Vrijdag 4 februari  Vandaag gaat het van Jodhpur  naar Udaipur (300 km), het meer vruchtbare gedeelte van Rajastan. Daarvoor verlaten we de Tharwoestijn en moeten we over het Aravelligebergte. Na het ontbijt nog een wandeling gemaakt in het mooie park van de maharadja. Voor we terug de bus opgaan bezoeken we nog de paardenstallen en  de manège met Marwari paarden.

Deze paarden zijn geschikte dieren voor de woestijn, ze kunnen hun oren helemaal naar achter draaien zodat er geen zand in kan. De stallen liggen in een grote open plek tussen de bergen en veel groen. Dan gaan we op weg naar Udaipur. We stoppen nog aan een atelier waar kussens en dekbedovertrekken gemaakt worden, mooi handwerk allemaal en volgens de verkoper zouden ze leveren aano.a.  Kenzo,  Armani  en andere gekende Europese ontwerpers.

We hebben gelegenheid om ook sjaals aan te kopen, en Pashmina’s (sjaal uit mengeling wol van de hals van antilopen en zijde) maar deze laatste kosten nog ongeveer 100 euro, en er worden er niet veel gekocht ; de sjaals mengeling zijde/cashmere  integendeel, aan 30 euro, die vliegen de deur uit.

We vervolgen onze weg en plots stopt de bus, hier is iets speciaal te zien volgens Nitesch : een motortempel. We zien binnen een metalen omheining een altaar en een motor.  Mannen gaan rond de motor en versieren die met  de bloemenkransen. Voor het altaar houden ze hun handen boven een schaal met vuur en maken een soort kruisteken. Ook onze Nitesch doet hieraan mee.  Waarom deze tempel ? Op deze plaats vond een motorongeluk plaats, de motor werd meegenomen naar het politiebureel en is op onverklaarbare wijze tot driemaal toe op eigen kracht teruggekeerd naar de plaats van het ongeval.

 
  Indiërs zijn zeer bijgelovig : er wordt geen haar geknipt op dinsdag en donderdag, dat zou ongeluk brengen. Ook zwarte katten worden geweerd, we zagen trouwens weinig katten gedurende onze reis, honden integendeel ….met hopen.

We bezoeken in een dorpje onderweg ook nog een plaatselijke tempel van Shiva, waar juist een koppel  vergezeld van de ganse familie, de zegen van Shiva komt afsmeken .  De vrouw volgt de man aan een soort sjaal, en ze gaan een aantal keren rond de beeltenis van Shiva ; ook hun kindje is erbij. We volgen een tijdje de ceremonie en we krijgen ook een geel puntje op ons voorhoofd gezet ; dat is met sandelhout en zou de concentratie verhogen. Als we doorgaan komt er reeds een volgende stoet aan.

We nemen de lunch in een mooi domein op een koel overdekt terras ; we mogen zelfs proberen om zelf ons brood te bakken. Enkelen proberen  het,  maar het resultaat is niet zo denderend op zijn zachtst gezegd. Eekhoorntjes lopen vliegensvlug tussen de tafels om kruimeltjes te eten. Ze zijn absoluut niet schuw en komen heel dichtbij.

Onze volgende halte is de enorme witmarmeren Jain tempel van Ranakpur met vier grote beelden van de profeten die gericht staan naar de vier windstreken. Deze beelden mag je niet fotograferen. Jaïnisme is net als het Boeddhisme geen godsdienst. De stichter Jaïn kwam uit de tweede kaste (krijgers) en revolteerde tegen de Brahmanen (en hun misbruiken). Hij predikte de filosofie van de totale onthechting. De volgelingen leven zeer ascetisch; het zijn ook vegetariërs en ze hebben respect voor elke vorm van leven. Meestal behoren ze tot de kaste van de handelaars.

Volgens Jaïn moet de ziel bevrijd worden uit het aardse lichaam. En vermits elk levend wezen een ziel heeft, doden de jaïns geen enkele plant of dier.

De tempel heeft 1444 zuilen met prachtig verfijnd beeldhouwwerk in wit marmer. De zuilen zijn allemaal verschillend en omdat een mens onvolmaakt is, heeft men in het bouwwerk ook 1 zuil bewust een beetje schuin geplaatst want de mens en de menselijke realisaties zijn steeds onvolmaakt.

Twee leeuwen bewaken de hoofdingang van dit complex dat dateert uit de 15^de eeuw. Het is momenteel staatseigendom.

Buiten de tempel op de parking van de bussen, zit een ganse kolonie grijze aapjes. Nitesch heeft eten bij en geeft een nummertje apendressuur ten beste.  Een aap is echter te enthousiast en krabt Nitesch in het gezicht. De busboy jaagt de apen weg met een dikke stok, en ’s anderendaags gaat Nitesch toch voor alle zekerheid een tetanusinspuiting halen.

