Milo mijn kleinzoon lacht voor het eerst
in zijn prille leven zijn gehele mondbreedte
draait zijn hoofdje ter verkenning
van zijn grote wereld op een kussen

Grote mensen bewonderen hem in zijn wiegje
vergelijken zijn gezichtje met familietrekken
leggen de verwantschap uit , de wijsheid
van veel generaties vervlogen tijd
de anekdoktes en verdrietjes van verwanten

maar Milo beslist wanneer hij huilt
wanneer hij gewoon laat horen
dat hij honger heeft
ook de eerste traantjes
over zijn bolle  wangen

Ingrid  Lenaerts

Soms bekruipt me de schaduw van de klank
alle dissonanten laten me huiveren tot het bot
nu zij hun discordantie op de muren weerkaatsen
en ik de rillingen op mijn huid wil ontkennen

Heeft het iets te maken met het verwerken
emotie die uit de instrumenten opduikt
zoals een storm op zee die losbarst
als heerser over wateren die ontbreidelen

Sla geen acht op mijn bleke verlegenheid te weten
dat het concert me vervoert naar de volksreus
die me wil omarmen maar die ik niet bereiken kan
of zoiets als de onmogelijkheid mezelf te verklaren

Ingrid lenaerts

Hij woont in een kraakpand
waar de goot lek is
het dak scheefgezakt
zonder water licht of vuur
slaapt op een afgedankte matras
eet fastfood uit zakken
cola bier en wijn uit blik
is niet gewassen is ongeschoren
heeft slechts één reistas
heeft geen doel meer
tenzij inslapen
na de zoveelste dronkenlmansronde

Ingrid Lenaerts

Na schooltijd zit hij op de stoep
te kniezen als een snerende zaag
schreeuwt en slingert zomaar schuttingtaal
naar een willekeurige voorbijganger
Hij weet met zichzelf geen blijf
en rukt zich de kleren van het lijf
als protest tegen de sleutel onder de mat
Hij wordt vreemd bekeken heel even maar
dan is alles weer voorbij
Zijn moeder komt niet opdagen
Ze heeft rendez vous
met haar zoveelste vriend.

Ingrid Lenaerts

 herfst bloeit in mijn tuin
 witte rozen langs de muur
 late tederheid

herfst rijpt in bomen
appels en peren goudgeel
met zoete vruchten

herfst wacht op winter
eerste kou over berijmd gras
een dun ijslaagje

Met warme woorden
verjagen wij barre kou
het haardvuur knettert.

Ingrid Lenaerts

Hij vraagt zich af maanblauwe
leegte in zijn hoofd
Achter niemandsland
valt de gedachte, roept een geest
Uit zijn brakke ogen breekt alleen
splinterend duisternis werelds open.

Ribben in zandheuvels als leven en dood,
 stollen zijn poederwangen
in memoriam altijd het gat van angst
op zijn lippen kleeft het woord
onuitgesproken wens een ander te zijn.
Een vreemde voor een naamloze tocht.
Wie draagt zijn taal en teken?
Ingrid Lenaerts

Ik wil geen boom zijn zei hij
mijn vierjarige kleinzoon heel overtuigd.
Ik wil geen blaren aan mijn armen
ik wil die  niet altijd open houden
De boom moet  altijd blijven staan
en dan nog wel buiten zomaar
de boom kan  niet spelen
hij kan  ook niet praten
hij kan nooit op vakantie gaan
en hij eeft geen mama en papa
en ook geen oma.
Tot daar een bekentenis
die mij tot nadenken stemde

Ingrid Lenaerts

Dat mijn vader de rode berg gemaakt had
stond als een paal boven water in herinnering
Dat de schooljuf naderhand dit feit ontkende
maakte mij kwetsbaar als een naakt vogeljong

De rode berg was het bezit van mijn vader
op doek in het landschap van West-Vlaanderen
dat hij fier als een gieter met spots belichtte
alsof het licht hem verteerde in de buik van de berg

De rode berg was het werk van een God zei men
Die bergen maakte uit het niets zijn almacht
die mij tegenstond want hij was te goedkoop
de kleurendief en zijn trawanten, alleen

Mijn vader was de rode berg en geen ander.

Ingrid Lenaerts

Sam de zalm zwemt kronkelend en fonkelend
stroomopwaarts als een tegenkracht
bij  het donderende rivierwater
Soms huist hij in een helder kreekje
onder de brug waar hij zich schuil  houdt
voor felle vissers die op zijn vissenlijf jagen
Hij weet dat hij een lekkernij is voor de mens
maar daar gaat hij niet mee akkoord
duwt zich tussen de kolkende watermassa
steeds hogerop om te  verschalken
om te vechten tegen deze praktijkten
die zijn leven met moord bedreigen
Eindigen op je bord dat wil hij niet.

