Een dubbel-CD die ik onlangs cadeau kreeg was The Years of the Blues. Laat ons zeggen: de titel klink goed! De ondertitel is: With BB King; dat klinkt ook goed. Maar op die ondertitel moet je zeker niet afgaan, want op de twee CDs vindt u slechts 4 nummers van BB King. Een kleine misleiding dus!
Dit terzijde gelaten is Years of the Blues toch een heel goed overzicht van wat de Bluesmuziek ons tot hiertoe heeft gebracht. Het gaat hier vooral over nummers van de groten der aarde uit de Blueswereld: o.a. Big Joe Turner, Muddy Waters, Howlin Wolf, Leadbelly etc. etc
Het is natuurlijk een overzichtscollectie, dus heel veel nieuwe dingen zal de doorwinterde bluesfanaat hier wel niet ontdekken, maar toch stonden er voor mij een paar dingen op die ik nog niet kende of waarvan het lang geleden was dat ik ze nog eens gehoord had. Dus als je dubbelaar in je CD-wisselaar steekt heb je toch een hele tijd zeer aangename muziek. Gezien sommige nummers al heel oud zijn heeft de digitale remastering soms weinig uitgehaald, maar ook bij die nummers is de geluidskwaliteit toch behoorlijk.
Wat ik heel tof vond aan deze CD (buiten de muziek dan) is het begeleidende boekje met daarin redelijk wat informatie over de artiesten en de nummers. Wel moet ik erbij zeggen dat ik wel een leesbrilletje nodig had om de teksten zonder schele koppijn te kunnen lezen
Bij het horen van een aantal van de liedjes op de CDs kreeg ik spontaan zin om mijn gitaar en harp (u weet nu allen wat ik met harp bedoel) ter hand te nemen en te beginnen meespelen.
Dus kortom een goeie Blues-verzameling!
Gelieve deze CD niet te verwisselen met een CD met dezelfde titel die je voor 5 Euro koopt in de Compact 500 en die op niets trekt! Op die CD staan enkel wat commerciële Bluesnummers opgenomen in een kwaliteit die een beschadigde fonoplaat evenaart. Ik wil hier geen kwaad spreken over goedkope CD-winkels; het gaat hier specifiek over die bepaalde CD. Voor de rest heb ik bij Compact 500 al heel wat goede dingen gevonden.
Spijtig genoeg heb ik de bijgevoegde foto niet in mijn bezit
Aangezien ik gemerkt heb dat er hier bij de Bloggers een paar Elvis-Fans zitten, heb ik hier even een biografie van hem gezet:
Presley wordt geboren op 8 januari 1935 als enige overlevende van een eeneiige tweeling . Elvis ouders waren trouwe leden van the first Assambley of God , een kleine kerk, niet ver van hun huis. Daar komt Elvis,op zeer jonge leeftijd, voor het eerst in contact met muziek, in de vorm van Gospelsongs. Wanneer hij opgroeit, zingt hij met zijn ouders op kampbijeenkomsten, revivals en samenkomsten van de kerk. Voor zijn 8e verjaardag krijgt hij van zijn ouders een 2e-hands gitaar waarop hij, geholpen door zijn ooms, leert spelen. Hij luistert via de radio naar populaire countryzangers zoals Jimmy Rodgers en bluesartiesten zoals Arthur Smith; die natuurlijk zeer belangrijk zijn voor zn latere loopbaan als zanger. Op 10-jarige leeftijd doet hij mee aan een muziekwedstrijd. Hier wint hij voor 5000 mensen de 2e prijs met het liedje Old shep. Verder was Elvis een beleefd en verlegen kind.(Zo verlegen zelfs dat hij buiten alleen maar durfde te zingen als het donker genoeg was zodat de mensen hem dan niet konden zien) Ook deed hij niets liever dan naar radiostations met overwegend zwarte blues luisteren.
