DEP 6. Milieu.

 

Inleiding

Het milieu is in breedste zin de plaats waarin wij leven. Uiterst belangrijk dus, want bepalend voor ons leven. Er kan geen kwestie zijn van ‘ik ben voor’ of ‘ik ben tegen’. Alleen kan het ‘voor’ verschillende gradaties hebben, van ‘voor’, maar we hebben er weinig of geen vat op, tot paniekerend ‘voor’ dat voor niets anders oog meer heeft dan voor het milieu.

Alles op zijn plaats, alles op zijn tijd.

Al is de discussie tussen believers en non-believers van de milieu-opwarming nog niet helemaal van de lucht, ons programma kiest voor de veiligste stap die erin bestaat het slechtste scenario als mogelijk te beschouwen en daarom al wat redelijk en mogelijk is in het werk te stellen om het milieu te sparen en het op die manier wellicht te redden. De discussie over pro of contra gaan we hier dus niet (nog eens) voeren, maar we kiezen resoluut voor de veiligste weg.

1. Energie en grondstoffen.

Daarmee wordt meteen gekozen voor een grote waakzaamheid ivm de grondstoffen : die zijn in elk geval eindig en alleen daarom al moeten we er zuinig mee omspringen, rekening ermee houdend dat de wereld nà ons nog verder moet kunnen bestaan. We zullen daarom elke zinvolle besparing van olie en andere energiebronnen die in de bodem zitten voorstaan. Zuinigheid niet uit ‘deugdzaamheid’ of vanuit een zeker masochisme, maar met het oog op het nageslacht.

De mogelijkheid dat er alternatieven gevonden worden is wel reëel, maar zolang die er niet zijn, effectief, én bruikbaar én betaalbaar, gaan we ervan uit dat we er geen hebben en verder moeten met de bestaande mogelijkheden.

We steunen heel beslist de zoektocht naar die alternatieven en vinden dat in de research in verband daarmee maximaal moet geïnvesteerd worden. We gaan niet mee met een mentaliteit die zo optimistisch is dat ze vertrekt van de ‘zekerheid’ ‘dat er wel iets zal gevonden worden’. Realisme is hier levensbelangrijk.

We denken aan windenergie (slechts matig efficient), zonnepanelen, goed maar nog veel te duur (1); biobrandstof, goed als het bv over gaswinning uit afvalstoffen of over de wederingebruikname van braakliggend land, gaat, maar gevaarlijk wanneer er akkers voor in beslag genomen worden die anders voedsel voortbrachten. Maar we denken ook aan ‘getijdenenergie’, nog weinig mee geëxperimenteerd. Kernfusie en waterstofenergie, allemaal nog in een stadium, ver verwijderd van economisch haalbaar, maar niettemin zeker research waard.

(1)   In verband met zonnepanelen zullen we enerzijds het onderzoek stimuleren dat deze producten betaalbaar kan maken; anderzijds zullen we ons inzetten om staatsleningen te creëren tegen zeer lage rente, zo mogelijk renteloos, zodat de burger geen 10 – 20 jaar hoeft te wachten vooraleer ‘zijn kosten eruit zijn’. Intussen draagt hij bij tot energiebesparing en tot het halen van de Kyota-norm.

De kernenergie is een thema op zichzelf.

We willen ons houden aan de beslissing van de ‘uitstap’; de sluitingen moeten op de vooropgezette tijdstip beginnen. In de loop van het sluitingsprogramma kan eventueel, wanneer hoge tekorten zouden dreigen en de alternatieven nog niet toereikend, dit programma tijdelijk onderbroken worden. De motivatie voor deze houding is niet alleen het gevaar voor kernrampen (niet ondenkbaar : Tsjernobil, recentelijk Tricastin in Frankrijk en vele andere ‘waarschuwingen’), maar vooral de onverantwoorde last die op het nageslacht wordt afgewenteld : het kernafval. Het gevaar voor allerlei besmettingen en andere ongevallen kan honderde tot miljoenen jaren blijven bestaan. Het is onbegrijpelijk dat zulke immorele omgang met kernafval zelfs maar bediscussieerd wordt. Resoluut : neen, dus !

2. De regenwouden.

In een andere context hadden we het reeds over de ‘regenwouden’ en de illegale houtkap die de levensnoodzakelijke zuurstofproductie door deze wouden, bedreigt. Er zal niet alleen gewaakt worden over de wouden en hun beheer in het binnenland, maar ook in Brazilië, Congo, Indonesië en waar ook ze maar bedreigd worden. Dit is een zeer belangrijk aspect van onze bekommernis om het milieu. We hebben het hier dan nog niet over de bedreiging van Indianenstammen en hun levensnoodzakelijk topic, of de dierensoorten die daardoor met uitsterven bedreigd worden zo ze al niet verdwenen zijn.

In dat verband is het ook zeer belangrijk het papierverbruik aan banden te leggen : de brievenbussenvol reclamekrantjes en folders allerlei, is daarbij zeker een van de prioriteiten om verkwisting in te binden en tot een minimum te herleiden. Wat papier betreft zal geijverd worden voor maximale ricycling en aanbouw van snelgroeiende boomsoorten die in het noodzakelijke papier kunnen blijven voorzien zonder eeuwenoude bomen te vellen.

3. Water.

Sommigen zullen het misschien de zoveelste ‘bliksemafleider’ noemen die de aandacht van de mensen moet afleiden van de tekortkomingen en blunders van de politiekers : water zou een ‘probleem’ worden of zijn dat de mensheid misschien sneller bedreigt dan bv energietekort. Er is inderdaad in het milieudebat tot op heden weinig over gerept. Maar als men weet dat het peil van het Hoover-stuwmeer jaarlijks met een meter daalt en dat er over het grondwater in vergelijkbare termen wordt gesproken, dan is het wel een hoogdringend probleem. De berichten over drinkwatertekorten in Afrika worden ook steeds angstaanjagender...

Ook hier is ‘ingrijpen’ geen kwestie van ‘believen’ of niet, het wordt gewoon noodzaak, het is ‘van moetes’.

Er zijn allerlei suggesties die aan de bevolkingen kunnen gedaan worden van ‘een baksteen in de wc-‘chasse’’ tot het aanschaffen en installeren van een regenwaterreservoir om regenwater te gebruiken in plaats van drinkwater om de poets en de was te doen. Dit zal evenmin volstaan als de ‘stand by –lampjes’ doven zal volstaan om energie te sparen. Ze zijn wél nuttig en dienen aanbeveling, maar moeten op een andere, grotere schaal aangevuld worden.

Hier is zeker een taak weggelegd voor de politiek en het landsbestuur.

Behalve de bovengenoemde ‘besparingen’ zijn er zeker nog een hele reeks die de burgers in hun privéleven kunnen toepassen en die moeten bekend gemaakt en gepropageerd worden door de overheid.

Dit zal echter niet volstaan en moet aangevuld worden met maatregelen op een andere schaal en met een groter impact. Dat is een tweede taak voor de overheid.

Een paar maatregelen die kunnen overwogen worden :

-         Grotere aandacht bij het aanleggen van wegen en pleinen voor de mogelijkheid om het water te laten doorsijpelen in de bodem. Nu loopt er een massa water via riolen en zo verder rechtstreeks terug naar zee doordat het niet de kans krijgt in de bodem te dringen. Hierdoor wordt bovendien het gevaar voor overstromingen ook nog verhoogd. Dit gevaar beperken is een graag meegenomen neveneffect.

-         Er zou kunnen en moeten berekend worden of het ongebonden besproeien van grote gazons niet kan -, moet ingebonden worden. “Dan zouden gazons kunnen uitdrogen en teloorgaan...” Desnoods (!) liever dàt dan dat ménsen moeten ‘uitdrogen’ bij gebrek aan drinkwater. Hiervoor dient uiteraard eerst cijfermateriaal verzameld te worden om na te gaan of de remedie niet erger zou worden dan de kwaal. Dit verzamelen van gegevens ivm een eventuele besparing moet in elk geval zonder uitstel gebeuren.

-         Een ander gebied waar water met honderden kubiek meter wordt gebruikt en waar wellicht interessante besparingen zouden kunnen op gebeuren zijn de privaat-zwembaden. Een zwembad is ook stilaan een statussymbool geworden : als ge bij de ‘welgestelden’ wilt horen volstaat een barbecue in de tuin niet meer, er moet een zwembad bij...  Het zij hen gegund, maar er zou nauwlettend moeten op toegezien worden dat deze baden minstens ook voorzien zijn van een filtersysteem dat het mogelijk maakt een heel seizoen hetzelfde water te gebruiken. Is dit niet mogelijk of volstaat dit niet, dan kan er eventueel aan een verbod op zwembaden gedacht worden. Het zou onaanvaardbaar zijn te zwemmen in water dat andere mensen moeten ontberen om te drinken

-         Behalve besparen bestaat misschien ook de mogelijkheid om drinkwater ‘bij te maken’. Zo zou er research kunnen gebeuren om na te gaan of de mogelijkheid bestaat om zeewater te ontzilten. Dat hoeft niet in elk land afzonderlijk te gebeuren, maar kan in handen gegeven worden van Europa terwijl alle ‘deelstaten’ een financiële bijdrage vrijmaken om deze research te bekostigen.

4. CO 2 en andere gifstoffen (nog niet geschreven)

5. Geboortebeperking (nog niet geschreven)

11-02-2010 om 17:46 geschreven door Huysmansa  

                          DEP V. Buit. zak., 3 Europa en de wereld

Op Europees vlak is onze houding zonder meer positief, maar niet kritiekloos. Het is aangewezen dat Europa zich vooral bezig houdt met grote krachtlijnen en over belangrijke kwesties. We hebben onze bedenkingen bij een Europese bemoeizucht die zich te veel in details verliest. Europa mag en moet alleen tussenkomen waar het lagere niveau, momenteel de staten, niet doelmatig kunnen werken.