Dan rijden we door de Aravali bergketen tussen heerlijk groene dalen en rijstvelden. We stoppen ergens midden de velden waar men bezig is water op te pompen voor de bevloeiïng van de velden. Dit gebeurt met de watermolen, aangedreven door twee waterbuffels die eindeloos rondjes draaien om het rad met de emmertjes in beweging te brengen. Het water wordt langs greppels verder geleid naar het akkertje en daar moet de vrouw met de hak de greppels verder trekken over het land. Het is primitief, maar het werkt.

Al gauw worden we omringd door kindjes die komen vragen naar snoepjes, stylo’s balonnen, zeepjes, shampoo. We geven al les wat we momenteel bijhebben en worden enthousiast nagezwaaid als we terug vertrekken.

  Het is al bijna donker als we aan ons hotel aankomen. Het laatste stuk weg was zo slecht, dat wij ons moeilijk konden voorstellen dat hier een hotel kon staan. Bij het binnenkomen gaan we onder een  poort en we worden bestrooid met bloemblaadjes en we krijgen een drankje.  Het hotel Udai Bagh lijkt wel een sprookje uit 1000 en 1 nacht  : rond een grasveld en bloemperken liggen witte gebouwen met torentjes en terrasjes. We krijgen onze kamer toegewezen  en zien dat deze op de 1^e verdieping gelegen is, en er is geen lift. Met mijn pijnlijke knie zie ik het niet zitten om de trap meermaals op en af te moeten.  Gelukkig komt Nitesch daar juist aangelopen en die stelt voor te ruilen van kamer, zodat wij op het gelijkvloers kunnen blijven. In onze badkamer vinden wij veel meer produkten dan de andere leden van de groep (kam, tandenborstel en tandpasta, scheermesjes, en een ganse reeks Ayurveda produkten), de gidsen worden toch net wat meer in de watte gelegd dan de toeristen.

Donderdag 3 februari  : vandaag gaan we dwars door de woestijn richting Jodhpur. Het is een lange rit en intussen vertelt Nitesch over de goden Ganesh (met de olifantenkop), Shiva en Krisna. Hij vertelt ook hoe het eraan toe gaan bij de huwelijken, of beter wat eraan voorafgaat. Als een jongeman 24 jaar is, vraagt zijn moeder of hij klaar is om te trouwen. Hij kan nog zeggen van niet, en dit uitstellen tot max. 30 jaar. Ben je aan 30 jaar nog niet getrouwd, dan krijg je een slechte naam. Zijn moeder zal  het echter wel telkens opnieuw vragen en  als hij bevestigend antwoordt, dan schiet zijn moeder in gang (en is je leven voorbij, aldus Nitesch). Moeder vertelt het door aan haar vriendinnen en die op haar beurt aan haar vriendinnen, en allen gaan op zoek naar een geschikte bruid.  Die moet niet alleen tot dezelfde kaste behoren, maar ook het sterrenbeeld moet passen. De foto’s van mogelijk aanstaande bruiden stromen binnen.  De ouders doen al een voorselectie, en dan mag de jongen enkele meisjes uitkiezen met wie hij zou willen kennismaken. Intussen is van hem reeds een reeks foto’s gemaakt door en beroepsfotograaf, en een CV opgesteld en rondgestuurd. Dan komt de dag van de kennismaking met de mogelijke bruid. Er wordt een auto gehuurd, liefst zo groot mogelijk, en het gezin en een goede vriend van de jongen rijden naar het huis van het meisje.  Daar aangekomen zien ze de ganse familie en vrienden, maar niet het meisje. Eerst wordt de jongen nog ondervraagd : Wat is uw beroep, hoeveel verdien je, drink je (antwoord : enkel melk, ik verafschuw alcohol ), heb je al een vriendinnetje gehad (oh neen, ben veel te verlegen) Mag je vrouw uit werken gaan (als zij dat wil). Dan komt het meisje binnen met de thee en gewoonlijk is ze niet zo knap als op de foto. Dan is het de beurt aan zijn  moeder om te gaan ondervragen, vb : kan je koken ? en dan wordt naar een recept gevraagd. Er zijn meisjes (o.a. de zus van Nitesch) die een gans kookboek van buiten leren. Dan mogen de jongen en het meisje kennis maken met elkaar in een andere kamer, maar niet alleen, de beste vriend en vriendin zijn erbij. Ze praten wat vb heb jij al een vriendje/vriendinnetje gehad : natuurlijk maar mijn ouders mogen dat niet weten, enz...  Als het gesprek meevalt en de jongen en het meisje  komen buiten dan wordt er gejuicht : we hebben een verloving.  Ze hebben namelijk aan de deur alles staan afluisteren.  Alle verdere contact verloopt per telefoon, en liefde komt wel als je getrouwd bent, redeneren ze. Het huwelijks feest duurt 3 dagen en vijfhonderd genodigden is niet ongewoon.  Er zijn minstens 25 gerechten en 20 desserts. Alles is op kosten van de ouders van de bruid en vanaf de geboorte van een dochter beginnen de ouders te sparen voor het huwelijksfeest.