Vanaf zn pubertijd vertoonde Elvis in zn gedraguitingen steeds meer blijk van 2 sterk tegenover elkaar staande persoonlijkheden; de een met opvattingen van goedheid en de ander met het kwade. Vernons lange afwezigheid had een grote invloed op Elvis ontwikkeling. Vanaf de tijd dat hij 2,5 was tot zn 11e was Elvis altijd alleen met zn moeder en werd daardoor een echt moederkindje. Dit was ook niet zo raar want Gladys (moeder) aanbad haar zoon, ze verloor hem nooit uit het oog en begeleide hem altijd naar en van school. Ze verbood hem te zwemmen en andere dingen te doen die maar het minste beetje gevaarlijk leken. Het meest suggestief in deze relatie is wel de buitengewone fysieke intimiteit. Hij sliep tot zn pubertijd bij mama in bed.
Na verschillende baantjes wordt hij in 53 , net zoals zn vader, vrachtwagenchauffeur en passeert hij regelmatig voorbij MEMPHIS RECORDING SERVICE, een zusteronderneming van Sun Records Company.Daar hing een bord dat je voor 4 dollar je eigen grammofoonplaat kon maken. Op een dag waagt hij het erop en gaat binnen met een smoesje dat hij zn moeder wil verrassen voor haar verjaardag. Hij neemt 2 singels op:Thats where your heartache begins en my happiness ( hits van een populaire zwarte groep) Marion Keiser, eigenares van M.R.S. is erg onder de indruk en stuurt een van de 2 liedjes naar Sam Phillips, producer, en baas van SRC. Sam hoort algauw dat deze anonieme zanger mogelijkheden heeft. Toch duurt het nog bijna een jaar voordat hij Elvis belt om in zn studio een aantal nummers te komen zingen. Tevens nodigt Phillips gitarist Scotty Moore en bassits Bill Black uit voor deze sessie. Hij verzoekt het 3-tal bijzonder goed te oefenen, want een blanke met de stem van een zwarte kan wel eens een uitkomst betekenen voor zn niet al te grote onderneming. Er wordt de eerste paar weken hard gerepeteerd. In de zomer van 54 komen enkele nummers op band, I love you because en Blue Moon. De liedjes draaien echter niet uit op een hit zoals verwacht en tijdens een koffiepauze begint Elvis wat op zn gitaar te rammen gevolgd door de 2 andere spelers. Iedereen vindt het fantastisch en de resultaten waren Thats allright, mama en Blue moon of Kentucky. Toen dit op de radio gedraaid werd ,werd deze overspoeld met telefoontjes, waardoor Elvis die avond uit de bioscoop meegesleurd werd naar de studio voor een live interview . De sensationele reacties werden hoofdzakelijk veroorzaakt door het feit dat de luisteraars niet konden geloven dat de stem, die die liedjes zong, die van een blanke was. Elvis overtuigde de luisteraars met de verklaring dat hij op Hume High School gezeten had (een school alleen voor blanken).
Elvis en zijn band traden voor het eerst live op in juli van dat jaar in een openluchttheater. Zn live optreden stond echter in het middelpunt van de belangstelling. Zijn verschijning alleen al schokte de meeste Amerikaanse volwassenen want zijn vetkuif, zijn lange bakkebaarden en zijn voorkeur voor hardroze en felle kleuren, die geheel tegen de normen waren. Om nog maar te zwijgen over zijn schokkende heupbewegingen, zijn knievallen en zijn arrogante grijns. Na een korte rustpauze nam Elvis carrière plots een grote vlucht. Dont be Cruel, You aint nottin but a Hound Dog en Love Me Tender waren datzelfde jaar allemaal gigantische hits. Het laatste nummer werd zijn eerste gouden plaat. Van een regionaal talent werd de pas ontdekte zanger een nationaal en uiteindelijk een internationaal fenomeen. Met zijn gitzwart geverfde haar verscheen Elvis in zijn eerste twee films als een soort zingende James Dean, maar de derde film Jailhouse Rock was een totaal ander genre. Deze speelfilm, waarin Elvis een misdadiger doodt en dan zelf gearresteerd wordt, was ongetwijfeld de beste die Elvis ooit gemaakt heeft. In de loop der jaren speelde Elvis in 30 films waaronder King Creole, Love me Tender enz. Daarbij kwamen nog enkele documentaire films zoals Elvis Thats the way it is en Elvis on Tour en een aantal televisiespecials zoals Aloha from Hawaï.
