Donderdag 3 februari  : vandaag gaan we dwars door de woestijn richting Jodhpur. Het is een lange rit en intussen vertelt Nitesch over de goden Ganesh (met de olifantenkop), Shiva en Krisna. Hij vertelt ook hoe het eraan toe gaan bij de huwelijken, of beter wat eraan voorafgaat. Als een jongeman 24 jaar is, vraagt zijn moeder of hij klaar is om te trouwen. Hij kan nog zeggen van niet, en dit uitstellen tot max. 30 jaar. Ben je aan 30 jaar nog niet getrouwd, dan krijg je een slechte naam. Zijn moeder zal  het echter wel telkens opnieuw vragen en  als hij bevestigend antwoordt, dan schiet zijn moeder in gang (en is je leven voorbij, aldus Nitesch). Moeder vertelt het door aan haar vriendinnen en die op haar beurt aan haar vriendinnen, en allen gaan op zoek naar een geschikte bruid.  Die moet niet alleen tot dezelfde kaste behoren, maar ook het sterrenbeeld moet passen. De foto’s van mogelijk aanstaande bruiden stromen binnen.  De ouders doen al een voorselectie, en dan mag de jongen enkele meisjes uitkiezen met wie hij zou willen kennismaken. Intussen is van hem reeds een reeks foto’s gemaakt door en beroepsfotograaf, en een CV opgesteld en rondgestuurd. Dan komt de dag van de kennismaking met de mogelijke bruid. Er wordt een auto gehuurd, liefst zo groot mogelijk, en het gezin en een goede vriend van de jongen rijden naar het huis van het meisje.  Daar aangekomen zien ze de ganse familie en vrienden, maar niet het meisje. Eerst wordt de jongen nog ondervraagd : Wat is uw beroep, hoeveel verdien je, drink je (antwoord : enkel melk, ik verafschuw alcohol ), heb je al een vriendinnetje gehad (oh neen, ben veel te verlegen) Mag je vrouw uit werken gaan (als zij dat wil). Dan komt het meisje binnen met de thee en gewoonlijk is ze niet zo knap als op de foto. Dan is het de beurt aan zijn  moeder om te gaan ondervragen, vb : kan je koken ? en dan wordt naar een recept gevraagd. Er zijn meisjes (o.a. de zus van Nitesch) die een gans kookboek van buiten leren. Dan mogen de jongen en het meisje kennis maken met elkaar in een andere kamer, maar niet alleen, de beste vriend en vriendin zijn erbij. Ze praten wat vb heb jij al een vriendje/vriendinnetje gehad : natuurlijk maar mijn ouders mogen dat niet weten, enz...  Als het gesprek meevalt en de jongen en het meisje  komen buiten dan wordt er gejuicht : we hebben een verloving.  Ze hebben namelijk aan de deur alles staan afluisteren.  Alle verdere contact verloopt per telefoon, en liefde komt wel als je getrouwd bent, redeneren ze. Het huwelijks feest duurt 3 dagen en vijfhonderd genodigden is niet ongewoon.  Er zijn minstens 25 gerechten en 20 desserts. Alles is op kosten van de ouders van de bruid en vanaf de geboorte van een dochter beginnen de ouders te sparen voor het huwelijksfeest.

Intussen zijn we al een eind gevorderd me onze bus. De streek wordt meer heuvelachtig en groener ; de afsluitingen zijn gemaakt van lange stukken natuursteen ; we zien ook grote steengroeven langs de weg. Tegen lunchtijd komen we aan in ons hotel Bal Samand Palace in Jodhpur. We logeren er in de gerestaureerde paardenstallen van de koning, iets speciaal. We hebben er alle comfort, zelfs een badkamer in marmer, bij elke kamer een privé zonneterras, en voor onze kamer een uitgestrekt park waar het krioelt van de eekhoorntjes.  Hier zouden wij wel een paar dagen willen vertoeven.

 
Na de lunch gaan wij eerst naar het mausoleum van Jaswant Thada, een mooi gebouw in witte marmer.

Daarna staat het reusachtige fort  Meherangarh op het programma.

Aangezien daar vele trappen te doen zijn, verkies ik het om samen met Rosa op het pleintje voor het fort op een muurtje te wachten.

Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op de stad, de blauwe stad genoemd omdat de huizen blauw geschilderd zijn voor  de frisheid en om de muskieten weg te houden.

We hebben beiden een boek mee en koesteren ons in het zonnetje. Van lezen komt er echter niet veel in huis, we lijken wel een bezienswaardigheid. Ganse groepen Indiërs komen giechelend voor ons staan, ze zeggen vanalles tegen ons, spijtig genoeg verstaan we hen niet. Dan willen ze onze handen aanraken en onze handpalmen zien. Ze zijn nog maar net weg of een dame uit Mombay die al heel veel gereisd heeft, komt me gezelschap houden en informeren naar onze reis, en daarna is er een Fillipijnse dame aan de beurt die me haar visitekaartje komt geven. (dit heb ik per vergissing samen met mijn uitgelezen boek ergens in een hotel achtergelaten).

 Mijn man bezoekt wel het fort en heeft mooie foto’s kunnen maken  en brengt verslag uit: De burcht is een 16^de eeuws bouwwerk met zeer verfijnde gevels (een stenen kantwerkje) bovenop een heuvel. Het geheel is omgeven door een 20 meter hoge stadsmuur.  In de paleizen is een museum ondergebracht met een erg fraaie collectie die aan de tijd van de rajpoeten en de maharadja’s moet herinneren. Op een witmarmeren troon buiten de paleisgebouwen, zijn alle Maharadja’s van Jogdpur tot koning gekroond.Merkwaardigheden in het museum zijn o.m.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

- de draagkoetsen (gesloten voor de koningin, open voor de Maharadja)

- de olifantenzitjes, vaak versierd met leeuwen, symbool voor de macht. (leeuw = Singh - de rajpoeten krijgen steeds ‘Singh’ als bijvoegsel bij hun naam)

- de prinsen en prinsessenwiegjes;

- de troonzaal met prachtig versierd plafond;

- de audiëntiezaal waar de koning met zijn ministers beraadslaagt. De vrouwen van de maharadja zitten achter een stenen ‘netwerk’-venster en kunnen zo alles meevolgen en eventueel raad geven;

 Na het bezoek aan het fort wacht ons nog een andere belevenis : we gaan met de tuktuk  naar de horlogewijk en de grote bazaar (markt in open lucht). Met 14 tuktuks op een rij snorren we er naartoe. Wat een smog en een luchtvervuiling in de straten, ongelooflijk ; wie een sjaal heeft houdt die voor de mond. De markt is wel een belevenis, het  is er zeer druk en dan nog veel doorgaand verkeer ertussen, maar wel eens de moeite.

Sommigen kopen mooie sjaaltjes, maar onze tijd is beperkt en voor we het weten staat onze Tuktuk chauffeur er al terug en snorren we opgelucht terug naar onze mooie paardenstallen. En wat staat daar bij het binnenkomen aan de receptie ? De valies van Mark toch wel zeker !  Was die blij !’   s nachts schijnt er nogal wat geblaf  van de waakhonden in het park te zijn geweest, maar ik  heb niets gehoord, geslapen als een roos.