Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
15-08-2015
verslaving
Het doet me goed te zien dat we in grote lijnen hetzelfde hebben ontdekt over onze verslaving. Het vereist namelijk moed om door een zelfde bril naar verslaving te kijken. Tijdens mijn meetings verschijnt vaak angst om door die bril te kijken. Men is bang dat als een lotgenoot inziet dat hij niet verantwoordelijk is , hij grenzelozer wordt en meer zal gaan gebruiken. Groot vertrouwen hebben we nodig om controle over de ander los te kunnen laten. Ik zie dat mensen wel kunnen veranderen maar niet veranderd-worden. Alles verandert wanneer je jezelf ziet meer hoeft te veranderen!
Ik heb mogen ervaren dat de angst voor grenzeloosheid ongegrond is. Wanneer de illusie van morele verantwoordelijkheid en daarmee ook schuld en schaamte zijn doorzien, neemt onschuld en liefde haar plek weer in. Schuld en schaamte waren de brandstoffen van het vluchtgedrag maar onschuld en liefde behoeft geen vlucht. Het is alsof het gebruik haar functie verliest.
Wie nóg een stapje verder durft te gaan, ziet dat het begrip verslaving
alleen kan bestaan als je het begrip ‘verslaving’ accepteert als levensecht. Het begrip verslaving is gefundeerd in het idee dat je gisteren gebruikte en dat je dat ook morgen weer zal doen. Maar als tijd niet werkelijk bestaat, behalve als concept, is er
alleen ‘nu’. Als je het verleden en de toekomst ziet als een verhaal zonder enig gewicht in het hier en nu, blijft er een verbijsterend eenvoudige werkelijkheid
over… je gebruikt nu of je gebruikt nu niet. In beide gevallen doe jij dat niet en kan
het nooit bepalen wie je werkelijk bent. Voor wie nu denkt dat het allemaal hopeloos is.
Gebruiken gebeurt en stoppen gebeurt. En tijdens
meetings volgt dan vaak de vraag of je een verslaafde dan net zo goed niet kan
helpen? Haha! Nu geldt hetzelfde uiteraard! Als betrokkene sta je net zo machteloos
tegenover je verlangen om de verslaafde los te laten .
We komen allemaal voor verrassingen en tegenslagen te staan in ons leven, voor niemand zal daar een uitzondering zijn. Het voornaamste is wat voor impact het op ons heeft en hoe we het kunnen verwerken, zodat het weinig schade aan onze gemoedsrust zal geven. Het kan soms erg ingrijpend zijn als we iets meemaken wat onze gevoelens aantast die we moeilijk kunnen onderdrukken en soms ook niet de vrije loop willen geven. Materialistische problemen zijn gemakkelijker te aanvaarden en is een geheel ander verwerkingsproces met niet zulke diepgaande gevoelens. Family aangelegenheden waar liefde mee gemoeid is kunnen in sommige gevallen met tragische gevolgen eindigen. Meestal doordat er niet genoeg kan worden gepraat en er zo geen controle meer is en er een paar seconden niet meer helder gedacht kan worden en er gehandeld word vanuit emoties. Maar zoek altijd een excuus voor onszelf om geen domme dingen te doen, want we verpesten niet alleen ons eigen leven maar ook dat van de vele personen die hun hart en liefde hebben gegeven en houden van ons. Bij een inzinking moeten we juist voorzichtig zijn en tien keer nadenken voordat wij onze gevoelen laten overheersen en de grootste fout in ons leven maken. Doe nooit onszelf of anderen iets aan, want spijt zal daarna geen invloed meer hebben op onze gedane zaken en dit kan ons gehele leven een nasleep hebben in gedachten bij ons en anderen. Geef nooit iets op en overtreffen van zelfbeheersing is beter ben een winnaar van onszelf, want een opgever kan nooit winnen en een winnaar geeft nooit op. Emotionele gevoelens kunnen pijnlijk zijn maar besef dat bij domme acties van onszelf wij anderen ook die emotionele pijn en verdriet geven. Ben de winnaar en geef dit nuchter leven nooit op maar verbeter het.