Veiligheid en misdaadbestrijding (vooral dan de mega-misdaden : maffia, vrouwensmokkel, drugs, milieu-delicten, witteboordencriminaliteit), zijn opgaven voor Europa.  Immigratie (zie boven), economie : de Euro en zijn plaats in de wereldeconomie, het waken erover dat de economie niet in handen terechtkomt van alleen maar neoliberaal grootkapitaal en multinationals, maar dat de verdelende ‘regulering’, de sociale dimensie zeker zo krachtdadig verdedigd wordt. En op dat punt is er alvast een achterstand in te halen.

Op gebied van het milieu moet Europa een krachtig geluid laten horen mbt de moorddadige en onomkeerbare illegale en/of onverantwoorde houtkap. Uiteraard in E. zelf, maar ook op wereldvlak (het Amazonegebied, Centraal Afrika, Indonesië enz.). Het moet grote ondersteuning verlenen aan onderzoek en experimenten met vernieuwbare minder milieubelastende energie (desnoods  ten koste van maan- en planetenexploratie).

Het bestuur van Europa : na het ‘neen’ van Ierland mag niet getalmd worden met de nieuwe bestuursmogelijkheden (vooral het afschaffen van de noodzaak van unanimiteit in de besluitvorming!) door te voeren, liefst mét, maar desnoods zonder Ierland.

- Voorlopig geen uitbreiding

Europa mag voorlopig niet meer uitbreiden : het stapelt de problemen alleen maar op. Er kan wel gestreefd worden naar een tweede (derde, vierde) evenknie van Europa. Dat zich aan dezelfde principes houdt, maar zich als een zusterorganisatie gaat gedragen. Hoe meer ‘Europa’s’ hoe liever (uiteraard met een andere naam). We kunnen het alleen maar toejuichen dat er ook andere groepen van landen zich verenigen in dezelfde geest als E. : minder militair gericht, vredelievender, socialer, milieubewuster dan bv Amerika of China. Maar dat kan niet allemaal onder de vleugels van E. gebeuren. Het volgende, hogere niveau is... de wereld. Europa zou desgevallend wel klaar moeten staan met alle mogelijke morele en administratieve steun.

- Gericht op mondiale regulering (vooral op economisch vlak)

Onze buitenlandse politiek zal inzake wereldpolitiek ook gericht zijn op een bevordering van een mondiale reguleringsbevoegdheid. Men stelle zich daar evenwel geen regering bij voor zoals die van België of zelfs Europa. Het bevoegdheidspakket zal nog meer beperkt zijn dan dat van E., nl waar het nog beter voor geplaatst is dan E., waar maw zelfs de Europese organisatie nog te klein is (subsidiariteit). We denken dan opnieuw aan milieu (regenwouden), misdaadbestrijding, met name witteboordcriminaliteit, maffia, belastingsparadijzen, mensensmokkel, emigratie/immigratie, waterhuishouding...

Er bestaan reeds enkele instellingen met mondiale bevoegdheid : de VN en de Veiligheidsraad (het tweede ver van ideaal georganiseerd), het internationaal strafhof... Het IMF en de Wereldbank reken ik hier liever niet bij, omdat zij te veel door Amerika gedomineerd worden en eerder neoliberaal gericht zijn. Het eerste wat er zou moeten bijkomen is een economische organisatie met bevoegdheid over de multinationals en de belastingsparadijzen. De miljarden die in deze paradijzen geparkeerd worden zouden rijkelijk volstaan om de honger uit de wereld te helpen. Daarvoor moeten internationaal geldende wetten gemaakt worden, met de nodige sancties wanneer deze overtreden worden.
Dit is weer een streefdoel op lange termijn. Een richting waarin moet gewerkt en de publieke opinie moet voorbereid worden.

Van de afschaffing van de belastingsparadijzen en het bankgeheim zou wel dringend werk gemaakt moeten worden.

09-02-2010 om 16:55 geschreven door Huysmansa  

                                 DEP V, Buitenl. Zaken,

Nota 3 : democratie (zie ook 'Democratie' in de alg. inleiding DEP I)

Een volgend principe, dat wel enigzins opgesloten ligt in het eerste, maar toch uitdrukkelijk dient vermeld, is het beginsel van de democratie. Dictaturen of andere tussenvormen zijn niet aanvaardbaar : alle mensen moeten mee hun eigen lot bepalen, niet sommigen ‘in de plaats van de massa’.

Toch moet deze democratie op een of andere manier met ‘vertegenwoordigers’ werken. Het is onmogelijk dat alle burgers bij alle beslissingen, persoonlijk betrokken worden. Zij beslissen en leiden echter niet ‘in plaats van’ ‘de massa’, maar ‘in naam van de massa’; wat uiteraard een wezenlijk verschil is, maar wat de waan omzeilt dat het mogelijk zou zijn dat alle mensen effectief mee beslissen in elke wet en zijn toepassingen.

De volksraadpleging hoort daar voor ons wel bij. Maar ‘raadpleging’ kan geen bindend ‘referendum’ zijn, behalve wellicht voor uitzonderlijke en duidelijke alternatieve keuzen : de doodstraf afschaffen of niet, afscheuring of geen afscheuring, ed.

Voor het overige moet het volk zijn ‘vertegenwoordigers’ kiezen en hen volmacht geven in zijn naam beslissingen te nemen. De enige sanktie daartegen is : wegstemmen bij de volgende gelegenheid. Of dit systeem nu precies moet verlopen zoals dat vandaag in de Westerse landen gebeurt : met politieke partijen die zélf hun kandidaten aanduiden enz. kan eventueel betwist worden. De ‘particratie’ is, helaas, een uitwas en zeker geen pronkstuk van de democratie. Dit onderwerp kan wellicht ook het voorwerp uitmaken van een studiegroep die de mogelijkheden grondig bestudeert.

06-02-2010 om 17:18 geschreven door Huysmansa  

                                V. Buitenlandse Zaken

Zo komen we aan het eigenlijke ‘programma'.

1. Congo

Niet omdat het een kwestie van levensbelang zou zijn, maar omdat ze actueel is, beginnen we met Congo.

De feitelijke situatie dwingt ons te erkennen dat we daar nog weinig ‘te vertellen’ hebben. De vraag is : of we er nog veel ‘te zoeken’ hebben...

We denken er goed aan te doen Congo te behandelen als een ander ‘derdewereldland’. Het eventueel steunen zoals andere landen, met de nodige controle dat het geld goed besteed wordt, maar zonder de ‘De Guchtiaanse’ ambitie om daar nog veel lesjes te gaan geven. Laat hen helemaal los, maar blijf bereid ‘met raad en daad’ te helpen, mocht er nog beroep op de ‘Belgische kennis, ervaring en hulp’ gedaan worden.

2. Immigratie

Het meest cruciale actuele thema van de ‘buitenlandse politiek’ (hoewel dit feitelijk meer door binnenlandse zaken wordt beheerd en daar evengoed zou kunnen behandeld worden) is : de immigratie.

We stellen voorop :

- Europese, (wereld-) kwestie.

Dat dit een Europese kwestie is, die dan ook in eerste plaats door Europa zou moeten behandeld worden lijkt duidelijk. Het thema is overigens aan de orde geweest in de recent (2008) gehouden ‘top’, maar is daar zeker niet volledig geregeld.

Dit mag geen afschuiven of doorschuiven van de hete aardappel betekenen. Uiteindelijk moet ook België een standpunt innemen en verdedigen op dat Europees niveau, het kan wel alleen dààr efficiënt behandeld worden omwille van de uniformiteit, noodzakelijk om praktische maatregelen uit te vaardigen die dan overal kunnen toegepast worden en die ‘shoppen’ door vluchtelingen moeten voorkomen. In afwachting van deze Europese regeling, moet er in België toch een immigratiepolitiek bestaan en toegepast worden.

- Maximum immigratie : zoveel als draaglijk is

Als eerste norm zou moeten gelden : we laten zoveel vluchtelingen toe als we kunnen ‘verwerken’ zonder zelf ten onder te gaan. Want de nood in vele landen is groot. Dat mensen hun leven wagen in ‘gammele’ bootjes en er hun leven ook vaak bij inschieten moet ons overtuigen van deze nood. Maar als we er zelf aan ten onder gaan is het ook gedaan met helpen natuurlijk. Op Europees vlak is die capaciteit wel enorm groot, maar daarbinnen moet ze verdeeld worden in verhouding tot de mogelijkheden van elk land. De basisidee blijft hier : die mensen leven in min of meer grote nood en wij zijn allen verantwoordelijk voor allen, de ellende in sommige landen mag niet onder de mat geveegd worden, wij zijn medeverantwoordelijk voor al onze medemensen. (nog afgezien van het feit dat we deels medeverantwoordelijk zijn voor die ellende zelf : (neo-)kolonialisme en grondstoffenroof). Een zekere vorm van vermindering van onze globale (Westerse) ‘weelde’ moet hier zonder meer ingecalculeerd worden.

