Wie kan mij zeggen wat niet te zeggen valt dat ik bij jou wil zijn altijd hier en nu ook als het niet kan of wellcht niet mag dan nog zijn het koude harde noten
te kraken tussen de tanden van de tijd de brieven te willen schrijven zonder woorden alleen op de wolken als zij de zon dulden en hun schadunwen laten weerkaatsen
Als deze waarheid altijd verwrongen of ontkend en dan geen waarheid meer is hoe dan de herfst in mij groeit zonder ooit de zomer te zijn van een blinkende hoogvlieger
of hoe de leifde zich verkleedt voor vele goden die dan hun epos bevestigen zonder schaamte hou mij dan toch vast laat me niet ontglippen op de adem van hoop die ik nooit wil verliezen.
Ingrid Lenaerts
|