Nog een kleine 6 weken voor vertrek. De meeste zaken zijn geregeld. Gisteren nog de nodige inentingen gekregen en een internationaal rijbewijs opgehaald bij de gemeente. Het fotoboek voor moeder is in de maak. Inmiddels kunnen we haar foto's laten zien van Julio en Gisele via Facebook en zien we ook af en toe een reactie. Hoe vreemd moet het ook voor haar zijn! Moeder (Osvalda) kijkt gespannen uit naar 16 oktober. Zelf merk ik (Lieke) dat ik me in zekere zin moet "resetten". Als er onder een foto geschreven staat: "Meus criancas lindos" (Mijn mooie kinderen) is dat even een "oh-ja"-moment. Immers voorheen was Osvalda altijd aanwezig, maar duidelijk in een andere context. Nu zijn er gewoon echt 2 moeders en zijn "mijn" mooie kinderen uiteraard ook haar mooie kinderen. Hoe zal onze ontmoeting zijn? Hoe zal zij zich voelen? En waar ik me nu al zorgen om maak: hoe moet het voor haar en Julio & Gisele zijn als we straks na 2 weken weer terug richting Brussel moeten vliegen? Niet teveel piekeren. We bekijken het dag voor dag. Waar we dachten dat de tijd zou kruipen, gaat het juist erg snel. Het is goed geweest dat er 3 maanden zaten tussen het vinden van Osvalda door onze oranjehelden en ons vertrek richting Brazilie. Nu hebben Julio en Gisele regelmatig contact met moeder en zussen en zal de eerste ontmoeting daarom ook hopelijk wat minder spannend zijn. We zullen zien.
Ook op m'n werk is onze missie inmiddels doorgedrongen. Op de dagbehandeling "Creatief" gaan collega's met kinderen aan de slag om loombandjes te maken voor hun leeftijdgenoten in Brazilie. Super! Tot nu toe hebben we in de buurt van Januaria geen project gevonden waar we ons aan kunnen verbinden. Daarnaast hebben we het geld voor de reis nog niet bij elkaar (we zijn wel al een heel eind In de kinderopvangcentra en ook op de kinderafdeling van het plaatselijke ziekenhuis zijn alle basisbehoeften gelukkig aanwezig, zij het schaars. Er zijn weinig tot geen extra's. Dus hebben we bedacht om voor de kinderen in Januaria ( en de omliggende dorpen Itacarambi en Ibiracatu) die aangewezen zijn op de hulp van de gemeente of particuliere hulporganisaties iets vrolijks mee te nemen. Aan alle kanten worden loom-armbandjes gemaakt, in de vrolijkste kleuren. Maar ook zullen we zoveel mogelijk pakken met losse elastiekjes meenemen, zodat we de kinderen daar kunnen leren hoe je een armbandje maakt op je vingers. Als er mensen zijn die nog andere ideeen hebben over vrolijke, lichtgewicht-spulletjes: laat maar horen! Wij gaan alvast kijken of we een loomelastiekjes-sponsor kunnen vinden En heb je er zelf thuis nog liggen............alles is welkom!
