In Vlaamse velden bulderde ooit de grote oorlog
in de loopgraven het slijk tot ver boven de knie
bij veel jongens amper uit de kluiten gewassen
wiens moeders prevelden om behoud van leven
hun zonen die nog recht op toekomst hadden
dat hun lichaam gespaard bleef van grananaatscherven
van de dolende waanzin der dode makkers
die ze in hun armen hielden ontroostbaar verdriet
Op de kerkhoven rond Ieper rusten ze voor altijd
anoniem onder de witte kruisen in een vale herfstzon
de hoge populieren ruisen hier in prangende stilte
Wij herdenkener elk jaar hun gestolde wanhoop
Ingrid Lenaerts
|