|
Maandag, wasdag ! Het is wel Kerstmis (Feliz Navidad, tralalalala), maar we zijn erg gestructureerd (ja toch ?) en op maandag moet er gewassen worden. Niet erg, de wasmachine regelt dat voor ons, de draad buiten nodigt het wasgoed uit op zijn droog kerstfeest en de zon helpt een handje. Terwijl ik de bar aandoe om een brood te kopen, maakt Geert spaghettisaus. Dat is ons kerstmaal en dat vinden we helemaal goed. Maar buiten dat huishoudelijk gedoe (ik heb ook al eens geveegd én de afwas gedaan !) doen we vandaag een nieuwe activiteit : dry rafting.
We nemen daar onmiddellijk een patent op want we hebben het zelf uitgevonden. Of het een wereldsucces zal worden : we hopen van wel, maar denken van misschien niet. Het is zo dat ik een paadje heb gevonden naar de rivier die langs het dorpje loopt. De rivier is helaas geen rivier meer, maar een droge bedding. Afdalen met een rubberboot kan dus niet en dat is spijtig want rafting is superleuk en helemaal niet gevaarlijk. Zo dacht ik er een aantal jaren geleden over, 'een beetje bootje varen op een wilde rivier', en ging ik enthousiast mee met Margo en Geert voor een raftingtochtje. De boot sloeg op hol, hij ging achterstevoren over kop, iedereen in het water, niet meer wetend waar boven of onder was en Hilde wou geen poot meer verzetten. Maar goed, deze keer is er geen water en dus doen we het droog. We dalen zonder boot de rivier af. Stenen, doornen, droge watervallen, we slaan ons overal door. Dat gaat goed, de eerste honderd meter. Dan wordt het donker door de dichte begroeiïng en glibberig en stekelig en is de pret er af. We overwegen om een machete te gaan kopen in Frigiliana, maar nee, toch maar niet. Terugkeren maar. Als we eens goed rondkijken dan zien we nu ook dat alle afvoerpijpen van de huizen van het dorp in de rivier lozen. Vandaar het toch niet al te frisse reukje dat in die bedding hangt. We haasten ons die put uit vóór er iemand zijn toilet doortrekt en bedenken een waardevol alternatief. Kerst aan zee : klinkt dat niet aantrekkelijk ?
Er is veel zee in de buurt, we kiezen Torre del Mar, daar zijn we nog niet geweest. Dat valt goed mee. Het stadje is heel wandelvriendelijk, we hebben een promenade van wel 4km lang, overal zijn bars, banken, toiletten, palmbomen... en Spanjaarden, én toeristen. Parkieten, yachten, vissersboten, een vuurtoren, muurschilderingen, speeltuintjes en heel veel strand. Geert heeft zijn zonnebril op, ik maak een foto van hem. Zoals hij kijkt moeten de mensen wel denken dat hij iemand van de cosa nostra is. En dat met een grote madame bij hem in rode short en benen vol krassen. Niet pluis, die twee. Geen nood, wij kunnen dat ook denken van het volk dat we tegenkomen. Mensen kijken verveelt nooit. Want waarom loopt de ene er bij alsof hij/zij naar de Oscaruitreiking mag en de andere in vuile trainingbroek ? Waarom kakelen de Spaanse vrouwen zo en wat vertellen ze dan wel ? Waarom loopt die ene toerist met vier honden aan de leiband ? Waarom smijt dat jongetje met stenen naar de meeuwen ? (omdat zijn opa hem aanmoedigt). Waarom loopt de ene half bloot en heeft de ander een dikke wintervest aan ? En zingen ze daar kerstgezangen of zijn het dronkemansliederen ? Is de zatte nonkel in zijn nopjes en gijzelt hij het hele gezelschap ? Rollen ze straks ruziënd over de grond ?
We weten het antwoord niet, maar krijgen wel honger. De spaghettisaus wacht, wij vallen aan. Het blijkt toch wel een heel grote pot saus te zijn. Ik opper om een deel aan Kai te geven, zoniet is er de volgende dagen opnieuw en opnieuw spaghetti. Geert regelt dat even met Kai, die jongen is blij met zijn portie. En het varken, dat is niet meer te zien. Geert is overtuigd dat het logeerde in een huisje hier vlakbij, naast het huisje van de oude Zweed. Ik heb toch mijn twijfels. De oplossing is : vragen aan de oude Zweed of hij een varken als buur gehad heeft. Als dat maar niet tot een spraakverwarring leidt.
|
de hort op
