Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
16-03-2007
Mail
We kregen dus mail en daar stond in, wat wij eigenlijk al een beetje wisten. Maar nog niet helemaal voor de zekerheid en nu dus wel. Want wat stond er in... dat Marjolijn vanaf vandaag, ontslagen is uit het ziekenhuis en dus naar huis mag. Ze heeft wel hulp, thuis. Van thuiszorg, geloof ik. Want dat heeft ze gewoon nog nodig! Maar ze is in iedergeval in haar eigen vertrouwde omgeving. Met Walter om zich heen en hun kat. Die ook wel weer door het dolle zal zijn, dat die haar ziet. Alleen omdat ze nu dus niet meer naar het ziekenhuis terug hoeft, moet ze wel weer thuis helemaal wennen. En daarom kan ze bezoek, er nog even niet bij hebben. Ze reageert wel nog steeds goed op de behandeling, maar ze blijft moe, alleen dat lijkt mij logiesch. Dus dat is wel weer iets positiefs en dus ook iets om blij mee te zijn. Maar wat er toch voor mij nu even overheerst, is dat ze nu eerst weer even geen bezoek wil. Ja okee, ik kan me ook wel voorstellen dat ze alles natuurlijk eerst weer even rustig aan moet doen. Maar nu komt vooral bij mij boven, dat ons laatste bezoek in het ziekenhuis ook al in het water was gevallen. Want toen ging het gesprek, met die mensen van het ziekenhuis, voor. Ja, dat kan nou eenmaal gebeuren. Maar we hebben geen woord met Marjolijn kunnen wisselen. Behalve dat ze even snel uitlegde wat voor gesprek dat was en waarom. En op dat moment was ik ook helemaal blij voor haar, dat ze eventueel nu voor-goed naar huis mocht. En vond ik dat natuurlijk veel belangrijker, dan een bezoekje van ons. Maar nu ben ik wel een beetje down en verdrietig, omdat ik natuurlijk niet weet wanneer ze nu weer bezoek wil en kan zien en ontvangen. Ik heb Marjolijn wel meteen een lekker grote kaart gestuurd, met een klets-verhaaltje er op. En dat voeldde dan wel weer goed! En ik heb een borrel genomen! Ja eigenlijk meer om mezelf weer goed te voelen, maar ik zou m moeten nemen om te vieren dat Marjolijn nu weer lekker thuis is en niet meer terug hoeft, naar het ziekenhuis.
Gister hadden we weer een afspraak, om 16.00 uur. Om op bezoek te gaan, in het ziekenhuis. We waren wat te vroeg, dus gingen we eerst nog ff wat koffie drinken in de kantine. Dat wildde we al de hele tijd een keer daar doen! Daarna gingen we toch snel maar naar Marjolijn toe, dan maar iets vroeger en ook wat eerder weer weg. Dus na de koffie, stonden we gelijk weer op en gingen op weg naar de kamer van Marjolijn. Maar daar aangekomen, zagen we een lege kamer en een leeg bed. Dus liepen we weer terug en vroegen aan een van het verplegend personeel waar ze was, of waar ze kon zijn. Die zei meteen, dat ze verhuist was. En leidde ons naar een klein een-persoonskamertje. Daar zagen we haar, Walter en wat mensen van het ziekenhuis, diep in gesprek. Dit was ineens en vrij plotseling gekomen. Dus daar kon niemand wat aan doen! Gelukkig konden we heel even met Marjolijn praten, die dit dus aan ons verteldde. Alleen veel tijd had ze niet, want ze wildde snel weer verder. Verder met het gesprek, omdat ze misschien naar huis mocht. Verzorging, zou ze nog wel nodig hebben, maar daar hoefde ze niet voor in het ziekenhuis te blijven. Maar omdat dat niet zo snel allemaal te regelen viel, waren ze daar dus zo druk over bezig. Daarom konden mijn moeder en ik, maar beter weer naar huis gaan. Want we konden nu ook verder niets doen, met Marjolijn. Ben wel benieuwd, wat er nu uiteindelijk allemaal is afgesproken. Maar ik zou het wel te gek vinden voor Marjolijn, Walter en hun nog als enige overgebleven kat. Ik was dus eigenlijk gewoon nu al blij voor hun, terwijl er nog helemaal niets zeker was. En dat wou ik ook wel ff uiten! Alleen ik kon dat maar beter niet aan mn moeder doen en laten zien, want zij ziet het positieve er niet zo van in. Tenminste, nu nog niet. Want dat was ook een keer, toen Walter een mailtje had gestuurd, met de tekst dat Marjolijn tot nog toe goed reageerde op de medicijnen. Dat vond ik goed nieuws! Ik bedoel, het had ook erger kunnen zijn. En dat had ik ook eigenlijk wel verwacht! Want je hoort vaak van dat soort verhalen, he. Dus zei ik dat ook zo, tegen mijn moeder. Ik zei dat ik blij was, dat ze daar (tot nog toe) zo goed op reageerde. Waar mijn moeder meteen op reageerde met de woorden, dat ze helemaal niet blij was. Ja en waarom niet, omdat Marjolijn nog wel steeds ziek is. Ja, dat weet ik ook wel. En dat is en blijft ook gewoon erg genoeg! Maar daarom ben ik al blij, met het kleinste detail, wat wel goed gaat. Zo denkt alleen, mn moeder waarschijnlijk niet. Nou ja, nu nog niet. Want inderdaad, weten we ook nog helemaal niet hoe ze verder gaat reageren in de loop van de tijd, omdat ze natuurlijk nog lang niet klaar is met die behandeling. Maarja, dit was ook maar een moment-opname, want dit ging alleen maar over de eerste dagen. Maar alles is meegenomen, denk ik dan. Want ik denk niet nu al aan hoe het eventueel volgende week ofzo, zal zijn. Omdat je jezelf dan alleen maar gek maakt.