Intussen zijn we al een eind gevorderd me onze bus. De streek wordt meer heuvelachtig en groener ; de afsluitingen zijn gemaakt van lange stukken natuursteen ; we zien ook grote steengroeven langs de weg. Tegen lunchtijd komen we aan in ons hotel Bal Samand Palace in Jodhpur. We logeren er in de gerestaureerde paardenstallen van de koning, iets speciaal. We hebben er alle comfort, zelfs een badkamer in marmer, bij elke kamer een privé zonneterras, en voor onze kamer een uitgestrekt park waar het krioelt van de eekhoorntjes.  Hier zouden wij wel een paar dagen willen vertoeven.

 
Na de lunch gaan wij eerst naar het mausoleum van Jaswant Thada, een mooi gebouw in witte marmer.

Daarna staat het reusachtige fort  Meherangarh op het programma.

Aangezien daar vele trappen te doen zijn, verkies ik het om samen met Rosa op het pleintje voor het fort op een muurtje te wachten.

Van hieruit hebben we een mooi uitzicht op de stad, de blauwe stad genoemd omdat de huizen blauw geschilderd zijn voor  de frisheid en om de muskieten weg te houden.

We hebben beiden een boek mee en koesteren ons in het zonnetje. Van lezen komt er echter niet veel in huis, we lijken wel een bezienswaardigheid. Ganse groepen Indiërs komen giechelend voor ons staan, ze zeggen vanalles tegen ons, spijtig genoeg verstaan we hen niet. Dan willen ze onze handen aanraken en onze handpalmen zien. Ze zijn nog maar net weg of een dame uit Mombay die al heel veel gereisd heeft, komt me gezelschap houden en informeren naar onze reis, en daarna is er een Fillipijnse dame aan de beurt die me haar visitekaartje komt geven. (dit heb ik per vergissing samen met mijn uitgelezen boek ergens in een hotel achtergelaten).

 Mijn man bezoekt wel het fort en heeft mooie foto’s kunnen maken  en brengt verslag uit: De burcht is een 16^de eeuws bouwwerk met zeer verfijnde gevels (een stenen kantwerkje) bovenop een heuvel. Het geheel is omgeven door een 20 meter hoge stadsmuur.  In de paleizen is een museum ondergebracht met een erg fraaie collectie die aan de tijd van de rajpoeten en de maharadja’s moet herinneren. Op een witmarmeren troon buiten de paleisgebouwen, zijn alle Maharadja’s van Jogdpur tot koning gekroond.Merkwaardigheden in het museum zijn o.m.

- de draagkoetsen (gesloten voor de koningin, open voor de Maharadja)

- de olifantenzitjes, vaak versierd met leeuwen, symbool voor de macht. (leeuw = Singh - de rajpoeten krijgen steeds ‘Singh’ als bijvoegsel bij hun naam)

- de prinsen en prinsessenwiegjes;

- de troonzaal met prachtig versierd plafond;

- de audiëntiezaal waar de koning met zijn ministers beraadslaagt. De vrouwen van de maharadja zitten achter een stenen ‘netwerk’-venster en kunnen zo alles meevolgen en eventueel raad geven;

 Na het bezoek aan het fort wacht ons nog een andere belevenis : we gaan met de tuktuk  naar de horlogewijk en de grote bazaar (markt in open lucht). Met 14 tuktuks op een rij snorren we er naartoe. Wat een smog en een luchtvervuiling in de straten, ongelooflijk ; wie een sjaal heeft houdt die voor de mond. De markt is wel een belevenis, het  is er zeer druk en dan nog veel doorgaand verkeer ertussen, maar wel eens de moeite.

Sommigen kopen mooie sjaaltjes, maar onze tijd is beperkt en voor we het weten staat onze Tuktuk chauffeur er al terug en snorren we opgelucht terug naar onze mooie paardenstallen. En wat staat daar bij het binnenkomen aan de receptie ? De valies van Mark toch wel zeker !  Was die blij !’   s nachts schijnt er nogal wat geblaf  van de waakhonden in het park te zijn geweest, maar ik  heb niets gehoord, geslapen als een roos.

Woensdag 2 februari  : Jaisalmer. Na een goede nachtrust vertrekken we reeds om 8 uur naar de burcht, eigenlijk de oude omwalde stad met een vestingmuur van 5 km.

Jaisalmer is reeds in de 11^de eeuw een belangrijke stad en in de 15^de – 16^de eeuw een rustpunt voor handelskaravanen op weg naar Afrika. Ze passeerden hier met opium, zijde, indigo, goud en kruiden.

