waterman

eentje om de dag mee te beginnen en eens aan te voelen in gedachte . Het is nu bijna acht jaar dat ik helemaal stopte met de alcohol . En ik heb het idee dat de ergste afkickverschijnselen voorbij zijn. Ik wilde zeggen: 1-0 voor mij. Maar het is geen wedstrijdje, geen gevecht. Nee, het is gewoon tijd. Tijd voor míj. Tijd om mezelf weer terug te vinden.Dat klinkt misschien heel raar uit mijn mond, aangezien ik alle tijd voor mezelf heb. Maar toch heb ik mezelf de afgelopen jaar vooral heel druk bezig gehouden. Met van alles, maar niet met mezelf. Nu is het tijd om even een stap terug doen, een pas op de plaats. De komende week ga ik gebruiken om puin te ruimen. In mijn hoofd, in mijn lijf, in mijn huis. Zaken op orde stellen. Het leven is gewoon te kostbaar om ontzettend druk bezig te zijn met onbelangrijke zaken.Het voelt goed. Het voelt echt alsof ik mezelf weer een beetje aan het terugvinden ben. Ik heb alleen wat meer tijd nodig.Maar wat zat me dan dwars? Waar maakte ik me zo druk om? Ik kan mijn vinger er nog niet goed op leggen, maar ik denk dat mijn lichaam aangaf dat het tijd is voor een volgende stap in het aanvaarden en niet te vluchten van de realiteit. Niet bewust, maar ik deed het wel, door vooral heel druk te zijn, druk met van alles, druk met details. Ik rende mezelf voorbij, hield geen rekening met mijn grenzen en ging er dan ook veel te vaak overheen. Ik had het schijnbaar nodig. Ik heb nachten wakker gelegen op bed tijd om na te denken om alles een plaats te geven.Maar nu is het tijd. Het is tijd om niet meer zo druk te zijn met alles om me heen, maar het is tijd voor mij. Voor een stapje terug. Misschien zelfs wel 2 stappen. Tijd om adem te halen, na te denken. Te onderzoeken hoe ik verder kan leven met zo min mogelijk pijn en zoveel mogelijk plezier. Ik merk dat ik het nodig heb. Dat het mezelf voorbij rennen zijn tol begint te eisen. Ik ben zo ontzettend moe, zo kapot. Ik kan niet meer. En dat is niet goed. Ik wil wat energie overhouden voor de leuke dingen, de dingen die energie geven, de dingen die maken dat ik met een glimlach op mijn gezicht door de rottijden, door de pijn heen kom. Want dat blijft. Dit is nu een onderdeel van mijn leven. En het is goed, zolang ik maar een beetje op mezelf pas. Het is nu tijd om op te laden, om ook de rust te vinden en niet meer alleen maar te rennen. Tijd voor balans.

29-10-2013 om 08:57 geschreven door henri

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)