Eergister was Marjolijn eindelijk voor het eerst met de chemo-kuur en bestraling begonnen. Gelukkig, mochten wij nog op bezoek komen. We wisten alleen niet, hoe we haar zouden aan-treffen. Ons was wel gezegd, dat als ze de behandeling voor de eerste keer gehad zou hebben, ze er nog niet zo veel last van zou hebben. En dat was dus ook zo! Want ze zat er gewoon zo bij, in haar stoel, als alle andere keren. Erg bij de tijd dus! We wisten dat ze het weekend daarvoor, voor het eerst, weer naar huis had mogen gaan. En daar vroegen we natuurlijk meteen naar, hoe dat was geweest.. Daar kon ze gelukkig, goed over praten. Want na twee maanden niet thuis geweest te zijn, was dat natuurlijk wel ff wennen. Haar kat, was ook blijer dan blij en was niet van haar weg te slaan. En haar man Walter, was natuurlijk ook door het dolle heen. Hij komt wel elke dag in het ziekenhuis op bezoek, maar het is natuurlijk veel lekkerder leuker en gezelliger, als zij thuis is. Dus daar heeft ze natuurlijk voor honderd procent van genoten. Alleen op zondag moest ze weer terug, naar het ziekenhuis. Volgend weekend, mag ze weer. En dan op vrijdag al! Want nu ging ze op zaterdag. Alleen ze zal op zondag weer terug moeten. En ik denk, dat ze dat zo willen opbouwen. Alleen voor die behandelingen, moet ze wel elke keer naar het AMC en ze ligt in het OLVG. Ze moet elke dag, vroeg op. Om daar naar toe te gaan! De bestraling duurt natuurlijk maar heel even en de chemo-kuur is in pil-vorm. Dus ze is ook zo weer terug in het OLVG. En dat moet dan zes weken lang, elke werkdag van de week. Ik ben benieuwd, hoe ze er volgende week aan toe is, want dan mogen we ook weer gewoon op bezoek komen. En natuurlijk ben ik ook erg benieuwd, hoe ze het dit weekend thuis heeft.
We zijn gister weer bij Marjolijn in het ziekenhuis geweest, mn moeder en ik. Ik vind, dat ze er elke keer weer een beetje echter uitziet. Meer Marjolijn bedoel ik dan maar. Want zon operatie als dat ze gehad heeft, is toch niet niks he. Dus we hebben dr geheugen ook nog ff getest! Ja dat was toeval, want dat kwam gewoon door een verhaal. Maar dat gaat ook steeds beter! Alleen nu moet de behandeling, nog komen. En wie weet, hoe ze daaronder is. Maar goed, misschien moet ik daar wel helemaal niet aan denken en valt het allemaal reuze mee. Ja dat kan toch ook?Dus hoop ik daar maar op! We konden zelfs nu over haar behandelingen die ze gaat krijgen, ook gewoon praten. Want eerder durfde we dat nog niet! Ik zeker niet, maar mijn moeder was er nu over begonnen. En ze kon het gewoon duidelijk uitleggen, ze zag er ook niet tegen op. En dat konden mijn moeder en ik, ons dus niet voorstellen. Maar misschien was ze zich wel aan het groot-houden! Ja, want het lijkt me toch dood-eng. Maarja, misschien zijn ze in de medischwe wetensschap inmiddels zo ver, dat het nu wel goed gaat. En dat je er niet meer bang voor hoeft te zijn! Ja je sweet niet, misschien heeft ze daar ook wel gesprekken over. En hebben ze haar gerustgesteld! Maar goed, verder hadden we het heel veel over de katten van ons allemaal Want dat is gewoon een geliefd onderwerp en daar raken we ook niet gauw over uitgepraat. Omdat we alledrie, even grote katten-gekken zijn. De tijd ging snel, dus we moesten ook gauw weer weg. Tenminste, voor ons gevoel was dat dan. Terwijl we gewoon lekker zaten te ouwe-hoeren, alsof we thuis bij elkaar zaten. Maarja er was gewoon niets aan te doen, we mochten nou eenmaal niet te lang blijven. We waren wel tevreden, toen we weer weg gingen. Dus dat was tenminste mooi meegenomen.
Ik moest vroeg opstaan, vannochtend. Dus ik had de wekker gezet! Het was 07.00 uur, dat ie afliep en ik uit bed ging. Want om 08.30 uur, zou ik naar mn ouders gaan. Om om 09.00 uur ff een koppie koffie te nemen en daarna met de tram, weer naar Marjolijn in het ziekenhuis. Ik ging op de fiets, naar mn ouders hun huis. Omdat ik daarvoor al een paar keer met de bus was gegaan en naar het ziekenhuis, moesten we toch ook weer met de tram. Alleen het regende, dus ik werd wel nat. Maar als ik snel zou door-fietsen, zou ik dat geeneens voelen. We zouden er nu om 10.30uur-10.45 uur zijn, omdat ze dan fysiotherapie zou hebben en wij zouden haar daar bij helpen. We waren net binnen bij haar en toen kwam Walter. Die hadden we niet verwacht, maar we vonden het wel leuk dat we die nu eindelijk ook weer een keer zagen. Hij kwam alleen maar schoenen brengen, die hij voor Marjolijn gekocht had. Ze vond ze niet mooi, maar daar ging het nu even niet om. Want het was alleen maar voor het half-uurtje fysiotherapie wat ze elke dag heeft. Dus ze moesten alleen maar goed en lekker zitten. En dat was zo! Daarna ging Walter meteen weer weg, want hij had nog meer te doenWij ook, want wij gingen meteen daarna met Marjolijn naar de fysio-therapie. Daar moest zij op een home-trainer fietsen, ze moest iets met gewichten doen en ze moest met de bal, overgooien. Dat deed ze met mn moeder en toen moesten ze allebei meteen weer denken aan de tijd vroeger, dat ze bij elkaar op school zaten. Want daar kennen ze elkaar van. Dus mijn moeder en Marjolijn, moesten daar bij allebei erg lachen. Wat natuurlijk ook erg leuk was, om te zien. Daarna, mocht ze weer naar haar eigen kamer, want ze was erg moe. Maarja, het was ook in totaal, een half uur achter elkaar sporten. Toen gingen wij weer naar huis, om haar verder een beetje met rust te laten.
Pfff..... ik word daar wel moe van, zeg. Want het is nu WEER anders! En nog wel voor de tweede keer, tzelfde. Tenminste, zo ongeveer. Ja ik weet niet meer precies, hoe en wat het de keer hiervoor was. En hoe het ook precies juist wel en/of net niet ging. Maar het is nu al voor de tweede keer, dat ze op het punt stonden, dat ze Marjolijn zouden verhuizen naar het Revalidatie-centrum en dat op het allerlaatste moment toch weer afzeggen, om haar toch nog maar weer wat langer in het ziekenhuis te houden. Ja, niets verkeerda daaraan en ook zeker geen geklaag van mijn kant, want ik wil niets liever dan het allerbeste voor dr. Maar als ik afgelopen donderdag bel, voor een bezoek-afspraak te maken. Met in mn gedachtte, dat maandag, de laatste dag is dat ze in dat ziekenhuis zal liggen en wij haar daar dus ook niet meer met de fysiotherapie kunnen helpen, wat ons oa wel was gevraagd. Is het voor mij en vooral voor mijn grijze brei in mn bovenkamer, wat mn hersens schijnen te heten, even moeilijk bij te houden. Maar goed, nogmaals, ik mag niet klagen. Want het gaat niet om mij! Het gaat om haar en het gaat er vooral om, wat het beste voor haar is. Alleen de behandeling word nu weer 2 à 3 weken later gepland, tenminste zo staat het in de laatste mail. En of dat nu zo goed is...