Nu leeft de stad hoofdzakelijk van toeristen beladen met dollars en euro’s.

Om de citadel bovenop de heuvel te breiken moet je door een  complex toegangssysteem. Er zijn 5 opeenvolgende poorten waarlangs met moet passeren om het centrum van de oude stad te bereiken. De klimmende weg die langs de poorten leidt, kronkelt zodanig dat bij de eerste poort, de tweede nog niet in zicht in enz.

Rondom de citadel staat een zware vestingmuur met 99 bastions die de inwoners moesten beschermen tegen vreemde ongewenste ‘bezoekers’.

Het centrum herbergt prachtige paleizen en tempels. Het paleis van de maharadja is een verfijnd geel-stenen kantwerk. Er vlak tegenover bevindt zich het paleis van de koningin.

Tot in de 18^de eeuw zijn deze paleizen bewoond. Naast het koninklijk paleis staat de witmarmeren troon van de maharadja. Van daaruit spreekt de koning, via zijn ministers met het volk.

We lopen soms door heel smalle straatjes en zien er mooi versierde gevels  en koopmanshuizen en bezoeken een prachtige Jain tempel.

  

We zien een kindje dat gewoon boven de open riool zijn behoefte doet, geen ongewoon feit in India.  Op de foto's ook een schoenpoetsertje en een goochelaar.

Binnen de muren van het fort  krijgen ze maar gedurende  4 uur per dag water : 2 uur ‘s morgens en 2 u. ’s avonds.  De gids raadt ons af om souvenirs te kopen binnen de muren van het fort, maar liever in de stad aan de voet van het fort, om de handelaars in het fort te ontmoedigen, want  er is een overbezetting met alle problemen vandien.

 
Kleurrijk !

We bezoeken ook het kunstmatige Gadisar meer, waar de koning verkoeling en ontspanning vond.

Na de lunch in het hotel  zijn we enkele uren vrij, die brengen we door aan het mooie zwembad. Daarna staat er een bezoek aan een woestijndorp en een kamelenrit op het programma. We komen aan in het dorp en stappen uit de bus : een hoop scheldende kinderen komt op ons af, sommige met stenen in de hand, we zijn er duidelijk niet welkom. Nitesch spreekt er met een volwassen bewoner en verzoekt ons daarna opnieuw op de bus te stappen.  Nu blijkt dat de bewoners slechte ervaringen hadden met toeristen . Een vroegere bezoeker beweerde dat zijn camera gestolen was en de politie was er zelfs aan te pas gekomen. Achteraf had hij wel zijn camera teruggevonden tussen de zitting van de zetels in de bus.  Geen dorpsbezoek dan  en  rechtstreeks door naar de plaats voor de kamelenrit : de mooie duinen van Sam. Ik beslis samen met Roza om niet mee te gaan op de kamelen (om mijn knie te sparen) en we blijven terplaatse met een drankje  genieten van de warme avondzon. De anderen die wel de kamelentocht meemaakten, konden nog genieten van een optreden van danseressen in de woestijn, in afwachting van de zonsondergang.

Onze gids had ons al de hele dag een verrassing beloofd, en ondanks al onze lepe pogingen hadden wij ze niet kunnen ontfutselen. En nu was het al donker en keerden we terug naar ons hotel en we hadden nog geen verrassing gekregen.  Dan ging echter de bus van de hoofdweg af, een smal wegje op diep in de woestijn, en mochten we uitstappen. Niets te zien,  waar was de verrassing ?  We werden getracteerd op cola en rhum en een knabbeltje erbij, en konden genieten van de mooiste sterrenhemel die je maar kan indenken.  Nergens enige verlichting die hinderlijk kon zijn.  De rhum en cola vloeiden rijkelijk en er kwamen steeds maar sterren bij, in het echt of in onze verbeelding, dat laat ik in het midden. Als Nitesh  zijn gsm naar de hemel richt, dan komen de namen van de sterren op het scherm. De technologie staat voor niets, ook in India !  Op de terugtocht naar het hotel was er ambiance in de bus, er werd gezongen,  het ganse vlaamse repertoire ging er door,  en ‘zeil je voor het eerst…’, stond zelfs op de gsm van onze indische gids, er werd gedanst in de middengang en achterin de bus.  Wat een toffe groep hadden we toch getroffen !

 onze chauffeur voorziet ons van cola en rhum, onze busboy gaat rond met een zaklicht en de koekjes 
 
Terug in het hotel informeert Marc of zijn koffer nu nog niet nageleverd is, helaas nog niet, maar die zou er tegen morgenvroeg zijn.  Spijtig voor Marc maar ook ’s morgens was de koffer nog niet terecht. Gelukkig had zijn vrouwtje de kleding van hen beiden over de twee koffers verdeeld, zodat  hij wel een paar dagen verder kon, maar er waren toch stukken bij die hij echt wel miste.

