Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
16-03-2007
Mail
We kregen dus mail en daar stond in, wat wij eigenlijk al een beetje wisten. Maar nog niet helemaal voor de zekerheid en nu dus wel. Want wat stond er in... dat Marjolijn vanaf vandaag, ontslagen is uit het ziekenhuis en dus naar huis mag. Ze heeft wel hulp, thuis. Van thuiszorg, geloof ik. Want dat heeft ze gewoon nog nodig! Maar ze is in iedergeval in haar eigen vertrouwde omgeving. Met Walter om zich heen en hun kat. Die ook wel weer door het dolle zal zijn, dat die haar ziet. Alleen omdat ze nu dus niet meer naar het ziekenhuis terug hoeft, moet ze wel weer thuis helemaal wennen. En daarom kan ze bezoek, er nog even niet bij hebben. Ze reageert wel nog steeds goed op de behandeling, maar ze blijft moe, alleen dat lijkt mij logiesch. Dus dat is wel weer iets positiefs en dus ook iets om blij mee te zijn. Maar wat er toch voor mij nu even overheerst, is dat ze nu eerst weer even geen bezoek wil. Ja okee, ik kan me ook wel voorstellen dat ze alles natuurlijk eerst weer even rustig aan moet doen. Maar nu komt vooral bij mij boven, dat ons laatste bezoek in het ziekenhuis ook al in het water was gevallen. Want toen ging het gesprek, met die mensen van het ziekenhuis, voor. Ja, dat kan nou eenmaal gebeuren. Maar we hebben geen woord met Marjolijn kunnen wisselen. Behalve dat ze even snel uitlegde wat voor gesprek dat was en waarom. En op dat moment was ik ook helemaal blij voor haar, dat ze eventueel nu voor-goed naar huis mocht. En vond ik dat natuurlijk veel belangrijker, dan een bezoekje van ons. Maar nu ben ik wel een beetje down en verdrietig, omdat ik natuurlijk niet weet wanneer ze nu weer bezoek wil en kan zien en ontvangen. Ik heb Marjolijn wel meteen een lekker grote kaart gestuurd, met een klets-verhaaltje er op. En dat voeldde dan wel weer goed! En ik heb een borrel genomen! Ja eigenlijk meer om mezelf weer goed te voelen, maar ik zou m moeten nemen om te vieren dat Marjolijn nu weer lekker thuis is en niet meer terug hoeft, naar het ziekenhuis.
Gister hadden we weer een afspraak, om 16.00 uur. Om op bezoek te gaan, in het ziekenhuis. We waren wat te vroeg, dus gingen we eerst nog ff wat koffie drinken in de kantine. Dat wildde we al de hele tijd een keer daar doen! Daarna gingen we toch snel maar naar Marjolijn toe, dan maar iets vroeger en ook wat eerder weer weg. Dus na de koffie, stonden we gelijk weer op en gingen op weg naar de kamer van Marjolijn. Maar daar aangekomen, zagen we een lege kamer en een leeg bed. Dus liepen we weer terug en vroegen aan een van het verplegend personeel waar ze was, of waar ze kon zijn. Die zei meteen, dat ze verhuist was. En leidde ons naar een klein een-persoonskamertje. Daar zagen we haar, Walter en wat mensen van het ziekenhuis, diep in gesprek. Dit was ineens en vrij plotseling gekomen. Dus daar kon niemand wat aan doen! Gelukkig konden we heel even met Marjolijn praten, die dit dus aan ons verteldde. Alleen veel tijd had ze niet, want ze wildde snel weer verder. Verder met het gesprek, omdat ze misschien naar huis mocht. Verzorging, zou ze nog wel nodig hebben, maar daar hoefde ze niet voor in het ziekenhuis te blijven. Maar omdat dat niet zo snel allemaal te regelen viel, waren ze daar dus zo druk over bezig. Daarom konden mijn moeder en ik, maar beter weer naar huis gaan. Want we konden nu ook verder niets doen, met Marjolijn. Ben wel benieuwd, wat er nu uiteindelijk allemaal is afgesproken. Maar ik zou het wel te gek vinden voor Marjolijn, Walter en hun nog als enige overgebleven kat. Ik was dus eigenlijk gewoon nu al blij voor hun, terwijl er nog helemaal niets zeker was. En dat wou ik ook wel ff uiten! Alleen ik kon dat maar beter niet aan mn moeder doen en laten zien, want zij ziet het positieve er niet zo van in. Tenminste, nu nog niet. Want dat was ook een keer, toen Walter een mailtje had gestuurd, met de tekst dat Marjolijn tot nog toe goed reageerde op de medicijnen. Dat vond ik goed nieuws! Ik bedoel, het had ook erger kunnen zijn. En dat had ik ook eigenlijk wel verwacht! Want je hoort vaak van dat soort verhalen, he. Dus zei ik dat ook zo, tegen mijn moeder. Ik zei dat ik blij was, dat ze daar (tot nog toe) zo goed op reageerde. Waar mijn moeder meteen op reageerde met de woorden, dat ze helemaal niet blij was. Ja en waarom niet, omdat Marjolijn nog wel steeds ziek is. Ja, dat weet ik ook wel. En dat is en blijft ook gewoon erg genoeg! Maar daarom ben ik al blij, met het kleinste detail, wat wel goed gaat. Zo denkt alleen, mn moeder waarschijnlijk niet. Nou ja, nu nog niet. Want inderdaad, weten we ook nog helemaal niet hoe ze verder gaat reageren in de loop van de tijd, omdat ze natuurlijk nog lang niet klaar is met die behandeling. Maarja, dit was ook maar een moment-opname, want dit ging alleen maar over de eerste dagen. Maar alles is meegenomen, denk ik dan. Want ik denk niet nu al aan hoe het eventueel volgende week ofzo, zal zijn. Omdat je jezelf dan alleen maar gek maakt.
