Horace Silvers stijl van spelen is in alles een tegenhanger van de cool jazz; met invloeden van blues en gospel, en met een onafgebroken en hamerend ritme. Het is een muziekstijl die altijd opwindend is en nog steeds bewijst dat jazz ook zeer toegankelijke muziek kan zijn.
Horace Silver speelt aan het begin van de jaren vijftig in het orkest van Stan Getz en begeleidt in die orkesten onder meer de grote saxofonisten Lester Young en Coleman Hawkins.
In 1952-1953 begint hij zijn samenwerking met Art Blakey. In hetzelfde jaar speelt hij ook met Miles Davis. Zijn eigen kwintetopnamen in 1954 leiden tot de vorming van de Jazz Messengers.

Als de samenwerking enkele jaren later wordt beëindigd vormt Silver een eigen kwintet, zonder Blakey die de naam Jazz Messengers meeneemt. Het kwintet van Horace Silver zal in de jaren daarna telkens van samenstelling wisselen. In zijn muziek zijn veel gospelinvloeden te horen en hij is een van de eersten geweest die ook soul– en funkinvloeden in zijn muziek aan bod laat komen. Daardoor ook wordt zijn muziek zeer populair en verschijnt een aantal van zijn albums, ‘Song for my Father’ en ‘Cape Verdean Blues’ in de hitlijsten. Zijn werk toont aan dat jazz heel toegankelijke muziek kan zijn waar de luisteraar veel plezier aan kan beleven.
De groepen van Silver zijn, net als die van Blakey, belangrijke leerscholen voor jonge jazzmusici, waaronder Carmell Jones en Blue Mitchell, beiden trompet, en de saxofonist Joe Henderson.
Na de jaren zestig worden zijn opnamen spaarzamer en ook een stuk minder interessant