We gingen gister dus gister weer, naar Marjolijn toe. Ze lag te slapen, toen we binnenkwamen. Maar we konden haar gewoon wakker maken! Ze was erg sloom, maar dat vond ik logiesch. Dat ben ik namelijk ook, als ik net wakker ben. En vooral, als je word wakker gemaakt. Maar ze was wel goed aanspreekbaar! We hadden het weer, over koetjes en kalfjes. Het weer en de fysio-therapie, die ze nu krijgen. Vandaar, dat ze ook moe was, denk ik. We hadden trouwens eerst een mail gehad, over dat ze sochends dus elke dag die fysio-therapie zou krijgen en als ze bezoek had op diezelfde tijd, of die haar daar dan wat ekstra bij wou stimuleren. Die mail, kregen we sochtends. Maar smiddags, kregen we een aanvulling. En daar stond in, dat je nog wel kon bellen voor weer een volgende bezoek-afspraak, maar dan tot en met maandag en gister was het woensdag. Want ze zou dus op die dinsdag daarna, verhuist worden van het ziekenhuis naar het revalidatie-centrum. En aangezien mijn moeder vandaag niet kon bellen voor een volgende afspraak, moest ik dat doen. Dus beldde ik zo snel mogenlijk! Ja en je hebt dan nog de keus he. Maar we hadden nu nog alleen de keus tussen zaterdag, zondag en maandag. Want hoe dat met bezoek zou gaan, als ze dus in het revalidatie-centrum is, moeten we nog maar afwachten. Nou ja, ik zei natuurlijk meteen zaterdag om 11.00 uur. Maar ik was even vergeten, dat mijn moeder had gezegd, dat ze het wel leuk vond om er te zijn, als ze die fysio-therapie dus krijgt. En dat is dan alleen nog maar die maandag! Want in het weekend, heeft ze dat niet. Dus ik terug-gebeld, maarja ik was wel te laat. Te laat, om voor die maandag af te spreken. Wel jammer! Maarja, mijn eerste reactie was gewoon om zo snel mogenlijk Marjolijn weer te zien. Vandaar, dat ik blij was, met die zaterdag meteen. En dacht ik niet meteen, dat maandag nog maar de enige dag was in het ziekenhuis, dat we bij de fysio-therapie met haar konden zijn. Maarja, wie weet wat voor oefeningen ze moet gaan doen in dat revalidatiecentrum. Alleen ze gaan dan ook eindelijk echt met de behandeling(en) beginnen he... en ik hoop dat dat Marjolijn goed doet. Ik bedoel, dat ze daar niet weer slechter van word. Want volgens mij voeld ze zich, naar omstandigheden, wel steeds iets beter. Tenminste, zo ziet ze er uit. Maar de behandeling(en) kunnen haar natuurlijk ook weer heel wat aan doen. Dus ik ben benieuwd, hoe het nu verder gaat. En daar ben ik zo bang voor.....
Vandaag, zaterdag, mochten wij (mn moeder en ik) vroeg op bezoek bij Marjolijn. In de ochtend, dus. Dat was nog niet eerder voorgekomen! Konden we nu ook dat eens zien, hoe het daar gaat. Verleden keer, lag ze nog alleen, in haar twee-persoonskamer. Daarvoor lag er een mevrouw, in dat andere bed. En verleden keer was het dus leeg! Maar nu, lag er weer een man in. De keren dat we tot nu toe elke keer kwamen, straalde Marjolijn uit dr ogen, als ze mijn moeder de kamer zag binnenstappen. Want die gaat altijd als eerste, daarachter kom ik dan. En dan zie je Marjolijn gewoon kijken, of ik ook wel echt achter mn moeder aan kom. Dus het doet haar veel en heel veel goeds, als ze mij ziet. Wat ons opviel, was dat haar bed anders stond en haar tafel, waar ze nu ook weer aan zat. Ze had er volgens mij zelfs, een tafel bijgekregen. Die stond er tegenaan, zodat het nu net een buro leek. Maar dat was zon handig rij-geval. Ik maakte het grapje meteen, dat ik de volgende keer mn pc zou meenemen. Kon ze die daar neerzetten. Dat brak het ijs weer even, maar zij zag daar de humor wel van in. We gingen als eerste even met Marjolijn en de rolator, wandelen. Een stukje op en neer, door de gang. Dat deed ze goed! We bleven ook wat praten en daar praatte zij (op haar manier) ook mee mee. Dat wil zeggen, nu communiceerde ze wel gewoon, maar op zachtte toon. Dus je moest goed luisteren! Maar we waren veel te blij, dat we weer gewoon met dr konden praten. Toen we weer terug waren op haar kamer, gingen we weer met zn drieën zitten en kletste we verder. Mijn moeder, had weer fotos meegenomen. Fotos van vroeger, toen zij allebei op dezelfde opleiding zaten. Marjolijn vond dat heel leuk. Ze herkendde heel veel en moest ook om veel dingen, lachen. Dat deed ze die keer hiervoor ook hoor, alleen toen was het geen echte lach en zeker geen Marjolijn-lach. Maar nu wel! Zeer, duidelijk. En daar waren wij zo blij om, want dat was weer zo mooi om te zien. Dit was gewoon, de ouwe Marjolijn weer. Dus de revalidatie, ging heel goed. Iets wat ik verleden keer, ook al zei. Maarja, dat is niet alles he, want dan zijn we er nog niet. Omdat ze gewoon is en blijft ziek. En om dat beter te maken, daar moeten ze nog aan gaan beginnen. En wie weet, krijgt ze dan wel terug-slagen. En word ze weer zo erg, dat we haar niet meer terug kennen. Ja, het kan allemaal.Maar het hoeft natuurlijk niet. Alleen ik ben zo bang daarvoor. Door al die blij-heid en dat optimisme, zouden we dit haast vergeten. Trouwens, dit was de laatste dag van het rijtje datums dat Walter had opgegeven, om te bellen voor een nieuwe afspraak. Maar we hadden nog geen volgend rijtje datums gehad, dat was mij wel opgevallen. Maar goed, dat had Walter natuurlijk niet voor niets gedaan. Want in overleg met de artsen, moesten ze even kijken wanneer ze nu weer zouden doorgaan met de behandeling en wanneer Marjolijn dan bezoek zou kunnen krijgen, daar tussendoor. Dus beldde mijn moeder vlug nog even, voor dat we het ziekenhuis in zouden gaan. Mijn moeder kreeg dus het hier boven geschreven verhaaltje te horen, waarom er dus niet weer nieuwe datums waren genoemd om te bellen en een afspraak te maken voor bezoek. Maar er was nog een open dag! Alleen als er bijvoorbeeld nog iemand zou bellen, die misschien nog nooit op bezoek was geweest, die kreeg dan voorang. Maar anders zouden wij mogen. Alleen daar zou mn moeder nog voor worden teruggebeld. En inderdaad, daar werd ze ook voor teruggebeld, met de mededeling dat die open plaats, nog steeds open stond en zij ons dus wel op die plaats wou zetten. Dat is nu al weer over een paar dagen. Want dat is woensdag al en het is nu zaterdag! Gaaf he? Cool joh! Ja swij zijn daar allebei zo blij mee, want we wildde nu al niet weg. Omdat dit gewoon weer de Marjolijn leek te zijn, die we al zo lang hebben gemist.
