Als de Franse kolonialen rond 1750 door de Britten worden verdrongen uit de streek Acadia (wat nu Nova Scotia is, in Canada), komt een deel van hen via de Mississippi in de Amerikaanse staat Louisiana terecht. Louisiana heet dan het armste deelgebied van de Verenigde Staten te zijn waar het leven hard is. Om na een zware werkweek stoom af te blazen wordt het in de Franse gemeenschappen - Cajuns genoemd, afkorting van Louisiana Acadiens - traditie om te feesten. Dansen op muziek; two-step en walsjes. De liedjes, gespeeld op viool, gitaar en - voor het ritme - een triangel, zijn een mengeling van oude Franse liedjes met de muziek van andere volken die in Louisiana leven (Creolen en Europeanen). Tekstueel handelden de nummers over het harde leven. Tegen de tijd dat de platenindustrie opkomt, is de viool vervangen voor de accordeon (nadat beide instrumenten eerst samen worden gebruikt). De belangrijkste redenen hiervoor zijn dat de accordeon beter bestand is tegen het vochtige klimaat in het zuiden, meer geluidsvolume heeft (zeer nodig in de danszalen) en zowel de melodie als het ritme kan vertolken. Begin twintigste eeuw wordt er olie ontdekt in het arme Louisiana, wat tot een grote instroom leidt van Engelsprekende Amerikaanse geldzoekers. Die onderdrukken de Fransen, bestempelen hun cultuur als achterlijk en verbannen hun taal uit het lessenpakket van de scholen. Tevens nemen ze de cajun over, die nu Engelstalig wordt en gelikt gespeeld door hillbilly stringbands. De viool komt daarmee terug in de cajun. Later komen daar elektrische gitaren, steelgitaren en drums bij. Pas in de jaren vijftig begint de oorspronkelijk Franse, rauwe cajun weer aan een opmars. Die stijl wordt in de jaren zestig, als in Amerika een folkrevival losbreekt, opgepikt. Het leidt uiteindelijk tot een wettelijke erkenning van het Frans in Louisiana, met de taal weer terug in de schoolbanken. Als midden jaren tachtig het zogenaamde cajunstijl eten een rage is in restaurants wereldwijd, wordt de cajunmuziek - die daarbij gedraaid wordt - ook buiten Amerika populair. Cajun wordt vaak in een adem genoemd met die andere muziek uit Louisiana: zydeco. Zydeco wordt gespeeld door de Creoolse gemeenschap aldaar, die accordeongespeelde cajun vermengt met soul en R&B.
Bij deze wil ik een zijsprong maken van de Jazz en Blues en een biografie brengen van een landgenoot voor wie ik een grote bewondendering heb; nl. Jacque Brel.
De eeuwige puber wordt op 8 april 1929 geboren in Schaarbeek. Zijn hele jeugd voelt hij zich opgesloten in het saaie keurslijf van een typisch Brussels bourgeois gezin. In 1953, op 24-jarige leeftijd grijpt hij zijn kans. Op uitnodiging van talentenscout Canetti 'vlucht' hij naar Parijs, het Mekka van het chanson. Het succes barst los als hij in 1956 de kans krijgt een plaat te maken, "Quand on n'a que l'amour". Brel wordt legendarisch als vurig performer. Zijn chansons groeien uit tot klassiekers in het genre. Hij schittert zelfs in films én in de musical "L'homme de la Mancha". Helaas is Brel even vurig in het consumeren van zijn leven. Al in 1967 zegt hij het podium vaarwel. Daarna trekt hij met zijn zeilboot de wereld in om zich in 1976 op het eiland Hiva Oa te vestigen. Definitief, want vier pakjes Gitanes per dag eisen hun tol en in 1978 overlijdt hij aan longkanker. Hij wordt begraven op het eiland.
Ondanks felle kritiek en tegenstand aan het begin van zijn carrière, heeft Brel het chanson naar ongekende hoogtes gebracht. Zijn volledige oeuvre opsommen (192 titels) zou te ver leiden. Maar als je het ultieme liefdeslied "Ne me quitte pas" (1959) al op je palmares kan schrijven. Hij is niet alleen songschrijver. Mensen die hem hebben zien optreden, zullen het vuur van zijn voorstellingen nooit vergeten. En dat terwijl een eerste opmerking van zijn ontdekker Canetti was: "Ge denkt er toch niet aan met uwe 'look' op een podium te kruipen?". Zijn bedenking was ongegrond. De zanger met zijn vreemde 'look' had ongekend succes. Brel stopt op het toppunt van zijn roem. Na zijn laatste optreden in het Parijse Olympia krijgt hij een twintig minuten durende ovatie. Bejubeld, gelauwerd en veelvuldig gecoverd leeft hij nu voort in het collectief geheugen.