Dinsdag  1 februari  gaat het richting Jaisalmer, er wacht ons dus een zeer lange rit. Jaisalmer is de meest westelijk gelegen Indiase stad op zo'n 70 km van de Pakistaanse grens. Vanhieruit is geen telefoonverkeer met het buitenland meer mogelijk, noch met de vaste lijn noch met de gsm. Een mailtje of smsje versturen lukt ook niet.
Onze gids Nitesch is verkouden en de busboy gaat in een apotheek onderweg medicatie halen. De apotheek is een onooglijk winkeltje tussen alle andere en zou ons echt niet opvallen. We stoppen nog eens aan een meer waar honderden kraanvogels neerstrijken. Van zodra we uit de bus stappen worden we vergezeld door een horde kinderen die komen bedelen. We zien een schooltje in de onmiddellijke nabijheid, dus ze moesten niet van ver komen.

  


Onderweg stoppen we ook nog eens aan een lokale en niet-toeristische tempel, die wordt drukbezocht.  Vooraleer we aan de tempel komen  staan er in een overdekte loods heel wat kramen waar je offergaven kan kopen voor in de tempel. Bij het binnentreden moet je een bel luiden die boven je hoofd hangt.  In de tempel zijn er meerdere goden en godinnen en de  Indiërs gaan er rond zoals wij in een bedevaartsoord. We zien er ook mensen onder een halve ronde – gelijkend op een halve beschilderde autoband  - doorkruipen. Het zal wel zijn betekenis hebben, maar die is ons onbekend. Bij het buitengaan krijgen we witte suikerbolletjes, waar we onze busboy blij mee maken.

Gedurende de lange rit vertelt Nitesch ons over de cultuur en gebruiken van zijn land en over het kastensysteem, maar daarover later meer. Hij vertelt waarom de koe heilig is : ze geeft ons eten en drinken, de mest dient als brandstof en houdt de muggen weg. De muren worden ingesmeerd met mest om het stof buiten te houden. De urine van de koe wordt ook in medicijnen gebruikt, en na een sterfgeval wordt het huis gepoetst met urine om het van slechte invloeden te ontdoen.

Onderweg lunchen we in de tuin van een restaurant/souvenirshop , in de schaduw van de bomen. En het is pas 1 februari ! We zitten aan 2 tafels en het eten is bijzonder lekker, er staan zelfs frietjes bij het buffet.

Dan komen we aan in ons hotel : Rang Mahal 5* !  (Rang = kleuren, Mahal = paleis). Het is een prachtig hotel, we hebben zelfs twee flatscreen TV’s : een grote op de kamer en een kleinere in de badkamer. Tv kijken vanop het toilet of van in het ligbad, nog niet meegemaakt. Alles is grote luxe in dit hotel  tot de toiletten toe : van vloer tot plafond in mooie witte marmer en indirecte verlichting.

 

(Hotel Rang Mahal) 

Tegen de avond gaan we vanaf een hooggelegen terras zien naar de spectaculaire zonsondergang in de woestijn. Van hieruit hebben we ook een prachtig zicht op  de burcht van Jaisalmer in okergele zandsteen , een stad op zich met huizen winkels en tempels.  Die stad gaan we morgenvoormiddag bezoeken.
   

Na de zonsondergang brengen we nog een bezoek aan een zilversmid. We krijgen onmiddellijk rhum en cola aangeboden en na een tijdje zit de sfeer er al goed in, en dan begint het : de ene doos zilveren juwelen na de andere wordt op de grond uitgegoten, het lijkt wel de grot van Ali Baba, je hebt bijna geen plaats meer om er tussen te lopen. De keuze is moeilijk met zo’n aanbod, maar er worden toch wat aankopen gedaan. Iemand van de groep heeft een prachtige armband met blauwe stenen gekocht  ; toen ze die de volgende dag droeg, vonden wij hem nog veel mooier dan in de winkel, het was echt wel een goede keuze geweest.
 

Maandag 31 januari maken we kennis met onze sympathieke gids Nitesh, die ons verder  de ganse reis zal vergezellen.  Hij was de eerste dag niet vrij en werd daarom voor een dagje vervangen door Manu. We zien direct dat Nitesch uit ander hout gesneden is dan Manu, veel  jovialer en grappiger.  Het weer is al veel beter dan toen we in Dehli waren, ’s morgens is het niet meer zo koud. Om 8.30 uur vertrekken we van Mandawa  in de staat Shekavati  richting Bikaner in de staat Rajastan. Rajastan is qua grootte te vergelijken met Duitsland,  het is de grootste van de 28 deelstaten van India, en het land van de koningen met ontelbare paleizen . De belangrijkste bron van inkomsten is de landbouw (suikerriet, gierst), voor 90 % van de bevolking. Verder is er nog natuursteenindustrie en glasindustrie.

