Accepteren:

In tegenstelling tot wat het titel misschien wel suggereert is dit geen uitleg over hoe je jezelf kunt accepteren. Het is mijn gedachtegang over mijn persoonlijke stappen die wellicht andere kan helpen.

Vanochtend deed ik men post open en las een spreuk ,” Niet de jaren maken je oud , je wordt oud door het loslaten van je idealen “. Terwijl ik deze gedachte rustig begon te lezen begon ik te denken..."Wat laat ik achter als ik er niet meer ben".

Deze gedachte heb ik laatste tijd wel vaker. Het is een heel vreemd besef dat de eerste paar keer toen ik erover nadacht ik eigenlijk geen antwoord had. "Ik laat niks achter" was mijn conclusie. Toch ben ik daar al iets verder in gekomen, ik laat wel iets achter. ik laat mijn partner achter waar ik heel veel van houd, ik laat mijn familie achter die me ondanks alles wat er ooit gebeurd is me altijd gesteund hebben, ik laat mijn vrienden achter bij wie ik altijd terecht kon. Hoe meer ik erover na ging denken hoe meer ik kon noemen en uiteindelijk had ik een lijst van positieve en negatieve punten die ik achterlaat. Wegen de positieve punten op tegen de negatieve?

Toen ik iets later die lijst erbij pakte en alles begon terug te lezen besefte ik me dat ik enorm veel negatieve zaken achterlaat. Ben ik blij ermee dat ik negatieve zaken achterlaat als ik er ooit misschien wel niet ben? Ben ik tevreden met het leven dat ik tot nu toe geleid heb en zou ik aan het einde kunnen zeggen dat ik geen spijt gehad heb van mijn keuzes?

Uiteindelijk heb ik enorm veel keuzes gemaakt in mijn leven. Keuzes waar ik trots op ben, keuzes waar ik minder trots op ben. Heb veel momenten gehad waarbij ik wilde dat ik beter geluisterd had naar de adviezen die ik kreeg. Heb veel momenten waarbij ik ze graag over wil doen puur zodat alles ging zoals ik zou willen. Heb veel geleerd waarvan ik had gewild dat ik het eerder geweten had en zou maar al te graag terug gaan om de ik in het verleden die informatie te geven. Misschien dat ik uiteindelijk een heel ander persoon had willen zijn of wil ik juist de perfecte 'ik' zijn?

Ik ben geen ongelukkig persoon, sterker nog, heb eigenlijk bijna alles wat mijn hartje begeert. Ik heb een familie die om me geeft en de vrienden die ik heb zullen door het vuur gaan voor me. Ondanks dat alles heb ik regelmatig een leeg gevoel. Het gevoel dat ik niks heb om voor te vechten, het gevoel dat mijn leven eigenlijk maar heel leeg en nietsbetekenend is. Als ik praat over dat lege gevoel snappen niet veel mensen het directe gevoel dat ik dan heb. Het is nu eenmaal een heel vreemd en lastig uit te leggen gevoel. Het is een gevoel van frustratie en ontevredenheid. Iets dat ik wil veranderen?

Vaak als ik het heb over dat ik wil veranderen zeg ik dat ik zekerder van mezelf wil zijn, dat ik iets wil doen aan dat luie gedrag van me, dat ik niet zo negatief wil zijn. Uiteindelijk geef ik veel van al mijn doelen om te veranderen gauw op, maar de frustratie wordt alsmaar groter. Sta ik mezelf toe negatiever te worden terwijl ik eigenlijk positiever wilde worden? Uiteindelijk sta ik zelf bij elke keuze die ik maak en zorgt elke keuze die ik maak ervoor dat er een nieuwe weg open gaat, of dat nu een weg is waar ik blij mee ben of niet, dat is het resultaat van mijn keuzes. Uiteindelijk wil ik toch de goede keuzes maken? waarom maak ik de beste keuzes niet?

Eigenlijk heb ik niet zo heel lang geleden al besloten om mezelf langzaam te gaan veranderen. Ik wil een betere liefde voor mijn vrienden ,partner en kinderen zijn.. Ik wil een betere zoon voor mijn ouders die er jammer genoeg er niet meer zijn en ik wil dat de mensen om me heen het fijn vinden om bij mij in de buurt te zijn. Ik wil een bron van positiviteit zijn voor mijn lotgenoten. Een bron van inspiratie voor mijn vrienden en het belangrijkste een bron van liefde voor mijn omgeving.

Hoe meer ik nadenk over het lijstje over dingen die ik achterlaat zie ik eigenlijk dat ik wel wat werk te doen heb om de negatieve dingen weg te kunnen strepen, maar als ik het lijstje van 2jaar terug erbij pak zie ik dat ik zoveel verandert ben dat ik alleen maar trots op mezelf kan zijn. Ik ben niet perfect, ik ben niet de perfecte ik, maar ik werk eraan om perfect te worden voor alles en iedereen om me heen, om te worden wie ik zelf wil zijn. Uiteindelijk is het enige dat ik kan doen om mezelf te accepteren is door aan mezelf te blijven werken.

henri

05-08-2017 om 12:11 geschreven door henri