Vannochend werd ik wakker, met hoofdpijn. Nou is dat niet zon ramp, maar wel gewoon vervelend. Ik dacht dat het lag aan, dat ik gewoon zoveel aan mn hoofd heb, tenminste zoveel dingen waar ik over nadenk en me zorgen over maak. Ik was van plan op zn minst, de hele ochtend in bed te blijven. Lekker rustig aan te doen, met koffie en ontbijt. Maar goed, die hoofdpijn bleef. Ik dacht, met een eerste kopje koffie zal het wel wat beter gaan. Want dan word ik ook van binnen wakker! Maar ik bleef lekker lui en langzaam aan doen. Toen op een gegeven moment mijn moeder beldde en meteen vroeg of ik de mail van Walter over Marjolijn al gelezen had. Ik zei nee, maar ik heb ook net pas de pc aangezet. Toch vond ik het raar, dat ik niets had gezien, want altijd als ik mn pc aanzet, kijk ik als eerste naar mn mail. Mn moeder vond het ook raar, dat ik nog niets had. Daarom verteldde ze in het kort even wat er in die mail stond. En daarna kreeg ik alsnog, de desbetreffende mail, van mn ouders doorgestuurd. Later op de dag dacht ik, ik zal eens bij verwijderde items kijken. Wie weet, zit ie daar. Is ie daar terchtgekomen, doordat ik op een verkeerd knopje heb gedrukt ofzo. En jahoor, daar zat ie. Ik moest wel goed kijken, want er zat al weer zo veel. Maar gelukkig had ik m nu toch ook. Maar als mijn ouders niet hadden gebeld en gevraagd of ik wat had gezien, had ik natuurlijk ook niet gezocht. Dit heb ik trouwens nou nog nooit gehad he, dat ik iets verwijderde wat ik helemaal niet moest verwijderen. In iedergeval de hoofdpijn van vannochtend, heeft nu ook een verklaring. Want ik voeldde het kennelijk aan, dat dit zou gebeuren ofzo. Ja je moet er maar in geloven en ik geloof er in... Later op de middag, kreeg ik een mail van iemand anders (een van hun kennissen, denk ik) die persoonlijk gericht was aan Walter. Omdat er boven stond, lieve Walter. Dus ik was kennelijk niet het enige slachtoffer, die dag, met dat er dingen mis gingen wat de mail betreft. Maar goed, die heb ik netjes doorgestuurd naae Walter en ik hoop dat daar niets mee is misgegaan.
Afgelopen donderdag kregen we weer een mail van (Walter) de man van mn tante (Marjolijn) Hij begon met te zeggen, wanneer we weer naar die reggiseuze konden bellen. Om een afspraak te maken, voor op bezoek te gaan in het ziekenhuis. Hij scheef er meteen ook bij, dat de dagen in iedergeval al zaten volgeboekt tot en met donderdag. Maar goed, wij (mijn moeder en ik) hadden nog een afspraak staan en die was voor zaterdag. Ik zei wel tegen mn moeder, dat ze die zaterdag, nog voor dat we op bezoek zouden gaan, meteen eerst moest bellen, voor een volgende afspraak. Want het was nu anderhalve week geleden, dat we op bezoek waren geweest en als het nu alweer zit volgeboekt, tot en met donderdag, ben ik bang dat we weer zo lang moeten wachten. En we konden alleen maar op bepaalde dagen bellen, waar zaterdag er een van. Dus beldde mn moeder, zo snel mogenlijk op. Ze kreeg nu te horen, dat we de zaterdag daarop, wel weer konden gaan. Dat viel mij mee en mn moeder ook. We konden dit gelijk ook aan Marjolijn vertellen, als we bij haar waren. Alleen of dat ook wel tot haar doordrong, was ons niet helemaal duidelijk. Maar goed, dat maakt ook eigenlijk niet uit. Want ze zou ons toch wel zien verschijnen! En wie er wanneer komt, dat houd ze toch niet bij, denk ik. Maar daar krijgt ze ook te veel bezoek voor, iedere keer. Nu weer even terug naar de mail van Walter. Want wat hij er verder in schreef was dat hij sowiezo, niet erg happy was met de gebrekkige uitleg van zowel het OLVG als het AMC. Maar wat hij wel begrepen had, was dat ze bij die operatie twee goedaardige tumoren hadden verwijderd en een kwaadaardige. En dat ze het ook al over chemo-kuren en bestralingen hadden gehad. Dan schrik je wel even, zeg. Maar wat ik al zei, wij konden gelukkig die zaterdag meteen. Nou ja en wat verwacht je dan he... een zielig hoopje mens. Maar dat was het in geen geval! Ik vond haar er wel beter uitzien, dan de keer daarvoor. Want de revalidatie, gaat natuurlijk ook gewoon door. Maar daarvoor, moet ze eigenlijk naar het revalidatie-centrum. Dat had Walter, ook in de mail gezet. Alleen daar was nog geen plaats! En voor revalidatie en chemo-kuur, stond ze op een wacht-lijst. Want dat zou dan in het AMC plaatsvinden. Maar goed, we waren dus blij dat we haar weer ff gezien hadden. En natuurlijk wat gekletst. Zij zei niet zo veel, maar misschien was ze moe. Ik had zon klein lets-be-friends beertje meegenomen, wat je gewoon kan neerzetten. En een kaartje er bij, met een weer hele toepasselijke tekst. Volgens mij, begreep ze nu wel weer mere, dan de keer hiervoor. Maar of ze door had, dat ze eigenlijk een hele ernstige ziekte heeft, vroegen we ons af. Alleen ik hoop dat natuurlijk wel, want als ze dat pas later gaat beseffen, komt de klap des te harder aan. Wat mijzelf betreft, denk ik dat ik het ook nog niet allemaal echt besef. Mijn moeder praat daar veel realistischer over! Maar of dat nu de goeie manier is, vraag ik me af. Want in tegenstelling tot mij, ziet mijn moeder alles meteen best wel negatief. Of ik zie alles misschien gewoon te positief....