- Buitenlandse ‘hulp’ : Leren vissen

Een andere, veel betere methode om deze mensen te helpen zou natuurlijk zijn : hen in eigen milieu, in eigen land helpen en zorgen dat ze alleen verder kunnen (‘geen vissen aanvoeren, maar zelf leren vissen’). Dit is wel een zaak niet alleen van lange adem, maar ook zeer bemoeilijkt door de vermenging van allerlei belangen van de zogen. donorlanden, vermenging van eigen belang en zelfs uitbuiting, allerlei vormen van corruptie van de ‘donoren’ maar ook van de ‘acceptoren’. Toch zal alleen deze vorm van hulp definitief helpen, vooral op lange termijn. Intussen moeten we ons, en vooral hén, ‘behelpen’.

Opvang van vluchtelingen, ook ‘economische’ enerzijds en stimuleren van de ‘zelfredzaamheid’ van deze gebieden anderzijds, zijn twee aspecten van onze hulp, allebei noodzakelijk.

Nota 1. Niet alleen (voor ons) ‘interessante’ vluchtelingen

Het moet nog vermeld worden dat de norm tot aanvaarding in geen geval uitsluitend de vraag kan zijn of een vluchteling in onze economie kan ‘van pas komen’. Dit zou een puur egoïstisch standpunt zijn, waarbij ons voordeel op de voorgrond komt iplv de hulp aan de vluchteling.

Bovendien zijn deze mensen broodnodig in eigen land en hebben zij normaal gesproken zélf geen hulp nodig.

Nota 2. ‘Contract’ met elke immigrant

Bij het toelaten van vreemdelingen, vooral wanneer het om grote getallen gaat, zoals tegenwoordig, moet ook gewaakt worden, niet alleen op de eigen leefbaarheid, maar ook over de eigen cultuur, in de breedste zin van het woord. Niet vanuit de pretentie dat die alleen goed zou zijn, maar vanuit de zekerheid dat ze ‘werkt’ en dat we er (goed) mee kunnen leven. Dit sluit geen beïnvloeding uit van andere culturen, we moeten niet de pretentie hebben dat alles bij ons beter is dan elders, wederzijdse ‘bevruchting’ is derhalve niet alleen toegelaten, maar zelfs wenselijk.

‘Dit gezegd zijnde’ moet er meer over gewaakt worden dat wij geen overrompeling kunnen aanvaarden door immigranten die besloten hebben hun cultuur en hun wetten hier in te voeren en de bestaande te overheersen.

Daartoe is een systematische verplichting noodzakelijk die deze mensen moet opgelegd worden, nl de verplichting zich akkoord te verklaren met de hier heersenden wetgeving en vooral met de ‘rechten van de mens’, meer specifiek met de gelijkwaardigheid van man en vrouw en met de ‘rechten van het kind’. Ook de vrijheid van meningsuiting en van godsdienst (op privaat terrein) moet hier uitdrukkelijk in vermeld zijn. Deze ‘akkoordverklaring’ moet schriftelijk gebeuren en ondertekend worden, met de vermelding dat zij de verplichting hebben deze principes ook aan eventuele kinderen bekend te maken. Een eksemplaar van deze overeenkomst dient in hun dossier bewaard, een ander dient met de ondertekenaar meegegevn, uiteraard in zijn eigen taal.

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                  DEP 5. Buitenlandse zaken

Nota vooraf : Een artikeltje over Groenland en de natuurlijke grondstoffen onder de noordpool is de aanleiding om ‘buitenlandse zaken’ als volgende hoofdstukje te behandelen.

Nota 1. Eigenomsrecht van grondstoffen

Een van de fundamentele uitgangspunten in deze materie is de stelling dat : ‘alle grondstoffen, zoals olie, steenkool, allerlei ertsen, water (!), uranium, diamant en al wat in de grond zit, EIGENDOM IS VAN DE HELE WERELDBEVOLKING EN NIET VAN HET LAND DAT ER TOEVALLIG BOVEN LIGT. Deze stelling gaat in tegen de heersende praktijk dat grondstoffen de eigendom zijn van de souvereine staten in wiens ondergrond deze stoffen gevonden worden. Het absurde van deze FEITELIJKE toestand wordt geïllustreerd door de internationale wet (?), als die al zou bestaan, in elk geval tegen de internationale gewoonte om de territotiale grenzen eigenmachtig te kunnen bepalen in de zee (of zeeën) waaraan dit land grenst. De zogen. ‘territoriale wateren’.

Nu hebben blijkbaar Rusland, Denemarken, de USA, Canada en Noorwegen, hun ‘territotiale wateren’ elk voor een deel uitgebreid tot de Noordelijke IJszee en uiteraard de ‘bodemschatten’ die er onder liggen.

Deze vijf landen zijn in Groenland overeengekomen zich aan het ‘internationale recht’ te zullen houden mbt tot de uitbating van deze grondstoffen (die meer en meer bereikbaar worden naar gelang het smelten van de ijskap). IJsland, dat nochtans dichter tegen de Noordpool ligt dan Denemarken, maar geen ‘kolonies’ heeft zoals Denemarken (Groenland) of de USA (Alaska), heeft ‘zijn toer laten voorbijgaan’ in dit ‘circus’.

Maar niet alleen deze onontgonnen gebieden, ook de olie van Saoudi-Arabië, het koper en uranium van Congo en ga zo maar door, hoort niet aan S.-Arabië of aan Congo, maar aan de wereldbevolking.

Dit is natuurlijk een ver ‘ideaal’ dat nauw samenhangt met een ‘wereldregering’, nog zo’n ideaal dat ver van verwezenlijkt is; alhoewel er meer en meer stemmen opgaan om in die richting te ijveren.

Het is voor ons dus ook een min of meer ver ideaal, maar meteen een streefdoel ‘op lange termijn’ waarmee we rekening moeten houden bij het uitstippelen van onze onmiddellijke en kortetermijndoelen.

Men verwacht in deze saaie (?) materie wellicht geen beeldspraak, maar ik denk hierbij toch aan het heldere water van gletschers en bronnen in de bergen dat in zich de zekerheid bergt van eens in de zee terecht te komen. Rechtdoor naar zee, de kortste weg, is echter duizend maal afgesloten. Maar dat water komt er, gestuwd door de ingebouwde zwaartekracht, zoekt het zijn weg en ondanks duizende obstakels en honderde kilometerslange  kronkels eromheen vindt het die weg ook, soms na decennialang (eeuwenlang ?)  oponthoud in meren, soms na het eeuwenlang graven van canons of grotten door de rotsen. Het zoekt en vindt zijn weg en komt uiteindelijk tot zijn einddoel : de zee.

Nota 2 : strikte verdediging van de mensenrechten

Wanneer we ons buitenlands beleid uitstippelen is er (minstens nog) een ander grondbeginsel dat we voor ogen moeten houden, al zullen we ook dat niet in elke regel of wet dadelijk kunnen doen gelden : de mensenrechten. In één woord samengevat : de gelijkwaardigheid van alle mensen (in eerste plaats van man en vrouw) en daarop gebaseerd : het even groot recht van alle mensen op gezondheid, voeding, onderdak, onderwijs enz., in één woord op ‘welvaart’. Ook hier zal onvermijdelijk moeten begonnen worden vanaf de bestaande toestand, die verre van dit ideaal verwijderd is, maar zal deze fundamentele stelling als ideaal voor ogen moeten blijven gehouden worden als uiteindelijk (langste termijn-) doel, terwijl we intussen alleen kunnen (en moeten !) werk maken van veel onmiddellijke - en kortetermijndoelen, en wellicht enkele langetermijndoelen in de richting van het langstetermijndoel’.

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                           DEP. 4 Financiën

2. Interne hervormingen

- Dat de ontvangsten van de belastingen beter moeten gebeuren wordt door niemand betwist, behalve door diegenen die er baat bij hebben : de fraudeurs (ook de kleine). Het is algemeen aanvaard dat de belastingontvangsten niet goed zijn en dat de staatskas daardoor honderden miljoenen en misschien miljarden misloopt. Toch zouden onze diensten méér beambten tewerkstellen als de diensten in het buitenland (ik heb geen statistieken bij de hand). Een serieuze audit is het minste wat men kan doen om te beginnen. In de hoop dat deze zwakke plekken zou duidelijk maken en hervormingen mogelijk. Efficiënter werk leveren dus.

- Maar de kwaal zit dieper dan deze uitvoerende tak van financiën : het ontbreekt op het ministerie van f. zélf de juiste instelling om de belastingen doelmatiger te innen. Met name wanneer het over de grote fraudeurs gaat.

Er hapert iets aan de vaste wil om deze fr. aan te pakken, er moet om te beginnen een minister aangesteld worden met een overtuigde wil daar werk van te maken. en dat zou, zeker voor één keer, geen persoon met ‘liberale’ voorkeuren mogen zijn : zij runnen al te lang dit ministerie. Mede daardoor dragen ze al vooraf de verdenking mee dat ze de ondernemers en de financiers een te warm hart toedragen. Laat het maar eens iemand zijn met sociale voorkeuren. Iemand die al jaren zich verzet tegen de gang van zaken de laatste regeringsperiodes.

Dan pas zal een krachtige aanpak van de fiscale fraude, vooral op grote schaal, denkbaar zijn.

- Om deze hervormingen mogelijk te maken zal wellicht in een eerste fase weer in verhouding meer geld moeten uitgegeven worden dan dat ze zullen binnenbrengen. Alhoewel reeds gebleken is dat kleine aanzetten in die richting vlug hun geld  ‘terug verdienen’, en méér dan dat.

Het gaat er oa om diensten die hun nut bewezen hebben en TOCH afgeschaft werden, te herinstalleren, en hen van het nodige personeel (kwantitatief, maar vooral kwalitatief en qua 'instelling') te voorzien.

