De intercity davert door het landschap in regen
onverminderd spat het water langs de ramen
druppels zoeken hun weg van de minste weerstand
gejaagd door de toenemende race van de trein

de landerijen denderen donker voorbij
het nat staat hen tot in het bot van de muur
de mistroostige koeien leunen bij elkaar aan
onder een groepje haagdoornbomen

die ook al geen bescherming  meer bieden
de wei kwabbert onder hun poten van het slijk
de grachten tussen  de velden lopen over
de beek kolkt buiten adem haar oevers verloren

de intercity mindert vaart het regent nog steeds
de reizigers gluren naar een stip blauwe lucht
vol hoop klatert een waterzon uit de wolken
de loodgrijze lucht  laat haar even turen.

Ingrid Lenaerts