Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
15-01-2006
Wiegendood
Kleine Kiyoko gaat een nachtje naar de kliniek om een slaaptest te laten doen. Omdat mama en papa er niet echt gerust in zijn dat het hun kind niet zal overkomen laten ze de test doen. Maar mama Els vindt de gedachte alleen al dat ze Kiyoko vol plakkers en draadjes zal zien liggen dat het haar emotioneel maakt. Ze zou onrustig zijn en wil dit eigenlijk niet aan haar kindje overbrengen. Dus stel ik voor om bij haar in de kliniek te blijven voor één nacht. Ik ben nieuwsgierig wat dit eigenlijk inhoudt zo'n test en of dit er wel degelijk zo vreselijk uitziet. Ze wordt klaargemaakt en om 20.00u.. start de test tot 's morgens 8.00u. De voorraad papflesjes worden in de koelkast gezet. Ik denk nog een beetje te kunnen lezen, maar door maar naar Kiyoko te kijken, merk ik niet meer op dat ik in een andere omgeving ben. De lichten worden gedoofd en een waaklamp gaat aan. Van lezen komt er natuurlijk niets, laat staan dat ik nog wat wil schrijven. Ik ga naast het bedje zitten en hou Kiyoko in het oog. Als ze om 12u. haar laatste papje krijgt, duurt het even voor ze rustig wordt. Ze laat niet zo gemakkelijk een boertje en ze heeft er duidelijk last van. Ik troost haar door haar uit haar bedje te nemen. Maar met al die draadjes aan dat hoofdje en romp verbonden ben ik toch voorzichtig. Echt handig is het niet, maar Kiyoko laat na 20 minuten een dikke boer. Dan wordt ze rustig. De verpleegster komt kijken en zegt me dat ik haar niet uit haar bedje mag halen zelfs als ze weent. Ze zou zoveel mogelijk moeten slapen. Het is wel logisch maar als ik dat kleintje zo hoor huilen wil ik haar toch troosten. Ik doe haar nog een propere pamper aan en dat stelt haar blijkbaar toch op haar gemak. Ze lacht. Nu mag ik eigenlijk niet naast dat bedje blijven zitten want ze houdt me in het oog en ligt met haar armpjes te spartelen. Ik vouw mijn eigen bed uit en ga er wat op liggen. Alle lichten zijn nu uit en ze valt in slaap. Ik ben moe maar blijf in een waaktoestand. Het minste geluid dat ik hoor spring ik recht. Voor niets natuurlijk. Het zal de omgeving zijn zeker. En moest er iets zijn met Kiyoko dan ben ik er direct bij. Ik hou ook het scherm in het oog om te zien welke curves veranderen bij beweging of ademhalen. Het is wel duidelijk, als ze plots met haar hoofdje draait of haar armen beweegt zie je de curven veranderen.Het is wel de moeite dat eens in het oog te houden. En dat ik er een foto van wil, ja zo ben ik. Ik zou zowat alles willen vastleggen op papier. Ik vind als ik nu naar de foto's kijk dat het er erger uitziet dan het in werkelijkheid was. Op het moment dat ze dat netje over het hoofd kreeg en de draadjes samengebonden werden, dacht ik direct aan een samuraibaby. Gek natuurlijk. Ze heeft de nacht goed doorgeslapen want pas om 8u. heeft ze haar eerstvolgende papje gedronken. En dan was mama er net en kon ze het overnemen van mij. Ze is gelukkig geen risicobaby en kunnen mama en papa ook geruster slapen. Hinde
Ze is toch schattig, mijn kleine Kiyoko. Ik kijk er alweer naar uit dat ze enkele uurtjes bij mij mag blijven.De geluidjes die er nu bijkomen. Ze lijkt al wat te kraaien van plezier en het werkt aanstekelijk. En dan plots die wisselende uitdrukking op haar snuitje. Maar het is duidelijk dat ze haar mama en papa het allerbeste herkent. hinde
Ik had zo graag de mensen die mijn blog bezoeken eens een dankwoordje gestuurd maar ik krijg telkens weer problemen met de verbinding als ik wil reageren. Hopelijk wordt dit opgelost als ik weet waar het probleem zich voordoet. Dus bij deze bedankt alsvast voor uw bezoek en speciaal aanRia GEFILICITEERD MET DE GEBOORTE VAN JE 2DE KLEINDKINDJE. Hinde
Wie droomt er niet van om eens een heerlijk warm badje te nemen. Kiyoko leert het alvast om te genieten.. Geen kik geeft ze als ze ondergedompeld wordt. Lekker verfrissend. Kijk haar snoetje, je zou voor minder zelf zo vertroeteld willen worden, is het niet?
