|
Woensdag 20 december, 9u30, daar wordt aan de deur geklopt, hard geklopt! Het is de technicus van internet die een nieuwe modem komt installeren. Gelukkig waren we verwittigd door Fernando, de huisbaas, want anders lagen we zeker nog in onze nest te dromen. Vriendelijke meneer die het klusje in het Engels vlug klaart.
We gaan naar Cómpeta, een bergdorp, waar onze gezochte en geliefde GR249 doorloopt. Te voet ligt Cómpeta 10 kilometer van Acebuchal, met de auto zijn dat er 25. In de bergen betekent dat bijna een uur rijden. Toch rijden we langs de asfaltweg en niet langs de voetweg, al is dat mogelijk om met de auto te doen, maar ik denk dat de onderkant van de auto nu al niet meer om aan te zien is. Hadden we een kleine jeep, dan was het geen probleem.
We rijden dus een heel stuk terug naar de zee, via Torrox, om dan terug noordwaarts naar het bergdorpje te rijden. Ik zit aan het stuur, het mag niet volgens de wetten van de autoverhuur. Die wet zit precies nààst mij en geeft ongevraagd instructies, iets dat niet goed kan aflopen. 'Naar derde gaan nu', 'remmen op de motor', 'ai, de motor gaat ontploffen als je zo blijft remmen op de motor', 'pas op voor die kat', 'ah, pas op voor nog een kat', 'wilde honden in zicht', 'voor je kijken, niet naar het landschap'. Ik herinner me dat we aan de Tarn waren en ik naast de Nederlandse chauffeur zat, die ons ging vervoeren naar onze wandelstartplaats. Toen ik een klein kreetje sloeg en een ingehouden 'pas op' riep, stopte die, keerde zich vriendelijk naar mij en zei :'wie rijdt er hier, jij of ik ?' De rest van het traject was ik muisstil. Vreemde ogen kunnen dat, hier haalt dat niks uit. Bovendien geraakt Meneer Wet ook nog misselijk door het bochtenwerk en na een paar kilometer geef ik zonder aarzelen het stuur terug aan hem. Geen gezeur meer. Mooie vergezichten.
Competa heeft maar één herkenningspunt als je het dorpje nadert en dat is de aardegele kerktoren. Hij steekt uit boven de witte huisjes die als blokken boven elkaar zijn gestapeld. Het is een mooi dorp met veel smalle straatjes, waar geen verkeer door kan, en nog veel andere smalle straatjes, waar het verkeer zich toch door wringt. Op eigen risico. Veel trappen ook en doodlopers, pleintjes en overal planten en bloemen.
Wij gaan te voet naar Canillas, het nabijgelegen dorpje, het is amper 3 kilometer. Mooi vlak pad, langs avocadoplantages. De oogst is voorbij, er hangt geen enkele avocado meer te bengelen. We passeren een reusachtige vetplant/cactus. Zou dit de aloë vera zijn ? Waar je zo gezond en sterk van wordt? Canillas ligt algauw aan onze voeten en Geert denkt hier iets te gaan drinken. Daarvoor moeten we steil afdalen naar het centrum en eigenlijk weet ik dat er geen enkel café is, het staat in een GR-verslag geschreven. Hij kan het niet geloven, in zo'n groot dorp geen café, maar echt, er is geen enkele doening, enkel een garage voor het herstellen van auto's en daar zijn ze druk mee bezig, te zien aan de grote wolken uitlaatgassen die uit de poort komen.
Nu moeten we natuurlijk helemaal terug naar boven, naar de wandelweg. Dat is ontzettend steil. Het zint me niet en ik probeer een binnenweg, langs kleine paadjes en sluipwegen. Het leidt ons door een privétuin, de hond blaft, maar laat zich niet zien, Geert protesteert dat we niet zo maar door de tuinen van de mensen mogen lopen, ik zet door, hij sleepvoetend en boos achter mij. En kijk, daar is een poort en die is niet op slot. Enkel een ijzerdraad houdt de twee delen samen, daar moet je geen goochelaar voor zijn om die te ontwarren (en terug vast te maken). De helling zijn we voorbij, we stappen weer op het wandelpad. De terugweg lijkt altijd korter dan de heenweg, dat is natuurlijk niet zo, maar het zegt iets over hoe fout tijdsperceptie kan zijn. Zeker bij mij, ik kom (bijna) overal te laat.
We zoeken de kerk terug op met zijn gezellig pleintje en hier is wel een café, we drinken zumo de naranja : vers geperst sinaasappelsap. Dat is erg lekker en geeft ons een boost. Nu moeten we onze auto nog terugvinden, nog even winkelen en dan de bochtige bergwegen terug op. Ondertussen is het heel hevig beginnen waaien, hier en daar klettert er iets tegen de grond. Bomen gaan doorbuigen tot op de grond, plastiek zakken bollen op, het lijkt wel een windhoos. De lucht is betrokken, ik verwacht een flinke regenbui. We zien nog een paar fietsers die zich met moeite recht kunnen houden, halsstarrig trappend naar het einde van hun uitstapje, happend naar adem.
Ook in Acebuchal regent het, kortstondig, maar we zitten lekker binnen. Zonder hout weliswaar en dus zonder kachel, maar met een vuurtje en een dekentje. Lezen gaan we doen!
|
de hort op
