Als heersend op de troon van het witte zonnelicht door de hoge ramen schuiven de stralenbundels af van dikke muren als reuzen van vertrouwen de stilte zweeft als een mysterie door de kathedraal krijgt oog en vorm bij de lijdende christusfiguur glimlacht bij de rustige engel die de kansel draagt blakert vrede bij het beeld van de wenende madonna
het zomert buiten met hoge warmte binnen is het woord vroom en heerlijk koel we voelen ons vreemd aan deze realiteit terwijl gelovigen prevelen in merkwaardige overgave het orgel doorbreekt de onzichtbare kristallen van stilte het koor vertolkt gregoriaanse meesterwereken de klanken reizen als slingers door onze gedachten nevelsslierten waarop wij troostend vervreemden in tijd en ruimte van oneindigheid.
Ingrid Lenaerts
|