Zat te dromen en er schoten me verschillende dingen door mijn hoofd één van de beelden die voorbij kwam was, stel nu wanneer een gedachte zou neerdalen en me de mogelijkheid zou geven alles anders te doen. Om opnieuw te beginnen, alles wat mis ging horen dan bij het verleden. Sterker nog ik hoef dit leven niet te leven. Wat zou ik doen? Een aanlokkend voorstel, of niet? Ik liet mijn leven in stilte de revue passeren, mooie momenten, mindere mooie momenten. Was het, het allemaal waard? In mijn ogen blinken tranen, sommige gebeurtenissen raakte me diep. Toch kwam ook het besef, hoe veel ik al wel niet bereikt heb. En hoe dit leven me gevormd heeft, sterke gemaakt. Zou ik dat allemaal op willen geven? Voor een nieuw leven? Een ander leven? Ik dacht aan de mensen die me gevormd hadden op mijn weg. Mensen die belangrijk voor me waren of zijn. Mijn kinderen, ouders, grootouders, familie, vrienden of kennissen. Ieder persoon die ik ooit ontmoet heb, hebben min of meer een stempel bij me achter gelaten. Sommige mooie ander minder mooi. Afscheid moeten nemen en opnieuw contacten gelegd. Maar toch hebben ze allemaal een bijdragen gehad in mijn leven. Net zoals als men nuchterheid. Dit heeft mijn leven zoveel mooier gemaakt hebben.. Ze luisterde naar me, kon weer praten en keken me belangstellend aan. En dan nu ik hier zit te schrijven en men gedachte naar buiten kijken , natuurlijk nog de natuur die me regelmatig met al haar schoonheid en pracht me in verwonderring wist te brengen. Een mooie boom zonder bladeren een krokusbloem ,het wit van de vrieskou. Herinneringen hoe ik als kind samen met mijn vrienden de wijde wereld in trok. Samen met hem vliegeren en het verdriet wanneer de vlieger in een boom bleef hangen. De fietstochten die ik samen met mijn moeder ondernam. Dit leven hoe zwaar en moeilijk soms ook, het is mijn leven! En ik zou het voor niets willen ruilen. Het pad wat ik nu volg zal vermoedelijk ook met vallen en opstaan gaan. Toch denk ik, dat ik iets kan betekenen voor mensen, en dat mijn leven niet voor niets is geweest.
Charlie Chaplin heeft dit prachtig verwoord in het volgende gedicht:
TOEN IK MEZELF BEGON LIEF TE HEBBEN
Toen ik mezelf begon lief te hebben, kon ik zien dat emotionele pijn en lijden alleen waarschuwingen zijn, dat ik niet mijn eigen waarheid leef. Nu weet ik: dat is AUTHENTICITEIT
Toen ik mezelf begon lief te hebben, begreep ik hoezeer het iemand kan beledigen als ik probeer mijn verlangen bij hem door te drukken zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp[ voor was en de persoon er niet klaar voor was en zelfs als ikzelf die persoon was Nu weet ik : dat is RESPECT
Toen ik mezelf begon lief te hebben, ben ik gestopt te verlangen naar een ander leven en kon ik zien dat alles rond om mij een uitnodiging is om te groeien. Nu weet ik, dat is RIJPHEID.
Toen ik mezelf begon lief te hebben, begreep ik dat ik altijd en bij elke gelegenheid, op het juiste moment en op de juiste plaats ben, en dat alles wat er gebeurt, juist is. Vanaf dat moment was ik rustig. Nu weet ik: dat is VERTROUWEN.