- Een dringend onderdeel van de oplossing, zeer technisch maar wellicht doorslaggevend,  is de automatisatie van f.. Daar zijn al aanzetten geweest, maar door onvoldoende kennis en (wellicht ook) wil, zijn die niet van de grond geraakt. Allemaal materie voor de boven vermelde ‘controlecommissie’, die deze hervormingen op de voet moeten volgen en op vaste tijdstippen verslag moeten uitbrengen aan de regering die eventueel kan bijsturen.

- We hadden het hier al herhaaldelijk over controlecommissies. Ook hier zal die noodzakelijk zijn. Ze werd al voldoende beschreven. Een audit is een in de tijd beperkte onstelling. De controlecommissie zou bestendig moeten zijn, en in dit geval zeker regelmatig (om de 4 jaar ?) moeten wisselen.
 
3. Internationale acties

Een derde hoofdstukje bestrijkt een nog hoger niveau, nl het internationale. Het is een vastgesteld feit dat de ‘haute finance’ en ook de maffia, aan elke controle ontkomt door de belastingsparadijzen, die op hun beurt ‘gedekt’ worden door het bankgeheim. Het is een materie die uiteraard ook ‘buitenlandse zaken’ aanbelangt, maar de verantwoordelijke ministers van deze twee departementen zouden de opdracht moeten krijgen van de regering om zich uitdrukkelijk tegen deze praktijken te verzetten. Er zal ook een budget moeten voorzien worden (weeral geld !) om acties en lobbywerk op dit terrein te ondernemen en daar zelfs initiatieven voor te nemen. Een klein land als België (laat staan Vlaanderen) zal daar op zichzelf weinig of niets kunnen aan veranderen, maar we kunnen wel een duidelijk standpunt bepalen en dat ook bekend maken. En bij gelegenheid kunnen wij initiatieven nemen om deze internationale kwaal ook internationaal aan te pakken. Dit is soms voor een klein land zelfs gemakkelijker dan voor een groot (vgl het initiatief van België tegen landmijnen).

05-02-2010 om 17:10 geschreven door Huysmansa  

                                   DEP IV, Financieën

Inleiding

Achter de verschillende programmapunten die (meer-)geldeisend zijn, wordt het hoog tijd - om niet als utopisch bestempeld te worden -, ook te zorgen voor de middelen om aan die eisen te voldoen.

Vooraf een korte bedenking : we horen enerzijds in de politieke discours voortdurend dat er ‘geen geld meer is’. We lezen anderzijds langs alle kanten dat ‘de rijken maar steeds rijker worden’.

En inderdaad, 3/4, of voor mijn part 2/3 van de bevolking in het Westen, ook in ons land, leeft in min of meer grote weelde (gewoon eten is niet goed genoeg meer : het moet van het fijnste zijn, het moet ‘exotisch’ zijn, het moet ‘eens iets anders zijn’. Te weinig eten is al lang geen probleem meer, maar wel te veel : boelemie is de ziekte van onze tijd, niet ondervoeding; Voldoende voedsel is geen probleem, maar te veel calorieën wél : de diëtisten en allerlei regimes vieren hoogtij... De mode beleeft hoogdagen (hoog-jaren) en de kleerkasten puilen overal uit : plaats voor kleren is een groter probleem dan geld voor kleren. We (2/3en !) hebben allemaal de laatste snufjes op gebied van TV en DVD (TV en DVD zélf voelen we al lang niet meer aan als luxe !). Er rijden nog alleen ‘jonge’ wagens op onze wegen, met radio (natuurlijk !) en airconditioning én GPS, stuur- en rembekrachtiging wil ik al niet meer vermelden. Eén reis per jaar is voor de loosers, we gaan twee of drie keer. Blankenberge en Benidorm zijn we al decennia moe : het moet minstens Thailand of Mexico zijn.... Gezond kraantjeswater drinken alleen nog sukkelaars en enkele idealisten (de zotten). Onze gezondheidszorg gaat tot in het absurde : ‘plastichirurgen’ doen gouden zaken. Op een peacemaker en andere ‘levensverlengers’ hebben we ‘recht’ wanneer ons hart of een andere levensfunctie normaal zou begeven... Het lijstje van onze schaamteloze consumptie zou nog veel langer kunnen gemaakt worden.

Alleen maar om te zeggen : ‘er is geen geld meer’ is een leugen. Er is geld genoeg maar het wordt meer en meer aan luxe besteed.  Luxe, het woord zegt het zelf, is niet nodig. We willen de mensen het laatste beetje luxe niet ontnemen, maar heel de dag luxe en op alle domeinen is niet nodig, is verkeerd en is misdadig wanneer we weten dat sommige mensen (ook in ons bloedeigen land) ‘menswaardig’ leven moeten derven. En dan spreken we nog niet van mensen (buiten Europa) die levensnoodzakelijke goederen, tot en met water soms (!), moeten missen.

In één woord : we moeten de luxe ‘afschuimen’ en wat daar mee uitgespaard wordt besteden aan noodzakelijke dingen waar zogezegd ‘geen geld’ voor is.

1. Zes mogelijkheden om de staatskas te spijzen.

We noemen 6 verschillende acties die een betere verdeling van ‘de goederen der aarde’ in ons land kunnen bewerkstelligen of toch zeker bevorderen.

A.   Aansluitend op bovenstaand betoog : Een ingrijpende belastingsverhoging, in verhouding van het inkomen groeiend, en uiteraard beginnend bij nul voor de laagste inkomens.

B.    Een ‘zuinigheidsprogramma’ dat door alle ministers moet gevolgd worden : om dit realistisch te maken moet er een ‘commissie’ van kamerleden of senatoren (of misschien nog beter : outsiders, mensen die zélf niet ‘in het systeem’ zitten), opgericht worden dat als enige taak heeft, het bewaken van de uitgaven van alle ministeries met de bekommernis, waar mogelijk, verkwisting of onverantwoorde uitgaven te ontdekken en voor te leggen aan de ministerraad om ze eventueel te beteugelen of te vernietigen. De uitgaven mogen dus maar gemaakt worden nàdat deze commissie haar werk heeft gedaan. Deze commissie zal op regelmatige, vooraf bepaalde momenten, rekenschap moeten afleggen aan de regering.

C.   De ‘notionele intrestaftrek’ zal grondig moeten geëvalueerd worden en drastisch aangepast zodat alvast misbruiken voorkomen kunnen worden indien hij al niet kortweg moet afgeschaft worden.(1)

D.   De fraudebestrijding is een ‘goede bedoeling’ die elke regering en elke partij in haar programma heeft. Als we hier tot resultaten willen komen zal er dus anders moeten tewerk gegaan worden dan in het verleden. Ook hiervoor moet er een commissie, zoals boven beschreven, in leven geroepen worden die zich uitsluitend toelegt op deze materie. Zij zal ook volgens een vast schema, eens in de maand bv, aan de regering haar werkzaamheden, plannen en vooral resultaten moeten voorleggen.

E.    Wij zullen trachten de Tobin-taks in te voeren, rekening ermee houdend dat dit slechts mogelijk zal zijn wanneer er (minstens) op Europees vlak een overeenkomst kan gevonden worden. De partij zal zich daar ten volle voor inzetten.

F.    Last but not least : als al deze inspanningen niet zouden volstaan om de meeruitgaven te dekken, zouden wij een begrotingstekort tot 3 % niet uitsluiten, er rekening mee houdend dat er ‘precedenten’ zijn van grote landen. In deze 3 % zou wel een verdere afbouw van onze staatsschuld moeten verrekend zijn, want die is ook een prioriteit die op lange termijn veel nodeloze uitgaven (aan rente) zal voorkomen. Daar moet ook een ernstige ‘spekking’ van het ‘zilverfonds’ in opgenomen zijn.

Tot hier de maatregelen om de staatskas voldoende te vullen, zodat maatregelen op lange termijn mogelijk worden.

(1) Dit zal moeten ingepast worden in het geheel van maatregelen die moeten zorgen voor een slagkrachtige en concurrentie-bestendige (tov vnl onze buurlanden) economie. (zie ook DEP 2)

04-02-2010 om 18:31 geschreven door Huysmansa  

5. Enkele specifieke problemen

5A. Een ernstige herzienig van de ‘verjaring’ moet doorgevoerd worden. Sommige misdaden mogen gewoon niet verjaren. Het ‘rekken’ van procedures door sommige (blijkbaar daarin gespecialiseerde) advocaten(kantoren) moet beteugeld worden en liefst uitgeroeid. Men zou er kunnen aan denken dat elk uitstel dat toegekend wordt afgetrokken wordt van de totale duur van de ‘verjaring’. Het geval KBC-Lux is wel een typisch voorbeeld van dit misbruik en meteen een bewijs dat het weer de rijksten zijn die aan het langste eind trekken : als men over voldoende geld beschikt, dan kunnen de beste (?), althans de minst scrupuleuze advocaten ingezet worden en kan ‘het geld dat dom is recht maken wat krom is’ zoals het spreekwoord zegt. Of, om het met de woorden van Kruithof te zeggen : ‘Ten slotte moet ook justitie onderdoen voor de economische macht’ (Het neoliberalisme, p. 191. Isbn 90 6445 067 6), hij spreekt ook ergens van ‘standenjustitie’. Het feit dat ‘gehaaide’ advocaten de rechters vaak te slim af zijn, houdt een argument in om de wedden van de rechters eens onder de loep te nemen en te vergelijken met de inkomsten van sommige advocaten. Zoals in ‘financiën , m.n. de belastingen, gebeurt het ook bij justitie dat de vaak minder vergoede ambtenaar of magistraat, ook minder ‘onderlegd’ is dan die advocaten en sommige accountants die de regels – en vooral de mazen tussen de regels – vaak beter kennen dan de inspecteurs of de magistraten zélf.

