|
 Een bekomdagje, we zijn beiden nog moe. Wat kan ik beter doen dan een wasje ? Het waait, het droogt dus. En Geert maakt spaghettisaus. Want morgen komen de boys en dan moet er eten op de plank zijn. Mathieu heeft beloofd ons een rondleiding te geven in Malaga, dat is leuk.
Ik zoek nog wat op rond de GR249 en ontdek dat er nog supermooie wandelingen tussen zitten. Met meer water en wat vroeger vertrekken moet dat lukken.
We moeten toch iets doen vandaag, met onze benen bedoel ik, en dus plannen we een korte wandeling van Torrox pueblo naar Torrox costa. Ik heb een gevonden op mijn app, ze is 4.7km en bergaf. Het begint goed door het dorpje Torrox dat zich aantrekkelijk maakt door veel kuipplanten, bloeiende en andere. Wanneer die bloeiende planten tijd hebben om te rusten, ik weet het niet. Ze zullen dat zelf wel regelen zeker? We verlaten het dorp en dalen af naar de kust. Het is een goede verbinding voor hen die vlug naar het strand willen, maar voor ons is het teleurstellend. Het is gewoon een vuile weg, met stukken plastiek, lege flesjes, lege blikjes, verpakkingen... We zijn tevreden als we beneden zijn en die weg gaan we niet terug op. We nemen de bus en we hebben geluk : de eerste bushalte die we tegenkomen is er een voor de bus naar Torrox. Binnen 52 minuten komt ze langs. Dat is nog even, maar dan stappen we nog maar wat in het wilde weg. We rapen nog wat afgevallen mandarijntjes, terwijl de boer niet kijkt. Het zijn net steentjes, zo hard. Is dat wel te eten ?
De bus moet zeker op komst zijn, nog 12 minuten geeft het elektronisch bord aan. We kijken nog eens goed : 4 minuten staat er nu. En een andere bestemming : 314 minuten. Dat vinden we raar. We kijken nog eens goed, onze bus staat weer op 12 minuten. Gelukkig komt er nog volk bij ons staan, locals volgens we kunnen beoordelen. Dus moet het toch lukken. En inderdaad, voor 1 euro kunnen we weer naar Torrox tegen de bergflank, al weten we niet goed waar we moeten afstappen. En als we dat dan toch vlug doen omdat Geert een rond punt meent te herkennen, blijkt dat een vergissing en weten we niet waar we zijn. We kennen ook niet de naam van de straat waar onze auto geparkeerd staat. Een echte patjessituatie, zou Margo zeggen. Die patjes, dat zijn wij. Geert verkeert al in miljaaardemiljaaardemodus, nooit meer thuisgeraken, alles om zeep... Maar er is nog google maps, we tikken Frigiliana in, in die richting moeten we. En dat lukt via de circumvalención. Onderweg plukken we een mandarijn die daar langs de openbare weg toch maar hangt te hangen. 'Dat ziet er een goeie uit', zegt Geert, 'die eten we direct op'. Ze is zurig, heel zuur eigenlijk, en bitter, en slecht, bah, vergif. Ik spuw de helft er van terug uit. Openbare mandarijnen deugen niet. Benieuwd wat de geraapte steenmandarijnen morgen zullen geven.
De foto's zijn enkele sfeerbeelden van onze straat én de paarse akkerwinde die zich uitstekend voelt op de vuile wandelweg. Niemand die haar temt, ongeremd en overvloedig mag ze bloeien tussen de afval.
|
de hort op
