Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
20-01-2007
Positief
Gister kregen we een mail van de man van mn lievelingstante/tweede moeder met de tekst dat we eindelijk bij haar in het ziekenhuis op bezoek konden. Ze is weer verplaatst, van het AMC naar het OLVG (onze lieve vrouwen gasthuis) Dus de operaties zijn voorbij en nu moet ze dus kennelijk, aan de revalidatie gaan werken.Maar omdat ze veel vrienden heeft, moet toch iemand alles een beetje regiseren. Zodat niet iedereen tegelijk komt enzo. Ze kan trouwens toch maar een bezoeker tegelijk aan! Dus daarvoor stond er ook een naam en telefoonnummer, die we dan het best kunnen bellen om te vragen wanneer het uitkomt om te gaan. Nou, dat zou dus vannochend worden. Mijn moeder zei nog Ja iedereen zal dan wel bellen, dus het zal dan ook wel druk zijn. Met andere woorden, dat zei liever op een ander moment zal bellen, omdat ze eerst al die anderen voor wil laten gaan. Nou, dat vind ik dus niks he. In iedergeval geen reden! Want zei heeft net zo veel recht, om op bezoek te gaan, als een ander. En ik weet, hoe graag ze haar beste vriendin nu eindelijk eens een keer wil zien. Gelukkig, beldde de man van haar beste vriendin haar op en juist ook net even voor de tijd dat ze die, zeg maar, reggiseuze kon bellen, om een afspraak te maken voor op bezoek te gaan. En die vroeg, of ze Marjolijn vanmiddag kon helpen met eten geven. Omdat hij dat altijd al doet, want als hij dat niet doet, ze gewoon geen eten krijgt. Ze daarom ook al twee keer, smiddags, geen eten heeft gehad. Want ze hebben gewoon persooneels-tekort. Maar hij is langzamerhand, een beetje uitgeput, daarom vroeg hij het dus aan mn moeder. Nouja, mn moeder voeld zich natuurlijk ontzettend vereerd, maar vind het ook best moeilijk. Want ja, het is toch je beste vriendin. Maar goed, het viel haar erg mee. Want ze klonk wel positief, door de telefoon. Nadat ze dus gedaan had, wat ze moest doen. Ze had zich gewoon op het ergste voorbereid en daaarom viel het haar allemaal wel mee. Dat klonk in iedergeval beter, dan dat het op dat moment bij mij was gegaan. Want ik zag weer allerlei beelden voor me, beelden van vroeger. Ja omdat ik het gewoon moeiljk vind, dat er altijd dingen zijn die kunnen veranderen. Maar er kwamen ook meer en andere dingen boven. Dingen waar ik anders niet, maar nu wel ineens om ging huilen. Dus ik voelde ineens weer alle energie uit me weg stromen en ik had ook het gevoel alsof ik al veel te veel gedronken had. Terwijl ik juist nog geen een druppel op had, want anders zou ik meteen in slaap vallen. En ik slaap de laatste tijd al zo veel. Omdat ik het liefst, nergens aan wil denken. Maar of dat nou zo goed is...
Ik laat nu pas weer wat van me horen, omdat ik nu ook pas weer wat meer weet. En dat is dat ze (mijn lievelings-tante/tweede moeder) afgelopen weekend, veel last van inzinkingen had. Zeer, vermoeid. Ogen, meestal gesloten. Geen zin, in praten. Geen zin, in eten. Enz. Enz. Enz. Enz. Vandaag was/waren die inzinking(en) verdwenen en begroette ze zelfs de dokter met een goeienmorgen.
* "Inzinking" , in de termen van de arts "gebrek aan initiatief", is
een gevolg van een operatie in het voorhoofd. Komt niet zo vaak voor,
in cirka 5% van alle gevallen. Is niet echt gevaarlijk maar het
proces van herstel wordt trager. *
Men wacht nu af tot ze weer voldoende zin heeft om te praten.
Pas dan komt de specialist voor revalidatie om met haar de verdere
aanpak te bespreken.
