De kortste dag van het jaar vandaag. We maken hem nog korter door laat op te staan. Ons ontbijt is stevig, steviger dan ikzelf me voel, want last van kriebelkeel en wiebelhoofd. Ik zoek een wandeling op Wikiloc (waarbij dank aan Lena die de suggestie deed), een app die veel voorstellen doet.  De meeste zijn te zwaar voor ons, zodra we meer dan 1.000 hoogtemeters zouden moeten doen wordt dit een onmogelijke opgave.  Er zit er eentje tussen die ons naar een kant voert waar we nog niet geweest zijn, rond de 10 km, 600 hoogtemeters, moeilijkheidsgraad : gemiddeld. Dat lijkt ons op het lijf geschreven.

De hemel kleurt alweer azuurblauw, geen wolkje, geen vlokje, geen stofje.  De picknick is vlug gemaakt, voldoende drinken maar ook niet té, het is geen beestige wandeling. Een beetje voorbij de bar van Acebuchal staat de oude Antonio aan de reling, in gedachten verzonken naar de landerijen te kijken. Elke dag staat hij daar, in de voormiddag. Zijn oogjes zijn niet groot maar hij heeft alles gezien. In de namiddag zit hij meestal aan de bar, op een stoel en ook daar ziet hij alles en kent hij iedereen.  Kai zegt ons later dat hij de 'baas' van het dorp is.  Zijn zoon, ook een Antonio, is de baas van de bar.

Er is nog veel schaduw, maar door het gestage klimmen zijn we toch al duchtig aan het dampen.  Een mooie brede weg leidt ons 'immer hoher', rechts het groene dal, rechts ook nog veel groen op de helling.  We zien weer een resem bijenkasten.  Zouden die ook van Antonio zijn ? Er is één bijenkast die op de weg staat.  Ik spoor Geert aan om daar eens in te kijken. Misschien zoemen honderden bijtjes ons een warm welkom, kom er bij mensen, de honing is klaar, pakt u een potje. Voorzichtig heft hij het deksel op.  Een dreigend gegrom komt vanuit de kast en met sabel en kromzwaard komt de koningin, gevolgd door haar lakeien en werkers vlak voor zijn neus hangen.  'Verdwijn, vreemdeling', bromt ze, 'hier ben ik de enige echte baas!' 'Oei, pardon', zegt Geert, 'sorry voor het storen' en hij duwt het kleine grut terug in de doos, deksel er op. Tja, eigenlijk is de doos leeg en valt er niks mee te beleven.

De Wikiloc waarschuwt ons dat we van het pad af moeten en omhoog, langs een, alweer, lossestenenpad. Er staat wel propriedad privada en er hangt een dikke koord om ons tegen te houden, maar we zijn vlug akkoord dat er niks mis is met over een pad lopen.  'Ik hoop alleen dat ze hier niet schieten', zeg ik, want die Spanjaarden houden van jagen en kijken niet op een prooi meer of minder. Geert is er gerust in (was hij dat die gisteren zo boos was omdat ik op een privédomein liep?), we volgen de app en het pad.  Het is steil, en het wordt nog steiler. ' Ik denk dat het naar de top van de berg gaat', zeg ik 'en dat we van daar over de kam zullen verder lopen'.

Dat is zo, een langgerekte kam strekt zich voor ons uit, volgens de app moeten we die een hele tijd volgen (heerlijk vind ik dat) en dan weer rechtsaf afdalen naar het gewone pad dat 'camino de granada' heet. Granada is ver weg, maar het pad ligt hier wel. Die kam is een lieflijk ding met links en rechts diepe dalen en dichter bij de hand groene struiken, ideaal om vast te grijpen, moesten we struikelen of glijden.  Sommige van die struiken toch, want er zijn ook lelijke prikkers bij en onze benen staan direct vol schrammen. Gelukkig is ook de rozemarijn hier nog paraat, die is vriendelijker om te grijpen.