Onderweg  leert Nitesh ons hoe we moeten groeten : Namasté ; hoe we kunnen laten weten dat we het toilet zoeken : pink omhoog is kleine boodschap, pink + ringvinger is grote boodschap. Drie vingers : het is dringend. Omstreeks 13.00 uur komen we aan in ons hotel Heritage Resort. We worden ontvangen met een bloemenkrans en een drankje en we verblijven in mooie dubbele bungalows tussen het groen en de bloemen.  In de namiddag bezoeken  we het Junagarh Fort met verschillende sierlijke gebouwen en prachtige paleizen. Er zijn drie binnenkoeren, de laatste diende voor privé gebruik van de maharadja. De toegangsdeur hier is van zilver, waarvoor er 65 kg nodig was.  We zagen ook een muurdecoratie van delfts blauw, de originele tekening  zoals de maharadja zag in Nederland, hebben ze echter niet kunnen reconstrueren, zodat niet duidelijk is wat er voorgesteld wordt.  Er zijn zalen met marmer en roze zandsteen en er werd veel goud gebruikt als decoratie, ook spiegeltjes die op het eerste zicht wel edelstenen lijken.

 
Daarna gaan we richting Deshnok voor een bezoek aan de beroemde tempel van Karni Mata, die bewoond wordt door ratten. Het is een tempel in gebruik, dus moeten de schoenen uit voor een bezoek. Onze gids had ons verwittigd en we hadden allen oude kousen aan, die we bij het buitenkomen vlug in de vuilbak deponeerden.  Van zodra we door de toegangsport kwamen, op het plein nog voor de tempel,  zagen we de ratten al in grote getallen rondlopen.(er zouden er zo'n 20.000 zijn).  Zodra  je in de tempel kwam, plakten je kousen aan de grond, brr… De ratten lopen er gewoon over je voeten heen. Een dame van ons gezelschap had al een filmpje gezien op internet en wilde niet mee binnen, een andere wilde het wel proberen, maar is vlug terug buitengekomen, verstijfd van schrik. En nog een andere reisgenote heeft gegild alsof ze vermoord werd. Ikzelf heb het tweemaal geprobeerd : ben tot halverwege de tempel geraakt, maar toen de ratten over mijn voeten begonnen te lopen toch terug buitengegaan. En de Indiers zelf : je ziet er ganse gezinnen, de vrouwen  met mooie sari’s aan, op blote voeten de tempel binnengaan, in hun handen een schaaltje met eten voor die heilige ratten. Die ratten zijn volgens hen de reïncarnatie van kinderen. Wie een witte rat te zien krijgt kan er zeker van zijn dat het geluk hem spoedig zal toelachen.  De Indiërs drinken ook van de schalen melk waar ook de ratten aan drinken en waarin ze al eens iets laten vallen.  Eigenlijk waren we allen opgelucht toen we weer buiten kwamen, maar het is iets wat je toch moet gezien hebben.

 Op het internet circuleren diverse  korte filmpjes over deze tempel. Hier bv eentje van National Geographic  : http://www.youtube.com/watch?v=MsnAtVybZ84&feature=related.
Hoe het hier zover gekomen is dat mensen ratten vereren, berust op de volgende legende:  Op zekere dag komt Karnimata, een vrouw die wonderen kon verrichten, de hulp inroepen van Jama, de god van de dood om een meisje dat reeds overleden is, weer tot leven te wekken. Jama zegt haar echter dat ze daarvoor te laat komt omdat het meisje al gereïncarneerd is. Karnimata is over dit antwoord zo ontstemd dat ze haar 1400 kasteleden niet meer in de handen wil geven van Jama. Om aan Jama’s invloed te ontsnappen, verandert ze haar volgelingen in ‘heilige’ ratten. Tot op de dag van vandaag huppelen hun ‘nakomelingen’ nog steeds onbezorgd rond bij de tempel van Deshnoke, de tempel van Karnimata. Je vindt haar beeltenis in het binnenste van de tempel. Duizenden bedevaarders komen haar (en de ratten) eren.

Dat dit stadje, dat vergeven zit van de ratten, ten tijde van de pest ontsnapte aan deze epidemie, is voor velen nog steeds een wonder.