Maar hoewel Elvis Presley waarschijnlijk de meest beroemde man ter wereld beneden de 25 jaar was, moest hij tocht in militaire-dienst, de plaag van jonge Amerikaanse mannen. Elvis moest in maart 1958 in militaire dienst. In oktober arriveerde hij als gewoon soldaat nr 53.310.761 voor een diensttijd van 18 maanden. Om Elvis succes hoog te houden bracht manager kolonel Tom Parker. Bracht Tom Parker een paar nummmers, uit de verzameling opnames die Elvis voor dat hij in dienst ging had opgenomen, uit. Zoals Old Shep dat het eerste nummer was dat hij in het openbaar zong. Andere nummers zoals Love Me Tender, Reddy Teddy, Dont be Cruel en zijn allergrootste hit You aint Nottin but a Hound Dog, zorgden voor een gelijkmatige stroom van singles in de hitlijsten.
Wanneer Elvis tijdens een vakantie naar huis komt, sterft zn moeder. Vernon, maar vooral Elvis zijn hier erg kapot van omdat hij vroeger een heel erg nauwe band had met zn mama.
Toen Elvis dus in maart 1960 uit dienst ontslagen werd, wachtten vele mensen vol spanning op zijn comeback. Ze worden dan ook steeds lastiger. Bij velen moeten alle romantische dromen dan ook in één klap kapot geslagen zijn toen hij eindelijk zijn ware liefde had ontmoet. Het was een beeldschoon meisje van 14 jaar : Priscilla Beaulieu. Na 10 jaar verkering trouwden ze uiteindelijk toch omdat hij haar en haar vader had beloofd dat hij met haar zou trouwen. Dit huwelijk liep echter niet op wieltjes. Elvis leefde erg losbandig, was ontrouw en slikte veel drugs en slaappillen. Een jaar na hun huwelijk werd hun dochtertje Lisa Marie geboren. Alhoewel de verkoop en hitlijstresultaten voor iedereen een opmerkelijk succes zou betekenen was Elvis zeer teleurgesteld. Via Tv-specials bereikte hij het grote publiek. Hierdoor waren zn live-concerten uit de jaren 70 altijd uitverkocht. De Tv-show Aloha from Hawaï werd vanuit Honolulu in 40 landen uitgezonden en werd door meer dan 500 miljoenen mensen bekeken. Toch was Elvis er nooit in geslaagd zn vroegere glorie te heroveren na zn ontslag uit het leger. In 73 liet hij zich scheiden van Priscilla,de moeder van zijn kind, Lisa. Een tijdje na de scheiding ging Elvis, na amper 2 weken verkering, een verloving aan met Ginger Aldan. Ook bij haar nam hij nog steeds veel drugs en kalmeermiddelen. Telkens als ze wilde op te stappen dreigde hij met zelfmoord. Elvis deed steeds weer optredens in Las Vegas, het podium dat hij als een soort thuishaven zag. Intussen moest hij echter rekening houden met een overvol en hectisch tourschema. Zn bekendste liedjes van die tijd waren Devil in disguise en Falling in love. Van maart 75 tot januari 76 reisde hij naar 74 verschillende steden. Aan dit alles kwam een einde op 16 augustus 1977,wanneer hij op het toilet een hartaanval kreeg, veroorzaakt door een overdosis. Deze gebeurtenis haalde niet alleen de plaatselijke bladen, maar werd echt wereldnieuws. Uit onderzoeken van Elvis lichaam bleek dat hij meer dan 9 verschillende soorten drugs binnen had, waaronder Valium, Valmid, Codeïne, Morfine enz.
In mijn CD-bespreking rond "Route 66" staat dat het liedje "Born To be Wild" van The Troggs is. Dit nummer is eigenlijk van Steppenwolf. Sorry voor de vergissing!
Dit is alvast een korte beschrijving over het leven van Blues Legende Howlin Wolf. Een uitgebreide biografie volgt later.