De resultaten van het pathologisch onderzoek (goed- of kwaadaardig
gezwel) zullen later in de week beschikbaar zijn.
Ik weet nu (nog stteds) ff niet wat ik hier van moet denken. Ik vind het allemaal zo onwerkelijk... Ben in iedergeval wel blij, dat we eindelijk weer wat gehoord hebben.
Even een up-date van gister, want toen kwam ik er niet echt aan toe om te schrijven. Omdat het gister echt een dag was, van niets. Ik durfde niets! Ik durfde mn iouders niet te bellen, ik durfde geen harde muziek op te zetten, want bij alles dacht ik dat ik zou gaan janken. En mn moeder wil ik er ook gewoon niet elke keer mee lastig vallen, zoals ik hiervoor ook al schreef. Maar goed, ik had wel gewoon de pc aan, dus als er mail zou komen, zou ik dat meteen zien. En het was ook niet dat ik wat verwachtte, ik verwachtte eerder telefoon van mn ouders. Die mijn dan verteldde, dat zij mail hadden gehad. Maar om klokslag zes uur, had ik toch wat. Mail, van hem. De man, van mn tante. Ik las m meteen en daar stond in, waarom ie niet eerder had kunnen mailen. Want de situatie van mn tante was zeer onduidelijk. Omdat de uitspraken van de artsen, tot drie keer toe veranderde. Namelijk, eerst reageerde ze op niets meer, waardoor er weer ct-fotos werden gemaakt. En ze naar een andere afdeling werd gebracht, omdat ze daar meer controle over haar konden houden. Het resultaat van de fotos was niet alleen vocht-ophoping in de hersenen, maar ook bloed in de operatie-holte. Waardoor ze overwogen om een steeds uitgesteldde operatie toch maar te laten plaats vinden. Das was woensdag-ochend. Smiddags reageerde ze weer wel, op van alles. Ze glimlachte naar haar man, die aan de rand van het bed stond en hield zn hand even vast. Die avond, was er geen verdere verbetering gekonstateerd. Maar de volgende ochtend, opende ze haar ogen. En kon ze haar handen en voeten, weer bewegen. Smiddags was ze ineens zo opgeknapt, dat ze bij de grote artsen-ronde, weer kon reageren op alle prikkels. Zodat de artsen de eventuele tweede operatie, toch maar niet lieten doorgaan.
Ik was erg blij, met deze mail. En beldde ook meteen mn ouders, om nu eens een keer als eerste te zeggen dat er mail was. Mijn moeder zei Hoe kan dat nu? Want ik had net nog gekeken! Maar kennelijk, hebben zij m niet gewoon openstaan, Terwijl ze dat nu ook gewoon kunnen doen! Maar goed, dat maakt niet uit. Dit is in iedergeval niet echt slecht nieuws, maar ook niet alleen maar goed nieuws. Dus we zien wel, hoe het verder gaat.