Toen ik mezelf begon lief te hebben, ben ik gestopt mijn vrije tijd te verspillen en ben ik gestopt grootse projecten voor de toekomst te bedenken. Vandaag de dag doe ik alleen dat waar ik blij van wordt, waarvan ik hou en wat mijn hart doet lachen, op mijn eigen manier en in mijn tempo. Nu weet ik: dat is EENVOUD
Toen ik mezelf begon lief te hebben, heb ik me bevrijd van alles wat niet gezond voor me is, voedsel, mensen, dingen, situaties en vooral wat me naar beneden haalde, weg van mijzelf. Aanvankelijk noemde ik het “gezond egoïsme” maar nu weet ik: dat is LIEFDE VOOR JEZELF
Toen ik mezelf begon lief te hebben, stopte ik met proberen om altijd gelijk te hebben en sindsdien had ik minder vaak ongelijk. Vandaag heb ik ontdekt : dat is BESCHEIDENHEID
Toen ik mezelf begon lief te hebben, weigerde ik om verder in het verleden te leven en weigerde ik mij om me zorgen te maken over mijn toekomst. Nu leef ik alleen op dit moment, waar alles plaats vind. Ik leef nu dus „dag voor dag” en noem het VERVULLING
Toen ik mezelf begon lief te hebben herkende ik dat mijn denken me kan verstoren en me ziek kan maken. Maar als ik verbinding maak met mijn hart, wordt mijn denken een waardevolle bondgenoot. Vandaag noem ik die verbinding : WIJSHEID VAN HET HART
We hoeven niet bang te zijn voor verdere discussies, conflicten en problemen met onszelf en anderen, want zelfs sterren botsen soms op elkaar en daaruit ontstaan nieuwe werelden. Vandaag weet ik: dat is LEVEN
Houden van is; iemand die speciaal is, waar je veel voor over hebt en die jou begrijpt. Een partner, vriend(in), familielid of kennis, een band die intens diep gaat. Houden van…iemand in je omgeving accepteren/waarderen, met haar/zijn gebreken. Iemand die altijd klaar voor je staat, die je neemt zoals je bent, die je de waarheid kan vertellen en je confronteert met hoe zij iets zien/voelen/ervaren. Deze band heeft wel een wisselwerking, zoals het hoort, zal er een balans zijn tussen deze twee personen. Misschien geeft de een meer dan de ander, maar wel in “hun” balans. Ook hierin worden de woorden, degezichtsuitdrukking en het luisteren een belangrijk aspect. Houden van is eerlijk zijn, open communicatie, kritisch zijn en direct durven te zijn. Laat een ander leren inzien van zijn/haar kwaliteiten. Niemand hoeft zichzelf te veranderen, enkel henzelf te laten zien, krachtig, eigenwijs, (niet)foutloos, dapper, mooi, wijs, eerlijk, gevoelig en hoe bijzonder wij allemaal zijn. Laat het beste van jezelf zien en haal het beste uit een ander. Dan spreek je van echtheid, vriendschap, houden van en liefdevol zijn voor een ander.
Laat een ander zien en voelen, daar waar je als mens goed in bent of wordt. Er voor elkaar zijn en datgene bij een ander zichtbaar te maken, waar hij of zij op z’n best is en tot zijn/haar recht komt. Dat is met alle gebreken en sterke kanten, maar wel met eigenschappen die zichtbaar en voelbaar mogen zijn/worden.
Een ander veranderen, nee,…wel van “het mogen zijn”.
Het is toch verbazingwekkend om te zien hoe sommige mensen hun auto parkeren. Volgens mij hebben ze gewoon geen ruimtelijk inzicht doordat ze het parkeer-chromosoom missen. Het liefst hebben ze de hele parkeerplaats voor zich alleen.
Parkeerplaatszoekers zijn irritante rijders die liever een half uur rondcrossen om een ruime parkeerplek te vinden, dan dat ze op de vierkante centimeter achteruit moeten pielen om hun vierwieler tussen al het andere blik in te wringen. Ik bedoel dus; het achteruit inparkeren! Het scenario dat zich daarbij ontrold is gewoon lachwekkend.
Zie ze nou eens met die verhitte koppen rondtuffen, vol stress-stress-stress. Na een rondje of vier zijn ze de wanhoop nabij omdat ze dat rotding maar nergens kunnen neerzetten. Vlak voor de deur van de supermarkt is er maar één mogelijkheid en dat is: achteruit inparkeren. En dan zie je ze denken: “hoe moet dat ook alweer?” Flarden van de autorijlessen, van vele jaren terug, flitsen door hun geheugen. Ergens herinneren ze zich dat ‘ie in zijn de achteruit moet, en dan indraaien en bijsturen. Het is poepiesimpel.
