soms schijnt de zon tussen de kruinen van de bomen sta je stil bij de vloed van rivieren en stromen hoor je overal 't concert van zingende vogels is er geen bestaan van gruwelijke kogels lijken alle tuinen bezaaid met kleurrijke bloemen wil je de hele wereld met elkaar verzoenen lopen de straten vol van lachende gezichten bestaan er zelfs geen maten noch gewichten weerspiegelt de maan zich in 't rimpelloos water verschuif je de problemen naar later brengt niemand je van je stuk beleef je, droom je van puur geluk
soms lijken de dagen duister en zwaar alleen al door een simpel gebaar van mensen die in dezelfde stemming de dagelijkse dingen zien als remming maakt de mooiste symfonie je weemoedig vind je je vrienden opeens zo koelbloedig voelt de regen op je huid extra koud daar waar je er anders zo van houdt wil je alleen zijn, vermijd je gezelschap want middenin voel je je veel te krap wil je naar buiten maar weet niet hoe heb je schrik, er is nog zoveel taboe
soms meng je die beelden ineen je kunt niet verder op één been het evenwicht moet je steeds zoeken credit en debet zoals in de boeken en als het lukt, dan is dat een gunst weten te leven is immers een kunst zo slijt je dan uren en dagen met af en toe iets extra's te wagen
|