Eergister was Marjolijn eindelijk voor het eerst met de chemo-kuur en bestraling begonnen. Gelukkig, mochten wij nog op bezoek komen. We wisten alleen niet, hoe we haar zouden aan-treffen. Ons was wel gezegd, dat als ze de behandeling voor de eerste keer gehad zou hebben, ze er nog niet zo veel last van zou hebben. En dat was dus ook zo! Want ze zat er gewoon zo bij, in haar stoel, als alle andere keren. Erg bij de tijd dus! We wisten dat ze het weekend daarvoor, voor het eerst, weer naar huis had mogen gaan. En daar vroegen we natuurlijk meteen naar, hoe dat was geweest.. Daar kon ze gelukkig, goed over praten. Want na twee maanden niet thuis geweest te zijn, was dat natuurlijk wel ff wennen. Haar kat, was ook blijer dan blij en was niet van haar weg te slaan. En haar man Walter, was natuurlijk ook door het dolle heen. Hij komt wel elke dag in het ziekenhuis op bezoek, maar het is natuurlijk veel lekkerder leuker en gezelliger, als zij thuis is. Dus daar heeft ze natuurlijk voor honderd procent van genoten. Alleen op zondag moest ze weer terug, naar het ziekenhuis. Volgend weekend, mag ze weer. En dan op vrijdag al! Want nu ging ze op zaterdag. Alleen ze zal op zondag weer terug moeten. En ik denk, dat ze dat zo willen opbouwen. Alleen voor die behandelingen, moet ze wel elke keer naar het AMC en ze ligt in het OLVG. Ze moet elke dag, vroeg op. Om daar naar toe te gaan! De bestraling duurt natuurlijk maar heel even en de chemo-kuur is in pil-vorm. Dus ze is ook zo weer terug in het OLVG. En dat moet dan zes weken lang, elke werkdag van de week. Ik ben benieuwd, hoe ze er volgende week aan toe is, want dan mogen we ook weer gewoon op bezoek komen. En natuurlijk ben ik ook erg benieuwd, hoe ze het dit weekend thuis heeft.
We zijn gister weer bij Marjolijn in het ziekenhuis geweest, mn moeder en ik. Ik vind, dat ze er elke keer weer een beetje echter uitziet. Meer Marjolijn bedoel ik dan maar. Want zon operatie als dat ze gehad heeft, is toch niet niks he. Dus we hebben dr geheugen ook nog ff getest! Ja dat was toeval, want dat kwam gewoon door een verhaal. Maar dat gaat ook steeds beter! Alleen nu moet de behandeling, nog komen. En wie weet, hoe ze daaronder is. Maar goed, misschien moet ik daar wel helemaal niet aan denken en valt het allemaal reuze mee. Ja dat kan toch ook?Dus hoop ik daar maar op! We konden zelfs nu over haar behandelingen die ze gaat krijgen, ook gewoon praten. Want eerder durfde we dat nog niet! Ik zeker niet, maar mijn moeder was er nu over begonnen. En ze kon het gewoon duidelijk uitleggen, ze zag er ook niet tegen op. En dat konden mijn moeder en ik, ons dus niet voorstellen. Maar misschien was ze zich wel aan het groot-houden! Ja, want het lijkt me toch dood-eng. Maarja, misschien zijn ze in de medischwe wetensschap inmiddels zo ver, dat het nu wel goed gaat. En dat je er niet meer bang voor hoeft te zijn! Ja je sweet niet, misschien heeft ze daar ook wel gesprekken over. En hebben ze haar gerustgesteld! Maar goed, verder hadden we het heel veel over de katten van ons allemaal Want dat is gewoon een geliefd onderwerp en daar raken we ook niet gauw over uitgepraat. Omdat we alledrie, even grote katten-gekken zijn. De tijd ging snel, dus we moesten ook gauw weer weg. Tenminste, voor ons gevoel was dat dan. Terwijl we gewoon lekker zaten te ouwe-hoeren, alsof we thuis bij elkaar zaten. Maarja er was gewoon niets aan te doen, we mochten nou eenmaal niet te lang blijven. We waren wel tevreden, toen we weer weg gingen. Dus dat was tenminste mooi meegenomen.
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