Al kijkend naar dat gestuntel herinner ik me ineens die gekleurde kopspeldjes in het rubber van de achterruit van de lesauto. Daarop moest ik mij dan oriënteren om de auto goed te laten uitkomen ten opzichte van de stoeprand. Dat was nog eens verrekte handig. Maar ja, op hun achterruit zitten helaas niet van die kopspeld dingen. Sterker nog, sommige moderne auto’s hebben niet meer van die raamrubbers waar je een speld ik kunt prikken. Dat is dus het probleem.
Maar ze blijven stuntelen. Bij de derde poging zie ik dat een oude man, voor de zoveelste keer, te vroeg en te scherp heeft ingedraaid zodat de achterkant van zijn auto op het stoepje wipt. Bij de vierde poging draait hij te laat in en hoor ik zijn parkeerhulpje angstig piepen. Omdat er inmiddels al een behoorlijke rij wachtende parkeerders staan, besluit hij de vijfde poging maar over te slaan en snel verder te rijden om vervolgens zijn auto twee straten verderop neer te pleuren. Zou het niet verstandig zijn om toch nog eens een enkele rijles nemen met als onderwerp, bijzondere verrichtingen? Even later zie ik de oude man, in pure staan van opgefokte frustratie, in de winkel verschijnen. Het manoeuvreren met lukt ook al niet best, met zen winkelwagen , ik zie dat hij de zijspiegels mist!
Het is altijd leuk om te fantaseren over wat als, dingen gaan doen waar je altijd over gedroomd hebt. Je kan ook een andere lijst maken in plaats van een lijst maken met dingen die je nog wilt dat er gebeuren…..een lijst van dingen die je al hebt meegemaakt in je leven. Een terugblik op al die mooie momenten die je in je leven hebt gehad. Tal van mooie momenten die je al alleen of met anderen hebt beleefd.
Je moet houden van je eigen leven en met weemoed terugkijken op alles wat je wel hebt bereikt en meegemaakt in je leven. Er zijn geen goede of foute dingen die je kan meemaken, alleen de perceptie verschilt. Min leven is veranderd door de dingen die ik heb meegemaakt je komt er later achter waarom je deze dingen hebt meegemaakt. Mijn ervaringen neem ik mee op mijn levenspad en zullen mij zelf begeleiden bij alles waarin ik geloof.
Soms heb je van die momenten dat je gewoon wilt huilen omdat je het niet meer ziet zitten en soms heb ik een zwaar hoofd en er komt geen schrijfsel uit mijn handen. Indien ik zo´n moment heb dan denk ik weer aan die mooie momenten in mijn leven die me dan weer opbeuren. Ik heb geleerd van de slechte keuzes die ik heb gemaakt en leer van de nieuwe die nog moeten komen. Je wordt ouder en veranderd maar je moet goed voor je zelf zorgen zodat je jezelf ook goed voelt.
Mensen heb je in je leven die je goed laten voelen over jezelf, mensen die je wel kan vertrouwen en niet, want die zijn er ook. Alle veranderingen die ik heb meegemaakt hebben me geleerd meer geduldig te zijn, minder aarzelend, compassie te hebben, meer lief te hebben en meer tijd aan mijn kinderen te besteden. Alle ervaringen in mijn leven hebben mij lessen geleerd.
Ik ben iemand anders geworden door mijn ervaringen in het leven. Je krijgt uitdagingen en accepteert andere levensstijlen en vormen. Fouten en vergissingen hebben mij gemaakt tot de mens die ik vandaag de dag ben. Ik heb mensen leren te vertrouwen weer maar met de nodige voorzichtigheid. Mensen hebben een aard in zich die van nature als wreed kan zijn. Mensen denken anders en handelen anders en liefde is vaak geen onderdeel van de wereld waarin deze mensen leven.
