Wat nu rest lijkt een ware oorlogsruïne vroeger was het park een dame vol mysterie vriendelijk in de wandelgang en op de bank het gras begroetend, de bomen gezond en sterk
Daar ligt nu alles omwoeld zoals een maanlandschap Bomen met afgestorven kruin zijwaarts gekanteld Wortels in de wind moegesparteld nu geveld Bovenop grint en gruis stof en as
Vergankleijkheid sluiert er de wet van leven Melancholie is een tunnel naar het verdriet een groot gat als een gapende muil naar de ziel waar ooit wat onschuldig groen resident was.
Ingrid Lenaerts
|