5B. Procedurefouten zijn eveneens een nachtmerrie ivm justitie. Dat ze gemaakt worden is op zichzelf te betreuren, maar veel erger is het misbruik dat van deze regel gemaakt wordt.

Procedurefouten die kunnen aangetoond worden door de verdediging kunnen leiden en leiden in feite soms tot vernietiging van een uitspraak. En als ik het goed voorheb kan een proces niet ‘overgedaan’ worden. Men kan uiteraard een nieuw proces inspannen, maar dan alleen op grond van andere bewijzen. Niet voor niets liggen advocaten op de loer naar procedurefouten (ik wil het niet hebben over misdadige intrigues die procedurefouten uitlokken of veroorzaken).

Het is op zich goed dat procedurefouten afgestraft worden. Alleen blijkt dat het bepaalde kapitaalkrachtige beschuldigden zijn die deze kunnen achterhalen en gebruiken, denk aan KBCL en aan Beaulieu.

Procedurefouten mogen niet uit wetboek geschrapt worden : het is niet omdat er ergens misbruik van gemaakt wordt dat men het kind met het badwater mag weggooien. Er zou wel een grondige hervorming van dit gebruik moeten gemaakt worden.

Men zou alvast kunnen beginnen met de gevolgen van p. te verkleinen. In de plaats van het hele proces nietig te verklaren zou men, zo mogelijk, alleen dit gedeelte van de uitspraak moeten vernietigen dat door die procedurefout veroorzaakt werd.

Men zou ook kunnen denken aan een ‘vermindering’ van de straf in de mate van de grootheid van de fout en niet het bestaande alles-of-niks-systeem blijven toepassen.

Er zou een soort gradatie kunnen opgesteld worden waarin het gewicht van bepaalde p. zou kunnen bepaald worden om het nadien in dezelfde verhouding op de uitspraken invloed te laten uitoefenen.

De uitwerking van deze mogelijkheden is uiteraard weer specialistenwerk. Maar de ‘vernietiging’ van een rechtspraak op grond van p. zou tot een minimum moeten worden herleid.

5C. Het is niet aan de wetgever of aan politieke partijen om advocaten regels op te leggen, maar er zou wel ernstige druk kunnen uitgeoefend worden op de ‘orde der advocaten’ (of wat daar kan voor doorgaan) om de ethiek van de advocatuur ernstig te bekijken en eventueel te hervormen in het licht van deze twee eikele punten : verjaring en procedurefouten. Advocaten die volgens dit ‘lichaam’ misbruik maken van die rechten zouden intern door deze ‘orde’ moeten berispt en eventueel ‘geblaamd’ worden. In het ergste geval geschorst. Zoals dat ook in de ‘orde der geneesheren’ kan.

5D. De slachtoffers (nog te schrijven)

5E. Automatisering (nog te schrijven)

31-01-2010 om 18:32 geschreven door Huysmansa  

4. De rechters.

Dat de rechterlijke macht ‘onafhankelijk’ mag opereren is een goede zaak die zeker moet behouden blijven en wellicht nog veel kan verbeteren. Onafhankelijkheid betekent echter geen ‘bandeloosheid’. Maw het gerecht blijft ondergeschikt aan de demokratische controle. Niet in hun functie van be- en eventueel veroordelers van wetsovertreders, wel in hun doelmatigheid en ‘rendabiliteit’. Zij werken ‘op kosten van de gemeenschap’ en zijn daarom ook aan de controle van die gemeenschap onderwerpen : zij moeten in een woord, hun functie goed vervullen. Er zou maw ook eens een audit mogen gebeuren van het rechterlijke apparaat. Wellicht zouden daar heel wat verouderde en misschien wel versleten gewoonten en werkwijzen ontdekt worden die na een (weeral geld kostende) ingreep een groter ‘rendement’ en dus een besparende invloed zouden hebben op langere termijn.

31-01-2010 om 18:22 geschreven door Huysmansa  

3. ‘De wetgeving’

3. A. Aanpassing van sommige wetten.

Wetgeving hoort uiteraard thuis in het parlement (en de regering in feite  vandaag) eventueel op voorstel(len) van het ministerie van justitie. Het gerecht (de magistratuur) moet hier evenwel zeker bij betrokken worden Door zijn courante, beroepsmatige omgang met wetten (om de toepassing ervan af te dwingen) hebben deze mensen wél een soort ‘uitkijkpost’ op het strafrecht en daardoor ook een zicht op tekorten en eventueel fouten in de wetgeving daaromtrent. Het ligt dan ook voor de hand dat het gerechtswezen intens samenwerkt met (liefst gespecialiseerde) parlementsleden om deze leemten op te vullen. Een voorbeeld van de nood aan verbetering en aanvulling is de kinderbescherming. Wetgeving ivm bestraffing en voorkoming van pedofilie, betere aanpak van pedofielen door ze van de mogelijkheid tot hervallen af te houden, desnoods door blijvende internering (of een of andere vorm van ‘afzondering’).

Het opmaken van een ‘inventaris’ van dergelijke ontoereikende wetgeving kan het voorwerp uitmaken van een ‘studiedienst’, zoals hoger vermeld, die zich daar op toelegt.

3. B. Aanpassingen van het wetboek.

Een andere noodzaak mbt de wetgeving is een algemene ‘herziening’ van het wetboek. Dit is een gigantisch ‘monnikenwerk’, maar gaat, door toedoen van de informatica, tot de realiseerbare mogelijkheden behoren. Ook hier zal een intense samenwerking van rechtsdeskundigen en parlementsleden noodzakelijk zijn om tot een logisch(er) opgebouwd en ‘tot een fractie van het huidige wetboek herleide’ uitgave te komen.

Bij een onveranderde senaat zou het misschien een ‘nuttige bezigheid’ kunnen worden voor een groep senatoren.

Weer een méérkost op korte termijn uiteraard, maar op langere termijn waarschijnlijk een grote besparing.

Een belangrijk onderdeel van deze ‘hervorming’ zou een doorgedreven studie en aanpassing van de wetten moeten zijn die het inroepen en vooral het ‘uitbuiten’ (misbruiken) van ‘procedurefouten’ en ‘verjaringen’, mogelijk maken (zie verder).

31-01-2010 om 18:13 geschreven door Huysmansa  

2. Preventie door wijziging van de levensomstandigheden

2.A. Preventie door wijziging sociale omstandigheden

En ten slotte, eigenlijk het voornaamste, maar ook veruit het moeilijkste : er zal in de maatschappij, in eerste plaats voor jongeren, maar niet alleen, moeten gezorgd worden dat de levensomstandigheden zo zijn, dat niemand gedwongen wordt tot het neerdrukkende en aftakelende leven (al of niet in een verkrottende wijk) waar alle mogelijke ellende samenkomt : werkloosheid, verveling, slentergedrag, kliekjesvorming, kleine en uiteindelijk grote criminaliteit. Dit is een wantoestand van alle tijden, die nog in geen enkele ‘tijd’ voldoende werd bezworen, maar die in ONZE tijd, waar alle middelen voorhanden zijn zou kunnen geëlimineerd worden. Het zal evenwel een gemeenschappelijk bewustzijn en inzet vergen om deze toestanden te kunnen en te willen zien als een gevolg van de onvoldoende sociaal geïnspireerde maatschappij en de hele bevolking te brengen tot de gemeenschappelijk overtuiging en inzet om het tij te keren.

Hier zal het meest welvarende deel van de bevolking moeten leren ‘in te leveren’ om de minderbegoeden deelachtig te maken aan de welvaart waarvan globaal voldoende aanwezig is om iedereen een menswaardig leven, en méér dan dat, te bezorgen. (Dit werd uitvoerig besproken in het hoofdstuk ‘economie’ waar veel aandacht werd besteed aan het uitroeien van de armoede in de maatschappij, armoede die zeker een van de - zoniet de balangrijkste, oorzaken is van criminaliteit.)

Dit over het ‘bestraffings-, wederopvoedings- en preventiebeleid’.

Er zal echter ook moeten gewerkt worden aan het gerechtelijk apparaat in zijn geheel : de wetgeving, de rechters, de ‘achterstand’, het ontbreken van de nodige ‘infrastructuur’ in de breedste zin : het nodige personeel, de nodige computerprogramma’s enz.

De detailuitvoering van dit project zal uiteraard het werk moeten worden van intense studie en voorbereiding, die aan specialisten zal moeten toevertrouwd worden.

2. B. Preventie door sociale controle (nog toe te voegen)

31-01-2010 om 18:00 geschreven door Huysmansa  

1. Strafbeleid.

Dit is een dringende kwestie. De oplossing is echter (minstens) tweeërlei : andere aanpak van het voorzien in ‘logies’ en andere vormen van ’bewaking’.

1A. Andere politiek van voorziening in ‘logies’.

We gebruiken opzettelijk niet het woord ‘cellen’ omdat er in die ‘logies’ ook op andere, veel goedkopere en snel te verwezenlijken, manieren kan voorzien worden.

Het totaal van de gedetineerden (en ‘te detineren’) personen is nl niet homogeen, maar bestaat uit verschillende categorieën. Er zijn de zware en gevaarlijke criminelen, die streng bewaakt moeten worden en daarom moeten ondergebracht worden in echte gevangenissen, veilig voor wat ontsnappingsmogelijkheden en onderlinge baldadigheden betreft.

Er zijn vervolgens de weliswaar gevaarlijke criminelen (pedofielen ed) die echter niet zo direkt macho’s zijn die over een gevangenismuur gaan klauteren of cipiers met wapens bedreigen.

