|
Laatst strompelde een oude man
achter de lijkstoet aan de zoveelste keer
Zijn jongere broer ook al op hoge leeftijd
werd er begraven in rulle kerfhofgrond
de oude man keek traag aardewaarts
in het diep van de grafkelder
"dit is ook telkens mijn beurt" zei hij
vol sarcasme- "mij willen ze niet
hierboven doen ze me leed"-
wees op de helblauwe hemel
en de wuivende cypressen
vertrok zonder verpinken
alsof pijn zijn kouwe kleren niet meer raakte.
In het café van Mie Moene op het plein
spoelde hij zijn ijzeren gevoelens weg
verkondigde zijn opzegginstermijn
met de dood
Wellicht nu de juiste keer zei hij.
Ik voelde me diep bedroefd.
Ingrid Lenaerts
|