Ben niet zo in de stemming vandaag, maar wil toch wel ff het goeie nieuws vertellen, wat ik gisteravond nog ff snel op de pc zag. Want dat ik niet in de stemming ben, heeft niks te maken met waarom ik nu schrijf. Want dat is alleen maar goed nieuws, iets wat juist op het goeie moment kwam. Daardoor kwam ook gister die huilbui eruit, die de hele dag al in de weg had gezeten. Maar dat was een huil-bui van blijd-schap. Want mn dag was meteen, helemaal goed. Het was namelijk weer een mail, van de man van mn tante. Maar weet je wat ie nu schreef? Hij schreef dat mn tante inmiddels zelfstandig kon eten! En dan niet alleen zachte dingen, maar ook ontbijt en avond-eten. Ze is ook al hevig bezig met, het proberen van korte zinnen te mompelen. En haar geheugen is af en toe, zelfs beter dan dat van hem. Zegt ie, zelf. Want toen hij haar een foto liet zien van twee mensen, wist hij zelf maar de naam van een van de twee. Hij zei dat hij niet meer wist, wie die ander op de foto was. Maar dat wist zij dus wel en zei ze hem, dus. Ik ben zo trots op haar en ook zo blij voor hem. Maar het mooist wat hij te vertellen had, had hij toch weer voor het laatst bewaard. Want ze had voor het eerst, met de hulp van een verpleeg(st)er, gelopen achter een rollator. Toen ik dat las, was ik echt door het dolle heen. Ik maildde hem ook meteen terug. Om te zeggen hoe blij ik was, dat ik dat las en dat ik zoiets moois ook net nodig had. Want daardoor was mn hele dag weer goed, al was de dag al bijna voorbij. Het enige minder goeie wat hij schreef en daar begon ie ook de mail mee, was dat ze nog steeds de uitslag van die tumoren niet weten, terwijl ze al drie weken in het ziekenhuis ligt. En hem was beloofd, die uitslag na drie dagen te kunnen geven. Dus dat is weer een domper op het geheel.
Eergister, beldde mijn moeder weer naar die regiseuze. (Vriendin, van mn tante.) Om te vragen, wanneer het uitkwam, dat wij weer op bezoek konden komen in het ziekenhuis. En dat zou pas vandaag over een week kunnen! Nou, vandaag is het zaterdag, eergister was het donderdag en twee dagen daarvoor zijn we geweest. Ja tis niet anders, niks aan te doen. Maar ik wil gewoon weten, hoe het met mn tante is. Vandaag, gister, morgen, het liefst gewoon, iedere dag. En het rare is, als ze gewoon thuis zou zijn en er is niks aan de hand, denk je geeneens zo veel aan iemand. Omdat je er dan vanuit gaat, dat het gewoon goed gaat. Je ziet en spreekt elkaar een aantal keer per jaar, maar echt niet zo veel als nu. En ik denk ook niet, dat ze ooit zoveel bezoek, in korte tijd, heeft gehad als dat ze nu krijgt. Maar ieder moet dus op zn beurt wachten, ik ben haast jaloers op haar man. Want die mag wel gewoon, elke dag. Maar ja of ik dat nou echt zou willen, elke dag, misschien ook wel niet hoor. Ik zou in iedergeval wel het liefst, elke dag willen weten hoe het met haar is. Alleen er is misschien niet elke dag wat te melden, daarom krijgen we denk ik ook niet elke dag mail. Maar gister heb ik gewoon uit mezelf aan haar man gemaild. Het waren alleen maar de woorden, of hij kon zeggen hoe het nu met dr ging. In de hoop natuurlijk, dat hij zou terug zou mailen, al zou het maar net zon klein mailtje zijn. Maar dat hij in iedergeval weet, dat ik aan haar denk. Gelukkig, deed ie dat ook en schreef ie dat het elke dag een beetje beter met dr gaat. Dat deed mij heel veel goed! Dus het was toch niet voor niks, dat ik even wat van me liet horen.
Even weer bij-praten hoor... want er is weer heel wat gebeurd.
Mijn moeder was dus zaterdag bij mn tante in het ziekenhuis geweest, om te helpen met eten. En ik zou maandag gaan, samen met mn moeder, want ik wist nog niet waar het was. Het was best ver, van ons beidde huis en het was ook een heel groot ziekenhuis. Er was ook een lift, waar ik liever nooit mee ga. Maar mijn moeder ging geen trappen lopen! En het was op de zevende verdieping, dus ik moest wel. Zondag, werd ik gebeld, door de man van mn tante, dat we iets te enthousiast met de bezoek-regeling waren geweest en of ik een dag later zou willen komen. Want het was toch een beetje te veel en te druk voor dr. Ik begreep dat wel en vond dat ook niet erg. Dus zou ik dinsdag, in plaats van maandag, om 14.00 uur daar zijn. Ik beldde daarna mn moeder, om dat door te geven en te vragen of zij dan ook kon en met mij mee wildde. Dat was zo, dus ging ik dinsdag naar hun toe. Eerst werd ik sochends met een heel raar gevoel wakker en ik dacht meteen IK MOET KOFFIE ja want dat helpt vaak bij mij om me een beetje weer normaal op de bewoondde wereld te laten landen. Maar ik wou toch even op mijn hulp wachten, want die zou vandaag eerst komen. Gelukkig kwam die wat eerder dan anders, dus ik kon snel de koffie aanzetten. Daarna wou ik alleen maar dat het tijd was, dat ik naar mn ouders ging. Want van daaruit, is het maar een tram naar dat ziekenhuis. Oh ik vergeet helemaal wat, want maandag-avond kregen we nog weer een mail van de man van mn tante. Ik schrok eerst en dacht, wat is er nu weer aan de hand. Is er weer iets met het bezoek, ofzo? Maar toen ik er boven zag staan, lieve vriendinnen en vrienden, wist ik dat het daar niks mee te maken had. Het was weer gewoon een groeps-mail, om even de stand van zaken door te geven. Hij schreef onder anderen, laat ik met het minst leuke beginnen. En dat vond ik een goeie manier! Want dan eindigt ie tenminste, positief. En dat blijft toch het meeste hangen! Want natuurlijk is het niet allemaal, rozengeur en maneschijn. Hij schreef namelijk, dat ze nog steeds geen uitslag hebben van die tumoren. Ja en daar zitten we toch eigenlijk allemaal op te wachten he. Maar hij schreef dus ook dat het probleem van het eten geven, inmiddels was opgelost. Omdat al het personeel verliefd was geworden op haar glimlach als ze eten kreeg. Nou dat vond ik toch weer een goed einde, van de mail. Ik schreef daarna weer ff kort wat terug. Want ik ben altijd zo blij, als we weer een mail van hem krijgen. En hoe hij ons zo goed mogenlijk op de hoogte houd, van alles. Ik schreef