Er zijn de jeugdigen (ook nog eens onder te verdelen, maar toch een categorie apart).

Er zijn de ‘witteboordcriminelen’, wat bewakingsnoodzaak betreft, te vergelijken met de cat. ‘pedofielen’

Er zijn vooral ook de vele ‘in voorhechtenis gehouden’ verdachten, die voor een gedeelte onschuldig zijn en dus helemaal niet thuishoren tussen veroordeelde zware criminelen.

De bestaande gevangenissen volstaan waarschijnlijk ruimschoots voor de eerste categorie : de zware en gevaarlijke criminelen, op voorwaarde dat men de andere categorieën er kan uithalen.

Voor dezen moet een leegstaande kazerne of eventueel een aangekochte leegstaande fabriek of klooster, met beperkte kosten en betrekkelijk vlug kunnen omgebouwd worden tot een voldoende veilig en menselijk verblijf.

Er zijn bovendien de mogelijkheden van de ‘electronische bewaking op afstand’, de enkelband en vormen van ‘gedeeltelijke invrijheidsstelling’ die deze ontlasting van de echte gevangenissen mede kunnen bewerkstelligen.

Deze ‘ingreep’ zal, op korte termijn, een onvermijdelijke supplementaire uitgave betekenen, maar is ook meteen een ‘besparing’, doordat de noodzaak van nieuwe gevangenissen, uiteraard veel duurder dan de voorgestelde maatregelen, zal wegvallen.

1B. Van bestraffing naar wederopvoeding

Hiermee bedoelen we een vrij ingrijpende wijziging in de manier van behandelen van de gedetineerden.

Vandaag bestaat die ‘behandeling’ hoofdzakelijk in het ontnemen van de vrijheid, plus het ontnemen van de meeste comfort en ‘genoegens des levens’, cultuur inbegrepen. Daar bestaan wel enkele uitzonderingen op : sommige gevangenen krijgen de gelegenheid te werken en op die manier wat ‘drinkgeld’ te verdienen (meer is het niet gauw, bij mijn weten), er wordt rondgegaan met boeken, ze kunnen af en toe (?) een film zien, er zijn uitzonderlijk optredens voor gevangenen. Er bestaan ook maatregelen ‘ter wederopvoeding’ van gedetineerden, meer voor jongeren dan voor de anderen. Ze kunnen zelfs een ‘aalmoezenier’ of andere ‘geestelijke raadsman’ spreken en dergelijke povere afwisselingen op het moordende gedwongen nietsdoen. (Er bestaan uitzonderlijke figuren die zich in de gevangenis hebben kunnen opwerken tot waardevolle en suksesrijke mensen, maar de uitzonderlijke - vooral karakteriële, maar ook intellectuele - mogelijkheden waarover die beschikten, kunnen onmogelijk als ‘haalbaar voor iedereen gelden en zijn derhalve ook waardeloos als ‘bewijs’  dat het mogelijk is ‘als men maar wil’).

Alles samen genomen zijn boven beschreven ‘wedereopvoedings-maatregelen’ die nu reeds bestaan, ontoereikend om de ‘doorsnee-gevangene’ een reële kans te geven beter uit de gevangenis te komen dan hij er ingegaan is. Integendeel : de gevangenissen worden een beetje de ‘hogeschool van de criminelen’, Men geraakt er vaak, soms eerder occasioneel,  in als een ‘beginneling’ maar komt er uit als een gevorderde of zelfs volleerde misdadiger.

DAT moet veranderen. DAAROM is een totaal andere aanpak niet alleen verantwoord, maar noodzakelijk. Bij deze werkwijze zal de klemtoon komen op allerlei vormen van gemeenschappelijke ‘heropvoeding’, zeg maar een deugddoende ‘hersenspoeling’, gekoppeld aan een individuele, aan elke persoon aangepaste en intense vorming van ‘een nieuwe mens’, die, eens vrijgekomen, alle kansen heeft, niet alleen om de maatschappij niet langer tot last te zijn, maar zelfs in die maatschappij een steentje bij te dragen.

De detailuitvoering van dit project zal uiteraard het werk moeten worden van intense studie en voorbereiding, die aan specialisten zal moeten toevertrouwd worden.

Het is duidelijk dat deze aanpak weer een pak duurder zal zijn dan de huidige....althans op korte termijn. Want op lange termijn zal de criminaliteit afnemen en zullen de kosten minder zijn dan vandaag.

Dat dit verhaal niet over heel de lijn een ‘suksesverhaal’ zal worden moeten we incalculeren. Er zijn ‘onverbeterlijken’, er zijn ‘hopeloze gevallen’. Het doel (op lange termijn) is een betere maatschappij, met minder criminaliteit en dus ook minder gevangenissen en minder onkosten.

Er blijft nog : de nazorg ! Ook die bestaat reeds, maar kan, door ontoereikende mensen en middelen, niet optimaal functioneren. Over deze nazorg zou een apart hoofdstukje zeker niet overbodig zijn.

09-11-2009 om 18:48 geschreven door Huysmansa  

                                     J U S T I T I E

De ‘rechtstaat’ is een grote verworvenheid en een groot goed. We krijgen voldoende informatie over vele andere landen waar deze rechtstaat een illusie is en dit zou ons moeten verheugen over ons rechtsysteem.                                                                                                                            

Dit betekent uiteraard niet dat ons rechtsysteem ideaal zou zijn of zelfs maar gewoon ‘goed’. Dat het voor sommigen niet streng genoeg is en voor anderen wellicht te streng, is vaak een kwestie van uitgangspunten of van...perceptie.

Hoe dan ook : verbeteringen zijn altijd mogelijk.

Zoals meestal is het goed functioneren van een ministerie een kwestie van hogere of lagere prioriteit die de regering er aan geeft, wat in hoofdzaak neerkomt op het budget dat ze voorziet. (Dat laatste is beïnvloedbaar en zal afhangen van ‘de roep van het volk’, de onverschilligheid of de woede. Ook de figuur van de minister van justitie kan hier een rol spelen).

In ons programma moet dit budget (alweer) gevoelig opgetrokken worden.

Vooraf :             Vrijheid en verantwoordelijkheid

Wij gaan er van uit dat de mens, ook de misdadiger, weinig of geen echte vrijheid bezit, waardoor hij zelf verantwoordelijk zou kunnen gesteld worden voor al zijn daden.

Kan iedereen dan maar doen wat hij wil en desnoods op andere mensen beginnen schieten ed, zoals we bv uit Amerika verhalen te horen krijgen die, helaas, ook hier reeds tot de mogelijheden gaan behoren ?
Uiteraard niet. Maar als de mens niet verantwoordelijk is voor zijn daden dan kunt ge hem ook niet straffen ? 'Straffen' inderdaad eigenlijk niet, wel beletten dat hij meer kwaad aanricht en proberen hem te doen inzien dat hij 'verkeerd bezig' is. Maw de mens kan weliswaar geen 'misdaden' begaan, maar hij kan wel 'fouten' maken. Als deze fouten de maatschappij storen moet er tegen opgetreden worden, desnoods met beroving van de vrijheid, wanneer men nl moet vrezen voor herhaling van die daden.
Er zal dus bij de 'strafuitvoering' een fundamenteel andere houding aangenomen worden tov 'criminelen'. Om te beginnen moet het element 'wraak' uit de bestraffing weggehaald worden. Mensen pijnigen omdat ze ons gepijnigd hebben leidt tot niets, dan doen de bestraffers hetzelfde als de overtreder, ze plaatsen zich op hetzelfde, lage, niveau. Dit 'oergevoel' van wraak moet de beschaafde mens afzweren en afleren. De 'gestrafte' zal maw meer een 'patient' worden dan een misdadiger. Dat zal dan ook de manier van tegemoettreden van de bewakers moeten worden eerder dan : 'wij zijn uw bewakers en gij zijt de bandieten', 'wij zijn de goeden en gij de slechten'.

Dit zal evenwel ook een grondige wijziging meebrengen ivm de 'be- en veroordeling' van de 'misdadigers’ (zij die verkeerd bezig zijn, zij die iets ‘mis -  deden’). Er zal meer met soort straffen en in 'gradaties' moeten gewerkt worden. (en niet langer alle veroordeelden met éénzelfde soort straf bedelen, nl zwaar bewaakte gevangenissen) : kruimeldieven en vechtjassen waarvan het gevecht slecht is afgelopen bv. zullen veroordeeld worden tot het volgen van cursussen tot een commissie zal oordelen dat de gestrafte het 'begrepen' heeft. Bij verkeerde reactie kan deze 'straf' desnoods verstrengd worden en niet stoppen vooraleer de reactie positief is.
Roofmoordenaars en pedofielen zullen 'in verzekerde bewaring' moeten gesteld worden; de enen in stevige en streng bewaakte gevangenissen, de anderen in een (minder sterk bewaakte) afzondering waar de mogelijkheid om kinderen te benaderen weliswaar uitgesloten wordt. En, wat zeer  belangrijk en ingrijpend is : ZONDER TIJDSLIMIET ! Hier wordt het 'systeem' in feite veel strenger dan het bestaande, waarbij na een zekere tijdsduur de gevangene automatisch vrij komt. In dit systeem worden deze gevangenen zolang 'vastgehouden' tot ze wederopgevoed (1) zijn en bewezen hebben dat ze een normaal leven zullen aankunnen. Lukt dat niet, dan moeten ze 'blijven zitten', desnoods hun leven lang omdat het gewoon onverantwoord is gevaarlijke mensen terug ‘los te laten’ en hen opnieuw in de mogelijkheid (de verleiding) te brengen te herbeginnen.
In het 'regime' van de gevangenen moeten daarom verschillende 'stadia' ingebouwd worden : van uiterst streng naar 'bijna vrij', naargelang de gevangene blijk geeft van ernstige 'beterschap', waardoor hij meer vrijheid aankan. Tot uiteindelijk de volle vrijheid volgt wanneer hij helemaal 'normaal' oordeelt en zijn fout inziet. In principe kan deze periode dus ook relatief kort zijn, nl wanneer bij een gevangene de Euro vlug valt.

