wandelaars tussen velden mais op reuzenstengels als oerwouden voor een kleiner volkje van verbeelding De wind waait ons in de haren de aarde ruikt naar vergankelijkheiid het water is rauw en brak in zijn taal de beek kolkt nijdig in haar meanders ze lijkt een sombere beer die slaapt die ontwaakt als een gorgelende duivel waar de stroming over de bodem schuurt. ze laat zich niet bedwingen de beek ze gaat haar gang zegt ze wanneer wij haar loop bewonderen vanop het nieuwe bruggetje vol romantiek en tederheid. Onze beek heeft karakter, ze is de onze.
Ingrid Lenaerts
Reacties op bericht (1)
05-10-2007
even geleden dat ik nog kwam lezen maar...
moet zeggen heb er hier een paar gedaan die echt de moeite waard zijn, ook dit hier... een beek op een poëtische manier met woorden geschilderd... zie het zo voor mij!
