Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
21-02-2007
Fysio
Ik moest vroeg opstaan, vannochtend. Dus ik had de wekker gezet! Het was 07.00 uur, dat ie afliep en ik uit bed ging. Want om 08.30 uur, zou ik naar mn ouders gaan. Om om 09.00 uur ff een koppie koffie te nemen en daarna met de tram, weer naar Marjolijn in het ziekenhuis. Ik ging op de fiets, naar mn ouders hun huis. Omdat ik daarvoor al een paar keer met de bus was gegaan en naar het ziekenhuis, moesten we toch ook weer met de tram. Alleen het regende, dus ik werd wel nat. Maar als ik snel zou door-fietsen, zou ik dat geeneens voelen. We zouden er nu om 10.30uur-10.45 uur zijn, omdat ze dan fysiotherapie zou hebben en wij zouden haar daar bij helpen. We waren net binnen bij haar en toen kwam Walter. Die hadden we niet verwacht, maar we vonden het wel leuk dat we die nu eindelijk ook weer een keer zagen. Hij kwam alleen maar schoenen brengen, die hij voor Marjolijn gekocht had. Ze vond ze niet mooi, maar daar ging het nu even niet om. Want het was alleen maar voor het half-uurtje fysiotherapie wat ze elke dag heeft. Dus ze moesten alleen maar goed en lekker zitten. En dat was zo! Daarna ging Walter meteen weer weg, want hij had nog meer te doenWij ook, want wij gingen meteen daarna met Marjolijn naar de fysio-therapie. Daar moest zij op een home-trainer fietsen, ze moest iets met gewichten doen en ze moest met de bal, overgooien. Dat deed ze met mn moeder en toen moesten ze allebei meteen weer denken aan de tijd vroeger, dat ze bij elkaar op school zaten. Want daar kennen ze elkaar van. Dus mijn moeder en Marjolijn, moesten daar bij allebei erg lachen. Wat natuurlijk ook erg leuk was, om te zien. Daarna, mocht ze weer naar haar eigen kamer, want ze was erg moe. Maarja, het was ook in totaal, een half uur achter elkaar sporten. Toen gingen wij weer naar huis, om haar verder een beetje met rust te laten.
Pfff..... ik word daar wel moe van, zeg. Want het is nu WEER anders! En nog wel voor de tweede keer, tzelfde. Tenminste, zo ongeveer. Ja ik weet niet meer precies, hoe en wat het de keer hiervoor was. En hoe het ook precies juist wel en/of net niet ging. Maar het is nu al voor de tweede keer, dat ze op het punt stonden, dat ze Marjolijn zouden verhuizen naar het Revalidatie-centrum en dat op het allerlaatste moment toch weer afzeggen, om haar toch nog maar weer wat langer in het ziekenhuis te houden. Ja, niets verkeerda daaraan en ook zeker geen geklaag van mijn kant, want ik wil niets liever dan het allerbeste voor dr. Maar als ik afgelopen donderdag bel, voor een bezoek-afspraak te maken. Met in mn gedachtte, dat maandag, de laatste dag is dat ze in dat ziekenhuis zal liggen en wij haar daar dus ook niet meer met de fysiotherapie kunnen helpen, wat ons oa wel was gevraagd. Is het voor mij en vooral voor mijn grijze brei in mn bovenkamer, wat mn hersens schijnen te heten, even moeilijk bij te houden. Maar goed, nogmaals, ik mag niet klagen. Want het gaat niet om mij! Het gaat om haar en het gaat er vooral om, wat het beste voor haar is. Alleen de behandeling word nu weer 2 à 3 weken later gepland, tenminste zo staat het in de laatste mail. En of dat nu zo goed is...
