Welkom, in het leven van mij. Het leven, van mij en mn katten.
03-08-2007
Iets(je) beter
Het klinkt raar, misschien. Maar ik vond deze keer Marjolijn, Marjolijn weer. Dat was/is iig het eerste en ook belangrijkste, wat mij opviel vandaag. En daardoor, voel ik me nu ook lekkerder, dan afgelopen keer. De eerste keer, dat we haar in het verpleeghuis zagen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Want eind van afgelopen week, konden we weer bellen. Ik beldde, want mn moeder was er niet. En ik zou afspreken, voor begin van deze week. Maar ik kreeg te horen, dat er een aantal mensen, al eerder op de wacht-lijst stonden en dat die nu aan de beurt waren. Ja, ik vind het gewoon allemaal, te dom voor woorden. Maar het is niet anders! Wij (mijn moeder en ik) baaldde allebei, maar er was gewoon niets aan te doen. Alleen begin van deze week, werd mijn moeder gebeld door Walter en die zei dat er iemand was uitgevallen. Dus of wij dan wildde, op bezoek bij Marjolijn. Nou, dat hoef de hij mijn moeder natuurlijk geen twee keer te zeggen. Ze beldde meteen mij, om te vragen of ik kon. Ik zei dat ik wel wat had, maar dat ik dat wel probeerde te verzetten. Want er gaat niets boven, op bezoek kunnen bij Marjolijn. Gelukkig was dat gelukt, dus konden wij vandaag weer met zn tweeën, naar haar toe.
Ze zat in de huiskamer, in haar rolstoel, aan de tafel. Maar wel met een heleboel mensen, er om heen. Ze zag er verschrikkelijk uit, ja sorry dat ik het zeg. Want ze was nog weer iets kaler geworden, dan de keer hiervoor. Maar het gaat wel langzaam, terwijl ik dacht dat zoiets veel sneller ging. We vroegen vrijwel meteen aan haar, of ze zin had om naar buiten te gaan. Het was mooi weer en dat vond ze lekker. Ik vond dit ook veel prettiger, dan het maar stil zitten en proberen te bedenken, wat je nu weer moet zeggen. Het was een heel mooi stuk groen, waar we liepen en je zag Marjolijn gewoon genieten. We praatte ook onderweg over van alles en nog wat, terwijl Marjolijn luisterde. Walter had nog tegen mijn moeder door de telefoon gezegd, dat Marjolijn niet veel praatte. Dat verteldde mijn moeder, aan mij. Maar ik dacht Nee, vind je het gek. Want waar moet ze het over hebben, dat het zo gezellig is in dat verpleeghuis zeker? Dus ik vond dat niet zo byzonder! En alles wat wij tegen haar zeiden, daar reageerde zij gewoon luid en duidelijk op. En daarom voel ik gewoon nog en gelukkig ook gewoon weer, dat het mijn Marjolijn is. En dat voeld goed! Het was/is haar stem denk ik, dat het is. Want haar stem, is gelukkig nog hetzelfde. Dus als je haar niet zo gauw zou zien, maar wel kan horen, haal je daar gewoon de echte Marjolijn uit. Kijk ik wil niet zeggen, dat het goed gaat met haar. Maar naar omstandigheden, vond ik haar beter vandaag dan de keer hiervoor. Maar wat ik al zei, dat kwam ook omdat ze nu in de huiskamer zat en wij even met haar naar buiten waren gegaan.
We bleven tot de lunch, bij haar en gingen toen weg. Ze had zon honger, dat ze ons bijna vergat gedag te zeggen. Nou ik hoop, dat we nu weer heel snel nog een keer kunnen gaan.
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben Ari..., en gebruik soms ook wel de schuilnaam Smokey.
Ik ben een vrouw en woon in Amsterdam (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 17/01/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mn katten, de computer, muziek luisteren, tv kijken, lezen, schrijven en nog veel meer..
Ik ben biseksueel. Heb donker-blond haar, licht-blauwe ogen en ben 1 meter 65 lang/kort (klein/groot)
