Zelfs stilte in de kamer vraagt antwoord
de wacht één voor één bij moeder
al maanden in bed tussen de sponden
alsof ze de gevangene is van zichzelf

Comateus en starend naar het plafond
waar de vliegen gonzen bij deze hitte
Ze geeft nauwelijks nog een krimp
een grijns op het gezicht onverklaarbaar

wij houden haar hand die uit onze hand valt
als een weerlloos vogeltje bij de eerste vlucht
wij fluisteren haar zachte woorden toe
die in het dagelijks fluidum vervagen

Wij neuriën de liedjes van toen
maken misbaar als joelende circusclowns
ze heeft er geen oor naar tenzij afwezig
een zucht die de kamer alleen registreert

Moeder zoals je éénmaal was
grappig en guitig onze levensboom
geef ons je kinderen  één teken van leven
Verbreek die verschrikkelijke stilte. 


Ingrid Lenaerts