De gans was nog maar net gepluimd en wie kon daar nog het meest plezier aan beleven? Juist !!! Onze Kiyoko laat zich gewillig in het dons nestelen. Schattig hé !!
Dat het nuttig is dat kinderen heel vroeg met elkaar in contact worden gebracht kunnen we niet ontkennen. Sociale vaardigheden worden op die manier optimaal aangeleerd. Toen ik deze foto doorgestuurd kreeg door mijn dochter, moest ik er direct een fantasie bij verzinnen. Zijn ze nu al aan het oefenen om het eurokidssongfestival te veroveren binnen enkele jaren. Want ik bedenk maar dat dit niet eens uitgesloten wordt. Kinderarbeid is het in mijn ogen. Hoe graag ze ook mogen zingen en dansen, bij het zien van zo'n programma gaan mijn haren rechtstaan. Heel dat opgefokte gedoe. Zelfs als ze zoals beweerd wordt ze door een psycholoog begeleid worden vind ik dit nog ongepast. De ouders moeten toch de praktische zaken regelen zoals contracten, afspraken, repetities, kledij. Mij maak je niet wijs dat die kinderen niet oververmoeid geraken. Slechtere resultaten op school??? Die halen ze toch wel op zeker, papa en mama zullen de jonge spruiten wel inprenten dat een diploma toch zo belangrijk is. En natuurlijk is dit belangrijk voor hun toekomst. Maar dat ze hun kinderen dan kind laten zijn. Spelen moeten ze kunnen, ravotten. Goed dit is wat de foto bij me opriep. In ieder geval een pracht van een foto met zo'n twee schattige baby's. Links is uiteraard mijn kleinkind Kiyoko. Hinde
Het is ongelooflijk onze kleine Kiyoko te zien groeien. Wat ik soms zo raar vind is dat het fabeltje dat je je baby moet laten huilen om het maar niet te vertroetelen nog wordt doorgegeven aan de jonge ouders. Ze voelen zich bijna schuldig als ze hun baby koesteren. Dat vind ik juist goed. De aanwezigheid en troostende lichaamswarmte van mama of papa. Had ik die liefde als baby gekregen ik zou mij waarschijnlijk een stuk minder eenzaam voelen in mijn zijn. Niet dat ik me nu ongelukkig voel hoor, maar ik heb toch altijd dat gemis gevoeld. De tedere liefkozing van een moeder daar kan toch niets tegenop. Als ik nu naar mijn kleinkindje kijk, hoe ze ontspannen ligt te slapen, dan kan dat alleen mijn hart vervullen met liefde. Mijn Els is een echte moederkloek. Soms wat té bezorgd maar dat mag. Er zijn genoeg mensen die haar op tijd geruststellen dat er niets fout is als Kiyoko huilt of als ze eens wat uitslag krijgt. Ik ben een beetje een onrustige ziel, maar de nabijheid van Kiyoko maakt dat ik kalmer wordt, een beetje de drukte vergeet.
