Op de helling van de zon in het zuiden
sinds mensen zich herinneren
het dorp oudbakken weemoed
als een kleine wonde aan het hart

voor je oog de streling zinnelijkheid
meters lang kant en linnen stoffen
waar het licht praat tegen een oude boom
zwaar van olijven, dan het mauwe

lavendelvelden wiegen zomaar de wind
als hun verdroogde huid zich onderwerpt
Jij zit veilig op oliviades op stoelen
dessert en de nasmaak der dingen

Gekruid als pepervat duurzaam
als stilstaande tijd.Wij sluiten ze
de rangen van rafels als loodzware heimwee
naar dat genageld moment op katoen

Ingrid Lenaerts