 

De volgende dag, zondag 30 januari 2011, begint onze rondreis. We hebben gelukkig een andere en moderne bus. We zijn met 27, en  onze reisgenoten zijn allen stipte en aangename mensen. Velen van onze leeftijd, ook een paar jongere koppels.  Onze reisleiding bestaat uit  Daniël  uit Leuven die al vanuit Zaventem met ons mee is, onze Indische gids voor één dag Manu, onze buschauffeur en de busboy. Deze laatste zorgt voor fris water, schoonmaak van de bus en is steeds behulpzaam bij het in- en uitstappen van de bus. We rijden van ons hotel uit, terug langs diezelfde slechte stoffige weg en doen onze eerste indruk op van India bij klaarlichte dag. Chaos, files, lawaai, we moeten er nog aan wennen. We weten niet waar eerst gekeken. Bijna iedereen, voetganger, fietser of chauffeur is gewikkeld in een bruinachtige deken.  Het is nog vroeg in de morgen, mistig  en nog koud. Overdag wordt het wel al tussen de 25 en de 31 graden .  Overal langs de weg zitten mensen rond vuurtjes die ze maken met allerlei afval, daarom dat er ook overal een rookgeur hangt.  We zitten middenin het drukke verkeer : roestige maar zeer mooi versierde vrachtwagens, fietsers, roekeloze tuctucs, bromfietsen met gans het gezin erop ( je ziet er zelden 1 of 2 personen op een bromfiets ) kamelen,  magere paarden en ossen die overbeladen karren trekken,  en daartussen loslopende koeien, varkens en honden. Veel mensen  zwaaien  naar de bus , ze zijn er wel blij met de toeristen. Als je een andere wagen wil voorbijsteken dan toeter je gewoon – dat staat ook op iedere vrachtwagen :  horn-blow please -  ook in de verkeerde rijrichting rijden is er heel gewoon. Ongelooflijk dat er niet meer ongelukken gebeuren.

>
Ik ben ook verwonderd over het aantal koeien dat  door de straten strekt, zoveel had ik nooit verwacht.  De eigenaar houdt de koe bij zolang ze melk geeft, als ze oud wordt en niet meer van nut kan zijn, dan wordt ze losgelaten en de wijde wereld ingestuurd. Een indoe eet immers geen vlees  ; soms kan een koe verkocht worden aan een moslim, maar dat kan de indoe niet goed over zijn hart krijgen want ieder levend wezen heeft een ziel, en die ziel van een koe is evenveel waard als die van een mens, redeneert hij.  Dus moeten de koeien zelf hun eten zoeken langs de straat,  waar veel afvalbergen liggen met papier en plastiek. De koe eet het plastiek op samen met de afval, en na een tijdje sterft ze eraan. Overal zijn er open riolen  langs de weg, waar de Indiër vanalles inkiepert. Van de vele honden die wij langs de straat zien lopen, zijn er vele erg aan toe  met open wonden en gezwellen.  We gaan die dan ook gedurende onze reis steeds met een grote boog uit de weg.

Na een tijdje zijn we buiten de stad en komen we in een streek die al wat groener is en zie je velden vol gele bloemen,  het lijkt op koolzaadbloemen, waarschijnlijk voedsel voor het vee.  We zien vele vrouwen in bonte sari’s die koeienvlaaien verzamelen,  deze mengen met geknipt stro en  er  in een schaal een mooi rond model aan geven. Deze platte vlaaien worden dan te drogen gelegd op muurtjes of hagen, en daarna kunstig opgestapeld.  Dat dient dan als brandstof om hun potje te koken.

Als onze bus ergens stopt voor een overweg of verkeerslichten, worden we overstelpt door bedelende kinderen en volwassenen.  Op aanraden van onze reisleider geven we ze geen geld, maar wel stylo’s, shampoo of zeepjes uit de hotels, of ballonnen, daar zijn ze zeer blij mee. Tijdens de weekdagen vroegen wij aan de kinderen die kwamen bedelen of ze dan niet naar school moesten. Altijd was hun antwoord : no school, no papa ! De gids legt ons uit waarom het verkeerd is om geld te geven aan de kinderen : als ze dagelijks met geld thuiskomen, dan worden ze zeker niet naar school gestuurd, en degelijk onderwijs is de enige mogelijkheid om uit de armoede te geraken.

Vandaag is ons eindpunt Mandawa, dat is gelegen op zo’n 300 km van Dehli en we doen er ongeveer 6 uur over om er te geraken. De weg is immers zeer slecht en we krijgen een lekke band. Dit geeft ons de gelegenheid om een van de vele steenbakkerijen te bezoeken terwijl de band vervangen wordt. Alles gebeurt hier nog met handenarbeid en het zijn meestal de vrouwen die het zware werk doen.  De werknemers worden per steen betaald en laten zich aan ons bezoek niet veel gelegen maar doen ijverig verder.  Alhoewel zaterdag en zondag rustdagen zijn, wordt er ook dan  hard gewerkt, anders verdien je niets.  Het valt ons steeds op dat op bouwwerven, bij wegenwerken, enz. het steeds de vrouwen zijn die zwaar werk doen,  gehuld in mooie sari’s.  Een hoop bouwmaterialen of zand wordt verplaatst met een soort waskom die ze op hun hoofd dragen.  Alles is er zeer arbeidsintensief. De mannen liggen langs de weg op een soort tweepersoonsbed  - een frame met daartussen  zware elastieken geweven -  in groepjes te keuvelen of te kaarten. Nooit zie je een vrouw die niets aan het doen is. In de hotels zie je enkel aan de receptie vrouwelijk personeel, we hebben geen enkel kamermeisje gehad op  gans onze reis, de kamer werd steeds gepoetst door mannen.

