Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
Voor hen die het aangaat..........50 + of ? De badkuip dementie test! Tijdens een bezoek aan een verpleeghuis vroeg ik aan de directeur wat het criterium is om een patiënt opgenomen te krijgen.
Wel zei de directeur, we vullen een badkuip met water, dan krijgt depatiënt een theelepel, een theekop en een emmer. Dan vragen we hem/haar om de badkuip leeg te maken. Oh, ik snap het zei ik, een normaal persoon gebruikt de emmer omdat die groter is dan een theelepel of een theekop.
Nee, zei de directeur, een normaal persoon zou de stop uit de badkuip trekken. Wilt U een bed bij het raam of in het midden?
ZOEKERTJE 'k zoek een elektricien om de stroom te herstellen tussen mensen die niet meer met elkaar praten, een oogarts
om de boze blik van de mensen te veranderen, een kunstenaar om een glimlach op het gezicht van de mensen te tekenen, een metser om aan vrede te bouwen, een wiskundeleraar om terug te leren rekenen op elkaar en een kachel dat mijn hartje kan verwarmen en doen smelten
Telkens wanneer ik mijzelf ontleed, resteert een rest, een zoektocht Nooit geraak ik tot de bodem van mijn zijn, maar laag op laag onthult een nieuwe laag. De een verbonden met de ander, de ander verbonden met de volgende. Zij gaat onontwarbaar voort. Met elk proberen een nieuwe laag, met elke nieuwe laag een nieuw proberen. Nooit geraak ik tot het diepste van mijn zijn.
Elke actie een complot van lusten, angsten en verlangens. Niets is gewoon. Alles heeft een doel en oorzaak. De vraag is wat en wie en hoe. Na eindeloos dralen en dwalen heb ik mijn zoektocht gestaakt. Ik ben er niet, en nooit geweest. Het is slechts het lichaam dat hier leeft. Er is geen ik, geen diepste ik, geen essentie van mijn zijn.
In relatie tot de ander verhult zich echter dit besef. De ander is niet op de hoogte van mijn automaten en gelooft in mij en redenen. Mijn mij speelt hierin mee. Het kan niet anders, en vervalt keer op keer uit schuld weer in het vinden van zijn diepste zijn.
Elke actie een complot van lusten, angsten en verlangens. De ander moet het weten, anders ga ik aan de eerlijkheid voorbij. Kon ik de ander mijn zijn maar geven. Op een blad hem aanreiken en zeggen: dit ben ik. Een blik alleen zou genoeg zijn om mij te doorgronden.
Zo is het helaas niet gegeven. Zonder essentie is het wachten totdat alles is vergaard. Pas dan is het klaar of mijn zijn de ander kan bevallen. Maar weet dat ik die tocht ook maak en weer een laag verder geraak.