Dit systeem kan uiteraard niet zo maar in de plaats van het bestaande komen. Het is een richtsnoer 'op lange termijn'. Er moet evenwel zonder verwijl een aanvang mee genomen worden, beginnende bv met het afzonderlijk 'bewaren' en 'bewaken' van zware criminele en 'lichte gevallen'. Ook mensen in 'voorarrest' zullen onmiddellijk moeten uit de gevangenissen gehaald worden en ondergebracht in een menselijk onderkomen, waarbij alleen voor verdachten van gevaarlijke daden ook een strenge bewaking zal nodig en toegelaten zijn.

(1) Mochten mettertijd mogelijkheden ontstaan om onverbeterlijke misdadigers door een chirurgische ingreep van hun ‘kwaal’ af te helpen, dan zou dit meer dan welkom zijn.

PS De ‘wederopvoeding’ waarover hier sprake doet denken aan de ‘verbeteringsgestichten’ van vroeger (en van vandaag ?) die niet bepaald suksesrijk kunnen genoemd worden. Maar daar was (is ?) de benadering zeker niet zoals die hier beschreven werd.

19-10-2009 om 16:22 geschreven door Huysmansa  

2. Bevordering van de economie

Door de absolute prioriteit van de armoedebestrijding heeft dit item wellicht minder urgente, maar evenzeer uiterst belangrijke, zelfs fundamentele beginselen voor een goed werkende economie wat achteruit geduwd :

-         Om de creativiteit en het ondernemerschap (bronnen van onze welvaart) maximaal te steunen is de grootst mogelijke vrijheid een noodzaak en een onbetwistbaar recht.

-         Om deze vrijheid niet te laten ontsporen en om de minder zelfstandige en minder bekwame mensen te behoeden voor mogelijke uitbuiting is een regulering van de economie noodzakelijk. Deze regulering mag uiteraard niet vervallen in de uitwassen van het communisme en andere experimenten waarbij de staat alles domineerde en plande, waardoor de creativiteit en de inzet geleidelijk aan afnamen of zelfs verdwenen, alles werd toch door de staat geregeld.

16-10-2009 om 17:22 geschreven door Huysmansa  

4. Maatregelen ter ondersteuning van de economie

Gaat de economie aan belang verliezen dan ? Neen : de ‘taart’ moet gebakken worden. Maar de economie zal zichzelf moeten heroriënteren en de oude afgoden afzweren. Doet ze dat niet uit zichzelf, uit een groeiend verantwoordelijkheidsbewustzijn, dan zal er ‘regulerend’ moeten opgetreden worden door de overheid, jammer maar helaas. Maar er bestaat momenteel een tendens binnen de economie zélf die de richting van dit ‘verantwoordelijkheidsbewustzijn’ uitgaat, die heeft zelfs een naam (‘verantwoord ondernemen’). Dat zou natuurlijk de ideale manier van evolueren zijn. Ik vrees dat er toch hier en daar een correctie ‘van bovenuit’, vanuit de politiek, vanuit de gemeenschap dus, noodzakelijk zal blijken.

- Onderwijs

De ondersteuning van de noodzakelijk economie zal er oa in bestaan : degelijk onderwijs te behouden en nog te verbeteren, dat onderwijs, door regelmatige contacten, voor zover verantwoord goed afstemmen op de economie, zodat zoveel mogelijk jongeren zonder problemen aan het werk kunnen wanneer ze afgestudeerd zijn en zodat de economie zo                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          vlug en zo accuraat mogelijk van de nodige werkkrachten kan voorzien worden.

Nota : ‘voor zover verantwoord’ slaat hierboven op de noodzaak de jeugd niet louter in functie van de productie op te leiden, maar ook op alle mogelijke vlakken waardoor dat inividu zelf en onrechtstreeks de hele samenleving er maximaal bij wint. We denken dan aan de brede waaier van humanitaire opvoeding, die de jonge mensen niet alleen oog geeft voor hun later beroep en eventueel daaraan verbonden inkomsten = welvaart, maar ook  aan algemene culturele, morele en gevoelsmatige  vorming. Dit thema hoort uiteraard thuis in ‘onderwijs’, maar mocht hier niet ontbreken om het accent op voorbereiding op de ‘economie’ niet te verabsoluteren.

Zeer belangrijk in het ondersteunen van de economie is overigens ook het hoger en universitair onderwijs dat vooral de vernieuwing en de inventiviteit van de economie voortdurend van nieuw bloed en nieuwe ideeën moet voorzien.

- Loonlast

Waar we eerder reeds wezen op de noodzaak van wetten die de armoede voorkomen, moet er ook voorzien worden in een apparaat waardoor de economie kan blijven concurreren met het buitenland : de absolute loonlast mag bij ons zeker niet hoger liggen dan in de buurlanden, als het kan zelfs lager. De fiscale stimuli die gegeven worden moeten ook gelijke tred houden met de concurrentie of beter zijn.

- Eén loket-service

De ontmoedigende papiermolen die een startend bedrijf afremt moet herleid worden tot een doorzichtig geheel dat liefst aan ‘één guichet’ kan aangevraagd en afgehandeld worden. Er moet voorzien worden in een menswaardig ‘opvangnet’ voor de mislukkende ondernemer : anders worden nieuwe ondernemers wellicht te bang en komen vele echte ondernemerstalenten niet tot leven.

- Infrastructuur

Een degelijke en aangepaste en onderhouden infrastructuur is ook noodzakelijk voor een vlot draaiende economie (alles hangt aan alles vast): dit thema reserveren we verder voor ‘openbare werken’.

(1) De sogen. ‘taart’ bestaat uitereerd niet alleen uit gefabriceerde ‘producten’, maar ook uit de ‘diensten’ die meer en meer de plaats innemen van de oude industrie. Neem maar de informatica en al wat daar mee samenhangt.

13-10-2009 om 18:19 geschreven door Huysmansa  

                                     DEP II, Economie,

3. Economische ‘stop’

Maar : ‘Alvorens een taart kan verdeeld worden moet er een taart (1) zijn’. Een ‘open deur’.

Toch is dit uitgangspunt uiterst belangrijk. Dwz de economie en de inspanningen om ze goed te laten functioneren, ook al wordt de e. op zichzelf gerelativeerd,   zijn uiterst belangrijk.

Alleen willen we hier toch een voorafgaandelijke nota bij maken : de taart moet er zijn, maar de taart....IS er. En....ze is GROOT GENOEG. Dwz dat wij het dogma van de (neo-liberale) economie : ‘de economie moet groeien of ze gaat achteruit’, principieel afzweren : als we kunnen blijven produceren aan welvaart wat we nu produceren dan is dat voldoende : de tendens ‘altijd meer en altijd’ beter, ‘luxe op luxe’ stapelen, zweren we af.

Niet alleen overigens omdat we zodoende op een onverantwoorde wijze de aarde aan het leegplunderen zijn en de grondstoffen, die voor eeuwen  zouden moeten reiken, op korte tijd aan het verzwelgen zijn...

Maar ook ....‘omdat het niet nodig is’ : wat we nu hebben is ruimschoots voldoende. Alleen : 1. we moeten ervoor zorgen dat het kan blijven duren, maw we moeten streven naar een e/ gebaseerd op recyclage en 2. het moet beter verdeeld worden. Niet alleen in het binnenland overigens (zie boven : armoedebestrijding), maar ook wereldwijd (zie buitenlandse politiek).

Dit is geen oorlogsverklaring aan de economie. Dat zou absurd zijn maar wel een STOP aan die economie : 1. stop met het plunderen van de aarde; 2. stop met de onverantwoorde luxe aan één kant en onverantwoordbare armoede aan de andere.

13-10-2009 om 18:15 geschreven door Huysmansa  

                      DEP II, Economie

1. Armoedebestrijding

Levend in een wereld (de Westerse dan !) van overvloed en verkwisting; levend in een land dat daarin gezwind meedraait, en waar tegelijk een groot aantal mensen (daar bestaan verschillende cijfers over, maar allemaal wijzen op ‘een groot aantal’) armoede lijden, ‘onder de armoedegrens leven’, en daar de huidige partijen, ze heten dan al christelijk of sociaal, er weinig van bakken stelt ‘onze partij’ de armoedebestrijding als prioriteit. Geen gemakkelijke keuze, want armoede bestrijden kost geld, veel geld wanneer we het efficient willen doen. En méér geld naar armoedebestrijding zal onvermijdelijk als neveneffect (collateral dammage !) minder geld voor andere dingen betekenen. Tenzij we ergens bijkomende geldbronnen kunnen aanboren. (Daarover in IV Financiën, 1. Zes mogelijkheden om de staatskas te spijzen). Ondanks het inzicht dat het geen gemakkelijke klus wordt gaat ‘onze partij’ en ons programma resoluut en prioritair voor armoedebestrijding.

