Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
22-07-2007
Ben (niet) blij
We zouden weer naar Marjolijn gaan, maar dan ik en mn vader. Want mn moeder was al geweest, met iemand anders. Dat was oook een vriendin van hun en hun vroegere school-tijd.. Maar ons (mijn vader en ik) bezoek zou het weekend wezen en in het weekend zou ze thuis zijn. Tenminste, dat stond in de laatste mail van Walter. Aan de ene kant vond ik dat wel jammer, want dan kon ik dat verpleeghuis niet zien en zien hoe het er allemaal daar aan toe ging. Maar aan de andere kant, was dat natuurlijk des te beter. Want ze is toch het liefste, thuis. Ik beldde een dag van te voren op, naar mn vader. Om de preciese tijd enzo af te spreken. En of ik eerst naar hem zou gaan, of dat hij mij hier meteen zou ophalen. Maar toen ik de volgende dag mn pc aan zette., zag ik meteen mail van Walter. Ik las dat en beldde daarna mn vader nog een keer terug. Ik verteldde de inhoud van de mail, terwijl ie die zelf natuurlijk ook had. Want er stond dus in, dat ze het weekend ook in het verpleeghuis zou blijven. Dus dat wou zeggen, dat wij daar toch op bezoek konden gaan. Ik was alleen maar blij, dat ik dat nu toch kon zien. Maar ik had eigenlijk nu ook wel de zenuwen.
Mn vader haaldde mij tthuis op, met zn auto. Ik had twee hele mooie fotos van katten op het internet gevonden en die uitgeprint op een a4tje. Ik dacht, kan ze misschien zo een beetje haar kamer opvrolijken. Ze is net zo gek van katten, als ik. Dus dat zou ze in iedergeval op prijs stellen, dat wist ik wel zeker. Zo deed ik dat ook toen ze in het ziekenhuis lag, want we mochten niks meenemen. Omdat als we wat te eten mee namen, ze dat allemaal in een keer op at en bloemen kreeg ze natuurlijk van iedereen, dus die stonden er nog genoeg. Tenminste, dat schreef Walter. Maar de bloemen die er stonden, stonden er allemaal maar een beetje droog bij. En waren dus wel eens aan vervanging toe. Tenminste, dat vond ik.
Maar laat ik nu niet alles door elkaar halen... Want ten eerste moest mn vader wel ff zoeken met de auto. Omdat het best wel afgelegen lag! Van buiten zag alles er vrij normaal uit, maar binnenin vond ik het best wel mooi. We moesten ook hier weer met de lift, maar nu gelukkig maar naar de vierde verdieping. En niet naar de zevende, zoals in het ziekenhuis. Dit was ook een prettigere lift, omdat ik toch al niet graag in een lift ga. Maar goed, op de vierde verdieping zochten wij naar de kamer van Marjolijn. En toen we die gevonden hadden, kloptte we aan. We stapte naar binnen, waar Marjolijn met dr rug (in een rolstoel) naar ons toe zat. Ik zou dat anders gedaan hebben, maar wie ben ik. Want nu kan ze niet zien, wie er binnenkomt. En ik vond het vrij ongezellig eruit zien, om een rug bij binnenkomst als eerste te zien. Maar goed, dat zal ook wel weer een reden hebben. We kusste haar allebei en wildde gaan zitten. Er stonden een aantal stoelen tegenover haar! Mijn vader zei meteen hard-op tegen zichzelf waar zal ik gaan zitten? Waarop Marjolijn meteen duidelijk reageerde met de woorden kies maar uit, er is keus zat. Ik vond het er stil en iets te rustig! Maar misschien komt dat wel, omdat ik altijd muziek gewend ben om te horen. En in het ziekenhuis, stond de deur open. Dus je hoordde alles, van op de gang. Het ziekenhuis was ook een grotere kamer, met meer licht. Maarja, dat was ook een twee-persoons kamer.
Ik moest het verhaal een beetje draaiende houden, dus ik moest een beetje aan de praat blijven. Wat zelfs voor mij, soms best moeilijk iss. Omdat mn vader niet of nauwlijks wat zei en Marjolijn zelf, al helemaal niet. Ja wel reacties op dingen, maar dat was dan ook alles. Op een gegeven moment pakte mijn vader een krant op, die hij tafel op de tafel zag liggen. Ja, je moet toch wat he. Maar ik dacht als hij er in gaat lezen, ga ik gillen. Ja, bij wij van spreke dan he. Maar dat deed ie gelukkig nog net niet! We hadden daarna, of eigenlijk daardoor, wel een praatje over de krant. Ja, waar moet je het anders over hebben. Ik verteldde over de krant op de pc, op internet. En maakte weer, voor de zoveelste keer, het grapje dat ze een pc op haar kamer moest neerzetten. Daar moest ze ook weer, net als al die keren hiervoor, om grinniken. Alsof ik die grap, voor de eerste keer verteldde. Maar wat je ook zei en verteldde, ze luisterde wel echt. Dat zag je gewoon aan dr! Alleen als ik wat in de richting van mn vader zei en dus ook naar hem keek, zag ik haar weer naar de grond staren, alsof ze dan niet mee-luisterde.
En erg genoeg, was ik blij toen mn vader zei dat we weer weg moesten. Want nu, in dit dood-stille huis, ziet ze er gewoon zieliger uit dan daarvoor. En okee, dit had ik precies hetzelfde toen ik haar voor de eerste keer in het ziekenhuis zag liggen. Maar van mij, mag ze hier zo snel mogenlijk uit. Want ik kon hier nu even niet meer mijn enige echte eigen Marjolijn uit-halen.
Ik dacht zelfs even mijn vader van 10 jaar ouder, ziet er nog beter uit
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
