Wij hadden zicht op zee in onze bagage gestopt

we lieten de wind het spel van water in zijn golven

de zon liep met ons mee maar ze beroerde ons niet

het uitwaaien bleef uit maar keerde de angst naar binnen

We deden alsof wij alle herinneringen zouden wissen

de zwijgzaamheid zou de angsten moeten stutten

we zouden elkaar terugvinden in de goede dagen

die als kleinoden van geluk onder zandkorrels zaten

We hebben gezocht naar onze liefde zoals strandjutters

die bij eb het strand afschuimen opzoek naar schatten

die ze god weet waar bijeen scharrelen en omklemmen

en daar lag ze weer voor het grijpen onverklaarbaar

Met zicht op de volle wijdse wereld die ons omarmde

Ingrid Lenaerts

In winderig weer
dansen er wilde wolken
in een schrale zon

Regen pijpesteelt
de straten zonder adem
staan blank tot de stoep




Ingrid Lenaerts

Was met hopen die ik verwens
van alle voetballers één week lang
trainingpakjes, broekjes en kousen
om een leger soldaten mee te kleden
De professionele wasserij te prijzig
laat te lang op zich wachten
want onze ploeg heeft niet zoveel reserve
Met de geur heb ik het ook niet
Verschaald zweet van de sportieve inspanning
kleeft aan mijn handen zit in mijn neus
Aan de wasdraad liefst ,met deze processie
van lijfjes en benen in grote hoeveelheid
tot ze drogen in zon en wind 
om dan opnieuw bevuild te worden
bij de volgende training in het slijk.

Ingrid Lenaerts

De man met de gebroken geest
beukt tegen zijn waarheid aan
hij wou een andere zonder vrees of haat
maar zijn woorden werden gevangen gezet
zelfs in quarantaine geplaatst
Zijn bewakers maakten  hem driftig
afhankelijk van de verboden vrucht
die lonkte in een vrouwspersoon
met weelderige boezem in het aanbod
Terwijl zij lonkte zong ze een lied
zoals een Sirene uit haar doodsrepertorium
Hij verloor en werd zacht bedwelmd
door het honingzoete parfum van de leugen
De laatste zelfstandige daad voltrok zich niet
Zijn waarheid werd vertrappeld

Ingrid Lenaerts

Gebukt onder de zorgen
zoals de ouderdom onder takkenbossen
op de rug gestapeld in een lang verleden tijd
zit zij dagelijks te vechten tegen de bierkaai
probeert zichstaande te houden
laat af toe de moed zakken

maar kan telkens weer overeind
haar moed bepalen en te gebruiken
Zij weet zich echter telkens te redden
uit de storm die komt opdagen
zoals een boei die op zee drijft.

Ingrid Lenaerts

Schatten zoeken op het strand
liefst bij valavond
wanneer het gestrande schip
dat wij dromen op zijn kanteling ligt
wij op de boot klimmen
als habbekrats-piraten
het ruim openen dat knarst
in zijn scharnieren 
wanneer het vale licht uit een  zaklamp
ons alle goud ter wereld laat zien

Een beeld van vergankelijkheid
nog niet eens echt dat wij 
als vissers binnen in onze herinneringen 
weer tot leven roepen
alsof onze fantasie ooit werkelijkheid was
zo van zeg weet je dat nog .

Ingrid Lenaerts


 

Terwijl zij herkauwen ,de runderen ,
op het middaguur vol loze gedachten
turen ze over de horizon naar onbestemd

Wanneer de stilte loodzwaar weegt
in de weilanden tussen  de polderkavels
doet de boer zijn schijnslaap
voor de buitenwereld

Hij nodgt de boerin uit
tot een partijtje rollebollen
in het bed na het noeste veldwerk.
Zij volgt gelaten.

Ingrid Lenaerts

Zweven in een luchtballon
onder de nietige wereld
kleine huizen als blokkendoosjes
voor dwergen in de avondzon
rivieren als zilveren linten
in het haar van een ballerina

De zon komt dichterbij
als je reisgenoot
Het geluid van de branders
suist ons in de oren
we stijgen naar oneindig
terwijl het land onder onze voeten
een miniatuur wordt
Ik hou de adem in van ontzag

Ingrid Lenaerts

Wat ze zegt dat klinkt overjaars en duister
niet te ontwarren in zijn context
van heden tot verleden loopt de weg
over zandkuilen en rotsapartijen

Ze kan de werkelijkheid moeilijk inschatten
nu deze als een doolhof geen uitgang biedt.
haar gedachten zijn als vlinders vertrokken 
uit haar hoofd naar een ander focuspunt

Haar lichaam weegt als lood van onmacht
Ze lijkt verzeept met gaten in de kennis
als een oude brokkelkaas zonder cohesie.

Om den treure grijpt ze mijn hand
dat ik haar troosten zou in deze dagen.
Ik ben haar zo erg nabij.


