Er is in de loop van de tijd van alles bedacht om een gitaar harder te laten klinken. Toen de gitaar nog darmsnaren had en akoestisch was, legde je het af tegen een trompet, sax of drumstel. Met stalen snaren lukte het al iets beter. Er zijn ook gitaren met een metalen resonator (dobro's) gebouwd die vrij hard gingen. Maar het ging pas écht lukken met het volume toen er een microfoontje werd ingebouwd en de gitaar via een versterker en luidspreker versterkt kon worden. Het is dan begin 30-er jaren van de 20e eeuw.

Als het volume erg hoog werd waren er problemen met feedback: de klankast ging met het geluid uit de luidspreker mee trillen met een piep- of zoemtoon als gevolg. De oplossing daarvoor kwam van gitarist Les Paul. Hij bouwde in 1948 een gitaar met een massieve body (solid body). Korte tijd later volgde Leo Fender met de Telecaster en de Stratocaster. Deze 3 klassieke modellen worden nog steeds gebouwd in allerlei varianten. Er bestaan ook talloze imitaties van van andere merken.

In de zestiger jaren, toen de pop en rock opkwamen, waren solidbodies dé instrumenten van deze muziekstijlen. In deze periode begonnen ook de Japanse bedrijven imitaties van de Amerikaanse modellen op de markt te brengen voor zeer lage prijzen. Zodoende werd de elektrische gitaar bereikbaar voor zeer grote groepen muzikanten. De kwaliteit van de Japanse gitaren werd in snel tempo beter. Tegenwoordig doen merken als Ibanez, Yamaha ed. beslsit niet meer onder voor de Amerikaanse merken als Gibson en Fender. Goedkope gitaren komen nu uit landen als Korea, China, India en Indonesië.

Toen in 1962 de Marshall versterkers kwamen werd het écht hard. Jimi Hendrix, Deep Purple, Black Sabbath en dergelijke bands maakten van keiharde gitaren en een muur van Marshalls hun handelsmerk.

Bouw

Qua bouw wordt er een onderscheid gemaakt in:

* hollow body of full body gitaren, met een klankkast (bijv. ES 175)

* thinline of semi-akoestische gitaren, met een dunne klankkast (bijv. ES 335)

* solid body gitaren, met een massieve body (bijv. Telecaster, Stratocaster, Les Paul)

De laatste soort zie je het meest. Full bodies en thinlines worden vooral in jazz en ook wel in blues gebruikt. Ze geven in het algemeen een donkerder geluid.

18-12-2007 om 13:46 geschreven door Jay Stanton  

Het Latijnse spreekwoord zegt «des gustibus et coloribus non disputantum est», ofwel «over kleur en smaak valt niet te twisten». Maar als notoir dwarsligger wil ik me hier toch even aan wagen…

Ik heb het hier namelijk over de vele keren dat de Vlaamse groep Clouseau het Antwerpse Sportpaleis laat vollopen. Laten we zeggen, ik ben absoluut geen Clouseau-fan, dat meen ik oprecht. Maar als men honderd mensen zou vragen wat ze van de broertjes Wauters vinden, zal een heel hoog percentage vinden dat ze niet goed zijn. Maar als we dan daar de verkoopcijfers van het Sportpaleis naast leggen, dan is het duidelijk dat er heel wat hypocrieten rondlopen.

Voor mij persoonlijk is Clouseau niets meer dan een fenomeen dat over zijn paard getild is in de tijd dat VTM begon met “Tien om te Zien”. Maar als je op de keper gaat beschouwen wat ze werkelijk aan de muziekgeschiedenis hebben bijgebracht, zal je moeten toegeven dat het enorm weinig is. De liedjes die ze maken gaan gewoonlijk eventjes heel snel naar de top om dan ook weer redelijk gauw in de anonimiteit te verdwijnen. Daarom ben ik ook van mening als Clouseau er mee zou ophouden, dat er weinig van hun muziekpatrimonium zal overblijven.

17-12-2007 om 11:29 geschreven door Jay Stanton