DEP 5. Buitenlandse zakenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nota vooraf : Een artikeltje over Groenland en de natuurlijke grondstoffen onder de noordpool is de aanleiding om ‘buitenlandse zaken’ als volgende hoofdstukje te behandelen.

Nota 1. Eigenomsrecht van grondstoffen

Een van de fundamentele uitgangspunten in deze materie is de stelling dat : ‘alle grondstoffen, zoals olie, steenkool, allerlei ertsen, water (!), uranium, diamant en al wat in de grond zit, EIGENDOM IS VAN DE HELE WERELDBEVOLKING EN NIET VAN HET LAND DAT ER TOEVALLIG BOVEN LIGT. Deze stelling gaat in tegen de heersende praktijk dat grondstoffen de eigendom zijn van de souvereine staten in wiens ondergrond deze stoffen gevonden worden. Het absurde van deze FEITELIJKE toestand wordt geïllustreerd door de internationale wet (?), als die al zou bestaan, in elk geval tegen de internationale gewoonte om de territotiale grenzen eigenmachtig te kunnen bepalen in de zee (of zeeën) waaraan dit land grenst. De zogen. ‘territoriale wateren’.

Nu hebben blijkbaar Rusland, Denemarken, de USA, Canada en Noorwegen, hun ‘territotiale wateren’ elk voor een deel uitgebreid tot de Noordelijke IJszee en uiteraard de ‘bodemschatten’ die er onder liggen.

Deze vijf landen zijn in Groenland overeengekomen zich aan het ‘internationale recht’ te zullen houden mbt tot de uitbating van deze grondstoffen (die meer en meer bereikbaar worden naar gelang het smelten van de ijskap). IJsland, dat nochtans dichter tegen de Noordpool ligt dan Denemarken, maar geen ‘kolonies’ heeft zoals Denemarken (Groenland) of de USA (Alaska), heeft ‘zijn toer laten voorbijgaan’ in dit ‘circus’.

Maar niet alleen deze onontxml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />gonnen gebieden, ook de olie van Saoudi-Arabië, het koper en uranium van Congo en ga zo maar door, hoort niet aan S.-Arabië of aan Congo, maar aan de wereldbevolking.

Dit is natuurlijk een ver ‘ideaal’ dat nauw samenhangt met een ‘wereldregering’, nog zo’n ideaal dat ver van verwezenlijkt is; alhoewel er meer en meer stemmen opgaan om in die richting te ijveren.

Het is voor ons dus ook een min of meer ver ideaal, maar meteen een streefdoel ‘op lange termijn’ waarmee we rekening moeten houden bij het uitstippelen van onze onmiddellijke en kortetermijndoelen.

Men verwacht in deze saaie (?) materie wellicht geen beeldspraak, maar ik denk hierbij toch aan het heldere water van gletschers en bronnen in de bergen dat in zich de zekerheid bergt van eens in de zee terecht te komen. Rechtdoor naar zee, de kortste weg, is echter duizend maal afgesloten. Maar dat water komt er, gestuwd door de ingebouwde zwaartekracht, zoekt het zijn weg en ondanks duizende obstakels en honderde kilometerslange  kronkels eromheen vindt het die weg ook, soms na decennialang (eeuwenlang ?)  oponthoud in meren, soms na het eeuwenlang graven van canons of grotten door de rotsen. Het zoekt en vindt zijn weg en komt uiteindelijk tot zijn einddoel : de zee.

Nota 2 : strikte verdediging van de mensenrechten

Wanneer we ons buitenlands beleid uitstippelen is er (minstens nog) een ander grondbeginsel dat we voor ogen moeten houden, al zullen we ook dat niet in elke regel of wet dadelijk kunnen doen gelden : de mensenrechten. In één woord samengevat : de gelijkwaardigheid van alle mensen (in eerste plaats van man en vrouw) en daarop gebaseerd : het even groot recht van alle mensen op gezondheid, voeding, onderdak, onderwijs enz., in één woord op ‘welvaart’. Ook hier zal onvermijdelijk moeten begonnen worden vanaf de bestaande toestand, die verre van dit ideaal verwijderd is, maar zal deze fundamentele stelling als ideaal voor ogen moeten blijven gehouden worden als uiteindelijk (langste termijn-) doel, terwijl we intussen alleen kunnen (en moeten !) werk maken van veel onmiddellijke - en kortetermijndoelen, en wellicht enkele langetermijndoelen in de richting van het langstetermijndoel’.