Het is altijd weer een zilvermeeuw
die haar droom vergezelt
wanneer zij naar Dover reist
de witte krijtrotsen als eerste dames
van lengten herinneringen als bakvis

Ze zieter nog Misses Cunningham staan
ze wacht er en ze praat Engels
"My dear child" zegt en ze kust haar wangen
in tijden die hun koffers al pakten naar later

Misses Cunningham is niet meer aan de kaai
in de dokken drijft nu olie en smeurie
hoovercrafts  zijn lompe zeekarren
zonder enige verfijning of charme in hun romp.

Dover is niet meer als toen zij werveldanste
blootsvoets van geluk met de zilvermeeuw
voor de vrijheid die Dover uitgooide als een ladder

Ingrid Lenaerts