We gingen gister dus gister weer, naar Marjolijn toe. Ze lag te slapen, toen we binnenkwamen. Maar we konden haar gewoon wakker maken! Ze was erg sloom, maar dat vond ik logiesch. Dat ben ik namelijk ook, als ik net wakker ben. En vooral, als je word wakker gemaakt. Maar ze was wel goed aanspreekbaar! We hadden het weer, over koetjes en kalfjes. Het weer en de fysio-therapie, die ze nu krijgen. Vandaar, dat ze ook moe was, denk ik. We hadden trouwens eerst een mail gehad, over dat ze sochends dus elke dag die fysio-therapie zou krijgen en als ze bezoek had op diezelfde tijd, of die haar daar dan wat ekstra bij wou stimuleren. Die mail, kregen we sochtends. Maar smiddags, kregen we een aanvulling. En daar stond in, dat je nog wel kon bellen voor weer een volgende bezoek-afspraak, maar dan tot en met maandag en gister was het woensdag. Want ze zou dus op die dinsdag daarna, verhuist worden van het ziekenhuis naar het revalidatie-centrum. En aangezien mijn moeder vandaag niet kon bellen voor een volgende afspraak, moest ik dat doen. Dus beldde ik zo snel mogenlijk! Ja en je hebt dan nog de keus he. Maar we hadden nu nog alleen de keus tussen zaterdag, zondag en maandag. Want hoe dat met bezoek zou gaan, als ze dus in het revalidatie-centrum is, moeten we nog maar afwachten. Nou ja, ik zei natuurlijk meteen zaterdag om 11.00 uur. Maar ik was even vergeten, dat mijn moeder had gezegd, dat ze het wel leuk vond om er te zijn, als ze die fysio-therapie dus krijgt. En dat is dan alleen nog maar die maandag! Want in het weekend, heeft ze dat niet. Dus ik terug-gebeld, maarja ik was wel te laat. Te laat, om voor die maandag af te spreken. Wel jammer! Maarja, mijn eerste reactie was gewoon om zo snel mogenlijk Marjolijn weer te zien. Vandaar, dat ik blij was, met die zaterdag meteen. En dacht ik niet meteen, dat maandag nog maar de enige dag was in het ziekenhuis, dat we bij de fysio-therapie met haar konden zijn. Maarja, wie weet wat voor oefeningen ze moet gaan doen in dat revalidatiecentrum. Alleen ze gaan dan ook eindelijk echt met de behandeling(en) beginnen he... en ik hoop dat dat Marjolijn goed doet. Ik bedoel, dat ze daar niet weer slechter van word. Want volgens mij voeld ze zich, naar omstandigheden, wel steeds iets beter. Tenminste, zo ziet ze er uit. Maar de behandeling(en) kunnen haar natuurlijk ook weer heel wat aan doen. Dus ik ben benieuwd, hoe het nu verder gaat. En daar ben ik zo bang voor.....
Vandaag, zaterdag, mochten wij (mn moeder en ik) vroeg op bezoek bij Marjolijn. In de ochtend, dus. Dat was nog niet eerder voorgekomen! Konden we nu ook dat eens zien, hoe het daar gaat. Verleden keer, lag ze nog alleen, in haar twee-persoonskamer. Daarvoor lag er een mevrouw, in dat andere bed. En verleden keer was het dus leeg! Maar nu, lag er weer een man in. De keren dat we tot nu toe elke keer kwamen, straalde Marjolijn uit dr ogen, als ze mijn moeder de kamer zag binnenstappen. Want die gaat altijd als eerste, daarachter kom ik dan. En dan zie je Marjolijn gewoon kijken, of ik ook wel echt achter mn moeder aan kom. Dus het doet haar veel en heel veel goeds, als ze mij ziet. Wat ons opviel, was dat haar bed anders stond en haar tafel, waar ze nu ook weer aan zat. Ze had er volgens mij zelfs, een tafel bijgekregen. Die stond er tegenaan, zodat het nu net een buro leek. Maar dat was zon handig rij-geval. Ik maakte het grapje meteen, dat ik de volgende keer mn pc zou meenemen. Kon ze die daar neerzetten. Dat brak het ijs weer even, maar zij zag daar de humor wel van in. We gingen als eerste even met Marjolijn en de rolator, wandelen. Een stukje op en neer, door de gang. Dat deed ze goed! We bleven ook wat praten en daar praatte zij (op haar manier) ook mee mee. Dat wil zeggen, nu communiceerde ze wel gewoon, maar op zachtte toon. Dus je moest goed luisteren! Maar we waren veel te blij, dat we weer gewoon met dr konden praten. Toen we weer terug waren op haar kamer, gingen we weer met zn drieën zitten en kletste we verder. Mijn moeder, had weer fotos meegenomen. Fotos van vroeger, toen zij allebei op dezelfde opleiding zaten. Marjolijn vond dat heel leuk. Ze herkendde heel veel en moest ook