Gisteren met Kiyoko naar de kliniek geweest om de plaatser van haar voetjes weg te halen. Gelukkig moest er geen nieuwe rond. Nu is het een kwestie van alle dagen haar voetje goed te bewegen zodat haar voetje wat beweegelijker wordt. Het was leuk om te zien hoe zachtaardig de dokter met haar omging. Net zoals de verpleegster die ook verlangde om een kleinkind. Ze kon het niet laten het eens in haar armen te nemen, niet als verpleegster maar als betrokken persoon. Zo mooi om zien. Dit geeft dan een geruststellend gevoel dat mensen nog om elkaar geven. Dat de wereld toch nog niet zo harteloos is zoals het dagelijks het nieuws vult op radio en tv dat doet deugd. Hinde Hinde
Kiyoko haar schoentje stond klaar voor de Sint. En ja, de klontjes suiker voor zijn paard en de mandarijntjes voor Sint en zijn helper zwarte piet waren weg. In de plaats een knuffelbeertje met een kort berichtje van de Sint. Hinde
Zij is zoooooo schattig mijn kleine Kiyoko. Uren kan ik naar haar kijken. Ze straalt zo'n gelukzalig gevoel uit. Ik vergeet bijna dat ik nog wel wat taken dien uit te voeren, thuis, voor school. Ik moet er niet veel woorden voor hebben want de foto's spreken echt wel voor zich. Ik ga nog wat genieten. Hinde
Je kan er niet omheen kijken. Het heeft gesneeuwd. De Kerria heeft zijn takken naar de grond geplooid door de sneeuwjas die eroverheen werd gestrooid.Enkele takken van de rozemarijn zijn geknakt onder het gewicht van de sneeuw.
De tuinstoelen staan er uitnodigend als met een donsdeken overtrokken. Alles lijkt nu zo zuiver. Maar ook nu denk ik aan de mindermobiele mensen die noodgedwongen zitten te wachten op de dooi om dan veilig de straat op te kunnen zonder valpartijen. hinde
Kiyoko zal groot worden en heel sterk want ze drinkt héél veel moedermelk. Na de drinkpartij geeft ze het beste blaasconcert ten gehore. Voor de rest geniet ze van alle goede zorgen die haar gegeven worden en ligt ze heel graag dicht bij mama of papa. Dat zie je zo wel aan de fotootjes. Hinde
Met grote trots stuurt mijn zoon mij een bericht dat hij een splinternieuwe wagen heeft gekocht. Héél nieuwsgierig open ik de bijlage met foto. En ja, een pracht van een wagen. Hij neemt mij mee op zijn eerste 20 km. tocht door Alpen.Van Valmoral naar Valmenier. Eerste proefrit dus. En ik geniet. Dat hij een creatieve start nam met zijn zelf geknutseld mobiel zie je zelf wel op de foto. Hinde
Wat is het leuk dat ik nu zoveel meer berichtjes van mijn zoon ontvang om te informeren naar zijn petekind Kiyoko. Hij is bezorgd, fier en mist naar mijn gevoel het familieleven meer dan hij zelf had kunnen inschatten. Het is nochtans zo leuk om je werk uit te oefenen waar je zonsopgang-of ondergang kan beleven in alle rust. Geen berg lijkt dan te hoog, dat was dan toch voor heel kort zo voor hem. Nieuwe dingen leren en ontdekken, de wereld zien. Maar sinds Kiyoko haar geboorte voel ik zijn aanwezigheid meer dan ooit. Ik kan hem dan geruststellen omdat met Kiyoko alles zeer goed gaat en ik hoop echt dat hij van zijn werkomgeving zal blijven genieten. Hinde
Gek hé Ik ben een beetje in de war. Waarom? Ja, wist ik het eigenlijk zelf maar eens. En toch, ik ben een nogal gevoelig mens. Oma worden was nu niet direkt iets dat ik zag zitten. Ik dacht me dan oud te voelen en dacht al evengoed dat iedereen dit zou zien. Maar dat is niet zo. Ik ben héél gelukkig met mijn 'omaatje'titel. Eerst zei ik tegen mijn dochter, dat het kleinkindje mij 'moeke' mocht noemen. Zij zag dat zo niet zitten, omdat haar oma er wel oud uitzag en een ook een mentaliteit op nahield die toen voor oma's heel normaal waren. Maar ze was wel een schat van een vrouw. Nooit vergeet ik mijn schoonmoeder, dé moeke van mijn kinderen. Ik ben natuurlijk niet zomaar een oma. Ik ben nog jong, voel heel goed de behoeften van mijn