T was vandaag een echte huil-dag! Want natuurlijk, had ik weer lekkere harde muziek meteen aan, toen ik opstond. Ik vouwde tegelijk, mn was op, die nog steeds aan de lijn hing. En dan kan je je gedachte, even de vrije loop laten. Tenminste, zo voelde ik dat. Alsof ik in een lege ruimte stond en gewoon nergens speciaal aan hoefte te denken. Maar toen zag ik vanalles voor me en ging daarbij spontaan huilen. Het was ook maar een korte echte huil-bui, want voor de rest was het veel gesnik en gesnotter. Ik dacht, wat kan ik nu in iedergeval gaan doen, om maar even van deze gevoelens en dit verdriet af te komen. Het enige wat ik kon bedenken, was om mijn moeder te bellen. Ja, het liefst wou ik nu echt ff naar ze toe. Maar het weer was nu nog erger, dan gister. Meestal hou ik wel van dit soort weer, maar nu voeldde ik me opgesloten. Want ik vind gewoon dat wij er voor mekaar moeten zijn, op zon moment als dit. Maar het waaidde ontzettend hard, net als gister. Alleen nu, was er ook nog eens regen bij. Dus fietsen, was gister al uitgesloten. Maar om nu met de bus te gaan, zag ik ook niet helemaal zitten. Ik vroeg aan mn moeder door de telefoon, hoe het ging en hoe ze de dag was doorgekomen. Ze klonk down en mat. Een teken voor mij, om maar wat minder te bellen misschien. Want natuurlijk denk ze de hele tijd aan haar beste vriendin in het ziekenhuis, maar misschien probeerd ze daar ook wel eens niet aan te denken. En als ik het er dan toevallig over heb, op een moment dat zij er even niet aan denkt, doet ze dat dan natuurlijk weer wel. Dus zei ik ook niet dat ik op veel momenten van die dag grote en kleinere huil-buien had gehad. Omdat mn moeder nu waarschijnlijk wel genoeg aan zich-zelf heeft en mij er misschien niet ook nog eens bij kan hebben. Mail heb ik trouwens nog steeds niet gehad. Dus dan moet je maar denken dat geen nieuws, goed nieuws is. Mn ouders hebben ook nog steeds niets gehoord, maar denken ook zo op die manier.
Dit is ff een vervolg op, gister en een begin van vandaag. Want ik was toen het een en ander vergeten. Namelijk, toen mijn moeder hier weer weg ging smiddags, was het precies de tijd dat er iets op de tv kwam wat ik wou zien. Voor de rest, zette ik wisselend, muziek aan en tv zacht, of muziek uit en tv aan. Er waren toch uiteindelijk iets meer intressante dingen op tv, dan ik in eerste instantie dacht. Wel ff prettig, voor de afleiding. Ik had savonds niet zo veel gegeten, maar toch uiteindelijk wel wat. Alleen ik was blij, dat ik er ook wat alcoholisch te drinken bij had. Ik gebruik dan niet veel hoor, tzelfde als met eten. Alleen iets, vind ik gewoon wel ff lekker. Ik had ook nog wat heen en weer ge-maild, met mensen die nu ook op dit moment wat in deze trant meemaken. Als of ik nu alleen maar dat soort mensen spreek! Kheb zo met ze te doen, terwijl ik zelfs natuurlijk nu ook het een en ander meemaak. Maar daar denk je dan het liefst niet aan he...
Vannochend, kon ik wat langer blijven liggen, dan anders op dinsdag. Want meestal komt mijn hulp, om wat te helpen in het huishouden. Ze zou vandaag wel komen, maar dan alleen wat later. Ik dacht, voordat ik dit wist, ik ga gewoon net zo hard mee werken en helpen. Want dan hoef ik tenminste nergens aan te denken en ook hopelijk nergens over te praten. Maar goed, iedereen ziet toch meteen aan de buitenkant bij mij, hoe het met me is. Dus dat laatste, zal wel niet lukken. Maar goed, toen ik eenmaal wist dat zij later zou komen, dacht ik dat ik lekker toch maar niets zou doen. En relaxt in mn bed bleef liggen, zo lang mogenlijk. Dus ik zette de wekker ook zo laat mogenlijk, maar ie afging, ging ik er toch maar meteen uit. Ik zette mn pc aan en ook de muziek, lekker hard. Goed om wakker te worden! Maar toen kwam ineens, de eerste huilbui. Zo maar, uit het niets. Omdat nu pas alles van gister, tot me doordrong. En werd ik zelf ook best bang, dat ze wat aan die operatie zou overhouden. Iemand, die zo veel voor mij betekend. Ik wou eigenlijk ook nog even naar mn ouders gaan, om te kijken hoe zij het nu maakte. Maar het weer, liet het niet erg toe. En ik heb ook vaak dat als ik daar zit, dan denk wat doe ik hier eigenlijk en ook gelijk weer weg wil. Dat is dan zondde van de tijd en energie, die ik daar in heb gestoken. Dus moet ik wel echt een rede hebben, om daar naar toe te gaan. Vind ik zelf dan nu, eigenlijk wel. En eigenlijk had ik dat ook wel, maar ik bel ze ook al zowat elke dag. Dus sloeg ik dat nou maar een keer over, het langs gaan, dan he. Want bellen, deed ik wel hoor. Maar daarvoor kon ik gewoon lekker makkelijk thuis blijven. Ja want ze hebben het hier toch ook moeilijk mee en op zon moment moeten we er gewoon zijn, voor elkaar Ik moest trouwens toch wel heel even naar buiten, want ik had geen koffie meer in huis. En dat was nu op zich niet zon ramp, maar morgenochtend des te meer. Terwijl ik altijd wel zorg dat er reserve-spullen in huis zijn, had ik dat zelfs nu niet. Ik had wel het e-mail adres van de man van mn tante gehad. En mailde hem dus even! Maar of ik wat zou terug-horen en wanneer, weet ik natuurlijk niet. Ik kijk wel ieder moment, als er mail is binnengekomen, of er wat van hem bij zit. Daarna heb ik toch maar weer de tv aangezet, ben gaan liggen op de bank en was weer even van de wereld.