om veel dingen, lachen. Dat deed ze die keer hiervoor ook hoor, alleen toen was het geen echte lach en zeker geen Marjolijn-lach. Maar nu wel! Zeer, duidelijk. En daar waren wij zo blij om, want dat was weer zo mooi om te zien. Dit was gewoon, de ouwe Marjolijn weer. Dus de revalidatie, ging heel goed. Iets wat ik verleden keer, ook al zei. Maarja, dat is niet alles he, want dan zijn we er nog niet. Omdat ze gewoon is en blijft ziek. En om dat beter te maken, daar moeten ze nog aan gaan beginnen. En wie weet, krijgt ze dan wel terug-slagen. En word ze weer zo erg, dat we haar niet meer terug kennen. Ja, het kan allemaal.Maar het hoeft natuurlijk niet. Alleen ik ben zo bang daarvoor. Door al die blij-heid en dat optimisme, zouden we dit haast vergeten. Trouwens, dit was de laatste dag van het rijtje datums dat Walter had opgegeven, om te bellen voor een nieuwe afspraak. Maar we hadden nog geen volgend rijtje datums gehad, dat was mij wel opgevallen. Maar goed, dat had Walter natuurlijk niet voor niets gedaan. Want in overleg met de artsen, moesten ze even kijken wanneer ze nu weer zouden doorgaan met de behandeling en wanneer Marjolijn dan bezoek zou kunnen krijgen, daar tussendoor. Dus beldde mijn moeder vlug nog even, voor dat we het ziekenhuis in zouden gaan. Mijn moeder kreeg dus het hier boven geschreven verhaaltje te horen, waarom er dus niet weer nieuwe datums waren genoemd om te bellen en een afspraak te maken voor bezoek. Maar er was nog een open dag! Alleen als er bijvoorbeeld nog iemand zou bellen, die misschien nog nooit op bezoek was geweest, die kreeg dan voorang. Maar anders zouden wij mogen. Alleen daar zou mn moeder nog voor worden teruggebeld. En inderdaad, daar werd ze ook voor teruggebeld, met de mededeling dat die open plaats, nog steeds open stond en zij ons dus wel op die plaats wou zetten. Dat is nu al weer over een paar dagen. Want dat is woensdag al en het is nu zaterdag! Gaaf he? Cool joh! Ja swij zijn daar allebei zo blij mee, want we wildde nu al niet weg. Omdat dit gewoon weer de Marjolijn leek te zijn, die we al zo lang hebben gemist.
Vannochend werd ik wakker, met hoofdpijn. Nou is dat niet zon ramp, maar wel gewoon vervelend. Ik dacht dat het lag aan, dat ik gewoon zoveel aan mn hoofd heb, tenminste zoveel dingen waar ik over nadenk en me zorgen over maak. Ik was van plan op zn minst, de hele ochtend in bed te blijven. Lekker rustig aan te doen, met koffie en ontbijt. Maar goed, die hoofdpijn bleef. Ik dacht, met een eerste kopje koffie zal het wel wat beter gaan. Want dan word ik ook van binnen wakker! Maar ik bleef lekker lui en langzaam aan doen. Toen op een gegeven moment mijn moeder beldde en meteen vroeg of ik de mail van Walter over Marjolijn al gelezen had. Ik zei nee, maar ik heb ook net pas de pc aangezet. Toch vond ik het raar, dat ik niets had gezien, want altijd als ik mn pc aanzet, kijk ik als eerste naar mn mail. Mn moeder vond het ook raar, dat ik nog niets had. Daarom verteldde ze in het kort even wat er in die mail stond. En daarna kreeg ik alsnog, de desbetreffende mail, van mn ouders doorgestuurd. Later op de dag dacht ik, ik zal eens bij verwijderde items kijken. Wie weet, zit ie daar. Is ie daar terchtgekomen, doordat ik op een verkeerd knopje heb gedrukt ofzo. En jahoor, daar zat ie. Ik moest wel goed kijken, want er zat al weer zo veel. Maar gelukkig had ik m nu toch ook. Maar als mijn ouders niet hadden gebeld en gevraagd of ik wat had gezien, had ik natuurlijk ook niet gezocht. Dit heb ik trouwens nou nog nooit gehad he, dat ik iets verwijderde wat ik helemaal niet moest verwijderen. In iedergeval de hoofdpijn van vannochtend, heeft nu ook een verklaring. Want ik voeldde het kennelijk aan, dat dit zou gebeuren ofzo. Ja je moet er maar in geloven en ik geloof er in... Later op de middag, kreeg ik een mail van iemand anders (een van hun kennissen, denk ik) die persoonlijk gericht was aan Walter. Omdat er boven stond, lieve Walter. Dus ik was kennelijk niet het enige slachtoffer, die dag, met dat er dingen mis gingen wat de mail betreft. Maar goed, die heb ik netjes doorgestuurd naae Walter en ik hoop dat daar niets mee is misgegaan.
