Wind zit in de bomen

schudt hun takken

laat hun blaren warrelen

Wind waart over het water

dat hij rimpelt tot klotsend golven

tegen de kademuur in de haven

Donker duister drijft hij de wolken

als jakhalzen die huilen

over de verlaten loodsen

Wind speelt in zijn haar

duwt in de rug

versnelt de pas naar het huis

aan het kopje koffie dat geurt

in gedachten

Ingrid Lenaerts

Een elfje  ligt te slapen
broos en breekbaar
op haar goudbrokaten vleugels.
Haar zomer eindigde hier
op dit breekpunt
van bos en rivier
Ze lijkt net het dochterje
van vele prinsesssen
uit mijn sprookjestijd


Wanneer ze weer kwik zal zijn
zal ze haar vleugels spreiden
voor de grote reis
zoals een trekvogel
zijn winterschuilplaats 
aandoet
Ik fluister haar goede vaart toe
Even glimlacht ze.

Ingrid Lenaerts

Schuchter als ze was
durfe ze nauwelijks buitenshuis
Ze meed elke confrontatie
als een kind dat een ommetje zoekt
voor de boze wolf

Ze kon de lente van het leven niet aan
het jonge groen bereikte haar niet
De zomer klopte bij haar aan
vol overtuiging met gloed en warmte
Ze bloosde als de rijpe kersen
maar durfde ze niet te proeven

Stil en teruggetrokken bleef ze zitten
in haar kastanjebolster
die de herfst haar bood
Nu de winter haar bezoeken zal
wacht ze nog altijd
op de openbaring

Ingrid Lenaerts

In het zonlicht dat warrelend rondwaalt in de middagdrukte
tussen de zware steunberen en voeten van de muren
wisselt de lange schaduw haar gedaante van uur tot uur

de grote toren met zijn rijzige galmgaten triomfeert
over de stad die zindert van de zomerwarmte
de beiaard speelt zijn mooiste lied als een feest
de wereld huppelt nu veel lichter op zijn zolen

Het portaal in vlamgothiek nodigt de bezoeker uit
Heiligen, bijbelfiguren,Maria en Jozef en zelfs God de vader 
elk doet er zijn ding vredig naast elkaar in het dagelijks leven
Eens voorbij de portiek nodigt de kerk uit tot stilte

In haar schot is het heerlijk koel verwachtend de rust
Het orgel vleugelt  zijn sonore klanken langs het raam
kaarsen blakeren hun grilligheid op de pilaren en stoelen

De gelovige bidt hier de waarnemer observeert 
de tijd maakt zich klein en ingetogen 
alvorens hij buiten weer  spoorslags vertrekt

Ingrid Lenaerts





 

Liefde gaf je grote wandelschoenen
een  geografische kennis voor oriëntering
liefde liet je de brede paden verkennen
in een landschap bij avondvol modderkuilen

Dan mocht je delen van wat het bed bood
tussen de flitsende lakens tropische nachten
van spel en uitdaging der hemelgoden
tot de zon haar licht door de vensters zaaide

Liefde gaf je het huis der vreemden
waar alles anders was en bleef
onverstoord door de dagen ontheemd zijn
die zich vermenigvuldigden als een rijke kroost.

Ingrid Lenaerts

Om zo maar een collega samen te vatten van dag tot dag

In een wereld van administratie die je persoon beknot

Daar woorden te plaatsen niet als in een duistere grot

Maar de dingen recht voor de raap af te vuren als een slag

Dan spreekt hij voor u ongewassen zijn mening uit

Hij heet niet moeilijk te zijn maar heeft zowat zijn rotvast idee

Dan valt hij niet af te leiden, wat hij zegt daar doe je het mee.

Hij verspeelt weinig klanken zit de wil nauw op de huid

Al lang is er een hechte band met het begrip dossier

Hij schrijft geduld, regelt regelmaat cijfert constanten

Deze ingrediënten zijn bijna elke dag zijn verwanten

Toch laat hij zijn gedachten tochten op een luchtige kier

Af en toe zit hij om een sterke uitspraak niet verlegen

Zijn naam draagt een erotisch beginsel, namelijk de billen

Ik weet niet of hij het zo zou willen, af en toe eens goed gillen

André, mij sleur je niet mee, ik laat mij niet wegvegen.

Ingrid Lenaerts

Jij bent de mascotte van elk moment
overal sleep ik je mee door de tijd
Je bent gepind op mijn netvlies, zelfs
gebrand in mijn hoofd als als een tatoo

gechipt in mijn volle verstand kom je
tot leven als pure bron van geluk
De zorgen aan de kant in de zon
zit je me op de huid, altijd mijn lief


Ingrid Lenaerts

De leerling tovenaar in zijn school
heeft het hocuspocus nog niet beet
zijn meester wijst hem terecht vraagt meer inzet
voor het ambacht van de toverkunst
Want om te toveren zegt hij moet er engagement

De leerling tovenaar oefent druk
naar bestvermogen in de kunne
maar het toveren blijft ondermaats
alweer wijst zijn grote Meester
de leerling tovenaar op zijn fouten

Nu levert de leerling-tovenaar
volle inzet nauwkeurig en afgemeten
en zie daar staat plots nog een exempel

Weg de meester .Geen nood geen paniek
Nu ben ik de meester zegt de leerling
Ik leerde toveren.

