Wat nu rest lijkt een ware oorlogsruïne
vroeger was het park een dame vol  mysterie
vriendelijk  in de wandelgang en op de bank
het gras begroetend, de bomen gezond en sterk

Daar ligt nu alles omwoeld zoals een maanlandschap
Bomen  met afgestorven kruin  zijwaarts gekanteld
Wortels in de wind  moegesparteld nu geveld
Bovenop grint en gruis stof en as

Vergankleijkheid sluiert er de wet van leven
Melancholie is een tunnel naar het verdriet
een groot gat als een gapende muil naar de ziel
waar ooit wat onschuldig groen resident was.

Ingrid Lenaerts