De grote vertolker leed ook aan grote plankenkoorts. Brel is zo zenuwachtig voor elk optreden dat hij iedere keer moet kotsen alvorens het podium op te gaan. Drie optredens per dag betekent drie keer kotsen. Eens op het podium gaat hij zo hard tekeer, dat hij per optreden 800 gram lichaamsgewicht verliest.
Op 20 december 2005 verkozen onze Franstalige landgenoten Jacques Brel tot Le plus grand Belge.
Zo, ik ben terug uit vakantie uit het verre Mont-Blanc-Sur-Mer (Blankenberge met andere woorden). En wederom klaar voor een jaartje vol blog-plezier!
De laatste tijd duiken er heel wat ritmes op die we tot de jazz kunnen rekenen, maar heel wat dingen worden hierbij veranderd oof weggelaten in vergelijking met de klassieke jazz. Men spreekt dan voornamelijk over de Free Jazz. Hier een kort artikel over deze sub-stroming binnen de Jazz-wereld
Free jazz, fusion en neo bop
Vrijheid en ongebondenheid zijn de politieke leuzen van de jaren zestig. De wens om ook zo te spelen is aan de jazz niet voorbij gegaan. Vanaf de jaren zestig en zeventig worden Chicago en New York centra van free jazz met musici die hun emoties rechtstreeks in klanken tot uiting willen brengen. Volgens de ware democratische principes kent de nieuwe generatie van free jazz musici geen leiders maar slechts deelnemers. Toch zijn er die de weg bereiden voor anderen: John Coltrane (sax), één van de belangrijkste jazzmusici ooit (dit beweren toch velen ), Ornette Coleman (sax, trompet, viool) en Cecil Taylor (piano). Onder de saxofonisten zijn er meer die nog niet betreden paden inslaan: Archie Shepp, Pharoah Sanders, Eric Dolphy en Albert Ayler.
Free jazz vindt in Europa meer aanhang dan in de Verenigde Staten. Het sluit aan bij de in Europa bestaande traditie van moderne klassieke muziek . Avant-garde en free jazz vormen in de jaren zestig de vernieuwende bijdragen aan de jazz.
Een andere stroming vermengt jazz met rock, funk en andere stijlen en wordt bekend als jazz-rock, jazz-funk en fusion (Weather Report). De jazz wint er een nieuw publiek mee. In de jaren tachtig zijn er geen dominerende musici meer in de jazz. In plaats daarvan is er sprake van een aantal ontwikkelingen die zich min of meer onafhankelijk van elkaar manifesteren en deels ook teruggrijpen op de rijke traditie van de jazz geschiedenis. Zo is er de neo-bop met musici zoals Wynton Marsalis , die teruggrijpen op de bebop, maar ook op de grote tenoristen uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig.
Onder de noemer 'nieuw traditionalisme' worden de artiesten ingedeeld die aan het eind van de jaren tachtig opkwamen en de eerste helft van de jaren negentig de countryhitlijsten domineerden. Zij speelden traditionele country die hooguit qua productie was aangepast aan de eisen van de moderne consument. In het jaar 1986 braken kort na elkaar enkele charismatische artiesten door met een eigen interpretatie van 'ouderwetse' country. Ze heetten Steve Earle, Lyle Lovett, Randy Travis en Dwight Yoakam en vormden een welkom tegenwicht tegen de popgeörienteerde artiesten die op dat moment de hitlijsten bezetten.
Wat aanvankelijk een frisse wind is wordt snel door de commercie ingekapseld. Alleen de echte persoonlijkheden zoals Steve Earle laten zich niet verleiden door de grijparmen van de countryindustrie. In de jaren negentig breken een onafzienbare reeks identiek ogende jongens en meiden door, immer getooid met cowboyhoed. Opvallende namen die zich wel weten te onderscheiden zijn k.d. lang, Rodney Crowell, Carlene Carter en Roseanne Cash (foto).
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