Ingrid Lenaerts

Ijskoud
de wind die me striemt
als een zweepslag in het gezicht
Uit het zeegat blaast hij zijn geweld
als een sisssende slang.
Diep in mijn kraag gedoken
handen rood van kou in mijn zakken
om een beetje bescherming
tegen de gure streken
van de najaarskweller.
Ik stap huiswaarts
versnel mijn pas
ben bij jouw warmte
in mijn hoofd
terwijl rode wijn wacht
bij de haard.

Ingrid Lenaerts

Dat mijn binnenzee kolkt als een vulkaan
de lava stroomt over mijn akkers 
mijn woede is als orkaan
die de regens op me loslaten 

Ik wil me niet laten brandmerken
als vee uit de pampas
door enkele drieste cowboys die mijn woorden
willen verorberen als hamburger 
of cornedbeef bij hun taalpakket.
Ze willen me verknechten tot wetten 
die ik niet wil onderschrijven
Laat het vrije woord in mij blijvend huizen 
van top tot teen in hart en nieren.

Ingrid Lenaerts

Wind zit in de bomen

schudt hun takken

laat hun blaren warrelen

Wind waart over het water

dat hij rimpelt tot klotsend golven

tegen de kademuur in de haven

Donker duister drijft hij de wolken

als jakhalzen die huilen

over de verlaten loodsen

Wind speelt in zijn haar

duwt in de rug

versnelt de pas naar het huis

aan het kopje koffie dat geurt

in gedachten

Ingrid Lenaerts

Een elfje  ligt te slapen
broos en breekbaar
op haar goudbrokaten vleugels.
Haar zomer eindigde hier
op dit breekpunt
van bos en rivier
Ze lijkt net het dochterje
van vele prinsesssen
uit mijn sprookjestijd


Wanneer ze weer kwik zal zijn
zal ze haar vleugels spreiden
voor de grote reis
zoals een trekvogel
zijn winterschuilplaats 
aandoet
Ik fluister haar goede vaart toe
Even glimlacht ze.

Ingrid Lenaerts

Schuchter als ze was
durfe ze nauwelijks buitenshuis
Ze meed elke confrontatie
als een kind dat een ommetje zoekt
voor de boze wolf

Ze kon de lente van het leven niet aan
het jonge groen bereikte haar niet
De zomer klopte bij haar aan
vol overtuiging met gloed en warmte
Ze bloosde als de rijpe kersen
maar durfde ze niet te proeven

Stil en teruggetrokken bleef ze zitten
in haar kastanjebolster
die de herfst haar bood
Nu de winter haar bezoeken zal
wacht ze nog altijd
op de openbaring

Ingrid Lenaerts

In het zonlicht dat warrelend rondwaalt in de middagdrukte
tussen de zware steunberen en voeten van de muren
wisselt de lange schaduw haar gedaante van uur tot uur

de grote toren met zijn rijzige galmgaten triomfeert
over de stad die zindert van de zomerwarmte
de beiaard speelt zijn mooiste lied als een feest
de wereld huppelt nu veel lichter op zijn zolen

Het portaal in vlamgothiek nodigt de bezoeker uit
Heiligen, bijbelfiguren,Maria en Jozef en zelfs God de vader 
elk doet er zijn ding vredig naast elkaar in het dagelijks leven
Eens voorbij de portiek nodigt de kerk uit tot stilte

In haar schot is het heerlijk koel verwachtend de rust
Het orgel vleugelt  zijn sonore klanken langs het raam
kaarsen blakeren hun grilligheid op de pilaren en stoelen

De gelovige bidt hier de waarnemer observeert 
de tijd maakt zich klein en ingetogen 
alvorens hij buiten weer  spoorslags vertrekt

Ingrid Lenaerts





 

Liefde gaf je grote wandelschoenen
een  geografische kennis voor oriëntering
liefde liet je de brede paden verkennen
in een landschap bij avondvol modderkuilen

Dan mocht je delen van wat het bed bood
tussen de flitsende lakens tropische nachten
van spel en uitdaging der hemelgoden
tot de zon haar licht door de vensters zaaide

Liefde gaf je het huis der vreemden
waar alles anders was en bleef
onverstoord door de dagen ontheemd zijn
die zich vermenigvuldigden als een rijke kroost.

Ingrid Lenaerts

Om zo maar een collega samen te vatten van dag tot dag

In een wereld van administratie die je persoon beknot

Daar woorden te plaatsen niet als in een duistere grot

Maar de dingen recht voor de raap af te vuren als een slag

Dan spreekt hij voor u ongewassen zijn mening uit

Hij heet niet moeilijk te zijn maar heeft zowat zijn rotvast idee

Dan valt hij niet af te leiden, wat hij zegt daar doe je het mee.

Hij verspeelt weinig klanken zit de wil nauw op de huid

Al lang is er een hechte band met het begrip dossier

Hij schrijft geduld, regelt regelmaat cijfert constanten

Deze ingrediënten zijn bijna elke dag zijn verwanten

Toch laat hij zijn gedachten tochten op een luchtige kier

Af en toe zit hij om een sterke uitspraak niet verlegen

Zijn naam draagt een erotisch beginsel, namelijk de billen

Ik weet niet of hij het zo zou willen, af en toe eens goed gillen

André, mij sleur je niet mee, ik laat mij niet wegvegen.

Ingrid Lenaerts