Chester Arthur Burnett, genoemd naar een negentiende eeuwse president, kreeg een bijnaam die synoniem staat voor de kracht van de blues, Howlin' Wolf.Hij werd in 1910 geboren in West Point, Mississippi. Hij werd er vrij jong beïnvloedt door Charley Patton, Willie Brown, en Sonny Boy Williamson 2. Na W.O.II vestigde hij zich in Memphis,Tennessee, en speelde lokaal biij een aantal blues-groepen. Hij was een begaafd harmonica-speler en bundelde omstreeks 1950 zijn krachten om de electrische gitaar onder de knie te krijgen. Al spoedig nam hij een plaat op bij Sam Phillips' Recording Service in Memphis. Hij tekende bij Chess Records in 1953, alwaar hij Spoonful, Little Red Rooster, Back Door Man, I Ain't Superstitious, Smokestack Lightnin' en Killing Floor opnam. In de jaren zestig bleef hij er als blues-muzikant torenhoog uitsteken. In 1976 stierf hij dichtbij Chicago.
Hoewel er na de verwoestende doortocht van Hurricane Katrina er momenteel weinig sprake zal zijn van een georganiseerd leven in New Orleans, heeft deze stad toch in het verleden een typische blues-sound geleverd: the New Orleans Blues. Laat ons hopen dat de stad snel terug opgebouwd is en dat het gewone (blues-) leven gauw terug kan hernemen....
De oorspronkelijke Blues van New Orleans werd aangedreven op het ritme van de piano en de blaasinstrumenten. De typische sound van daar is ook doorspekt met Caraïbische invloeden en ritmes die een echte feest-atmosfeer uitademen. In tweede instantie vindt men ook veel invloeden uit de Dixieland-stijl die ook een onlosmakelijk deel uitmaakt van de muziek uit die streek. De muziek heeft een vriendelijk en opgewekt karakter, hoe somber de teksten ook mogen zijn. De ritmes op zich hebben een duidelijk luiheidsgevoel, maar op de achtergrond horen we toch relatief complexe ritmes met een hoofdslag die net ietsje achter de tel valt. Qua vocalisering zijn is er in de New Orleans Blues veel verscheidenheid: van emotioneel, laid-back over crooning tot luidkeelse Gospelgezangen.
Miles Davis werd geboren in Alton, Illinois, in een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader was een succesvolle tandarts in East Saint Louis.
Zijn moeder was een redelijk goede pianiste die wilde dat hij viool zou leren spelen. Maar van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag een trompet, waar hij zich onmiddellijk op toelegde.
Toen Miles Davis vijftien was speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato, en Miles Davis zou deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière behouden.
Eerste New Yorkse periode
In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band had gespeeld, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs voor de Juliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij onmiddellijk op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins.
Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op de plaat. Zijn eigen opnamecarrière begon op te bloeien.
In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking zou de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken blijven bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten zouden de eerste tien jaar slechts beperkt gepubliceerd worden.
1.Heroïne
Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij, net als veel van zijn tijdgenoten, een serieuze heroïneverslaving opgelopen, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.
In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde veel sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en in 1954 keerde hij terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Echter, die dacht onterecht dat het met zijn gebit had te maken. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer had gebruikt, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.
2.Terug in New York: het Miles Davis Quintet
Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk tenor- en later sopraansaxofoon) en soms enkele andere bekende jazzartiesten zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).
Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig was opgehouden. Ze vermeden de rythmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg
de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek kon leren doorgronden. Dit was namelijk al een levenslange obsessie voor hem.
Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, zouden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid bepalen van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.
1.Miles Ahead en Milestones
Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf alweer verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn meesterschap over zijn instrument toonde.
Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze bigband had een gedreven kopersectie die fraai was gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee ook het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.
Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Miles Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (vakkundig door Coltrane begeleid), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de Dorische en Aeolische modi met de vrije improvistionele modale stijl die Davis zich eigen zou maken.
Op zondag 30 oktober is er in Rupelmonde weerom een muziekgebeuren waaraan ik zal deelnemen; nl. het Muziektreffen. Het is een namiddag en avondvullend programma met optredens van fanfares, harmonieën en brass bands. Iedere deelnemende formatie zal +/- één uur spelen. Het zijn voornamelijk stukken uit hun eigen repertorium. Alles gaat van start om 15.00 in de Clara Hamendtzaal, Hellingstraat te 9150 Rupelmonde. Voor meer informatie mag je me steeds mailen stantonproductions@worldemail.com Gelieve in de onderwerpsregel even Muziektreffen te vermelden.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
