Alternatief voor grenzeloos kapitalisme xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is niet verwonderlijk dat de huidige  financiëel sterke en xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />goed georganiseerde
financieel-economische top elke strijd wint tegen een slecht of niet georganiseerde 'horde' van ontvredenen, vaak onder elkaar nog verdeeld en vechtend.

Eerst moet het algemeen bewustzijn van deze laatsten, de 'publieke opinie', de zwijgende meerderheid, de 99 %, het eens worden over enkele basisprincipes en vervolgens moet die meerderheid tot een wereldwijde gemeenschappelijke en gelijktijdige actie overgaan : 'zó en niet anders'. ‘Als gij, machtigen, deze basisprincipes niet aanvaardt, leggen we de economie plat’. Eerst een waarschuwingsdag; als die niet helpt : een week... Dan drogen de bronnen van grote aandeelhouders op en ze zullen moeten kiezen voor de alternatieven die geboden worden.

I. BASISPRINCIPES

Het eerste 'basisprincipe' zou moeten zijn :

Financiële instellingen, economie en industrie (alle mogelijke bedrijven) mogen er niet zijn om enkele mensen grenzeloos te verrijken, maar wel voor alle deelnemers aan die activiteiten : financiers, wergevers, werknemers. (1) Deze verhouden zich tot elkaar niet als gelijken, maar als partners in een ‘evenwichtige’ verhouding.

Niet in gelijke mate : zware studie, onderneming,  hard en/of lang werk mogen, moeten beter beloond worden dan gewoon (niet hard of lang, niet met grote verantwoordelijkheid of risico gepaard) werken.

MAAR :

Niet onbeperkt, maar in een evenwichtige verhouding : er moet een 'bovengrens' zijn voor verloning waarboven niet mag gegaan. (2) Wat daar bóven zou kunnen uitgekeerd worden komt in een 'reservefonds' waaruit, zonodig, drie kostenposten kunnen betaald worden :

- Tijdelijke ondersteuning van bedrijven die in nood zijn. Tijdelijk, want indien een bedrijf duidelijk niet kan gered worden moet het gesloten. De betrokken financiers, ondernemers en werknemers worden uit die reserve betaald : ALLEMAAL met een redelijke vergoeding :            de werknemer en de ondernemer ontvangen een vergoeding : een  ‘werkloosheidsvergoeding die het hen mogelijk maakt ‘behoorlijk ‘ te leven. Dat een     ondernemer in betere tijden zich één en ander kon veroorloven zal niet speciaal vergoed worden : hij kan van een eventuele opgebouwde (privé-)spaarpot nog een hogere levensstandaard aanhouden...zolang die spaarpot reikt, of tot hij een nieuwe onderneming (die werkt !) heeft tot stand gebracht.
Wie van een werkloosheidsvergoeding geniet is verplicht een gelijkwaardig werk te aanvaarden. Is dat niet ter beschikking, dan zal hij tot ‘gemeenschapsdienst’ kunnen opgeroepen worden. Dit geldt ook voor de ondernemer.

De aandeelhouders zullen uit dit ‘fonds’ hun ‘inleg’ terugbetaald krijgen. Koersdalingen zullen daarbij genegeerd worden (koersstijgingen lijken ondenkbaar). Hiermee wordt het argument te niet gedaan waarmee onevenwichtig grote aandeelwinsten goedgepraat worden 'omdat er ook een hoog risico genomen wordt'.

- Onvoorziene onkosten na het liquideren van het failliete bedrijf, die niet kunnen gedragen worden door een eventueel overblijvend bedrag dat de liquidatie opleverde.