jongvolwassen kinderen aan. De jeugd herken ik in mezelf ondanks de snelle moderne evoluties. Ik heb dat nochtans niet geleerd van thuis uit. Een thuis had ik niet ondanks er vele mensen die me hebben opgevoed me heel veel mooie waarden van het leven hebben meegegeven. De steun van een moeder altijd heb gemist en evengoed van een vader, wist ik maar wie hij was. Als ik mijn dochter bezig zie met haar kleine Kiyoko dan ben ik verterderd gelukkig en dan zie ik mezelf terug met met eigen dochter toen zij baby was. Bij het terugblikken moet ik mezelf kunnen toegeven dat ik toch een hele goede mama was ondanks alle tekortkomingen die ik had gekend. Mijn vraag is nog altijd, hoe komt het dat een jonge vrouw die geen moederliefde heeft gekend haar eigen kinderen zo kan koesteren. Van waar haalde ik die kracht om mijn kinderen die onvoorwaardelijke liefde te gunnen. Doit is wel één van mijn sterkste punten denk ik. Liefde geven. Als ik mijn kleinkindje Kiyoko in mijn armen mag houden, ze eens mag verversen, ze mag vertroetelen dan gaan er opnieuw die vertederende gevoelens de bovenhand nemen. Ik heb dan ook de neiging om mijn dochter in mijn armen te sluiten. Ik ben zo trots op haar dat zij haar leven weet in te richten naar haar eigen goeddunken. Zij is een mooie volwassen jonge vrouw die mij een eerste kleinkindje ter wereld bracht. Een geschenk om altijd te koesteren. Nooit met foto's of woorden te beschrijven hoe ik dit aanvoel. Hinde
Maandag 21 november. Kiyoko en mama maken hun klaar om naar huis te gaan. Mijn dochter is blij dat ze eens buitenlucht mag inademen. Het is altijd zo warm in de ziekenhuizen. Nog voor Kiyoko naar huis mag moet ze eerst nog een plaaster krijgen om haar linkervoetje. Haar voetje zat te lang dubbel geplooid in mama's buik. Dus is dat plaastertje wel aangewezen om problemen te voorkomen bij de groei. Het ziet er natuurlijk zielig uit, het is gelukkig maar voor 14 dagen. Alles ingepakt, de hoofdverpleegster komt nog wat tips geven en stelt de mama gerust dat het allemaal goed zal gaan. Jammer dat er zoveel verplegenden zijn die hun werk zo als routine uitvoeren. Zij zien op die momenten de gevoelige en onwennige momenten van de kersverse moeder niet. En juist op die momenten hebben ze wél nood aan geruststellingen. Alles is twijfelachtig. Hoe moet ik dat navelbandje het best verversen en doe ik mijn kind dan geen pijn? De mama's moeten altijd maar op tijd klaar zijn met eten, wassen enz... maar als ze zelf iets willen vragen moeten ze maar geduld opbrengen tot de verpleegster komt. Natuurlijk zijn ze met veel mama's bezig. Maar de meeste mama's zouden zich gerustgesteld voelen als er ook tijd genomen zou worden om naar de hulpvraag te luisteren. Nu gaan ze ook al op de 5de dag naar huis, terwijl ik 28 jaar geleden 9 dagen in de kliniek bleef. Je had tijd om te relaxen, tijd om de basisverzorging goed onder de knie te krijgen. Plus dat je nog eens het bezoek wilt ontvangen en je daar ook nog aandacht moet aan besteden. Het is vermoeiend omdat je leven na de geboorte een andere wending krijgt. Daarom dat ik zeker goed wil luisteren als mijn dochter iets zegt of vraagt. Tijd maken om haar gerust te stellen dat ze haar eigen tempo mag volgen. Wat voor mij misschien heel vanzelfsprekend is, is voor haar zo nieuw en zo onbekend. Daarom geef ik alleen maar tips, de rest zal ze ondervinden door het zelf te doen. En haar man zal haar zeker bijstaan en zal hij in het begin ook heel onhandig omgaan met pampers verversen of pap geven. Moeders bezitten het instinct om bepaalde zaken te doen zoals het het beste voor het kind zal zijn en dat mag niemand afbreken. Als ik mijn moedersinstincten niet had gebruikt bij mijn kinderen dan had ik als een robotje met mijn kinderen omgegaan. En ik voel dat ik het goed heb gedaan. Hinde