In de namiddag komen we aan in ons hotel. We logeren in Mandawa Castle, dit is gedeeltelijk hotel en gedeeltelijk nog bewoond door  de maharadja. Een maharadja is een koning,  die heeft momenteel geen macht meer , maar is wel nog schatrijk. We logeren in mooie ruime kamers met vele nissen en insprongen, en we slapen heerlijk  in een hemelbed.

 
(Hotel Mandawa Castle. Zicht vanop de binnenkoer en op de toegang naar onze kamer )  

Na de lunch (om 16.00 uur) en onze installatie in het hotel bezoeken we de stad,  we zien  mooie oude koopmanshuizen  versierd met prachtige muurschilderijen.

  Voor de eerste keer wandelen we tussen de koeien, de bedelende kinderen en de hardnekkige verkopers.  We krijgen stilaan een idee van India. Om 20.00 u. hebben we een buffet en iedereen gaat vroeg slapen, we hebben immers nog wat slaap in te halen. In onze kamer, met marmeren vloer en muren, is het amper 16 graden, maar het belet ons zeker niet om een verkwikkende nachtrust te hebben.

Reisverslag India Rajastan januari - februari 2011.

In 2010 deden wij met reisbureau  De Blauwe Vogel een rondreis in Thailand. Deze reis was ons zo goed bevallen dat wij hun aanbiedingen  bleven volgen.  Toen  India-Rajastan op hun programma stond, gingen wij gewoon eens luisteren naar de voorstelling van de reis, niet met het idee om te boeken, maar  we waren meteen verkocht.  Een week later – in juli 2010 -  hadden wij al beslist en geboekt voor de rondreis van 29 januari tot 13 februari 2011, want de afreis voor november  2010 was intussen reeds volzet.  De rondreis werd georganiseerd door Imagine (opgericht door medewerkers van Escape).

In de tijd tussen het vastleggen van de reis en het vertrek, hoorden wij nogal wat negatieve  berichten over India : het is er erg vuil, iedere toerist  krijgt diarree of nog erger, enz.  Wij beklaagden  het ons al een beetje dat wij de reis vastgelegd hadden maar hoopten op het beste. Inmiddels hadden wij al een ganse voorraad ontsmettingsmiddelen en medicatie  bijeengeraapt om op alles voorzien te zijn. Vooral veel ontsmettende gel voor de handen, om die meermaals daags te gebruiken. (Uiteindelijk hebben we die maar een paar keer gebruikt).

En eindelijk kwam 29 januari eraan.  Met een uur vertraging  konden wij opstijgen. Het vliegtuig van Jet Airways kwam al van Toronto en moest eerst nog ijsvrij gemaakt worden en er was ook een probleem met de bagage.  Na een vlucht van ongeveer 8 uur landden wij in Dehli, een zeer moderne en grote luchthaven. Daar bleek dat de koffer van Marc,  een van onze reisgenoten niet mee was.  Met de aangifte en het wachten erbij waren wij al vlug een paar uurtjes kwijt ; op weg naar onze bus waren wij dan nog in de drukte een koppel kwijtgeraakt, maar die vonden wij toch al gauw terug.  Bij het buitenkomen van de luchthaven viel al direct de enorme mensenmassa op en de luchtvervuiling. Het was nog even stappen naar de bus en die viel wel wat tegen. Het was een tamelijk oud geval, met heel hoge treden. Bij het opstappen krijg ik een hevige pijnscheut in de knie, en die knie heeft me voor de rest van de reis wel wat ongemak bezorgd.  Sedert enkele weken zat er een ontsteking op de knie, maar de orthopedist had er de dag voor de afreis nog een inspuiting in gegeven, en een stevig knieverband meegegeven voor als er veel te stappen viel,  en had me ook gezegd dat ik gerust de reis zou kunnen meemaken. Met behulp van  pijnstillers en mijn verband heb ik toch nog kunnen genieten van de reis, maar heb bepaalde zaken moeten overslaan en de pijn is nooit volledig overgegaan. Met de bus van de luchthaven naar ons eerste hotel dus, even buiten Dehli gelegen en langs een heel slechte weg.  Als we daar aankomen is het al  na 2.00 uur plaatselijke tijd, en om 5.30 uur moeten wij er al terug uit, dus het wordt maar een heel korte nacht.