We lazen hier onlangs nog cijfers van 700 en 900 E. maandinkomen voor een gezin en constateren daarbij gewoon dat dit bedrag onder de ‘armoedegrens’ ligt. Afgezien van de vaststelling van deze grens en afgezien van de vraag of volgend voorstel zal volstaan om al die mensen boven de armoedegrens te tillen (daar zijn specialisten voor nodig) gaan wij uit van het ronde bedrag 1000 E. (indexgebonden).

Het optrekken van dit minimuminkomen zou, zonder ingreep, onmiddellijk als gevolg hebben dat de beruchte ‘werkloosheidsval’ wijdopen gezet wordt. Het verschil tussen een minimuminkomen en het minimumloon moet groot genoeg zijn om mensen die ‘werkbekwaam’ zijn (in alle betekenissen van het woord) de prikkel niet te ontnemen om de handen uit de mouwen te gaan steken. We staan daarom voor een minimumloon van 1500 E..

Een tweede aderlating uiteraard, dit keer niet rechtstreeks van de staatskas, maar via de werkgevers komen die meeruitgaven uiteindelijk toch ook weer uit dezelfde gemeenschappelijke kas : de belastingen. Men kan immers niet alleen de bedrijven die veel minimumloontewerkgestelden hebben, laten opdraaien voor die kosten terwijl hoogtechnologische bedrijven daarvan gespaard zouden blijven. Dit moet dus op een of andere manier ‘gecompenseerd’ worden door de staatskas.

Even proberen de rekening te maken (al is het voor een niet-econoom onmogelijk om met alle neveneffecten rekening te brengen).

We gaan ons niet verschuilen achter de dooddoener : ‘terugverdieneffecten’, waar de vorige regeringen zo vaak mee schermden. Uiteraard bestààn die wel, maar ze dekken slechts een klein gedeelte van de meeruitgaven. Omdat ze reëel zijn mogen ze wel vermeld worden : door de hogere inkomsten van de minimum-ontvangers en door de hogere lonen van de minimumloon-ontvangers zal er meer geconsumeerd worden door die mensen en zullen er dus meer BTW-ontvangsten zijn. Bovendien zal door deze groep meer RMZ betaald worden.

Door het feit dat er hogere minimumlonen vastgesteld zijn kan men ook verwachten dat er meer werklozen aan het werk zullen gaan > minder uitgaven voor werkloosheid. Geen oplossing, maar : ‘meegenomen’.

Het grootste deel van de meeruitgaven zal niettemin van elders moeten komen.

Hier komen we aan een fundamenteel uitgangspunt van ‘onze partij’ : grote welstand aan de ene kant en grote armoede aan de andere, daar is maar één reële, maar noodzakelijke oplossing voor : wie véél heeft staat af aan wie minder heeft. Met een ‘oud’ maar duidelijk woord : solidariteit. Of met een ‘new speech (?)’ - woord : SOGALEV (SOberder GAan LEVen) (1). Dus inderdaad : de lonen juist boven het (nieuwe) minimumloon nog wat optrekken (het zou anders frustrerend zijn voor mensen met ervaring en ‘anciëniteit’) maar de gemiddeld hoge en zeker de hoge lonen crescendo belasten, met serieuze inleveringen voor de ‘schandalige’ lonen en/of vergoedingen van ceo’s en sub-top mensen.

Een tweede bron van ‘nieuwe inkomsten’, kapitaalbelastingen en een derde : belastingsfraudebestrijding, zullen we bespreken bij ‘Financiën’.

12-10-2009 om 18:26 geschreven door Huysmansa  

09-10-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                                    Van choas tot harmonie

                                            Inhoudsopgave

I.                   De evolutie van het heelal vanaf de oerknal tot op heden.

II.                De mens

1.      Het zelfbewustzijn

2.      De vrijheid

3.      Verantwoordelijkheid

4.      Misdaad en straf

5.      Het geweten

6.      Betekenis van schoonheid, kunst en waarheid

7.      Het kwaad

8.      De liefde

9.      De zin van het leven en het geluk

III.             De maatschappij

1.      Eigendomsrecht

2.      Verschillen in rijkdom

3.      Socialisme en liberalisme

4.      Globalisme en ‘anders-globalisme

IV.              Politiek : DEP (Democratische Eenheids Partij)

04-09-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

6. Een ‘wereldregering’? (1)

Meer en meer schijnen de financiële en economische krachten in de wereld een macht te gaan uitoefenen, die door geen enkele regering, laat staan een gerechtshof, in bedwang te houden is. (2)

De enige oplossing zal een internationale ‘instelling’ moeten zijn die de bevoegdheid krijgt die alle (nationale) grenzen overschrijdt en boven alle andere instellingen geplaatst is om orde op (wereld)zaken te stellen. Deze instantie zal uiteraard bevoegd moeten zijn om controles uit te oefenen en sankties op te leggen. Aanvankelijk zeker op een zeer beperkt aantal terreinen en wel die, die niet meer op te lossen zijn op een kleinere schaal. Het subsidiariteitsbeginsel moet hier tot leidraad dienen (het ‘niveau’ dat meest geschikt is voor een oplossing moet gehandhaafd of opgericht worden. Niets van wat op een lager niveau best kan opgelost worden mag door een hoger naar zich worden getrokken). Er zijn enkele materies die duidelijk niet meer kunnen opgelost worden, tenzij op wereldschaal :

-         Het bestrijden van de wereldwijd vertakte maffia (oa drugsbaronnen).

-         Het beheer van de regenwouden.

-         De uitbating van de grondstoffen (3).

-         Het drinkwaterbeheer (dat nu gebruikt en stilaan uitgeput wordt door degenen die de beste installaties, de sterkste pompen en/of de grootste dammen kunnen inschakelen).

-         Het opdoeken van de belastringsparadijzen en het bankgeheim in het kader van de bestrijding van de belastingsfraude.

-         De regulering, controle van-, en toezicht op de beurzen.

-         Het beheer van de oceanen en het visbestand.

-         De bescherming van het milieu (opwarming van het klimaat...) en de planning van de noodzakelijke maatregelen om het leefbaar te houden.

-         Het toepassen van de ‘rechten van de mens’. Een minimum aan sociale wetten zou deze instantie moeten kunnen opleggen over heel de wereld (4).

-         Een volslagen nieuwe opdracht : het beheer van de tot op heden aan geen enkele natie toebehorende Noord- en Zuidpool.

Deze instantie zal in elk geval een ‘wereldwijd’ bevoegd gerecht moeten behelzen dat kan (be)oordelen en eventueel sankties uitspreken. Daar hoort ook nog een of andere internationaal erkende instelling (politie) bij die desnoods met harde hand deze sankties kan afdwingen (5).

Dit alles is zeer hoog gemikt, zeer hoog gegrepen, utopisch, maar zonder utopie, zonder een groete droom, zonder visie op lange termijn is het moeilijk op kleinere schaal zinvol te plannen en te streven. Men moet weten waar men heen wil, een ver ideaal hebben en dan stapsgewijs in die richting werken, ‘timmeren aan de weg’. ‘Mik hoog, de pijl zakt tijdens zijn vlucht’ is een oud (ik geloof Jezuïeten-)gezegde dat zowel van idealisme als van realisme getuigt.

(1)   Hoewel de naam wereldregering zeker niet wenselijk is. Primo omdat die grote weerstanden zal oproepen, secundo omdat het ook niet de bedoeling mag zijn er een echte regering van te maken die op alle domeinen kan optreden, zeker voorlopig niet.

(2)   Hierin kan de crisis van 2008-2009 misschien een keerpunt worden.

(3)   In het beheer van de grondstoffen zal olie en andere energiedragers van primordiaal belang zijn. Enerzijds omdat de ‘voorraden’ beperkt zijn, anderzijds omdat een bepaalde vorm van energie, kernenergie, een gevaar betekent voor de wereldbevolking, maar nog meer omdat het kernafval een bedreiging vormt voor het nageslacht, tienduizenden jaren lang.

(4)   De bestaande ‘rechten van de mens’ (en van het kind, uiteraard) zijn hierbij een goed uitgangspunt, maar zolang er geen sanktierecht aan verbonden is : machteloos.

(5)   Noemen we deze instanties samen een ‘wereldregering’ ? Het doet er weinig toe. Men kan ook denken aan verschillende instanties die zich dienen te beperken tot hun eigen domein, maar wel voldoende voeling houden met elkaar.

Er bestaan overigens reeds verschillende van dergelijke ‘instanties’ die in dit kader zouden passen : de UNO, de Veiligheidsraad, het Internationaal Gerechtshof. Daar is wel enige ‘restauratie’ nodig : de UNO is nog steeds niet door alle naties erkend en veregenwoordigd, De Veiligheidsraad is voorlopig een Westers instelling, al wordt daar aan gewerkt. De Wereldbank en de IMF leiden aan dezelfde kwaal, maar werken bovendien in feite niet in het algemeen (wereld-)belang, maar zijn neoliberale instellingen (vrije markt, deregulering, privatisering), die eerder in het belang van de Westerse kapitalistische welvaartstaten werken.

Het hieropvolgende deel IV is een poging om deze hoge idealen, dit verre streefdoel, te vertalen naar de concrete politiek. Naar een toepassing vooral op België gericht. Eerst ‘keren voor eigen deur’.

Het hoort uiteraard eerst thuis in de mailgroep (politiek’, waarvoor het ook oorspronkelijk geschreven werd).

Doordat het een concretisering is van wat in deel I-III uiteengezet werd, heeft het in deze groep toch ook zijn plaats. Het is dan anderzijds ook weer niet zó concreet (meestal toch) en blijft meestal op de eerder bezinnende achtergrond, als een soort richtingaanwijzer, een soort ‘kompas’.

 28.8.09

28-08-2009 om 11:56 geschreven door Huysmansa