Leven kan zijn uitstekende kanten hebben en dan zijn we erg gelukkig maar er is ook wel eens een schaduw zijde met een diepte punt. Op deze momenten zijn onze gedachten niet helemaal meer helder en dan moeten we constateren dat er vele dingen niet meer belangrijk zijn, omdat we het gelukkig zijn missen. Velen van ons hebben al kennis gemaakt met de schaduw zijde en de slechte tijden in ons leven ontmoet. En in deze periode zonder de aanmoedigende woorden van onze ouders, vrienden of partner, is het bijna niet mogelijk voor ons om verder te gaan. Maar door de opbeurende woorden en de te geven hoop zien we het licht weer schijnen en krijgen we weer moed om ons verder te oriënteren voor oplossingen. Het is soms gemakkelijk om geldelijke voordelen aan een andere weg te geven of te ontvangen maar dat is niet altijd de oplossing, Omdat we soms gewoon vergeten dat de meeste mensen een aanmoediging nodig hebben die niet met geld te verkrijgen is. Een ondersteunende support kan iemand helpen om zijn zelfverzekerdheid weer terug te krijgen en dan geheel met nieuwe energie het leven weer optimistisch in ziet. Een “hart onder de riem steken” kan soms wonderen verrichten en bij een inzinking de accu weer opladen om positief te kunnen nadenken. Daarom is het zo belangrijk dat we ons bevinden onder de juiste mensen die elkaar support willen geven en niet uit zijn op winst. Elkaar kunnen ondersteunen in verontrustende tijden is iets waar een ieder behoefte aan heeft, want een jaar heeft geen 364 uitmuntende dagen. En op de donkere dagen hebben we allemaal een schouder nodig om ons verdriet te delen het liefst bij iemand die een aanmoediging en support kan geven.
Op deze gedachte is veel over te schrijven , zal men spinnenwiel eens laten draaien en zelf eens zien wat er uit komt . Cadeaus. geven en krijgen, daar gaat het om. … We geven er met elkaar miljoenen aan uit. Maar het beste wat je iemand kunt geven is gratis. Het mooiste cadeau ben je zelf. Er zijn van die mensen die je leven binnenvallen of glijden en een onvergetelijke indruk achterlaten. Ze komen, ze doen hun ding, en ze gaan ook geruisloos weer weg. Maar wat ze in die tussenliggende tijd hebben bereikt, is enorm. Ook al besef je dat soms pas als ze weer lang en breed vertrokken zijn. X was zo iemand. Op het oog een heel gewone man. . Iemand die met veel plezier kon luisteren Maar wel zijn boodschap die je er gratis bij kreeg. X was lotgenote en bezig om vriend te worden en hij oefende vol overgave op iedereen die zijn pad kruiste. Hij voelde feilloos mijn zwakke punten aan en bracht die zachtjes maar met grote vasthoudendheid aan het licht. Haalde oude kwetsuren boven. Blies het stof eraf, bekeek ze vanuit een ongewoon perspectief en liet er zijn licht over schijnen. Dat muurtje waar ik altijd achter kroop, waarom deed ik dat eigenlijk? Wou ik niemand zien of wou ik soms zelf niet gezien worden? Bij al zijn vriendelijkheid was X buitengewoon direct en vastberaden. Als hij eenmaal het gevoel had dat hij beet had, liet hij niet los. Hij kon met een grote glimlach de meest confronterende dingen zeggen. Dacht ik soms dat ik de wereld niets te bieden had? Tussen de bedrijven door kreeg ik een cursus zelfkennis. Liet hij mij mezelf door zijn ogen zien. En dat plaatje zag er heel anders uit dan ik altijd had gedacht. X verdween uit mijn leven, maar zijn woorden ijlden na. Over niet leven vanuit angst, maar vanuit vertrouwen. Over het belang van jezelf zijn. Over de enorme schat die iedereen in zich droeg. En dat het mooiste cadeau dat je mensen kon geven, een stukje van je hart was. Met men nuchterheidsverjaardag in zicht denk ik veel die woorden van X die het mooiste weggaf wat hij te bieden had: een onbetaalbaar stukje van zijn wijsheid. En heel voorzichtig probeer ik zijn woorden in praktijk te brengen. Leven vanuit vertrouwen. Jezelf laten zien. Mijn schrijven aan een bijzonder mens.
