Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
04-01-2008
Hoe ver nog?
Oma, nog ver rijden, vraagt Kiyoko. Omdat we via de Expressweg naar de kust rijden, duurt het wat langer. Het is file op de E-40 door een ongeval. Dan maar zingen, wat ze zeker heel prettig vindt. Het lijkt er op de duur op dat mijn plaatje is blijven hangen. Ze probeert af en toe mee te zingen. hinde
Kiyoko gaat heel graag naar 't zeetje. 2 januari een ijzige oostenwind maar met een felle zonnestraal wandelde ik samen met opa en Kiyoko naar zee. Springen, lopen, het kind brengt het sportieve terug bij me boven. Als ze kon zou Kiyoko ook nog heel graag gaan zwemmen. Ik moet met hand en tand uitleggen dat het water te koud is, dat we geen droge kleren bij hebben en evenmin een handdoek om ons af te drogen. Brrr... ik zou die duik in het koude zeewater niet nemen want ik ben geen waterrat. Ik blijf liever op het droge. Opa wil wel als het warm genoeg is met haar in 't zeetje gaan zwemmen. hinde
Het is moeilijker dan gedacht. Een tweeling is heel leuk, brengt genoeg leven in huis maar als het is om aandacht te geven is het toch moeilijker. Als er één van de jongens wakker is is het geven van aandacht geen probleem. Maar ik geloof niet dat ze tekort aan aandacht hebben, zusje Kiyoko geeft ze de nodige aandacht door gek te doen of ze te strelen of een kusje te geven. hinde
JOEPIE, oma en opa komen mij halen om bij hun te logeren. Wat we nog allemaal gaan doen, dat is een verrassing. Torens bouwen met de blokken, een tekening maken voor papa zijn verjaardag? Of op uitstap gaan zoals vorige keer in het grote Muziekbos.
Vandaag heb ik met oma getelefoneerd. Ik zie haar niet maar hoor haar wel. Toch een beetje vreemd zo'n telefoon. Even horen of ik nog mag gaan logeren. En ja hoor, ik mag aftellen. 1, 2, 3 keer slapen.
Als ik Kiyoko even ga bezoeken is het eerste wat Kiyoko vraagt "opa ook komen?" Het is heel moeilijk om een kind van 2 jaar uit te leggen dat opa soms enkele dagen weg is voor het werk. Dus telefoneren we even zodat ze zijn stem hoort. Ze is echt gek op hem en andersom al evengoed.
Isao en Nao hebben vorige zaterdag de 17de november de 2de verjaardag van hun zusje Kiyoko mogen beleven. Dat het druk was kon hun echt niet storen. Integendeel, zij kregen op hun beurt ook heel wat aandacht. In het midden van de foto is hun neefje Noah enkele dagen vroeger geboren dan Nao en Isao. Hinde
Zaterdagvoormiddag eerst naar de academie. Ik kan me niet concentreren bij het tekenen en besluit dan maar vroeger naar St. Antonius Brecht te rijden om ons Guido te gaan bezoeken. Het is zonnig weer en niet druk. Hopelijk is ze nog niet veranderd van kliniek.
Ons Guido ligt nu op een andere kamer, alleen, wel ruimer en meer huiselijker. Er staat een sofa, er is een keukentje voorzien. Als ik binnenkom is er al bezoek. Ik vind dat ze op die 14 dagen dat ik ze niet heb gezien, toch vermagerd is. Ik zie haar pijn, ik kan het herkennen, doordat mijn moeder ook zoveel pijn had. Maar ons Guido klaagt niet, ze heeft haar middageten goed opgegeten en het smaakte haar. Ze wordt goed verzorgd zegt ze, maar die pijn. Als ze haar maar eens kon verdraaien, haar benen verleggen. Maar dat gaat niet meer. Zelfs aanraken doet pijn.
De verpleegster komt eens kijken en vraagt of ze niet te veel afziet. Ze wil toch een spuitje. Dit vraagt ze nu omdat de verpleegster het zelf komt vragen, anders doet ze het niet. Zo is ze, nooit klagen. Ik vraag haar of ze geen dromen heeft. En ja, die heeft ze. Ze vertelt haar droom. Dat ze naar een kasteel gaat, het is mooi weer, ze wil er een barbeque voor al haar kennissen organiseren. Iedereen moet er zijn. Er is altijd veel volk rond haar zegt ze maar aan de barbeque zijn ze nog niet begonnen. We grappen er over maar telkens ze dingen vertelt keer ik ook weer even in gedachten naar mijn moeder.Hoe zij ook droomde. Hoe bang ze soms was in haar dromen, luidkeels schreeuwde en wakker schrok en niet meer durfde te slapen. Ik dacht dat dit me niet meer verdrietig zou maken, maar het is wel zo. Maar met ons Guido worden de tranen onderdrukt, zij is nu belangrijk.
Ze heeft zin in een kop koffie en die smaakt haar. Haar kamer staat vol bloemen en daar geniet ze zo van. Maar van één van de oud-gidsen heeft ze een kussen gekregen met de tekst 'je bent er 1 uit de 1000' maar dat vindt ze niet zo leuk. Ze wil die tekst omdraaien. Ze grapt er om. Het is niet genoeg zegt Windekind die ook op bezoek is, het moet 1 uit de 2000 zijn. Je ziet de glimlach om haar mond. Soms dommelt ze in maar toch hoort ze ons praten. Ze praat dan ook weer mee. Ze is nog steeds goed georganiseerd want ze wil zeker weten of Windekind iedereen zal verwittigen dat ze vanaf maandag naar Wuustwezel naar de kliniek gaat. Diegenen die al een foldertje hebben moet Windekind noteren. Ze wil heel graag veel bezoek ontvangen. Een uurtje later is er nog bezoek, oude getrouwen, dus blijf ik nog even om bij te praten. We zien elkaar al zo weinig en meestal in minder aangename omstandigheden. Maar ons Guido geniet duidelijk. Ik vertrek, van een pijnlijk moment moet ik nu naar huis om een verjaardag te vieren. Een lach en een traan. Het leven zit vol tegenstellingen.