Afgelopen donderdag kregen we weer een mail van (Walter) de man van mn tante (Marjolijn) Hij begon met te zeggen, wanneer we weer naar die reggiseuze konden bellen. Om een afspraak te maken, voor op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Hij scheef er meteen ook bij, dat de dagen in iedergeval al zaten volgeboekt tot en met donderdag. Maar goed, wij (mijn moeder en ik) hadden nog een afspraak staan en die was voor zaterdag. Ik zei wel tegen mn moeder, dat ze die zaterdag, nog voor dat we op bezoek zouden gaan, meteen eerst moest bellen, voor een volgende afspraak. Want het was nu anderhalve week geleden, dat we op bezoek waren geweest en als het nu alweer zit volgeboekt, tot en met donderdag, ben ik bang dat we weer zo lang moeten wachten. En we konden alleen maar op bepaalde dagen bellen, waar zaterdag er een van. Dus beldde mn moeder, zo snel mogenlijk op. Ze kreeg nu te horen, dat we de zaterdag daarop, wel weer konden gaan. Dat viel mij mee en mn moeder ook. We konden dit gelijk ook aan Marjolijn vertellen, als we bij haar waren. Alleen of dat ook wel tot haar doordrong, was ons niet helemaal duidelijk. Maar goed, dat maakt ook eigenlijk niet uit. Want ze zou ons toch wel zien verschijnen! En wie er wanneer komt, dat houd ze toch niet bij, denk ik. Maar daar krijgt ze ook te veel bezoek voor, iedere keer. Nu weer even terug naar de mail van Walter. Want wat hij er verder in schreef was dat hij sowiezo, niet erg happy was met de gebrekkige uitleg van zowel het OLVG als het AMC. Maar wat hij wel begrepen had, was dat ze bij die operatie twee goedaardige tumoren hadden verwijderd en een kwaadaardige. En dat ze het ook al over chemo-kuren en bestralingen hadden gehad. Dan schrik je wel even, zeg. Maar wat ik al zei, wij konden gelukkig die zaterdag meteen. Nou ja en wat verwacht je dan he... een zielig hoopje mens. Maar dat was het in geen geval! Ik vond haar er wel beter uitzien, dan de keer daarvoor. Want de revalidatie, gaat natuurlijk ook gewoon door. Maar daarvoor, moet ze eigenlijk naar het revalidatie-centrum. Dat had Walter, ook in de mail gezet. Alleen daar was nog geen plaats! En voor revalidatie en chemo-kuur, stond ze op een wacht-lijst. Want dat zou dan in het AMC plaatsvinden. Maar goed, we waren dus blij dat we haar weer ff gezien hadden. En natuurlijk wat gekletst. Zij zei niet zo veel, maar misschien was ze moe. Ik had zon klein lets-be-friends beertje meegenomen, wat je gewoon kan neerzetten. En een kaartje er bij, met een weer hele toepasselijke tekst. Volgens mij, begreep ze nu wel weer mere, dan de keer hiervoor. Maar of ze door had, dat ze eigenlijk een hele ernstige ziekte heeft, vroegen we ons af. Alleen ik hoop dat natuurlijk wel, want als ze dat pas later gaat beseffen, komt de klap des te harder aan. Wat mijzelf betreft, denk ik dat ik het ook nog niet allemaal echt besef. Mijn moeder praat daar veel realistischer over! Maar of dat nu de goeie manier is, vraag ik me af. Want in tegenstelling tot mij, ziet mijn moeder alles meteen best wel negatief. Of ik zie alles misschien gewoon te positief....
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