Ingrid Lenaerts

Wij hadden zicht op zee in onze bagage gestopt

we lieten de wind het spel van water in zijn golven

de zon liep met ons mee maar ze beroerde ons niet

het uitwaaien bleef uit maar keerde de angst naar binnen

We deden alsof wij alle herinneringen zouden wissen

de zwijgzaamheid zou de angsten moeten stutten

we zouden elkaar terugvinden in de goede dagen

die als kleinoden van geluk onder zandkorrels zaten

We hebben gezocht naar onze liefde zoals strandjutters

die bij eb het strand afschuimen opzoek naar schatten

die ze god weet waar bijeen scharrelen en omklemmen

en daar lag ze weer voor het grijpen onverklaarbaar

Met zicht op de volle wijdse wereld die ons omarmde

Ingrid Lenaerts

In winderig weer
dansen er wilde wolken
in een schrale zon

Regen pijpesteelt
de straten zonder adem
staan blank tot de stoep




Ingrid Lenaerts

Was met hopen die ik verwens
van alle voetballers één week lang
trainingpakjes, broekjes en kousen
om een leger soldaten mee te kleden
De professionele wasserij te prijzig
laat te lang op zich wachten
want onze ploeg heeft niet zoveel reserve
Met de geur heb ik het ook niet
Verschaald zweet van de sportieve inspanning
kleeft aan mijn handen zit in mijn neus
Aan de wasdraad liefst ,met deze processie
van lijfjes en benen in grote hoeveelheid
tot ze drogen in zon en wind 
om dan opnieuw bevuild te worden
bij de volgende training in het slijk.

Ingrid Lenaerts

De man met de gebroken geest
beukt tegen zijn waarheid aan
hij wou een andere zonder vrees of haat
maar zijn woorden werden gevangen gezet
zelfs in quarantaine geplaatst
Zijn bewakers maakten  hem driftig
afhankelijk van de verboden vrucht
die lonkte in een vrouwspersoon
met weelderige boezem in het aanbod
Terwijl zij lonkte zong ze een lied
zoals een Sirene uit haar doodsrepertorium
Hij verloor en werd zacht bedwelmd
door het honingzoete parfum van de leugen
De laatste zelfstandige daad voltrok zich niet
Zijn waarheid werd vertrappeld

Ingrid Lenaerts

Gebukt onder de zorgen
zoals de ouderdom onder takkenbossen
op de rug gestapeld in een lang verleden tijd
zit zij dagelijks te vechten tegen de bierkaai
probeert zichstaande te houden
laat af toe de moed zakken

maar kan telkens weer overeind
haar moed bepalen en te gebruiken
Zij weet zich echter telkens te redden
uit de storm die komt opdagen
zoals een boei die op zee drijft.

Ingrid Lenaerts

Schatten zoeken op het strand
liefst bij valavond
wanneer het gestrande schip
dat wij dromen op zijn kanteling ligt
wij op de boot klimmen
als habbekrats-piraten
het ruim openen dat knarst
in zijn scharnieren 
wanneer het vale licht uit een  zaklamp
ons alle goud ter wereld laat zien

Een beeld van vergankelijkheid
nog niet eens echt dat wij 
als vissers binnen in onze herinneringen 
weer tot leven roepen
alsof onze fantasie ooit werkelijkheid was
zo van zeg weet je dat nog .

Ingrid Lenaerts


 

Terwijl zij herkauwen ,de runderen ,
op het middaguur vol loze gedachten
turen ze over de horizon naar onbestemd

Wanneer de stilte loodzwaar weegt
in de weilanden tussen  de polderkavels
doet de boer zijn schijnslaap
voor de buitenwereld

Hij nodgt de boerin uit
tot een partijtje rollebollen
in het bed na het noeste veldwerk.
Zij volgt gelaten.

Ingrid Lenaerts

Zweven in een luchtballon
onder de nietige wereld
kleine huizen als blokkendoosjes
voor dwergen in de avondzon
rivieren als zilveren linten
in het haar van een ballerina

De zon komt dichterbij
als je reisgenoot
Het geluid van de branders
suist ons in de oren
we stijgen naar oneindig
terwijl het land onder onze voeten
een miniatuur wordt
Ik hou de adem in van ontzag

Ingrid Lenaerts