Het lieflijke van die kam blijft niet duren, meer en meer klauteren we over rotsen en zoeken onze weg langs de paadjes links en rechts die wat afdalen en dan terug omhoog klimmen. Geruststellend is dat er op diverse plaatsen een blauwe bol op een rots getekend staat.  Soms is het ook een paarse bol en een groene zie ik ook plots. Het bollenpad. Zolang die bollen er zijn, waren er mensen en die wandelden hier.  De app zegt nog altijd dat we goed bezig zijn.  Penibel wordt het stilaan wel, de rotsen nemen het over van de struiken, een rotswand of twee kijkt op ons neer.  Daar kunnen wij toch niet op ? 'We moeten er rond', zegt Geert en klautert zich uit mijn gezichtsveld. De app meldt plots dat er een moeilijke doorgang is op 130 m. Op 130 m?? En dit hier dan, app met je gemiddelde moeilijkheidsgraad ?  Ik hoor Geert roepen:  'we moeten terug, het is hier niet te doen'. Graag zou ik daar ook eens gaan curieuzeneuzen, maar hij is kordaat.  Gij, vrouwe, gaat daar niet heen.  Ik geloof hem en vertrouw hem, op klimgebied is hij de meest ervarene van ons twee, hij klom al toen hij nog in de luiers zat.  Mijn gevoel protesteert luidkeels, ik wil deze tocht volbrengen zoals hij beschreven staat, maar mijn verstand....  Teruggaan lijkt zo synoniem van opgeven. Maar als we verder gaan hangen we seffens misschien met zijn tweeën aan een wand te bengelen en we kunnen geen hand lossen om de hulpdiensten te bellen.  Wie, o wie zou ons vinden ?  De blauwe bollenmannen ? Antonio, die waggelt als een eend door zijn zere heupen ?

We keren dus terug.  En ondervinden nu pas hoe steil we hebben geklommen. De keien schuiven, mijn knieën knikken. Kleine pasjes nemen is de boodschap.  Als we terug op het bredere, comfortabele wandelpad komen, zie ik plots tientallen vlinders opfladderen.  'Dat zijn geen vlinders', zegt Geert, 'dat zijn vogels'.  Vogeltjes dan toch. 'Het zijn bergpatrijzen', zegt hij, 'dikke bergpatrijzen'.  Sla mij dood, maar een bergpatrijs, dat bestaat niet. Zelfs bij ons, waar alles vlak als een pannenkoek is geraken die beesten amper van de grond. Ik zie aan zijn gemelijk lachje dat het een probeerseltje was : slikt ze het of slikt ze het niet? Niet dus.

We zitten ondertussen alweer in de bar van Acebuchal en bestellen een zoet wijntje van Malaga. Zo is het ons verteld, toen we vroegen wat dat was. Moscatel de Malaga. Dat gaat gewillig binnen, lekker maar straf.  De oude Antonio ziet ons van het wijntje nippen en komt vertellen dat hij een winkeltje heeft waar hij veel lekkere dingen verkoopt. 'Kom', zegt hij, 'kom mee naar mi tienda'. Hij heeft inderdaad een kamertje dat grenst aan de bar en daar staat heel veel (rommel) te koop.  'Mermelada', zegt hij, zelf gemaakt, van mango, van appelsien, van vijgen, van mandarijnen, van avocado.  Het klopt wel, al wat hij opnoemt zijn vruchten die daar te vinden zijn, de mango wellicht uitgezonderd.  'Verse geitenkaas heb ik ook', zegt hij, 'en Moscatel die ik zelf brouw' en hij zet ons een glaasje van dezelfde zoete wijn voor. 'Worst', zegt hij en hij zwiert zijn koelkast open.  We krijgen een stukje worst.  Geert heeft een grote bak appelsienen zien staan bij de ingang.  Hij wijst er naar.  Antonio begint een appelsien te pellen.  Een stukje voor la mama en een stukje voor el papa.  En wat denken we van zijn wijn ?  Een flesje inpakken?  No,no, roepen we, genoeg is genoeg.  Ondertussen hebben we al 2 potjes confituur, een pot geitenkaas, vijgen, een worst en een kilo appelsienen op onze rekening.  Dan wordt het hilarisch.  Antonio heeft geen weegschaal, de kilo appelsienen zijn op het gevoel uit de bak gehaald. Antonio heeft ook geen rekenmachine.  En Antonio kan niet goed tellen.  Brugje over tien heeft hij nooit geleerd.  Dus hij begint : appelsienen 3 euro, vijgen 5 euro, samen 8 euro, confituur 5 euro, 8 vingers plus 5 vingers is 9, 10, 11 , 12, 13 euro. Oef !  Nog een pot confituur.  Vijf vingers er bij. Geitenkaas.  Een dikke kwak er bij. Worst, doe nog maar 7 vingers. 25, 30, 35 euro, dat is het !  35 euro por favor.  We betalen hem, kunnen onze lach maar moeilijk inhouden.  Maar bedenken achteraf dat we in Frigiliana voor dezelfde boodschappen de helft zouden betaald hebben.  Theater moet ook betaald worden, zullen we maar denken. :)

23-12-2023 om 21:32 geschreven door michel rotsaert