onder anderen, dat ik een soort of dagboekje (dit dus) aan het bij-houden was en dat ze dat zouden krijgen, als zij weer thuis is. Toen kreeg ik meteen als reactie terug, dat als ik naar haar toe zou gaan, ik het dat beslist ook tegen haar moest zeggen. Omdat ze dat waarschijnlijk, wel leuk zou vinden, om te horen. M aar die mail was dus persoonlijk, naar mij. Terwijl hij anders steeds groeps-mails verstuurd. Dus nu voelde ik mij ook ineens erg vereerd! En inderdaad, vertelde ik dat dus meteen ook tegen haar, toen ik bij haar op bezoek was in het ziekenhuis. Ze glimlachte, als teken dat ze dat inderdaad een heel leuk idee van mij vond. Ik weet ook wel, dat iedereen dat altijd leuk vind, de verhalen van mij en dat ik ook altijd zo veel schrijf. Maar ik dacht, daar staat haar hoofd vast nog niet naar! Daarom zou ik het nog niet gezegd hebben, als hij geen mail had gestuurd. We bleven denk ik zo ongeveer, 20 minuten. We hadden van hem gehoord, dat ze langer dan een half uur, bezoek aan kon. En daarna een half uur, moest rusten. Daarom bleven we ook niet zo echt lang, maar ook omdat we gewoon even uitgepraat waren. Ja want je moet toch even bedenken waar je het allemaal over zal hebben. En de rest, komt de volgende keer dan wel weer. Mijn moeder had mazzel, want die was nu eigenlijk al voor de tweede keer bij haar op bezoek. Daarom kon ze ook zeggen, dat mn tante er nu beter uit zag, dan de vorige keer. Want de eerste keer dat mijn moeder daar was, lag ze nog in bed tegen een paar kussens geleund. En nu zat ze al aan tafel in een stoel. Ik schrok eerst wel, toen ik haar zag, maar dat veranderde snel. Want toen we eenmaal aan de praat raakte, tenminste mijn moeder en ik, tegen haar, keek ze ons weer aan op een manier zoals zij alleen kan. Dus daar merkte je echt wel aan, dat dat mijn tante weer was. Voor de rest zag ze er oud uit! Ja sorry, dat ik dat zo zeg. Maar ze zei ook niks, dus ze antwoordde met haar ogen. Daar kan je gelukkig ook veel uit halen en veel uit opmaken. Maar toch, vond ik het zielig. Want misschien wou ze wel heel veel zeggen, maar kon ze dat gewoon niet. Ja je weet niet wat ze denkt op zon moment he. Maar we konden wel allebei, mn moeder en ik, zien dat ze het erg op prijks had gesteld dat we waren geweest. Ik had trouwens twee fotos van mij meegenomen. Want haar man had juist in een mail, nog gezet dat ze dat erg op prijs stelde. In het algemeen dan he, dus gelukkig had ze meer fotos van andere vrienden en bekendde. Dat leek me trouwens sowiezo goed voor haar en haar geheugen. Net als sommige vragen, die we aan haar steldde. Bij gewoon verhalen, reageerde ze met een glimlach, of met haar ogen. Zodat je kon zien, dat ze luisterde en je begreep. Maar op sommige vragen van ons, gaf ze gewoon antwoord. Toen mijn moeder en ik, allebei weer in ons eigen huis waren, maildde we meteen de man van mn tante. Om te vertellen, hoe we het bezoek vonden. En dan allebei, op onze eigen manier. Vandaag kregen we een mail, dat de man van mn tante voor de tweede keer in het ziekenhuis was aangesproken, op dat het bezoek niet zo lang mocht blijven. Want dat anderhalf uur echt te lang was! Nou dat kan ik me heel goed voorstellen en niet alleen voor mn tante zelf, maar ook voor de gene die op bezoek was. Ik voelde mij in iedergeval niet aangesproken, maar toch beldde ik mn moeder. Want wie zou nu zoiets in zn hoofd halen? Wij in iedergeval niet!
Gister kregen we een mail van de man van mn lievelingstante/tweede moeder met de tekst dat we eindelijk bij haar in het ziekenhuis op bezoek konden. Ze is weer verplaatst, van het AMC naar het OLVG (onze lieve vrouwen gasthuis) Dus de operaties zijn voorbij en nu moet ze dus kennelijk, aan de revalidatie gaan werken.Maar omdat ze veel vrienden heeft, moet toch iemand alles een beetje regiseren. Zodat niet iedereen tegelijk komt enzo. Ze kan trouwens toch maar een bezoeker tegelijk aan! Dus daarvoor stond er ook een naam en telefoonnummer, die we dan het best kunnen bellen om te vragen wanneer het uitkomt om te gaan. Nou, dat zou dus vannochend worden. Mijn moeder zei nog Ja iedereen zal dan wel bellen, dus het zal dan ook wel druk zijn. Met andere woorden, dat zei liever op een ander moment zal bellen, omdat ze eerst al die anderen voor wil laten gaan. Nou, dat vind ik dus niks he. In iedergeval geen reden! Want zei heeft net zo veel recht, om op bezoek te gaan, als een ander. En ik weet, hoe graag ze haar beste vriendin nu eindelijk eens een keer wil zien. Gelukkig, beldde de man van haar beste vriendin haar op en juist ook net even voor de tijd dat ze die, zeg maar, reggiseuze kon bellen, om een afspraak te maken voor op bezoek te gaan. En die vroeg, of ze Marjolijn vanmiddag kon helpen met eten geven. Omdat hij dat altijd al doet, want als hij dat niet doet, ze gewoon geen eten krijgt. Ze daarom ook al twee keer, smiddags, geen eten heeft gehad. Want ze hebben gewoon persooneels-tekort. Maar hij is langzamerhand, een beetje uitgeput, daarom vroeg hij het dus aan mn moeder. Nouja, mn moeder voeld zich natuurlijk ontzettend vereerd, maar vind het ook best moeilijk. Want ja, het is toch je beste vriendin. Maar goed, het viel haar erg mee. Want ze klonk wel positief, door de telefoon. Nadat ze dus gedaan had, wat ze moest doen. Ze had zich gewoon op het ergste voorbereid en daaarom viel het haar allemaal wel mee. Dat klonk in iedergeval beter, dan dat het op dat moment bij mij was gegaan. Want ik zag weer allerlei beelden voor me, beelden van vroeger. Ja omdat ik het gewoon moeiljk vind, dat er altijd dingen zijn die kunnen veranderen. Maar er kwamen ook meer en andere dingen boven. Dingen waar ik anders niet, maar nu wel ineens om ging huilen. Dus ik voelde ineens weer alle energie uit me weg stromen en ik had ook het gevoel alsof ik al veel te veel gedronken had. Terwijl ik juist nog geen een druppel op had, want anders zou ik meteen in slaap vallen. En ik slaap de laatste tijd al zo veel. Omdat ik het liefst, nergens aan wil denken. Maar of dat nou zo goed is...