Ingrid Lenaerts

Vleugellam en uitgedoofd
zoals  een jonge vogel na een mislukte vlucht
zo zit ze te turen voor het raam
met de leegte in haar iele hoofd
over nog een nog leger liefdeslandschap
waar de temperatuur onder nul daalde
het ijs dat er kraakt onder staalblauwe lucht
zo hard te moede in eenzaamheid

in zak en as heeft ze het schreien verleerd
ziet geen vooruitgang in de gedachten meer
alsof de stilstand der seizoenen ingetreden is
een verdoving zoals eeuwige duisternis
een zwart gat waarin ze verdwenen is
waar ze nimmer uit ontsnapt
Vleugellam en uitgedoofd

Ingrid Lenaerts

Aan de zonnekant van het grote huis
waar de dageraad zich het eerst liet zien
de blauwe strepen nacht boven de vijver
plaats ruimden voor de klaarte van de dag
met de treurwilgen als baldakijndragers
voor de eenden die we kweekten
waar de mist over de velden dwaalde
achter de legustrumhaag bij de weiden
daar werden onze sprookjes geboren
onze eigenste sferen en helden
onze kleine verdrietjes en eerste liefdes
aan de zonnekant van het grote huis
waar het nog droomt van die gouden jaren.

Ingrid Lenaerts

Nu moeten ze gaan
de blaren van de oude eik
Hun afscheid wordt niet meer uitgesteld
Al weken hangen ze drogend te warrelen
zoals acrobaten aan een tak
in veelkleurige outfit die zij echt niet willen
maar die hen aangemeten wordt
door de boom
door de oude boom
die de wind laat gieren in zijn takken
die zijn plunje laat ontdoen
en naakt de winter in moet
Ook hij heeft geen keuze

Ingrid Lenaerts

Alle dagen kijk in tegen je aan
ik ben veel te nietig opdat jij me zou zien
maar je dwingt me ongevraagd
je doen en laten te observeren
omdat je in mij de verwondering aansteekt
als een brandende kaars die nooit dooft
als het licht op je wereldhoofd
de zon die je koestert

Ingrid Lenaerts

Op de rivier
op de gouden rivier
zoals men zei
maar in feite zag ze zwart
vaarden boten
woonboten van binnenschippers
met graan in de buik
het onbegrijpelijke
voor een vierjarige
dat graan dat werd opgezogen
en uit het ruim verhuisde
naar een zolder
De buik raakte leeg
de zolder vol
en ik begreep er niets van.
tenzij het toveren bestond.

Ingrid Lenaerts

Wellicht een minimalistisch genoegen
aards en uit basale begeerte gegroeid
de zucht naar zoet, zelfs honingzoet
het kopje thee met een lepel honing
uit lindebloesem gepuurd
door noeste bijen zonder weerga
Ik geniet ervan nu mijn keel schraapt
en zachte woorden blijven hangen
als verroeste nagels op de achterwand.
Ik voel me al stukken beter.

Ingrid Lenaerts

Je zachte blik
ontspannen gezicht
pretkuiltjes in je wangen
ogen tingeltangend in het licht
vol dansende feeën

je glimlach nodigt  uit
verwacht onuitgesproken
dat waarvan ik duizel
de grond onder mij voel draaien

Jij weet het zeker
mijn binnen-engel fladdert
in mijn dolle hoofd
weldra breekt hij stormachtig uit
vliegt tot bij jou op schouder
tot je hem mint uit alle kracht.

Ingrid Lenaerts

Lief voor de morgen
die zijn verlangen in je schoot legt
die gestreeld wil worden
door je handen
gezoend door je lippen
verdwalen  in je eigenste ik
als één adem
één vrucht aan de levensboom

Bidt hij op beide¨knieën
dat hij verhoord mag worden

Ingrid Lenaerts

Ben ik slechts je nachtschaduw
wanneer de zon al ondergaat
zij nog nauwlijks mijn lijnen  volgt?

Wil je mij alleen in duisternis wikkelen
om in je armen tussen de lakens
je speeltje te zijn tot de morgen?

Je laat me met een mand vol vragen
je laat me de onrust torsen
zonder enig antwoord

want je weet dat voor jou smelt
als chocolade in je mond
zacht en zwerverig zoet.

Geef me het antwoord



Ingrid Lenaerts