Een tweede basisiprincipe zal zijn:

Bedrijven mogen geen werknemers ontslaan zolang er winst gemaakt wordt. Men moet uiteraard geen mensen aan het lijntje houden waarvoor geen werk meer is, maar men mag ze niet afdanken. De gemaakte winst na de ‘afdanking’ moet dan volledig in het reservefonds gestort worden en gebruikt zoals boven uiteengezet. Als men uitgaat van het principe : het bedrijf is er niet alleen voor de winst, maar voor de gemeenschap, dan is het onaanvaardbaar dat één deelnemer aan het bedrijf (de aandeelhouder) door zou profiteren van winst van het bedrijf terwijl een ander deelnemer (de werknemer) zijn inkomen zou verliezen. Dan wordt een winstmachine en is het geen gemeenschapsinstrument meer. (1)

Derde basisprincipe : Er mag geen geld meer verdiend worden aan beleggingen die geen enkele meerwaarde voortbrengen : het pure speculeren, massa’s geld ‘verplaatsen’, vaak binnen minuten, die met honderdsten van een Euro toch nog miljoenen opbrengen zonder dat er in de reële (economische) wereld ook maar iets is gebeurd. Dit moet gewoon afgeschaft worden, verboden, onmogelijk gemaakt.

II. MOGELIJKE WERELDWIJDE ACTIES.

Principes overeenkomen is één, ze uitvoeren is iets anders. Er zijn verschillende mogelijkheden waarvan tot op vandaag nog geen enkele is beproefd :

1. Eigen inzicht.

De hoop kan gekoesterd worden (ik koester die zelfs persoonlijk) dat de enkele honderden die de wereld feitelijk beheersen, zelf tot het inzicht komen dat ze niet ‘goed bezig’ zijn door een wereldgemeenschap te verdelen in twee delen : weinigen (1%) die veel winsten maken en die nog steeds verhogen. Vele  (99 %) die ofwel niet voldoende hebben om fatsoenlijk te leven, daar net boven komen of in een precaire situatie leven waar die armoedegrens steeds hoger opschuift in de groep van de ‘behoorlijk’ levende mensen.

2. Revolutie

Keur ik a priori af, omdat die enorme ellende met zich brengt en haar doel nooit bereikt : vooraleer het puin geruimd en de orde hersteld is, is het doel van de revolutie vergeten, voorbijgestreefd of ‘gerecupereerd’ door de overgebleven of door nieuwe ‘sterken’.

3. Een actie van de wereldvakbond.

Lijkt zo, realistisch bekeken, de enige organisatie die bij machte zou zijn om de machtigen ‘het vuur aan de schenen te leggen’. Men hoort echter zo weinig van deze organisatie (in hoever is ze ‘operationeel ?), dat het wel eens ‘Wachten op Godot’ zou kunnen worden.

Zijn overigens syndicaten en hun wereldorganisatie niet ongewild enigermate deel geworden van het systeem ?...

4. De enige realistische weg lijkt mij momenteel : het actueel bestaande wereldwijd verspreide ongenoegen en het opkomende protest van de 99 %   tegen de bestaande wantoestand op één lijn krijgen : enkele basisiprincipes te laten overeenkomen en een wereldwijde actie voorop te stellen binnen enkele maanden, een paar jaar.

Het protest van alle ‘indignados’ op één lijn krijgen zal niet eenvoudig zijn. Toch lijkt mij dit niet onmogelijk, rekening houdend met de snelheid waarmee de moderne communicatiemiddelen bv in Egypte daarin geslaagd zijn, de opstand hebben verspreid en gerealiseerd. Dit moet ook wereldwijd kunnen, en ik ben er van overtuigd dat daar reeds aan gewerkt wordt.

Maar het is onvoldoende dat enkele wakkere geesten, zelfs wereldwijd, overtuigd en gebundeld kunnen worden opdat er sukses kan geboekt worden. Die wakkere geesten zullen ook nog in staat moeten zijn om de publieke opinie, de 99 % die zij vertegenwoordigen, bewust te maken en overtuigd genoeg om actie te voeren.

