Hitte snoert ons dicht
laat ons snakken naar water
dat  nu zo verkwikt

Ingrid Lenaerts

De huizenrij Derwael eenvormig onder de pannen
verweerd door zon en wind eist de tijd zijn tol

de deuren knarsen echter niet allemaal
niet alle ramen hebben verdriet in hun bast

de bewoners zijn  een bont amalgaam
van huidskleur en nationaliteiten bijeengevloeid

de jongeren helpen de ouderen luisterend
naar hun herinneringen of hun toekomst

de ouderen geven raad aan de tijd
die voor de jongeren voorbij raast

een drukke dag vergelijkt een trage dag.
De huizenrij Derwael  blijft  zo overleven

Ingrid Lenaerts

In café  "De witte arend "kwamen ze bijeen
de wielrenners voor  de jaarlijkse grote prijs
ze hadden nog geen helmen op alleen hun pet
je wist nog wie je zag op die fiets langs de straat

Ze hadden een drinkbus die iedereen benijdde
ze hadden hun masseurs en supporters
Onder groot gepalaver van omstaanders
reed de groep naar de start op de markt
Als een zwerm bijen schoten ze weg

Wij  wilden ook wel een koersfiets hebben
dunne  banden en een gekromd stuur.
Vader zei geen banden maar tubes
en koersfietsen zijn niet voor snotneuzen
en dan zeker geen tuig voor vrouwvolk

Daar mochten we het mee doen
kijken naar de koers
gespierde mannen die doorschoten ronde na ronde
en hoe het volk riep allez Jef  Jules of Jean
tot er één van hen het eerste over de streep ging
mocht die nadien op het hoogste schavotje staan
kreeg beker, kussen en bloemen
van het schoonste vrouwvolk uit de streek.
Dat mocht dan wel
"coureurs kussen"

Ingrid Lenaerts

Een merel blikveldt
schichtig in het natte gras
zoekt een regenworm

Ingrid Lenaerts

Tot in oneindigheid draagt op volle wieken
iets van felle verliefdheid naar een zonnegod
het verlangen naar de maan en de sterren
in het coccon van een reuzenschelp

daar waar Cupido en de zijnen rondom ons fladderen
en ons voortdurend met hun vurige pijltjes raken
zodat wij geinfecteerd blijven met de begeerte
elkaar aan het hof van eeuwige minnen te ontmoeten

Ingrid Lenaerts

Hartjezomer puft de graden sinds dagen 
het land ligt er zanderig gebarsten bij
dorre aardkluiten met scheuren in de grond
alsof er een offensief uit de aarde wacht

onze boeren rijden het water naar de wei
voor de dorstige dieren staart in de lucht
de man begroeten zij als bracht hij  een geschenk
Onze huid kleeft zweterig op onze huid
loom doelloos maakt ons die verdomde hitte
Hartjezomer puft de graden ongemanierd.

Ingrid Lenaerts

Weerkaatsing van zon in water
Zie ik zijn lachje, mijn ontroering
Zijn ogen lichten op heel even lief
Slierten adem ver van verstand

Een avond vol gelaagde nevel
Mysterie de roep van het lijf
De nacht broedt zijn woorden uit
Verlangen in de bakermat ik

Te koelen tussen lakens regelrecht
Van vuur het oosten laait in hem
Ik brand van verlangen meer en meer
Dat ik honger in tijd extra limiet.

Ingrid Lenaerts

Met de beste groeten zonovergoten
uit een aards paradijs vol verwachting
laat je me watertanden
of voel ik daar de licht ironie
voor een thuisfronter
In het land van de regen en de natte voeten
je boot vaart weg laat een diep spoor
van het schuimend sop
op een diepblauwe zee
In je schaduw mijmer ik je thuiskomst als een feest.