Ik laat nu pas weer wat van me horen, omdat ik nu ook pas weer wat meer weet. En dat is dat ze (mijn lievelings-tante/tweede moeder) afgelopen weekend, veel last van inzinkingen had. Zeer, vermoeid. Ogen, meestal gesloten. Geen zin, in praten. Geen zin, in eten. Enz. Enz. Enz. Enz. Vandaag was/waren die inzinking(en) verdwenen en begroette ze zelfs de dokter met een goeienmorgen.
* "Inzinking" , in de termen van de arts "gebrek aan initiatief", is
een gevolg van een operatie in het voorhoofd. Komt niet zo vaak voor,
in cirka 5% van alle gevallen. Is niet echt gevaarlijk maar het
proces van herstel wordt trager. *
Men wacht nu af tot ze weer voldoende zin heeft om te praten.
Pas dan komt de specialist voor revalidatie om met haar de verdere
aanpak te bespreken.
De resultaten van het pathologisch onderzoek (goed- of kwaadaardig
gezwel) zullen later in de week beschikbaar zijn.
Ik weet nu (nog stteds) ff niet wat ik hier van moet denken. Ik vind het allemaal zo onwerkelijk... Ben in iedergeval wel blij, dat we eindelijk weer wat gehoord hebben.
Even een up-date van gister, want toen kwam ik er niet echt aan toe om te schrijven. Omdat het gister echt een dag was, van niets. Ik durfde niets! Ik durfde mn iouders niet te bellen, ik durfde geen harde muziek op te zetten, want bij alles dacht ik dat ik zou gaan janken. En mn moeder wil ik er ook gewoon niet elke keer mee lastig vallen, zoals ik hiervoor ook al schreef. Maar goed, ik had wel gewoon de pc aan, dus als er mail zou komen, zou ik dat meteen zien. En het was ook niet dat ik wat verwachtte, ik verwachtte eerder telefoon van mn ouders. Die mijn dan verteldde, dat zij mail hadden gehad. Maar om klokslag zes uur, had ik toch wat. Mail, van hem. De man, van mn tante. Ik las m meteen en daar stond in, waarom ie niet eerder had kunnen mailen. Want de situatie van mn tante was zeer onduidelijk. Omdat de uitspraken van de artsen, tot drie keer toe veranderde. Namelijk, eerst reageerde ze op niets meer, waardoor er weer ct-fotos werden gemaakt. En ze naar een andere afdeling werd gebracht, omdat ze daar meer controle over haar konden houden. Het resultaat van de fotos was niet alleen vocht-ophoping in de hersenen, maar ook bloed in de operatie-holte. Waardoor ze overwogen om een steeds uitgesteldde operatie toch maar te laten plaats vinden. Das was woensdag-ochend. Smiddags reageerde ze weer wel, op van alles. Ze glimlachte naar haar man, die aan de rand van het bed stond en hield zn hand even vast. Die avond, was er geen verdere verbetering gekonstateerd. Maar de volgende ochtend, opende ze haar ogen. En kon ze haar handen en voeten, weer bewegen. Smiddags was ze ineens zo opgeknapt, dat ze bij de grote artsen-ronde, weer kon reageren op alle prikkels. Zodat de artsen de eventuele tweede operatie, toch maar niet lieten doorgaan.
Ik was erg blij, met deze mail. En beldde ook meteen mn ouders, om nu eens een keer als eerste te zeggen dat er mail was. Mijn moeder zei Hoe kan dat nu? Want ik had net nog gekeken! Maar kennelijk, hebben zij m niet gewoon openstaan, Terwijl ze dat nu ook gewoon kunnen doen! Maar goed, dat maakt niet uit. Dit is in iedergeval niet echt slecht nieuws, maar ook niet alleen maar goed nieuws. Dus we zien wel, hoe het verder gaat.
T was vandaag een echte huil-dag! Want natuurlijk, had ik weer lekkere harde muziek meteen aan, toen ik opstond. Ik vouwde tegelijk, mn was op, die nog steeds aan de lijn hing. En dan kan je je gedachte, even de vrije loop laten. Tenminste, zo voelde ik dat. Alsof ik in een lege ruimte stond en gewoon nergens speciaal aan hoefte te denken. Maar toen zag ik vanalles voor me en ging daarbij spontaan huilen. Het was ook maar een korte echte huil-bui, want voor de rest was het veel gesnik en gesnotter. Ik dacht, wat kan ik nu in iedergeval gaan doen, om maar even van deze gevoelens en dit verdriet af te komen. Het enige wat ik kon bedenken, was om mijn moeder te bellen. Ja, het liefst wou ik nu echt ff naar ze toe. Maar het weer was nu nog erger, dan gister. Meestal hou ik wel van dit soort weer, maar nu voeldde ik me opgesloten. Want ik vind gewoon dat wij er voor mekaar moeten zijn, op zon moment als dit. Maar het waaidde ontzettend hard, net als gister. Alleen nu, was er ook nog eens regen bij. Dus fietsen, was gister al uitgesloten. Maar om nu met de bus te gaan, zag ik ook niet helemaal zitten. Ik vroeg aan mn moeder door de telefoon, hoe het ging en hoe ze de dag was doorgekomen. Ze klonk down en mat. Een teken voor mij, om maar wat minder te bellen misschien. Want natuurlijk denk ze de hele tijd aan haar beste vriendin in het ziekenhuis, maar misschien probeerd ze daar ook wel eens niet aan te denken. En als ik het er dan toevallig over heb, op een moment dat zij er even niet aan denkt, doet ze dat dan natuurlijk weer wel. Dus zei ik ook niet dat ik op veel momenten van die dag grote en kleinere huil-buien had gehad. Omdat mn moeder nu waarschijnlijk wel genoeg aan zich-zelf heeft en mij er misschien niet ook nog eens bij kan hebben. Mail heb ik trouwens nog steeds niet gehad. Dus dan moet je maar denken dat geen nieuws, goed nieuws is. Mn ouders hebben ook nog steeds niets gehoord, maar denken ook zo op die manier.
