijk temmen. Graaauw!!!!!
|
de hort op
