|
Het einde nadert, we moeten inpakken. Morgen nemen we het vliegtuig om 11u20 in Malaga. We hebben een paar stressoren : 1) hoeveel wegen die valiezen ? Zowaar zwaar !!! Is dat meer dan 20kg ? Dat weten we niet. Ik stel Geert voor om mij eens op te heffen, dan in zijn hoofd dit delen door 3 en dan een valies op te heffen. Wat denkt hij daarvan ? Hoger of lager ? Geen sprake van dat hij dat gaat doen, hij is niet gek. Dan stel ik hem voor om de weegschaal van Antonio te gaan vragen. Héhé, Antonio heeft geen weegschaal, die meet alles uit het hoofd en op zijn vingers. Klasseren dan maar en afwachten! Tweede stressor : de auto. Die is zo vuil (aan de buitenkant) alsof we Parijs-Dakar hebben gereden. Het arme vehikel heeft afgezien aan zijn onderkant, aan zijn ophanging, aan zijn vering en wellicht nog hier en daar. Hem wassen gaan we niet doen, maar zo kunnen we ook niet zien of er soms schade is aan de buitenkant. Niet dat onze prachtige chauffeur iemand geraakt zou hebben, maar het ligt hier vol met opspringende steentjes en uitwijken voor een tegenligger stuurt de auto soms de bosjes in, waar scherpe takjes zitten te wachten om krasjes op auto's te maken, zo gemeen zijn ze wel. Ook dat klasseren we, we kunnen er toch niets meer aan veranderen. Alles zal zich openbaren na de wasbeurt.
We gaan een laatste keer eten in de bar van Acebuchal, we staan gereserveerd onder de naam 'Gilda'. We zitten in het zonnetje, Geert kan zijn ogen er niet van open houden. Als we bestellen wijst de kelner Benjamin ons terecht dat we veel te veel bestellen, we krijgen dat niet op, weten we dat nu nog niet ? Oei, beetje dimmen dan maar. Een salade van het huis delen, de kaas- en champignonkroketten laten vallen, nog een secondo plato nemen (die uiteraard veel vlees bevat, waar wij overwegend groenten eten, zweren de Spanjaarden nog steeds bij veel vlees) een liter water drinken en wegwezen. Er is veel volk, de twee kelners kunnen hun eigen voeten niet bijhouden. Liever een koffer van 30 kg en een auto vol schrammen, dan één dag het werk te moeten doen wat zij doen.
Geert, de nostalgische ziel, wil nog eens naar het Balcon van Europa. Alsof we voor de allereerste keer in Nerja komen rijden we hopeloos verloren. Hij ziet een wegwijzer naar het Oosten, ik zeg 'dat kan niet, we moeten naar het Westen'. Het Balcon ligt in het midden, laten we het daarbij houden. We drinken er nog eentje op. Ik vraag de kelner naar de cartera (de kaart). Olala, zegt hij, dat krijg je niet, dat is mijn portefeuille. La carta, dat moet het zijn. Beter opletten in de Spaanse les, kijft hij. Gelukkig zie ik er even onschuldig uit als ik ben, niet met een holster en een leren jekker en een doodshoofd getatoeeerd in mijn nek, oude vrouwtjes bijten niet, die kennen gewoon geen Spaans.
De zon begint te zakken in de zee. We zien een mooie zonsondergang. Het begint wel koud te worden, we zullen maar eens huiswaarts keren. Op het moeilijke stuk naar Acebuchal pronostikeren we hoeveel auto's we zullen tegenkomen. Geert denkt 0, het is bijna donker, iedereen is naar huis. Ik schat 3. Het zijn er drie. Ze zijn galant en voorzichtig in het donker. Wij ook. De kachel mag nog één keer hout slurpen en brommen en knisperen. Wij nog één keer slapen. Bye Andalusië, het was mooi, we zijn je dankbaar voor je prachtige natuur en je eeuwigdurende zonneschijn.
|
de hort op
