Een interessant koppel !

Weinig mensen zullen er voor uitkomen dat zij conservatief zijn : we zijn immers allemaal 'vooruitstrevend', we zijn voor de vooruitgang, we zijn modern...

En dat zal wel zo zijn ook ... voor een deel ! Want er zit in ieder van ons ook wel een conservatief beestje : we willen bewaren wat goed is, we willen ons bezit verdedigen, we houden vast aan onze eigen mening, we willen 'conserveren'.

En daar is ook niets mis mee. Zoals gewoonlijk ligt de waarheid, de juistheid, de 'correctheid', ergens in het midden : soms moeten we conservatief zijn, soms progressief. We moeten, heel eenvoudig gezegd, bewaren wat goed is en veranderen wat slecht is of beter kan, (zonder te vervallen in 'perfectionisme !).

Het is een kwestie van klemtonen, niet het een óf het ander, maar het een én het ander.

Overigens vrees ik dat, hoewel we eerder zullen beweren 'progressief' te zijn, we in feite meer ‘conservatief’ zijn. En als uitgangspunt vind ik dat nog goed ook : uitgaan van wat we hebben, van een bestaande toestand, van wat reeds is, want dat heeft zijn proeven reeds geleverd, dat is niet uit de lucht gevallen, dat stoelt ergens op realiteit. Daar van uitgaan is derhalve realisme. Maar realisme wordt conservatisme (en dit keer in slecht zin) wanneer men de ogen sluit voor iets dat eventueel verkeerd is of kan worden. En dat andere moet de kans krijgen om zich op zijn beurt (als beter) te bewijzen. Uitgaan dus van wat is, maar het nieuwe een kans geven. Niet op een absolute wijze zweren bij het nieuwe, houding waaraan jongeren zich nogal eens bezondigen, maar op nuchtere, voorzichtige wijze. Met toch een dosis vertrouwen, krediet voor het nieuwe, openheid, die het nieuwe een reëele kans geeft zich te bewijzen.

Dit lijkt mij de gezondste houding : uitgaan van wat bestaat, maar met openheid voor het nieuwe: conservatief progressisme of progressief conservatisme.

Ufo 27.3.04