Ingrid Lenaerts

Buiten zuchtte de vreselijke middaghitte
in de kathedraal zweeg de stilte
door de hoge ramen in de vrome zijbeuk
viel het licht dansend op de beelden

Enkele gelovigen zaten gewoon ingetogen
de weerklank van het bidden onuitgesproken
taal voor een hogere macht in gedachten
die hen in ernst aan de rand van de tijd zette

de godslamp blakerde haar vlam in rode gloed
oplaaiend en verminderend in een koude kegel
door de grote kaleidoscoopvan het rozet de zon
die een kantwerk van koloriet verheerlijkte

alsof de hemel naar men zei dichter kwam
in al zijn prachten parlemoeren sierraden
de gouden engelen op hun praalwagens
de Godheid zelf in zijn kristallijne veelvoud.

Ingrid Lenaerts

Zelfs de rietkragen
zuchten droogte in de beek
op hoop van regen

Ingrid Lenaerts

Hij aait lieve zoals de poes die zich uitstrekt
op de sofa ligt te soezen in de middagzon
het dier is een beetje behaagziek krols
Lieve  gromt  tevreden zoals een bruine beer

Honing steelt zijn buik rond blij beer te zijn
met het amechtige gevoel van  zwaar gelukspunt
Hij consumeert een beetje lip likkebaart
en noemt haar ma Belle Helène zijn lieve lijfje

Met de diepblauwe ogen zoals water in een baai
van het land in de zon zijn appeltje tegen de dorst
met de zoete woorden van gesmolten chocolade
waarin zij verzinken naar een romige wereld toe

Voor wie het raden wil

Het gras is verschroeid
een soort steppe met veel dorst
wacht nu op regen

Ingrid Lenaerts

Van de rivier verglijden wij
de vraag naar altijd water
In het groen vertragen de dagen
ons boven het hoofd als spiegel

Van de boot gewoonweg het plezier
rechtaan rechtuit te varen
doormidden te splitsen de golven
naar de oever ze laten klotsen

Rondom het grote en het kleine leven
huizen als kasteelheren in rok.
Blote dames verrast in hun privacy
knipperlichten voor de zware zinnen

Wat dan met ons ? Wij kijken overboord
het vrije bestaan van een vakantie
de tijden zonder bijna denken zonder zorg
als een zaligheid van het ogenblik

Ingrid Lenaerts

Zuiderse morgen
Stad in roze stilte slaapt
straten verdampen.

Ingrid Lenaerts

Avond vol sterren
de kathedraalmuur ontvlamt
na de zon schaduw

Ingrid Lenaerts

 Noorderkrieken  in een boomgaard
 alsof de tijd me achterhaalt me dwingt
 te blijven staan , te kijken naar de vruchten
 uitnodigend rijp klaar om geplukt te worden.
 
 Ik zie mijn oma  met een rieten  mandje
 dat ze vol laadt met die rode vruchten
 Ze eet krieken en ik volg haar voorbeeld
 we oogsten samen verder

Straks zal ik noorderkrieken proeven
heerlijk gestoofd bij de ijsbolletjes die oma tovert
we zitten allemaal onder de rode kriekenkleur 
we smakken en schrapen tot de laatste hap

Weer geland in onze warme zomer die schroeit
wordt ik gebeten  door een dikke heimwee 
vind mezelf wellicht flauw maar hoe ik weer verlang
naar een verlangen dat voor altijd ging. 

Ingrid Lenaerts



 

De hand van vader
een land ploegt zijn akkers om
in mijn gedachten

Vruchtbare velden
Tarwe zwelt zienderogen
Wat brengt ons de oogst?

Ingrid Lenaerts

Op een sparrentop
wiegt een duif de maat op wind
hoe klein haar zorgen

Ingrid Lenaerts

Klimop klampt zich vast
op een monotone muur
wij observeren

Ingrid Lenaerts

Spetterend vuurwerk
de regen sterren schittert
dooft uit over zee

Ingrid Lenaerts

Hun brede maskers
grijnslachen  met leedvermaak
hun tronie spuwt angst

Ingrid Lenaerts