Ik bleef lang in bed! Had geen zin om er uit te gaan... maarja, ik wou niet weer net zon dag hebben en/of krijgen als gister. Want ik was al lang blij, dat die voorbij was. Ik wou nu geen tv kijken, terwijl ik dat anders wel altijd doe als ik ff van de wereld wil zijn. Dan maar lekker harde muziek opzetten, kan ik me ook goed op uitleven. En proberen nergens aan te denken, want anders zou het toch wel weer hetzelfde worden als de dag hiervoor. En die dag, leek echt maar niet voorbij te gaan. Terwijl ik anders, vaak de tijd best snel vind gaan. Dus ik ging meteen aan het huishouden beginnen! Was opvouwen, van de lijn. Afwasmachine inruimen en aanzetten. Wat opruimen hier en schoonmaken daar, ja je moet toch wat. Toen ff naar buiten, om een kaartje te kopen voor iemand. Kon ik ff mn verhaal kwijt aan haar, weet zij ook meteen waar ik mee bezig ben. Daarna zou mn moeder komen, gewoon om ff bij te kletsen. Aan de ene kant wil je het er dan natuurlijk niet over hebben, maar aan de andere kant weer wel. Omdat haar vriendin (mijn tante) vandaag geopereerd zou worden en je daar toch de hele dag aan denkt. We hebben samen zitten huilen, mn moeder en ik. Mn moeder is bang, bang voor alles. Maar het is ook de beste vriendin van mijn moeder! En het is mijn tweede moeder, zeg maar. Ja niet in het echt, maar zo hebben wij dat alledrie altijd zo gevoeld. Ze is mijn steun en toe-verlaat. Zij is er, als mijn ouders er niet zijn. Ik kan bij haar terecht, als ik om wat voor reden niet bij mn ouders terecht kan. Zij is, op mijn ouders na, de belangrijkste persoon in mijn leven. Ze is nog een oude school-vriendin van mn moeder, kan je nagaan hoe lang die elkaar al kennen. Ze kent mij ook al mn hele leven en ik haar dus. Daarom is mijn moeder bang! Bang ,dat er wat mis kan gaan. Het enige wat ik nu wil weten is, of ze de operatie goed heeft doorstaan. Want die zal nu toch wel afgelopen zijn, denk ik. En op hetzelfde moment dat ik dat bedacht, kreeg ik telefoon. Telefoon van mn moeder! Want zij word op de hoogte gehouden, via mail, door de man van haar vriendin/mijn tweede moeder. En dat verteld mijn moeder dan weer door aan mij! Nu was het zo, dat de operatie van 09.00 uur tot 16.00 uur had geduurd en dat ze nu al (eind v/d middag) op de uitslaapkamer lag. En dat hij, de man van haar dus, begin v/d avond al even op bezoek mocht komen. Wat waren wij blij zeg, mijn moeder en ik. Want dit hadden we niet verwacht, zo gauw al weer iets te horen.
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