Dit is ff een vervolg op, gister en een begin van vandaag. Want ik was toen het een en ander vergeten. Namelijk, toen mijn moeder hier weer weg ging smiddags, was het precies de tijd dat er iets op de tv kwam wat ik wou zien. Voor de rest, zette ik wisselend, muziek aan en tv zacht, of muziek uit en tv aan. Er waren toch uiteindelijk iets meer intressante dingen op tv, dan ik in eerste instantie dacht. Wel ff prettig, voor de afleiding. Ik had savonds niet zo veel gegeten, maar toch uiteindelijk wel wat. Alleen ik was blij, dat ik er ook wat alcoholisch te drinken bij had. Ik gebruik dan niet veel hoor, tzelfde als met eten. Alleen iets, vind ik gewoon wel ff lekker. Ik had ook nog wat heen en weer ge-maild, met mensen die nu ook op dit moment wat in deze trant meemaken. Als of ik nu alleen maar dat soort mensen spreek! Kheb zo met ze te doen, terwijl ik zelfs natuurlijk nu ook het een en ander meemaak. Maar daar denk je dan het liefst niet aan he...
Vannochend, kon ik wat langer blijven liggen, dan anders op dinsdag. Want meestal komt mijn hulp, om wat te helpen in het huishouden. Ze zou vandaag wel komen, maar dan alleen wat later. Ik dacht, voordat ik dit wist, ik ga gewoon net zo hard mee werken en helpen. Want dan hoef ik tenminste nergens aan te denken en ook hopelijk nergens over te praten. Maar goed, iedereen ziet toch meteen aan de buitenkant bij mij, hoe het met me is. Dus dat laatste, zal wel niet lukken. Maar goed, toen ik eenmaal wist dat zij later zou komen, dacht ik dat ik lekker toch maar niets zou doen. En relaxt in mn bed bleef liggen, zo lang mogenlijk. Dus ik zette de wekker ook zo laat mogenlijk, maar ie afging, ging ik er toch maar meteen uit. Ik zette mn pc aan en ook de muziek, lekker hard. Goed om wakker te worden! Maar toen kwam ineens, de eerste huilbui. Zo maar, uit het niets. Omdat nu pas alles van gister, tot me doordrong. En werd ik zelf ook best bang, dat ze wat aan die operatie zou overhouden. Iemand, die zo veel voor mij betekend. Ik wou eigenlijk ook nog even naar mn ouders gaan, om te kijken hoe zij het nu maakte. Maar het weer, liet het niet erg toe. En ik heb ook vaak dat als ik daar zit, dan denk wat doe ik hier eigenlijk en ook gelijk weer weg wil. Dat is dan zondde van de tijd en energie, die ik daar in heb gestoken. Dus moet ik wel echt een rede hebben, om daar naar toe te gaan. Vind ik zelf dan nu, eigenlijk wel. En eigenlijk had ik dat ook wel, maar ik bel ze ook al zowat elke dag. Dus sloeg ik dat nou maar een keer over, het langs gaan, dan he. Want bellen, deed ik wel hoor. Maar daarvoor kon ik gewoon lekker makkelijk thuis blijven. Ja want ze hebben het hier toch ook moeilijk mee en op zon moment moeten we er gewoon zijn, voor elkaar Ik moest trouwens toch wel heel even naar buiten, want ik had geen koffie meer in huis. En dat was nu op zich niet zon ramp, maar morgenochtend des te meer. Terwijl ik altijd wel zorg dat er reserve-spullen in huis zijn, had ik dat zelfs nu niet. Ik had wel het e-mail adres van de man van mn tante gehad. En mailde hem dus even! Maar of ik wat zou terug-horen en wanneer, weet ik natuurlijk niet. Ik kijk wel ieder moment, als er mail is binnengekomen, of er wat van hem bij zit. Daarna heb ik toch maar weer de tv aangezet, ben gaan liggen op de bank en was weer even van de wereld.
Ik bleef lang in bed! Had geen zin om er uit te gaan... maarja, ik wou niet weer net zon dag hebben en/of krijgen als gister. Want ik was al lang blij, dat die voorbij was. Ik wou nu geen tv kijken, terwijl ik dat anders wel altijd doe als ik ff van de wereld wil zijn. Dan maar lekker harde muziek opzetten, kan ik me ook goed op uitleven. En proberen nergens aan te denken, want anders zou het toch wel weer hetzelfde worden als de dag hiervoor. En die dag, leek echt maar niet voorbij te gaan. Terwijl ik anders, vaak de tijd best snel vind gaan. Dus ik ging meteen aan het huishouden beginnen! Was opvouwen, van de lijn. Afwasmachine inruimen en aanzetten. Wat opruimen hier en schoonmaken daar, ja je moet toch wat. Toen ff naar buiten, om een kaartje te kopen voor iemand. Kon ik ff mn verhaal kwijt aan haar, weet zij ook meteen waar ik mee bezig ben. Daarna zou mn moeder komen, gewoon om ff bij te kletsen. Aan de ene kant wil je het er dan natuurlijk niet over hebben, maar aan de andere kant weer wel. Omdat haar vriendin (mijn tante) vandaag geopereerd zou worden en je daar toch de hele dag aan denkt. We hebben samen zitten huilen, mn moeder en ik. Mn moeder is bang, bang voor alles. Maar het is ook de beste vriendin van mijn moeder! En het is mijn tweede moeder, zeg maar. Ja niet in het echt, maar zo hebben wij dat alledrie altijd zo gevoeld. Ze is mijn steun en toe-verlaat. Zij is er, als mijn ouders er niet zijn. Ik kan bij haar terecht, als ik om wat voor reden niet bij mn ouders terecht kan. Zij is, op mijn ouders na, de belangrijkste persoon in mijn leven. Ze is nog een oude school-vriendin van mn moeder, kan je nagaan hoe lang die elkaar al kennen. Ze kent mij ook al mn hele leven en ik haar dus. Daarom is mijn moeder bang! Bang ,dat er wat mis kan gaan. Het enige wat ik nu wil weten is, of ze de operatie goed heeft doorstaan. Want die zal nu toch wel afgelopen zijn, denk ik. En op hetzelfde moment dat ik dat bedacht, kreeg ik telefoon. Telefoon van mn moeder! Want zij word op de hoogte gehouden, via mail, door de man van haar vriendin/mijn tweede moeder. En dat verteld mijn moeder dan weer door aan mij! Nu was het zo, dat de operatie van 09.00 uur tot 16.00 uur had geduurd en dat ze nu al (eind v/d middag) op de uitslaapkamer lag. En dat hij, de man van haar dus, begin v/d avond al even op bezoek mocht komen. Wat waren wij blij zeg, mijn moeder en ik. Want dit hadden we niet verwacht, zo gauw al weer iets te horen.
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