Het grootste probleem daarbij zijn wellicht nog diegenen die nog steeds ‘behoorlijk’ leven. Hen ook overtuigen van de noodzaak van een verandering van het systeem : zij hebben niets tekort en voelen zich vaak eerder verwant aan de grootbezitters, dan aan de ‘sukkelaars’. Sommigen vna hen zouden misschien zelfs als ‘ondankbaarheid’ aanvoelen.

De bedoeling van die actie mag niet zijn de ‘wereldbeheersers’ uit te schakelen, want we kunnen niet zonder hen : zij zijn de enigen die er iets kunnen aan doen zonder dat er een chaos ontstaat. Zij moeten alleen (desnoods) gedwongen worden in dialoog te treden met wie op dat moment de ‘stakers’ afgevaardigd hebben.

De bedoeling kan evenmin zijn dit binnen een kort tijdsbestek te verwezenlijken

Het kan ook niet ‘in één keer’ afgewerkt worden : er zal gefaseerd tewerk moeten gegaan worden. De bovengenoemde ‘basisprincipes’ of slechts één ervan kunnen wellicht een  piste vormen waar kan van uitgegaan worden. Als het ooit zover komt, kunnen het ook heel andere punten zijn die eerst aangepakt worden. Hoofdzaak blijft dat de huidige heersers verplicht zullen zijn overeen te komen over een andere inrichting van financiën en economie waarbij de mens vooropgesteld wordt en niet langer de winst (van enkelen).

Ufo, 2.4.12

(1) Dit klinkt ‘communistisch’. En dat is het ook. Alleen is de klank van dit woord zo besmet, eerst door feitelijke mislukkingen, dan, daar bovenop en daarop steunend, door decennia-lange verachting, ‘bashing’, dat de eerste betekenis van dat woord volledig vervangen is door een schrikwekkende ‘horror-betekenis’, die niets meer te maken heeft met het oorspronkelijke  ‘voor de gemeenschap’ (= niet in eerste plaats voor een individu). De ‘miskleumen’ voorbij en zelfs niet steunend op een of ander beter geïnterpreteerd Marxisme is de zuivere betekenis : de gemeenschap gaat boven het individu, boven ‘vrijhandel’, boven onbeperkt eigendomsrecht.

De wereld mag blijven doordraaien, maar aan de onbeperkte individuele vrijheid van het kapitalisme moeten grenzen gesteld worden.

(2) Die bovengrens is geen ‘afgunstgrens’, maar is zinvol en realistisch omdat ze enerzijds het onevenwicht herstelt tussen kapitaal en arbeid, tussen aandeelhouder en werknemer. Omdat ze anderzijds de grootbezitter ‘beschermt’ tegen een zinloze rush naar steeds hogere toppen van bezit dat hij nooit zal kunnen omzetten in levenswaarden. Anders worden (uiteindelijk gekrégen) talenten niet meer gebruikt om voor de gemeenschap (waarbinnen ze zelf ontstaan zijn) te renderen, maar alleen nog voor eigen ‘portefeuille’.

Het concreet vaststellen van die ‘grens’ zal heel omzichtig en ‘breeddenkend’ moeten gebeuren. Persoonlijk opperde ik al ‘100 x meer dan het loon van de ongeschoolde’. Ik las ook al ergens 30 %. Dit is eerder nog ‘gokken’. Daar moeten ‘wijze, onbaatzuchtige ouderlingen’, bijgestaan door kenners terzake, zowel van de kant der grootverdieners als van de kant van de syndicaten over discussiëren cijferen. Men zal enerzijds moeten van uitgaan van een minimuminkomen voor de werknemer waar hij ‘behoorlijk’ kan mee leven. Anderzijds van een inkomen voor topmensen waardoor zij nog voldoende gestimuleerd worden om hun grenzen zo hoog mogelijk te leggen. De prikkel om de ‘beste’ te zijn, de machtigste, valt dan weliswaar grotendeels weg, maar... is dat een verlies ?...