Er is geen jazz-label dat zo nauw verbonden is met de hard bop als Blue Note. Blue Note is begonnen door Alfred Lion en Francis Wolff die, gevlucht uit nazi-Duitsland, kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten aankomen. Al snel brengen ze hun eerste catalogus uit. Vanaf 1939 zal Blue Note in de daarop volgende dertig jaar uitgroeien tot een van de meest richtinggevende en in artistiek opzicht succesvolle labels in de geschiedenis van de jazz.
Lion en Wolff kunnen het goed vinden met hun artiesten en weten hen tot grote creatieve hoogten te brengen. Bij Blue Note is de kwaliteit altijd belangrijker dan de kosten: als een opnamesessie geen succes is, wordt hij door Lion en Wolff op de planken gelegd.
‘Song for my Father’ van Horace Silver en ‘The Sidewinder’ van Lee Morgan zijn in het midden van de jaren zestig grote successen. Blue Note legt talloze hardboppers op de plaat vast. Lion en Wolff plannen de opnamesessies heel nauwgezet en betalen ook de repeteertijd van hun muzikanten. Ook dit onderscheidt hen van andere labels. Rudy van Gelder, de geluidstechnicus, is verantwoordelijk voor het unieke Blue Note geluid en is daarmee een van de meest gewilde geluidstechnici uit de geschiedenis van de jazz geworden. De hoezen van de albums zijn het werk van Reid Miles die dankbaar gebruik maakt van de fotoportretten die Francis Wolff maakt. Miles ontwerpt honderden platenhoezen die het label ook letterlijk een ‘eigen gezicht’ geven. In 1967 trekt Lion zich terug uit het label, hetzelfde jaar gevolgd door Miles die zich volledig met de fotografie bezig gaat houden. Wolff blijft het label nog een aantal jaren toegewijd maar met zijn overlijden in 1971 verschuift de aandacht van het label naar funk en fusion, de muziek die dan vooral in de belangstelling staat.
Na het vertrek van Lion en later de dood van Wolff gaat het snel bergafwaarts met het label.
In 1975 is er nog een opleving wanneer Michael Cuscuna onbekend materiaal dat lang op de planken heeft gelegen begint uit te brengen. Dat duurt tot 1981 en in deze jaren komt prachtige muziek voor de eerste maal beschikbaar via Japan. De hoezen zijn geïnspireerd door het werk van Miles. In 1984 krijgt het label een doorstart, maar een herkenbare ‘Blue Note school’ heeft het (nog) niet opgeleverd.

De cd heeft veel betekend voor de geluidskwaliteit,maar het kleine formaat van de doosjes doet geen recht aan de altijd herkenbare Blue Note ontwerpen van Miles uit het tijdperk van de lp.