|
Ik heb een barslechte nacht. Wellicht zit het lezen van mijn boek er voor iets tussen. Dat boek verhaalt over de jaren 1800 en er komen schimmen en geesten en spoken aan te pas, in het toenmalige Engeland, mistige heuvels met heide bedekt, waar rusteloze vrouwen rondzwerven op zoek naar overleden geliefden, epidemies van typhus en tering en longontsteking. Mensen die vervloekt zijn omdat hun voorvaderen iets mispeuterd hebben,zijn doodsbang voor het cijfer zeven, omdat babies die geboren worden sterven op hun zevende dag of in de zevende maand, en zelfs als er geen zeven in voorkomt als de baby sterft dan rekenen ze tot ze toch tot een zeven komen. 'Zie je wel', zeggen ze 'het is de vloek die op ons rust'.
Met dat boek in mijn hoofd lig ik in bed, Picassogewijs, mijn een oog naar het plafond gericht, mijn ander oog naar de deur die openstaat omdat ze piept als we 's nachts moeten plassen en ik verwacht dat Geert in een monsterlijke Minotaurus gaat veranderen en mij zal willen verslinden of dat er minstens spoken met sluiers mijn gezicht zullen aantikken en wenken : 'kom Hilde, kom, je wordt verwacht in de nacht'. Zo kan een mens natuurlijk niet slapen en als ik dan ook nog een kriebelhoest krijg die maar niet overgaat, dan zit het spel helemaal op de wagen. Man bozig, ik zuchtend, het spook op de vlucht. Tegen de ochtend is het allemaal voorbij. Oef.
Het is niet al te vroeg als we vertrekken, we moeten winkelen, want morgen is het zondag en kerstavond, maandag zijn de winkels zeker dicht en op restaurant gaan zal er waarschijnlijk niet inzitten, de Spanjaarden zijn zo bezeten door Navidad dat ze allemaal thuis bij la mama willen zijn. We kiezen ervoor om naar zee te trekken, naar het naburige stadje van Nerja. Het heet La Herradura en ligt in een mooie baai. Dat belooft de kaart althans. Het is vlug bereikbaar via de autovia, parkeren is ook geen probleem, vlak bij het strand is plaats voor ons autootje. Terwijl we nog in de auto zitten zien we plots over het water een kerststoet uitgaan : de Kerstman met zijn gevolg. Statig stappen ze achter elkaar over het water, de wonderen zijn de wereld niet uit. Als we beter kijken zien we dat het roeiers en suppers zijn die onder vrolijk gezang de Kerstman vervoeren van oever naar oever. Het is verbazend dat geen van de suppers in het water valt, al zijn er wel een paar die op hun knieën voortpeddelen. Er is weinig bekijks, het strand is quasi leeg, waarschijnlijk gaan ze hier alle dagen zo tekeer.
We vragen ons af of we een mooi stadje mogen verwachten, voorlopig is het allemaal nogal eentonig met de typische witte blokjes van huizen die langs de zee gebouwd zijn. We vinden een plan langs de kant van de weg : het oude stadsgedeelte ligt meer naar het oosten op de rotsen die we in de verte zien. Een toren zien we er ook : el torre, eeuwenoud, temidden al de andere eeuwenoude huizen. Opgetogen beginnen we aan de klim. Er staan hier prachtige villa's met prachtige namen, we kunnen ze zien als we over de afsluitingen loeren. Ze zijn allen wit en hebben minstens een zwembad en kunnen zo in een luxe immobiliënboekje staan. We komen weinig volk tegen. Het verontrust ons niet, het is siësta, de mensen rusten, oude rijke mensen moeten veel rusten. Een vriendelijke jogger steekt ons voorbij, niet lang daarna zien we hem terug, hij kruist ons, gaat terug bergaf. Maar waar is dat oude stadsgedeelte nou ?
We klimmen en klimmen, nemen een 'short cut' (zo zegt Geert en hij begint zowaar Oxford Engels te spreken), wat voor mij dan weer een 'issue' is en als we helemaal boven komen zien we ... een toren. Enkel dat. Een toren zonder mensen, zonder café, zonder restaurant. Alleen wij en de toren. We kunnen hem niet beklimmen, hij is afgesloten, maar we kunnen wel 180 graden in het rond kijken en dat op zich is al de moeite waard. Een andere jogger komt boven, ook aan de toren, die hij aantikt. Hij ademt zwaar, moet duidelijk recupereren. Het uitzicht bekoort hem niet, hij moet algauw weer vertrekken, easypeasy deze keer, naar beneden, maar voor hij vertrekt móet hij de toren terug aantikken. Is het een magische toren ? Helpt het aantikken joggers hun dromen waarmaken. 'It's an obsessive compulsive disorder ', vertelt de Oxfordmens naast mij, 'he needs help from a doctor'. Maar dan nog geleerder dan ik het nu schrijf. Het klimmen is in zijn bol gekropen, zijn hoofd is ijl. Tijd om eten te zoeken.
We vinden een restaurantje met een menu van 14 euro, drank en koffie inbegrepen. We slaan toe. Het is lekker in de zon, lekker in de mond ook en de madame die alles moet beredderen (we hebben medelijden met haar, al dat werk, ze koerst van voor naar achter en van links naar rechts en is niet meer van de jongste) is supervriendelijk en goedhartig. Het gaat niet zo snel vooruit, maar waar kunnen we beter zitten dan hier, onder een palmboom met zicht op zee en op twee bierslurpende Italianen.
In de vroege avond videobellen we met onze kinderen, ze vieren vanavond samen kerst. En als Geert later op de avond nog even naar de auto gaat komt hij opgewonden terug binnen dat ik onmiddellijk moet komen kijken, want zoiets heeft hij nog nooit gezien en ik kan nooit raden wat het is en hahaha ! Blijkt dat er vakantiegangers zijn die een varken als huisdier bij hebben. Hij kwam ze tegen, op wandel met het varken aan de leiband. Het varken wou helemaal niet wandelen, het knorde flink tegen.
|
de hort op
